Alle inzendingen over landschap

Westerstormen beuken op de dijk, woedend sist het water in basalt. Klompen klossen op de klinkers. Kijk, scheldt de wachter tot zijn God, hier valt geen strijd te winnen. Harder dan hard is de steen, onwrikbaar blijft de sluis. Doggen jagen ieder die mij tart. Zeven vromen stierven in mijn huis. Mijn goud ligt onder de haard, mijn hart is U…

Op het strand van mijn gedachten Lachen de kampioenen mij toe Terwijl de zoogdieren de tepel Van hun moeder tevergeefs zoeken En het kinderknoeiend gelepel Tot enthousiast volwassen Gekir leidt maar zonder Warm en hitsig Gedonder in het vooronder En ik me afvraag hoe De bronstige avond is verlopen in de kastcafés De ruimte is gerond…

IN winteravondkou, in het groot open van het blauwvloeiende beloopen roestrandig staal, spichtig, onzichtig nu de nieuwe maan als een fijn edel veertje, als een losse haal en dun getogen. Rondom vochtig staan de zwarte sparren, lorken gril verwezen, verzameld onderhout, somber en nors, maar onder de donkerte der schors is helder…

in het binnenland, daar slingeren de wegen nog dwalend naar diepte van binnenbestemmingen naar verweesde bermen pas op, maaien ik dacht als kind dat daar maden waren maar dan casual gespeld zoals bloemen in 't veld nee, radarcontrole onafwendbaar geld om brood te kopen en jouw gang te gaan pas je wel op, voor overstekend…

Vele voetstappen gezet dwars door het gitzwarte eeuwenoude veld Dat ooit roodgloeiend stroperig Vloeiend en grillig naar hier is gekropen Gedropen uit machtige muilen Die krachtig en vurig brulden en met veel geweld fascinerende zuilen achterlieten van betoverend bloedmooi gebeeldhouwd obsidiaan Zie hier de volgelopen vlakte versteende…

Onze gesprekken werden langzaam onze vragen beantwoordden we met kijken naar de langzame wereld om ons heen de dorpen en landerijen in de diepte de vogels bijna verdwijnend in de hemel we gingen zitten kijken naar deze prachtige onverschilligheid van de wereld naar de overbodigheid van onze vragen. ---------------------------------- uit…

Het kan toch nog niet over zijn, zo abrupt en onverwachts Gestaag gaat de bus verder richting stad Maar ik ben nog daar, waar de regenboog het canyon raakt en 't pad die weidse lus haakt in het landschap Vlak, onder de gletsjer Wil geen pot met goud maar lopen nu de storm is uitgeraasd De knisperende zwarte lava als basterdsuiker…

mijn mooie gave bomen ze zijn voorgoed verpest het halve lover afgekapt slecht hun kruin die rest voorbij hun hoge kale stam zie ik de grauwe stad waar ik vóór die slachterij totaal geen weet van had alleen omdat een enkeling te lang was en moest bukken waagden ze het om aan mijn plantsoen het mooie zicht te ontrukken als ik al ergens…

Kon je maar mee met mij Daar waar mosgroen mengt met ijs en karmijnrood Tot aan een lucht vol mysterieuze wolken Zeker twintig tinten grijs tot ver in zee, en kleurrijk rhyoliet wat gelaagd is over dood of leven.. Hoe nietig ben je als mens, Hoe machtig de natuur Het water valt naast bergen kolkend, oplaaiend vuur Straks daar…

Warme lucht waait over Drentse dreven trekt aan weerbarstige kronen van parmantige eeuwenoude eiken en doet geelwitte graanvelden golven Moeraswater schittert blij met het licht van de zon Kreten van futen gekras van waterhoenen het zoeven van zwiepende zwaluwvleugels lossen op in het geruis van zwaaiende populieren Wij waren daar…

De strijd tussen de tijd en de tijdloosheid kent geen wortel en geen voleinding de eeuwigheid is een ladder zonder beneden of boven het water en het gewas hebben hun grensgeschil nog niet beslecht ontoegeeflijk en hardnekkig verschuiven dagelijks de linies zo nu en dan valt er een donderklap dan dreigt de hemel schichtig zoeken struik…

In balans Berg, rots, een ravijn de tijd is van steen de stenen zijn tijdloos. De berg, een diep litteken, zonder beweging valt eeuwig het water. Ik word bevangen door onmetelijke rust, steen op steen op lucht. Voor mij de wereld die zich ontvouwt, onbeweeglijke zon. Dan even later...... Balans van duizeling weegt mijn schaduw…

Drenteland, ik kan je niet bezingen niet in je klein en ook niet in het groot je bent niet mooier groener, stiller dan waar ik eerder heb gewoond je mist veel van de stadse reuring er is geen zee die trekt geen strand, geen grote stroom maar in de late middagzon op weg naar huis kan ik niet méér genieten dan van 't bloeiend veld…

Ze kijkt beduusd rond bukt en strekt haar hand ze wil plukken maar het lukt haar niet een onzichtbare macht verlamt haar hand de adem vertraagt en stokt in stuifmeel ze hoort een gedempte stem kleurrijk ruisen de onuitgesproken mare verbloemt niets het open veld juicht lenig vleit ze haar frêle lijf tussen paradijselijke tinten…

