Alle inzendingen over verdriet

Ik had jullie nodig Maar toen was ik overbodig Door jullie verdriet zagen jullie mij niet Altijd waren jullie bezig met haar zij had problemen, jullie hadden het zwaar iedere ruzie, elk woord Ik heb het allemaal ook gehoord! Iedere keer dat ze wegliep dachten jullie dat ik gewoon sliep. Iedere keer dat jullie tegen elkaar zeiden…

Ik probeer je te ontlopen, bang dat je mijn verdriet ziet. De onzekerheid begint me te slopen, maar jij ziet het eenvoudigweg niet. Ik heb nog zoveel vragen, maar de antwoorden zullen niet meer baten. Ik wil je er niet mee plagen, zo bang dat je me zou gaan haten. Ik heb mijn hart aan jou verloren, het blijft je eeuwig trouw. Maar ik mag…

Ik weet niet meer wie ik ben. Misschien dat ik mezelf niet eens meer herken. Die jaren zijn allang verleden tijd. Ik wil niet nog een keer zo’n strijd. Deze gevoelens doen me nu nog meer pijn. Opnieuw voel ik me alleen en klein. M’n leven opgepakt na een tijd stil te hebben gestaan. Ik wil dit niet nog een keer, ik wil gewoon doorgaan. Steeds…

Uren heb ik mijn slaap voor je gelaten, Uren heb ik aan je gedacht, Uren heb ik mezelf opgevreten, En eigenlijk waarom? Ik wil het zelfs niet meer weten, of toch wel, Ik zou je willen vergeten en liefst heel snel!…

Aarzelend open ik mijn muil toon mijn lied in lichtgrijze damp grom mijn grieven tegen de lamp die helderheid brengt in beneveld gehuil Verknipt toon ik mijn schaduwkant als silhouet in blauw gelijst voor wie zielsverdriet naar boven krijst verkracht, enteerd en aangerand…

Verloren dromen Levend in de nacht Vervlogen dagen Jaren Eeuwen Verborgen schatten Liefde Jeugd De tijd staat stil De stilte leeft Schaduwen van mensen Mensen uit mijn dromen Dromen verloren In de stilte Van de Eeuwigheid…

Met tranen in mijn ogen kijk ik je smekend aan, ik zeg een paar woorden, maar je mag ze niet verstaan. Het liefst zou ik je op mijn knieën willen smeken, maar het lukt me niet eens één enkel woord uit te spreken. Van schaamte durf ik je amper aan te kijken, angstig probeer ik je lieve ogen te ontwijken. De gedachte dat ik teveel van je verlang…

Schaamte en pijn in mijn hart Omdat ik weet dat wat ik doe niet goed is Kwaad ben ik en verdrietig omdat ik me zo laat gaan Heb ik geen zelfbeheersing? Ben ik zo weinig assertief? Hoe kan ik zo over me heen laten lopen? Geschiedenis herhaalt zich ook binnen een mensenleven En, net als daarbuiten wanneer leren we ervan?…

Ik proef de tranen, de boosheid, machteloosheid, vanwaar dit verdriet. Ik voel de pijn, eenzaam, alleen op de wereld, waarom kan ik het niet vinden... Ik heb gegraven in hoofd en hart gezocht wat het zou zijn... Ik weet het niet..…

achter een hek verhuld in mist als een sluier van ontzag ligt de toegang tot mijn wezen zwijgt mijn ziel en dwalen doden rusten herenigde geliefden waar ik alleen verlang te vrezen men zegt dat de pijn wel slijt daar zou ik echt alles voor geven de pijn verdwijnt echter nooit maar in de loop der tijd leer je er wel mee…

tranen maken dat ik ben, tot een ander dan ik was, tranen smelten wat ik ken, tot een spiegelende tranenplas... ik zie mezelf en wil niet kijken, want het doet zeer als ik het zie ik zie mezelf ooit met een ander, maar door m'n tranen niet met wie...…

Venus is weer avondster, de helderste aan het firmament. Zij verstrooit het licht, waardoor anderen niet worden herkend. Vaag ontwaar ik onze ster, de wisselende kleuren. Zonder jou, zonder ons Waarom, moest dit gebeuren...…

De traan van verdriet Dwarrelend gaat hij over je wang In warrige en verkeerde instanties Wat moet je dan Niet kijkend verberg je het voor je ogen Of het is een schrikreactie Trillend kijk je om je heen Dan voel je om je heen en je bent alleen Rare stemmen en geluiden maken je wat wijs Ouders en leraren Je wilt ze zo hard wegslaan Maar…

'Ik ga dood' sprak ze met onvaste stem en keek me aan alsof ze de dood al voor haar ogen kon zien alsof ze haar blik vast wilde klampen in mijn herinnering alsof ze hoopte dat als ze het verteld zou hebben de angst met de woorden haar mond uit zou vloeien fout. Ze kijkt nog steeds hetzelfde De angst is niet verminderd Mijn tranen…

Verstomd door de stilte, de woorden één voor één, stil voor de blokkade. Vertwijfeld maar destructief banen ze zich een weg doorheen mijn masker van uiterlijke schijn. Bereiken het diepste van mijn wezen en schokken me met de waarheid, maar valse schoonheid herneemt snel zijn plaats.…

