Alle inzendingen over psychologie

Berusting zucht uit de geur van verse grond, houdt het verstilde hart omhoog, onophoudelijk stroomt bloed door de navelstreng van tijd, niet vergeten het verdriet dat ik als kinderbrand ontstak, blijft vonken in de as, wind en regen, een broedplaats vind, lang verzwegen.…

dat het goed aanvoelt zei ze hij keek in de poppenwagen waar een wereld nog in het dunste kleedje wachtte ook een kinderhart vraagt om geruststelling, dacht hij zij broedde verder op liefde langs opgewreven schaduwen, groette mensen in een nog veilig lichaam hij zong haar in slaap het kind werd teruggegeven, weerloos onder…

er hing iets in de lucht het moest wel feest zijn, blij misschien zelfs kleurige slingers tot daar de zon haar schaduw wierp jij mij woorden speelde die ik niet vangen kon ik wist het niet, hoe kon ik weten toen was er enkel zwijgen nog en een verlangen naar leven naar mogen zijn voor mij geen polonaise meer want zulk een dans…

terwijl hij opstaat blijft zijn lichaam liggen lange gangen vol nevel verhullen zijn waarheid de geijkte ochtendplas wordt niet gemaakt daar de weg niet hetzelfde is als de dagen ervoor stapje voor stapje loopt hij al tastend voort door een wereld die nog nooit de zijne was nieuw licht begroet hem innig waar hij zich op 'n vreemde manier voelt…

in de reflectie van het meer weerspiegelt een vaag vermaarde onverlet wist de hand zonder wisser als was het over een schoolbord glimlacht het nu snaaks naar toen kleuren nog dieper doordrongen uitgelopen mascara rolt zachtjes maakt het hoe hier te zijn geraakt niet meer uit, het is de schemer die zachtjes roept…

uit het niets strooi je zand in mijn ogen onheilspellend niet minder pijnlijk werp je barricades op waarachter je veilig toekijkt, was je jouw handen in onschuld om jezelf van iedere blaam te zuiveren, veranderen korrels ineens in wijsheid daar jij uit de leer citeert die niet de mijne is blijkt het geheel gestoeld op drijfzand…

Weinig wijsheid houdt stand Wanneer zij gaan dwalen Warend in witte sterrenglorie Zwevend over spitse toppen Als sneeuwtoefjes dwarrelen zij neer Zwierend en welig Gaan waar zij willen Zinderend van zaligheid…

ik leg ogen apart los van hun lichaam, los van mijn eigen weg een ogenblik kijken ze me aan is het een teken zoals een zwarte veeg dat mij overbodig maakt is het hier, tussen zaadlozers en woordvluchtigen, tussen losgetornde liefde en verdampte voltooiing dat gezichten zonder weelde uit het landschap vallen naakter dan hun trekken…

In mijn hoofd stemmen, die mij antwoord geven, waarbij de indruk bestaat, dat er iemand achter zit en zo de werkelijkheid maakt. Maar het is geen werkelijkheid, slechts wenselijk denken. De stemmen lijken echt en scheppen een verwachting, die niet zo waar is als je denkt. Hoe verlos je je van die stemmen, want vergeten kan je niet hoogstens…

het motregent af en toe de regenflow bottelt het klimaat lyrisch op de bodem mild en zacht als een echoaansluiting strelen de regendruppels je gezicht net als de wind die je oor een beetje aait op een melodie van denken en van houden dit denkbeeld heb je geaccepteerd zoals het is meer details zijn niet nodig regendruppels dwalen…

gewaarworden van jouw woorden waardoor de waarheid niet minder waar is blijft deze toch gestoeld op gebakken lucht…

Het wiebelt, zwaait heen en weer, ‘Damocles’ zwaard hangt aan een zijden draad, maar ze stapt door, het beweegt, ze wandelt onverstoorbaar, in haar gang het zwaard als een schaduw achter zich aan wetend, slechts een verkeerde beweging en het dendert naar beneden. Maar vooralsnog, hangt het er het zal haar worst zijn.…

de tamtam slaat zoveel hij dragen kan totdat een man uit zijn mond kruipt hij laat het regenen om naar gisteren te kunnen kijken het raam hangt zich op aan zijn schaduw, de vlag halfstok ik kijk naar binnen en naar verloren liefdes terwijl hij zijn hoed van stro opeet hij geeft haar een naam die hij vergeten zal en vaart verder op…

