Alle inzendingen over spijt

Mijn gedachten worden de baas over me ze spuien wanneer ze zin hebben ik word steeds minder stabiel lijkt het wel Ik val ineens uit, uit woede uit frustratie die ik niet kan beheersen gevoed door onzekerheid en angst geplaagd door twijfels en gepieker Het lijkt of ze mijn wil overnemen ik mag niet zelf mijn verstand gebruiken ik beschadig…

wat doet de verzuurde rufter ter verlichting van zijn leed dat dronken heden&verleden heet? hij gaat zwemmen in een slufter eet langzaam in kleine brokjes drinkt zijn melk met kleine slokjes des avonds blijft hij nuchter drinkt water met twee rietjes neuriet gregoriaanse melodietjes het is nu over met de boeren en de winden hij wordt…

Hier aan het strand van de Côte d'Azur rankt haar lichaam een loom ballet op voeten die zweven. Ze weet het niet: denkt dat ze naar de branding loopt en ingetogen praat met haar mooie vriend. Ze wiegt haar slanke taille de hoog gedragen hals de golven van haar heupen. Manestralen slaan als de bliksem in! DE DANS Hier wiegt…

Mensen praten Dat vind iedereen gewoon Altijd woorden met daartussen gaten En elk woord een andere toon Maar waarom zijn sommige woorden Zo anders dan alle anderen? Ze zien er zo gewoon uit Maar dat moeilijke, dat kun je niet veranderen Dat ene miezerig kleine woord Dat is het moeilijkst van allemaal Ik heb het je ooit eens verteld Maar…

Wakker worden, het is al laat, open je ogen, de dag vergaat in dromen, in ’t echt, kan je iets bekomen, wat de bedoeling niet was. Wakker worden, open weer je ogen, laat tijd niet gedogen, in je droom gemist, eens sluiten ze eeuwig, vannacht sluimer ik, verloren spijt, naar de ontvreemde kans. Gesloten ogen, verzande droomtoestand…

Ongelofelijk wat een rotzooi Wat een troep heb ik gemaakt Wat een bende, zoveel mensen Zijn door mij zo bruut geraakt Ik kan zeggen wat me spijt Voor de pijn die is ontstaan Wat geheeld is in de tijd En wat nooit meer weg zal gaan Ik kan smeken om vergeving Voor datgene wat mij speet Voor de fouten die ik maakte En voor alles wat ik…

't Geweld van de wervelende vlagen Verwoest de weerloze bloemen en plundert de steunende hagen, De blanke meren vertroebelen. Had ik nu een nederige hoeve En kinderen spelende buiten, Om aan de beregende ruiten Gedachtloos gelukkig te toeven. Na 't zwerven en stuurse staren Over de eeuwige zee, Na 't eindeloos tumult van gevaren: De…

Bijna drong het door dat wat er werd gezegd ellenlang achter elkaar opgerateld werd. Bijna klaar met het etentje dat hopeloos duurde en de vlinders gestalte gaf tot het moment bij de deur. Bijna de vraag om binnen te komen die de splinter van de avond werd maar uiteindelijk de hamer werd die mij op de vingers tikte. Bijna een kus die…

ik schreeuw de tijden terug waarin ik leven voelde maar het geluid lijkt stuk de echo vraagt wat ik bedoelde er is geen brug die nog emoties draagt waardoor mijn woord in het ravijn vervaagt toch raakt het af en toe een bloem die groeit in kleine decibellen en bloeit in kleuren die gelukkigzijn voorspellen ik roep niet meer maar…

kom vlij je met mij in het groen ik geef je dan mijn zoetste zoen in paarse klaverweiden een open hemel boven ons het allerwitste wolkendons en niemand dan wij beiden ik balsem als je mij toestaat de scherpte van het prikkeldraad waar jij door mij geraakte ik voel en huil met jou in pijn geloof dat ik in schuldig zijn jouw liefde niet…

De obsessie Van melancholische fantasieën Loopt uit mijn hand Het blijft een leugen Want de realiteit is bij nader inzien gestrand Met kinderlijke gedachten Weggestopt op vochtige zolders Mijn misplaatste gevoel Gefuseerd als engelen met steen Een beeld om aan vast te klampen En afhaken is geen doel Letterlijke woorden Hebben mij het…

herleefd verleden heeft een gezicht onder vele vage haarscherp gesteld jouw ogen dwalen mij tegemoet oren in luisterstand je mond vertelt het verhaal van jouw wedervaren je vingers schrijven de brieven die ik kreeg in de afgelopen jaren en niet meer kreeg wel verwachtte beiden hebben we het hekwerk van onze eigen werkelijkheid op slot…

Spijt doet pijn, maar moest ik betuigen Heb ik gedaan, en nog eens Op deze manier In gedachten ging ik vreemd In mijn hoofd gebeurde het Tussen mijn benen was 't passief 'k Hou van Jou 'k Hield van Jou 'k Hou van jou nog méér dan eerst Jij en ik horen met elkaar Voor elkaar te zijn Door Liefde beheerst…

Jij mooie man, met je zwoele ogen. Het spijt me zo, dat ik je heb bedrogen. Jij mooie man, met je liefe lach. Je moet me geloven als ik zeg, dat ik je echt heel graag mag. Jij mooie man, met je heerlijke mond. Ik weet het nu, De cirkel is rond. Jij mooie man, ik hoor bij jou. Ik beloof, ik zal het nooit meer doen, simpel omdat…

Ik was nog maar een tiener Jouw jaren telden 'n weinig meer We waren verliefd op elkaar Dat jij me wilde, was een eer Hand in hand, kusje op de mond Uren wandelen op het strand Verliefdheid in onze ogen Ik vond het reuze interessant Maar echte liefde was het niet Dat is ook duidelijk gebleken Want na verloop van enige tijd…