Mannen moeten bloeden om het woord, vrouwen lijden aan de liefde. Waarop wachten ze? Op wie? Dit is de goddelijke komedie ten voeten uit. Zij die - tanden op elkaar en zwijgend - zei: ik heb het praten verleerd. Hij die zei: we leven heel ons leven verkeerd. Het voorgeborchte. Pisa, Pistoia, Pienza; krenten in het brosse kruim van dit bevallig…

De hele wereld was in beweging Eerst heftig schokkend Daarna golvend en trillend Een trap zweefde Een buis golfde Een elektriciteitspaal voerde een onvaste dans uit Heel langzaam herstelde de wereld zich Totdat een volgende trein voorbij zoefde En een nieuwe lading water tegen het raam opspatte…

Ik besta in het uur dat wacht Handpalmen wuiven mij van verre toe Mijn ogen reiken duizend ramen tegemoet Schampen langs heuvels van gebalde pracht Er ritselt water in kleuren van gesmolten lood Een deining smoort tegen de veilige oeverrand Het gouden licht getuigt van een afwezige dood Ik mompel duizend namen op voorhand Rollende kiezels…

Meeuwen vliegen sierlijk boven de botenmasten die fier staan in de zilte lucht Aan de kust van Westenschouwen voel ik een gestolde herinnering aan de gekwelde grond van ‘53 In Brouwershaven lijkt de tijd stil gestaan Stilte overvalt ja, het ontroert…

nu volgt water het kanaal door potsier en raaskal langs dreven, leunend op ‘t schut tegen verval straks ordent het land gewoonzaam in stukken van stilstand…

twee populieren misschien bij het hek vandaar een zichtlijn een beeldje zonder armen naakt zonder benen ook het werkt alleen als de zon erop schijnt zei hij de huisbaas van deze utopische staat een landschap met koeien op het bastion ja, Veere vanwaar de pont niet meer gaat in Syrië aan de overkant dus toch in hokken aan de scholeksterstraten…

Zal hij die foto maar niet maken. Weer zo’n boot. Een doos van ijzer met een vermoeden vol dat auto’s nu naar Schotland gaan. En hier op de dijk zet de regen in. Wordt zijn iPhone nat, de fietsers en de vissers met de hengel en wacht De Valk op zijn zin in koffie bij de bordkartonnen Toorop. De kont van het schip al in de verte snuift…

Een volledige vergunning in emaille. Uit 1726 staat er in een pannenschrift zelfs op het dak. De varkens liggen buiten in verdiende rust om gezien te worden in hun varken zijn. De mensen schrijven er in krijt: wafels met amaretto-advocaat. En dat is ijs, met, geschreven als een dubbele krul, wat slagroom. Hij bestelt een pannenkoek.…

Hier staat een boom. Hij groeit zo vreemd. En al zo lang. Wie legt hem uit wat het ambacht van een dichter is. Wie commandeert hem een volgorde voor zijn takken en een evenwichtig bladpatroon. Volgt hij soms een masterclass in de hallen van de wetenschap. Op een plekje in de stad onder professoren met een kat. Ergens in uw buurt een…

Loom land onder het strakke weefsel dat alleen het diepste hemelblauw bieden kan over de perkamenten huid kruipt het geluid van rondtrekkende stammen door wind en water in de gelaagde aarde geëtst de leegte is massief en hardnekkig nodigt iedereen binnen maar de aarzeling zoekt dralend een uitvlucht voor de symfonie van exotische marktpleinen…

Rivier, kerk en Hollandse lucht mooie contouren van toren Decennia terug, leg- de men hetzelfde plaatje vast. Hoe- wel de Dijk niet was opgehoogd bomen stukken klei- ner waren kribben nog in ontwikke- ling en jij en ik samen vloeibaar…

P.Mondriaan (1872-1944) 't Mölnven zeggen ze hier ter plekke ooit op doek vereeuwigd door Piet Mondriaan misschien wel als een eerbetoon aan dit nog altijd fraaie stukje Twente…

lillijke stienebulten zaand deraover…

destijds baande lompheid mijn benen door het hoge gras alsof ik beslist de eerste was rondzag of er bloemen bloeiden die ik in volle glorie plukken kon het voelde als mijn letterweide merkte in mijn geest de geuren van pastel tot hun primaire kleuren petieterig tot hoog gesteelde zolang mijn letterweide streelde alsof ik ontroerd de zon…

Wat moet het verrukken, zulke maten zich met overgave in je af te voelen drukken. Daarvoor zal het graag zijn opgespoten. Of vermoedt het zich zo innig niet als ik het gun? Dan lag het niet zo onvertogen vol zinderende kuiltjes om dat glanzend lichaam, had het beduidend minder omzichtig gestoven. ----------------------------------- uit:…

Waar het land uit zee ontsproot, waar men niet de ogen stoot maar tot verzien wordt genood; waar de wind nog vrijuit waait, wasgoed aan de lijnen zwaait, zonlicht blauwe broeken aait; waar men ruimtelijk geniet, 't platste platteland beziet, 't allerhollandste gebied; waar nog menig monument als historisch element spreekt van vroeger…