Wat vrij leven is voor mensen, en lucht en ruimte laat voor vogels bestaat zich daarin vrij te wensen, wat de oceaan is voor de scholen vissen, vergaat in onuitgesproken woorden, resoneert in kristallen stemmen die voorgoed gebroken werden, naast al het bloed dat werd verspild. Blijft het hangen in een geur van schijn , houdt dat de…

typerend hoe je voor me stond in vol ornaat had je mij onlangs de rug toegekeerd gehuld in stilzwijgen verroerde je geen vin en nu in een, haast, overdreven schoonheid vraag ik me af of ik nog wel wat met je moet beginnen…

kijk nog éénmaal om, richting een waterval van tranen het gaat duidelijk om de vorm als de verbeelding dromen ,zachtjes aan verlaten streepjes veraden het seizoen en alles loopt op sloffen de uren en poen dit leven valt te poffen schuld en onrecht staan samen aan een tafel vol waarheid wij zeggen samen zachtjes amen wierook stijgt boven…

De wind vertelt me verhalen meegereisd van verre oorden lispelen bladeren voorzichtig zodat er geen woord verloren gaat Omarmt door de zon wieg ik zachtjes al reizend val ik in een wereld die nog nooit de mijne was…

en de lente legt zich naast een langer lied langs niet te stuiten stromen het vergezicht glanst glazuur op blauw het heeft effect op mij het oeroude weten klokt traag laag over laag wanneer wij ons vasthouden aan elkaar door gelijke lanen de liefde beschrijven en de verbeelding die we tussen onze vingers wrijven met geen andere…

pijnlijk de messen van vroeger die gedateerde littekens openrijten ooit getracht ze te verwijderen maar het leed is er niet minder om daar het lemmet brak gelijk mijn hart 't werd nooit meer de oude…

bloesems in de schaduw ze geuren als vlinders op het water mijn hand reikt naar het dwarrelen, halverwege een kindervuist is onzichtbaar het verbaast me niet ik ben groter dan ik was en verspreid de tijd het zingen leg ik neer in stenen…

Mijn binnenweb is leeg. Ik vang geen woorden meer die leven. De stilte vreet aan dit wit waar een onbeschreven verlangen tegen muren loopt. Kraters groeien naar de hemel waar het eeuwige blauw zich vult met een slagveld van verhalen.…

waarom de vraag op alles, geen antwoord op alles waarom gaan mensen dood? waarom blijven ze niet hier? elke vraag blijft knagen zodat je je het altijd af blijft vragen waarom, waarom je zult het nooit weten waarom vraag ik dit dan eigenlijk nog?…

de leegte die door mij stroomt ontpopte op die groene heuvel waarvan de naam mij is ontschoten zwierden takken die kusten de grijze nacht die hen in evenwicht hield zwarte vogels cirkelden om de hoofden van degenen van wie de zin verloren had knaagden bevers zich een weg door het onoverkomelijke 'n naamloze hief haar kelk op…

Het pad in de heemtuin liep dood, heb het zelf zo willen kiezen, om uit alle omwegen niets te verliezen, er is geen voldoende tijd meer om te belopen, we komen elkaar wel ergens tegen, een kringloop niet van willekeurige gevaar ontbloot, ik tors het kruid van marmeren zerken, deemoedig mors ik de verweerde letters waar de levens bewijzering…

Wat weemoedig kijkt ze naar de bloempjes, sierlijk en lief staan ze in ’t gras, want vroeger, heel vroeger, toen ze nog een kleine meid was, plukte ze handen vol. Bukken, gaat nu moeilijk meer, knielen doet haar teveel zeer, vingers doen ’t ook niet meer, en dus, kijkt ze wat weemoedig op die bloempjes neer, die sierlijk staan…

ik wacht niet langer op enig teken van leven noch laat woordjes achter op de rand van je oorschelp en terwijl jij langzaam verdwijnt schep ik de zee uit jouw lijf golf per golf ik val in slaap het geruis binnen bereik…

IJle spinnenrag vangt stemmen op, uit de nissen van de boezemkamers, levend stof opgerakeld door mijn adem,al hoewel ik lang vertrokken was, blijven er vage afdrukken achter op een leeg matras en in alle vragen die je in de spiegels van mijn ogen las. Op die dag hoef je mij niet meer te zoeken, op de beslagen ruiten verdwijnen contouren…

zal lente koude verjagen zwarte knopen lichter maken metaforen in vraag stellen weer en steeds wanneer transparante rozen onverteerbaar illusies bouwen op een horizon zoals het meisje dat met roze plastic emmertjes een vochtig huis naar zich toe praat verdorde bloemen plukt uit lijf en leden kringsgewijs lintjes knoopt rond…

de kringen die je in 't water zoekt zijn al lang verdronken zo ook de naam die je hem gegeven had vlak boven het natte oppervlak danst 'n libelle sneller dan haar schaduw doch dat ontrafelt haar mysterie zeker niet eenden trekken 'n nieuw spoor hoorbaar is je zucht bij het achterlaten…

waarom de vraag op alles, geen antwoord op alles waarom gaan mensen dood? waarom blijven ze niet hier? elke vraag blijft knagen zodat je je het altijd af blijft vragen waarom, waarom je zult het nooit weten waarom vraag ik dit dan eigenlijk nog?…