Alle inzendingen over afscheid

Deze kamer is een lege huls Ik woon elders Jouw zijden sluier slingert nog rond Opwolkend, kolkend, kwellend Zwellend in het geheugen Ik blaas naar het grijs gordijn Dat tussen ons schoof De muren kaatsen de kreet terug Er was ooit meer Een rimpelend meer van verwachten Diep en stil Maar waar bleef het? Ik spreid een lijkwade over ons…

de weg van tranen doorkerft zijn gezicht groeven vol pijn zijn gebroken lach hij huilt ze verscholen waar de stilte hem wacht verlangt naar het eind die eeuwige nacht waar alles hernieuwt in gesloten ogen zijn lach nog heel even de dood verleidt…

Aan de Joffren* Anne en Tesselschae Roemer Visschers gesonden naer* haar vertreck vanden huijse te Muiden, in 't jaer 1621, spreekt Orpheus* met sijn stem en vinger Maeckte eertijdts den* boomen voeten, Datse* bij gekroonde* stoeten Liepen nae* den soeten singer. Ist dan vreemdt, dat ick verslinger Op uw speelen, Op uw queelen, En loop achter…

Schim van gisteren De laatste kruimels veeg ik van tafel En grijp naast de wollen roes, de wolk Ons draagvlak Ergens onder de glazen stolp Dan verbreek je de lijn En ik gis naar waarom en wie en hoe Dan spijkert een sluimerende beul me vast En je haast je naar de flits Ik schud de bijtende kevers van het vel Terwijl een zomerwind jouw…

Verrimpeld zijn mijn handen... een lang vergeten herinnering je fluistert mijn naam en bijna zie ik je glimlach je omhelst me, of droom ik dat? Ik hoor alleen de stilte die om je heen hangt Zeg jij mij vaarwel? Mijn kleintje maak je niet druk geen verdriet meer in je ogen Ik laat je niet alleen al denk jij dat misschien.…

Lager op de trap ontmoet ik de walm van gisteren. Een onmogelijke mengeling van schaterlach, gefluister en de nagalm van geschuifel, geheimpjes en ontboezeming het gelaat van een verre vriend gloeit weer op als de kamerdeur kiert Het vloerkleed draagt de stille getuigen van vertrapte illusies en een geheime wens van de hardleersheid en het…

Ze staan er nog de woorden gesproken tussen jou en de muren horen de mussen vragen de meeuwen vliegen de luipaarden liggen op het dek een stoel en ver aan de einder het laatste licht dat nog woorden zag en niet vergat. Nu het laatste woord op muren geschreven je loopt langs vergeelde letters meeuwen krijsen mussen laten zich niet…

Mijn vader kijkt dat ik moet zwijgen, ik zie de woorden die hij denkt. Hij is zo taai als wat wij eten. Zo ver als soms de donder is. Soms zie ik hem in dagen even om mij te dwingen met zijn blik. Heeft hij mij lief? Ik weet het niet. Hij is zo donker als een onweer. Hij zit daar in een hoek te roken en kijkt naar mij zonder te zien. Soms…

Opeens waren de bomen in het woud verdwenen. Weg was het weiland, geen gras noch kruid. Onstuimig jong of oud gebogen, het waaide zo maar ergens heen geen verdampte blik, geen wegruisende echo spoorloos achter de kille kim vervlogen nog geen pluisje, stofje, of een rietje stro God heeft het licht voorgoed verbogen. ------------------------…

Nog even voor de laatste keer Nog even alsjeblieft Nog even Wil ik enkel dit En dan hoef je niet meer Je hoeft niet meer van me te houden Je knuffels en je troost Je lippen die zo lekker zijn Nog ene keer Nog even Nog even wil ik je verleiden En dan mag je van mij gaan Dan hoef je niet meer terug te komen Let niet…

Omdat ze er niet zijn kon Staat er eten in de pan Een briefje: "even opwarmen Drie minuten in de magnetron Je krant die ligt al op de bank De witte was gedraaid De bonte is al uit de mand even luchten tegen de stank Je tenniskleding en je ballen Zitten in je tas Ik heb de rits maar dicht gedaan dan kan er niets uit vallen Bekijk maar…

donkere wereld vol oude spoken zo lang geleden de poorten weer open alleen treed ik binnen leg bloemen neer aan het graf van het kind dat ik ooit ben geweest zo lief en teer ongewenst,te jong begeerd haar lichaam is dood haar hart huilt nog steeds mijn bloemenmeisje ze is niet meer ik mis haar zielsveel zo lang ik leef…

Dolend door een zuilengang Handen raspend langs het plaaster Hield ik mijn woede in de tang In het geheugen dat achterwaarts kruipt Vond ik sporen, jouw vingerafdrukken, En hoe jouw zweet druipt Jouw appelwang kon me nog verrukken Als een troebel gif dat binnensluipt. Sloffend van straat naar straat Langs verweerde gevels van toen Het…

het kleine afscheid dromen iedereen is weer gekomen om te zeggen wat er speelt de zon het strand de zee ik neem hun woorden mee als dadelijk de golven brullen dan kijk ik terug zal me met bruin omhullen ja, ja mijn brede mooie rug weeg woorden die gesproken zijn in het kabbelen van de vloed hun warmte deed me goed in koude onderstromen…