Ik kijk om mij heen Al wat ik zie is hartenzeer Een pleister helpt niet Een kusje op je been? Weten dat wat je aanraakt verandert in goud En wat kapot gaat maak jij weer heel Ik mis die kracht erg veel Want ik doe het tegenovergestelde Ik maak kapot wat goed is Ik breek een hart, zelfs twee en ween dan pas om het gemis Een soort van…

Ik wist dat het aan mij lag, Aan mijn stomme daad. Maar nog een klein beetje gehoopt Dat we hieruit konden komen met wat gepraat Het is spijtig dat het zo gelopen is En erg jammer van je tijd. Ik wou dat ik je in je armen kon nemen Goh wat heb ik een spijt. Spijt om iets, wat nooit meer terug zal komen En waarvan ik nu tot aan mijn dood…

ik wil en zal me geven tot er niets meer over is en ik weer in je armen lig draden die gesponnen zijn van angst vervlochten zijn met pijn mogen nooit meer anker zijn je moet ze breken anders gaat je jeugd zich morgen wreken als we samen zijn wat genot moet worden is dan schuldgevoel kap ze anders wordt je warmte koel…

Nu na zoveel jaar de twijfel ik wil terug maar besef dat dat niet meer gaat Nu na zoveel jaar de twijfel geen enkel ideaal wat nog overeind staat Nu na zoveel jaar zoekend naar meer de verkeerde keuzes gemaakt ? Nu na zoveel jaar zoekend naar meer Zoveel fouten en nu ontwaakt…

De gedachte nooit compleet te zijn om onafgemaakt te moeten sterven, te groot voor losbandig zwerven voor een oplossing te klein, spint cirkels in mijn hoofd. Als een boom die wel de bloesems draagt maar zijn vruchten ziet bederven aan de takken reeds verwerven zij de verrotting die het eind aandraagt. Maar iedere dag voel ik mijn geschraagd…

Het relaas De spijt mij gegeven, opdat ik nu weet, dat geen ikzelf teweeg bracht. En het was een nietigheid ten opzichte van, dat geen reeds te komen. Begraven een uitkomst maar ik ben overkomen, reeds was ik al gstorven. Bevroren door ijs, onbewust geacht als slaaponderkomen. Ik sliep, ben nooit ten nimmer meer ontwoken, uit dezer nachtmerrie…

zoals je wel bij nieuwe maan een lichtschijn tussen de nevels door ziet komen of dat meent te zien haar onverwacht ontmoet er vloeien tranen, woorden zingen van een zoete liefde eens, een schim haar verbitterd hart, ogen vol boosheid zijn niet milder te stemmen bewegen tot een traan vergeefs vergeven doet zij nooit en niet het hoofd…

ik jaag ze na de wolken in mijn hoofd grijp hun koppen bij de staart en vorm ze tot mijn hemel ja, ik ben God en schep mijn eigen luchten vorm spookgedachten uit een wereld vol met kluchten ik pak je lach als het even mag het diepste wat je denkt, dat wat je met je ogen schenkt zo streel ik mijn omgeving voel het intense van beleving…

blinkt de bleke vrouw in haar tranen? ik was spoorslags door haar binnenland gereden had voren geploegd in haar eigenwaarde en haar zomerkleed mijn wreed vertoon lonkte naar haar jeugd vloekte binnenskamers heb haar als een jonge zeehond buiten spel gezet stil telt ze haar verdriet…

de stad ontploft tweevoudig als de daders galopperen in het lagere dal - want ik ben eertijds met de helm geboren en zie, met verdeeld gemoed, in de stand van je ogen de verborgen toegang tot het koninkrijk der doden o wee, ik zet een stap achterwaarts en neem met overleg mijn hoofd in mijn handen reeds heeft de aarzeling de tover verbroken…

Mária Lécina loopt te zwieren in groene zijde en zwart satijn met vogels en rozen en anjelieren en een doek zo wit als de maneschijn ¿Porqué, Mária? Mária Lécina loopt te pralen met zeven snoeren bloedkoraal die kan Mária Lécina betalen, haar mond is rood als een bloedkoraal ¿Porqué, Mária? Mária Lécina heeft een waaier daar staan al…

Kunnen we niet opnieuw beginnen, bij nog niet weten hoe ze klinkt, haar stem als ze me vraagt hoe ‘t ging haar lief geaarzel voor haar zinnen En laat me morgen dan vergeten wat ik te gretig nu al weet verbazing, geen herinnering maar met de maat van morgen meten Ik wil morgen naar samen terug terug naar een ‘voor ons begin’ naar een niet…

Ze zeggen dat je sterven wilde, en ik heb het ook gezien. Hoe stil je tas daar dreef, daar op het stille water. Ik had het koud en dacht, Wat is het stil... Het spijt me dat je bent gestorven, maar in mijn hoofd leef je nog voort. Want telkens als ik aan je denk, zie ik het beeld van hoe je riep. Al had ik het beloofd, toch kon ik het niet…

Tussen de regels door las ik je eenzaamheid tussen de regels door je angsten en je spijt. Tussen de regels door las ik je verdriet tussen de regels door ik begrijp het niet. Tussen de regels door zag ik mijn spiegelbeeld keek ik naar mezelf of heb ik me dat verbeeld? Tussen de regels door huil ik, met bitterheid, tussen de regels…

Daar is hij weer, hij is terug in elkaars armen, zijn lichaam en even was 't vlug alsof het nooit heeft bestaan. Heb ik nu spijt? ik zou het eigenlijk niet weten was plaats en tijd even kwijt ik wil zo graag vergeten!…