Alle inzendingen over afscheid

hou je mond, want je woorden zijn als stenen, en je raakt me hard; raakt mijn hart, raakt mijn romp, mijn hand, mijn benen. Het is ongezond. En zo je me hier ooit vond: met te grote schoenen want ik had nog veel te lange tenen. was ik toen verward, later kwam mijn part. Met je woorden zo hard dat ik niet anders kon dan wenen. Is de circel…

Ik wil verbinding met de hemel, gewoon een lijntje daarnaar toe, simpel even om te vragen, hoe het gaat nou met ‘ons moe’. Ik wil een lijntje met daarboven, waar iedereen waar ik om geef, naar toe moet gaan. Ik wil een belletje met daarboven en wie wil dat eigenlijk niet, want zij die ons zijn ontnomen zijn daarboven en wij blijven…

Toon mij een klank licht in mijn hoofd. Zing zacht nasaal. Laat mij verdoofd achter na- dat je gaat.…

Niets laat de gang los in de voorzijde het onbekende wacht neemt leven de aarde de zee het kind danste zijn lach krullend tintelend eeuwigheid…

Het neer strijken van de raven Een leven voorbij Geleefd naar de maatstaven Letters geslagen in klei Verlost en vrij Het tellen van de dagen Over gebleven vragen Zie de gedachten waarin ik voorbij schrij Achtergelaten Achtervolgd Stemmig als verlaten straten Door gevogelte gevolgd, samen met de dood begraven…

nimmer zag men geeuwen ze tuurde plat op de rug gelegen naar de meeuwen dan opgestaan in het arendsduin de meeuwen in t zwerk ze kenden haar zij zwom daar had altijd stille wenk van flad'rende vleugels straks in deeltjes uitgestrooid wordt zij gevangen door fladr'end gevleugelte brengend haar naar hogere lagen waar meeuwen met deeltjes…

zijn stoel was leeg het was nog zo pas dat hij daar in zeeg in zijn wereld met het zijden kussen; tot op de draad toe versleten en aftands met zijn zetel nog slechts verbonden door twee lussen zacht met verloren glans ik voel, hij is niet weg ruik de geur van zijn huid zijn ongewassen haren deel het verdriet van zijn verloren bruid…

Constant bleef nooit stille staan in stilte bleef hij verder gaan na Cobra Corneille Appel deed hij een appél voor Nieuw Babylon toekomst van ruimte en zon er was genoeg ruimte onder zijn zon einde Grote Wittenburgerstraat op het oude lange eiland tegen de waterkant in een oude school zag men hem jarenlang onvermoeibaar gaan en komen…

Zo ongemerkt of oneindig lang tergend langzaam als je wacht maar kijk je even achterom toch veel sneller dan je dacht Geduldig, maar ook genadeloos zeker, stellig, gewis steeds sneller, voelend als een flits als het je laatste seconde is Het volgend moment, haast schreeuwend stil volslagen rust op je gezicht naar waar je was, voor je ontstaan…

Alleen ben ik nu... Pijn dat is wat ik nu voel en niet een klein beetje, nee, een heleboel de meid van mijn leven heeft me verlaten, ik had m’n ogen dicht en niets in de gaten. Ze ziet me nu liever gaan dan komen, was dit alles dan toch gebaseerd op alleen maar dromen? Deze relatie is naar de knoppen gegaan heb ik dat dan allemaal…

Het zijn geen klanken van muziek die ons doen branden maar stilte tussen de noten die de branding draagt. Het zijn geen klanken van verlangen die wij dromen maar zachte en onuitgesproken dromen waarnaar de man verlangt. Het zij geen klanken van woorden die het zingen baren maar liefde tussen de pijn en vreugde die het levenslied zingt.…

De biologische klok geeft het aan tijd voor een welverdiende rust de koffers die gereed staan de familie reeds gedag gekust Mijn dromen nu realiseren visioenen van zon, zee en strand en gewoon heerlijk epibreren in luilekkerland Alle gedichten nog eenmaal bekeken voor u beste lezer wellicht ietsje sneu dus tot over een drietal weken…

als het leven mij inhaalt door stervende pijnen als mijn vreugde slechts loopt langs zeldzame lijnen indien verwachting en hoop het afleggen tegen wat onhaalbaar is dan sta ik zo alleen weet niet meer wat te doen mijn hart verstart tot steen ik had zo graag naar anderen willen bloeien meer dan mij werd gegund in een tuin vol…

De dag begon druk, heel erg druk en besloot met een nieuw leven Zo veel geluk dat hou je niet vol, het was dan ook maar even. Veel witte jassen op en neer "bereid u voor, mevrouw meneer" Oorverdovend lag je te huilen, helaas was dat de laatste keer.…

Vanuit de donkere warme zee gegleden Twee diepen zuchten naar beneden Warme handen zacht en fijn over je huidje van satijn Fonkelende heldere blauwe ogen Laten de pijn snel verdoven Vanuit de roze schaduw over je gezicht zo nieuwsgierig naar het licht Daar was het donker warm en klein veilig verborgen Waar rust de zorgen naar morgen…