Afgedankt, gedumpt en verlaten zit je daar alleen, een beetje iedereen te haten, met niemand om je heen, maar laat het nou maar komen, je overspoeling van verdriet, dan kan je daarna weer dromen, van de dingen die je ziet, en maak jezelf en anderen, niet nog alleen maar zwart, mensen kunnen veranderen, iedereen heeft een hart...…

de meedogeloze zwaartekracht duwt mijn hart de grond in. mijn allerdiepste denken nu herleid tot aarde. veraderlijke ochtenddauw beneveld mijn realiteitsvermogen. de wind neemt mijn mooiste herinneringen mee op wereldreis. als een bliksemschicht raakte jij mij. de vonk sprong meteen over. onze liefde verwaterde al gauw door de felle…

Grote kille leegtes om me heen Vandaag mijd ik de straat In verloren toestand liggend hier Een lijf tot niets in staat Mijn tijd vertikt in eenzaamheid Het bed kleeft aan de rug Gestolen, weg, voorgoed voorbij Mijn hart wil niet meer terug Besef van pijn wordt deel van mij Niet voor de laatste keer Haalt voor de geest wat is gebeurd…

het stormt bij mij binnen mijn hart ligt omgewoeld wat moet ik toch beginnen mijn gezicht is door tranen overspoeld ik wil je zo graag vergeten mijn hart zegt nee o als je het toch eens zou weten maar ook ik moet in de levensstroom mee het heeft zo moeten zijn hoe ik ook wik en weeg al doet het me zo'n pijn god is het die over mij…

De dam-doorbrekende klaagserenade vreet hysterisch aan mijn monter hoofd Likt in striemen en verdiept de façade, totdat het geenszins meer word geloofd Want door deze verwante taalblokkade voel ik het schrijnen, niet meer verdoofd Laat me door het walgingwekkende waden als ik ruik wat er word bekokstoofd Het kwaad maakt zulke rare…

Tussen slaap en droom kwam jij te staan En hield mij wakker één nacht lang Om pas in het eerste licht weg te gaan Vrees was mij onbekend, nu ben ik bang Dat jij opnieuw vannacht daar zult zijn Om mij te wijzen op de bekende pijn…

Op het einde van de dag Staar ik even door het raam, En weer ben ik alleen Met mijn gedachten, m’n dromen en fantasieën Ze ontroeren me, Enkel onuitvoerbare wensen zijn mijn lot.…

was het liefde die ons samen bracht was het toeval was het ons lot waardoor wij elkaar vonden en toen weer verloren zo snel zo pijnlijk zo hard…

Het zielt me dat haar geest zo snijdt besmeurt ze het mes met open wond die in kalme uren van eeuwigheid nimmer de kern van daglicht vond alsof ze het zwijgen lijdzaam hoort volgt ze zorgvuldig gekozen wegen innerlijke beproeving stuwt haar voort zelfs blijk van liefde houdt niet tegen blind voor wat haar wezen vreest zoekt ze naar eigen…

Pijn In mijn ziel Zielsveel pijn De dader is bekend Jouw signalement Pijn Je snijdt zonder geweten Zonder te voelen Zonder te zien Je doet me pijn Onzichtbaar veel Pijn Meer dan lief Ik voel verdriet Voel verwarring En kou Maar ik ben blind Blind van jou…

ZONDER JOU Ik was zo gek van jou Je moest eens weten Je gaf mijn leven kleur Hoe vreemd het is dat ik je ga vergeten Langzaam sluit zich nu die deur Ik leefde echt voor jou Ik was jouw wachter Ik vraag me af of je dat wist Desondanks liet jij mij achter God, wat heb ik je gemist Dagen in eenzaamheid Vol met gedachten Heb…

Bevriezende gedachten volgen mij stil en straffend als ik vlucht zonder strijd en verlies wat ik wilde beschermen met warme herinneringen die de genadige slaap mij gunde toen ik nog jouw warme droom kon zijn.…

Fluweelzachte Kaapse violen, in pastel gecreëerd. Ziel veroverend, mijn hart gestolen. Het kleurrijk gemengd geheel van aquamarijn en mintgroen. Zomaar een schilderij. De artiest? Weet ik veel... Hoewel uren verstrijken, lijkt de tijd stil te staan. We hebben het niet gered. Ik sta al zolang te kijken, hoogste tijd om te gaan. Nog…

de zon gaat onder en met de avond verbleekt de glimlach van de dag de lucht wordt teder en met de avond verstilt de glimlach van mijn hart. de avond is weemoedig en voor het nacht zal zijn zullen tranen stil en zwijgend in mijn ogen staan. als herrinnering aan wat te vlug voorbij moest gaan.…

Terwijl zij de netten uitwerpt in een wolk van schuimspatten krijst de drenkeling en hijst zich aan boord, In de diepte een verzonken stad onder wuivend wier, een mossig koord leidt naar het schip gekraakt in een donderslag Nu rest er rot hout, groeien er koralen op de mast, de oude glorie ligt aan diggelen terwijl zijn tranen vrij biggelen…