Verloren in verlangen kijken jouw ogen mij aan handen houden gevangen willen me niet laten gaan Zachtjes teken jij mijn mond als een lijntje in de lucht licht geopende lippen verliezen een diepe zucht Rillend wil ik behouden wat verloren is gegaan teder wil ik omvatten onbereikbaar laat ik gaan…

Met haar vergeten woorden is alleen de stilte gebleven in de foto waar ze kijkt naar wie haar ziet en zwijgt omdat ze weet dat haar foto´s alleen maar papieren herinneringen blijven die nooit zullen antwoorden.…

Ik moet gaan zonder bagage jullie kunnen niet met me mee om me er doorheen te slepen of een arm om me heen te slaan als paniek me overvalt waar ik terecht kom, geen idee Ik moet alleen met in mijn rug gekwetste blikken pijn om het verlaten zijn 't is toch mijn keuze, kan niet meer terug afscheid van 't zekere bestaan een ander leven…

waar jouw fijnste lach nooit meer zal stralen wij die zachte stem bewaren in het hart jouw gegeven liefde ons dierbaar was hoopvolle ogen die kleurden de nacht zoekt ons verdriet troost in het dromen waarin de eeuwigheid jou omhelst vragen wij engelen neem haar hand laat zij ook morgen leven in ons hart…

Doodmoe van het strijden Van binnen doet het zeer Zo moet ik mijn leven leiden Ik kán gewoon niet meer. Waarom zou ik ervoor gaan? Morgen val ik toch weer En sta ik nog eens onderaan Nee, ik wil dit écht niet meer. Ik kan mezelf niet uitstaan Zet mijn leven op mijn kop. Zo kan ik toch niet doorgaan? Ik geef het op.…

Mijn kleine koffer op de grote tafel bedekt de putten en krassen van de tijd de stoelen, poten nog net niet wankel staan rustig elke nieuwe dag te begroeten soms iets scheef, na uitgesproken zinnen net of er een knipoog volgt, met de zinssnede, "hout mijn zitting dicht", zelfs de leuning, anders behoorlijk dwars doet er het zwijgen…

als schaduw in de spiegel die langzaam vervaagt verliest zij zichzelf in haar evenbeeld het leven ontglipt haar jeugdigheid die toekomstdroom verdwijnt in het niets want kleur vervaagt in het licht van haar ogen wij herinneren haar lach voor eeuwig kwijt…

deze nacht neemt zichzelf tot vrouw wekt de doden uit de valkuilen van het niets ik sta aan de reling van een eindeloze brug wuif naar het nageslacht ongelukkig maar toch sierlijk val ik eindelijk en klinkt trompetgeschal ik neem met list en kompas mijn vaste positie in in de buurt van poolster en grote beer ziende leef ik verder…

Van de wijs gebracht door mijn wijsvinger die zachtjes langs jouw foto glijdt wil ik heden ademen in verleden kijken in ogen die alles beloven maar niets meer willen geven nog kan ik jouw handen voelen warmte uitstralend naar mijn rug daar waar de koude kil opkruipt naar het weten, het nooit vergeten willen mijn armen jou bereiken het…

Ik wil niet dat je gaat, laat me niet alleen. Het maakt me bang telkens als ik aan die momenten denk. Aan het vreselijke moment van afscheid, aan de momenten van eenzaamheid. De woorden "voor altijd" verliezen hun betekenis aan de angsten diep in mij. Bang dat je me alleen laat; voor altijd en nooit meer terug komt. Ik wil niet dat je gaat…

Kom tot mij... en passeer me met een schalkse glimlach die alleen de dood beter maakt in tijd dwarrelen gevoelens als een vliegertouw aan een dorre boom vastgebonden en meegevoerd tegelijk, geen eigen kracht zijn het wel mijn emoties? is het plastic van jou? gemaakt uit de zwarte olie van je 'passieve' gedachten? oxymoronisch als…

Van de vallende bladeren kan ik nog veel leren: je gewoon laten gaan, niets kan je nu nog deren de wind bepaalt de plaats waar je terechtkomt laat je meevoeren, maar laat niemand je de mond snoeren zing mee met de wind dwarrel met de bladeren willen kunnen durven weten ervaren zijn adem het leven versla de dood ervaar het…

ik zag de laatste vogels vliegen in een schemering die bleef nog was er zacht gefluister maar de wind was leeg ze vlogen witte vegen tegen kwijnend hemelsblauw raakten roze kleuren voor ze doken in de nachtelijke kou het schreeuwen is gestorven met hun echo's in het niet mij rest nog slechts de stilte in een mateloos…

in de boter snijdt het mes de laatste snede de boer verkoopt zijn grond aan de eerstgeborene en legt zich te sterven in de verbrande schuur zijn dochter haar kleed opgeheven in het zurig hooi bidden volstaat al lang niet meer de vreemdeling kust de wilde deerne op de mond gooit ongevraagd een handvol zilverlingen op tafel wie wordt verraden…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

Ik zie je staan, met een biertje in je hand Op je gezicht een lach zo breed En je opmerkingen bijdehand Dat is iets wat ik nooit vergeet Je vrienden om je heen En jij vind het wel goed Je hebt aandacht genoeg Jij weet wel hoe dat moet! Jij gezellig in de kroeg En eens stond ik daar bij Maar nu zal het een ander zijn Liefdevol aan…