De kracht der stilte heeft geroepen ik zwijg en denk waarom, jij daar, die ander in de spiegel die snapt het wel, wij zijn niet dom. Geboren met de vrees te leven ben ik degene die ontwijkt onbemind en onbegrepen ik haat elk spiegelbeeld dat mij bekijkt. Mijn vonnis zal ik gaan voltrekken met geheven hoofd, mijn ziel ontbloot en ga voor…

Voorgoed nooit meer niets te hopen niets te verwachten alleen de duisternis die wacht op mij totdat ik zeg ik kom nadat ik heb geschreeuwd om hulp maar niemand die me hoort.…

Toen ik mijn hand legde op zijn rode doodskist, keek een blauwe pauw door het raam de aula in. Met zijn witte haren vormde het de driekleur van het land en taal waar hij zo innig van hield. Bilthoven,12 juli 2005…

als de bladeren niet meer vallen kun je zelfs vragen wat de lengte van zijn schaduw is of hoe kort sinds een paar geboortes van de zon de nachten voor hem zijn en als hij naar het strand wilt méns, dan ga ie laat november aan eind van onze herfst dan is voor hem het zand niet heet ruikt hij koud vuur in de lucht een zweem kalmerende…

als je dan in het zaaltje tja je moet wat doen draai dan petite fleur voor mij dat is mooi ik in mijn kist jij op het stapelstoeltje dan moet je huilen huilen om mij en petite fleur dat is genoeg dan is het voorbij…

Ik weet dat ik de nederlaag lijd, god, Maar 't valt niet mee dat ronduit neer te schrijven. Uw laatste argument zal ook mijn lot Beslissend bij uw doodgebied inlijven. Men zegt, dat is het hemelse gebod, Je kunt toch niet altijd in leven blijven? Met zo'n verklaring wordt de dood nog tot Een feest en kan men naar de hemel stijgen. Maar…

Er was vrijwel geen zwart te zien Van de mensen die kwamen, Bijna feestelijk bestelden Zij haar ter aarde. Een tango weerklonk verleden, Gevoelens, in vele bossen, onverbloemd, Jouw naam werd heden Voor de laatste keer genoemd.…

Het is prachtig, stil en levend Zonder zorgen, los en zwevend Het achtervolgt je brandend en klevend Je geeft je over, je handen bevend Het hoort erbij, je kan het niet verzachten Het zal er altijd zijn, je hoeft niet te wachten Tot de dood naar je lachte En ik dacht, dat hij wachtte…

ik heb mijn hand gereikt al zo vele malen in momenten van zijn telkens ontmoet ik weer bij het sterven van de dag de dood van jouw jeugd jouw vingers zullen mij nooit kunnen raken ze zijn reeds geknakt niet meer te helen je ziel verduisterd door zwarte visioenen voelt mij niet meer aan alles wat ik wil delen vergaat als bij voorbaat…

terug hollend over jarige liefdeslanen en humorgraf lacht ze nog steeds nat rollend uit haar ogen voelt zij zijn geestige adem warm om haar heen als bescherming als zij stilstaat en zweeft door al dat zwart en grijs vertrekt ook haar witte glimlach niet nog steeds draagt zij afscheidslinten in het haar met spreuken en namen die…

Er loopt een jongen langs het strand Van oorzaak naar gevolgen Dan vraagt hij plotseling aan de wind Of hij hem wil volgen Samen lopen ze naar de zee Kijkend naar de golven Hoe hoog zijn ze, zo prachtig De wind duwt hem in zijn rug “Kijk eens!” lacht hij.. “Wat zijn we samen machtig” Gauw loopt hij het water in Nooit meer kwam hij terug…

toen de zon opkwam de laatste keer trof zij ons aan uitgeteld, geen dagen meer je was al wakker maar hield je ogen dicht alsof je afscheid nam…

Laat nu de doodsklok voor mijn Liefde luiden! Vlecht in haar lokken leliewitte rozen, Hecht aan haar boezem bloemen wélgekozen, Die weelde en leven, dood en rouw beduiden. Laat in haar hand de levensappel blozen, Strooi om haar peluw koele balsemkruiden, Geef háár de sluier en de dos der bruiden, Hul míj in 't zwart, de kleur…

Vergeten is sterven doch hard en pijnlijk dringen beelden en geluid gestadig door uit een ver en nabij verleden vastgenageld in het heden is de stem die ik verloor hoor spreken en zacht zingen zie ik heel en ook de scherven Door mij trekt de historie van een vroeg gevallen leven onherstelbare averij aan mijn schip het open water roept…

Gewoon een lege dag Een mistroostig gevoel Omdat ik weet en besef Dat jij niet meer leeft Jij zo vol van kracht Glimlach op je gezicht Altijd weer de redder De eeuwige optimist Zo jong vol levenslust Maar je niet gegund Je lichaam was je voor Tot het uiterste gegaan Gedachten hopen zich op Een traan over mijn wang Voor jou en voor…