Alle inzendingen over psychologie

Zo-even ontwaakte ik zo zacht, ik dacht dat ik kon zweven, waar eindigt de dag en begint de nacht in hoeverre reikt de macht tot leven? Kan ik de noorderzon nog raken, het hart te groot, omdat ik mijzelf er buiten sloot, verloren in de nevel van de atmosfeer, aan de overzijde lonken groene weiden, beweeg het aangeboren leven heen en weer…

nu liggen witte woorden rond hun oude kern ze stralen nog, wanneer de zon ze streelt overal en ook langs onverwachte kanten het was goed om ‘onder ons’ te zijn we bloeiden waar we wilden stoeiend met de binnenrijm van allemaal missen wordt een werkwoord zwaarder in vandaag donkerder dan avonden -en uitgesproken traag…

van achter gesmeden maskers voor altijd in de plooi, klinkt de kortzichtigheid door gewiekstheid ligt ten grondslag aan hetgeen zij zelf verafschuwden 't door de strot duwen van kleurt hun geblèr nog valser tot de dekmantel in duizend stukken uiteenspat er niets rest dan de naakte waarheid…

De honger eet mij op speelt klavecimbel op mijn zenuwbanen verleidt mij als een alfaman met Spaanse zwier maar ik eet niet want als ik eet krijg ik doorligwonden van het slapen op vergeten zwachtels van oud zeer krijg ik wintervoeten van het waden door ijskelders van verdriet kniehoog het wassend water van verbeten pijn hoger nog de…

Denk je werkelijk voor de wereld van bomen in het thuisland van een droom dat deze liefde kan vervagen wil je begrijpen dat het kan dat jij je misschien vergist en niets van dit alles bewaard blijft voor later of ga je mee met die vrouw op de kade in een wereld zonder vertrouwen of genade.…

Ik heb de wind voelen komen vanwaar de zon ondergaat en waar de nacht begint. Hij heeft mij herinneringen ontnomen. Wat aan mijn voeten lag gekluwend met najaarsdraden verwaait, verstrooid, weggedragen naar onbereikbare oorden. Geen verleden, geen toekomst meer het heden onbepaald onbewust van tijd en eind .…

wat gebeurt er, wat blijft me over als de vanzelfsprekendheid van leugens naar buiten rolt als er niet meer gezongen wordt en dat besef mij naar binnen lokt om een eigen dood te sterven is er nog een grotere stilte dan de waarheid wanneer de betekenis van leegte een stem krijgt druppel bij druppel opengesperd geërfd in een…

Het golfje gaf het op. Het overkwam hem in het openliggen van het duister. Toen het water stil werd en hij langzaam een verleden kreeg zoals de stervende meeuw op het strand probeerde hij nog de vloed tegen te houden. En daarna het aflopen van het water. Hij besefte dat zelfs met al het vocht in zijn ogen hij nooit sterk genoeg zou zijn…

hij stond al eens te loeren loeren zo nu en dan van 'n afstand te beroeren dat allemaal volgens plan zijn hoofd schuin gebogen gebogen kijkt hij naar opzij iet wat ingetogen zijn ogen gericht op mij dan is het tijden rustig rustig met dingen van alledag is de stemming zeer uitbundig tot ik weer een schim van hem zag nooit compleet…

Ben gekweld onder het juk van twee goden, de ene held die zijn krijgsverhalen telt, daarin zwelgt in eigen hemel en zielen knevelt met geweld, zijn tanden zet in de kwetsbare delen van het lijf, dan die ander, een supervrouw, tiran en meesteres tussen de tafel en het bed, tovert netten passie op haar spiegels liegt over geluk, ziet het als…

in een wereld vol bedrog kwam ik haar tegen de enige vrouw die de waarheid sprak en toch heb ik met haar gebroken verkoos verblind door spiegellicht het duister leven…

Jammer dat ik jullie niet geheel kan laten zien hoe mijn ziel in elkaar steekt, dan zouden jullie meer clementie tonen, meer geduld en tederheden. Ik kan beter een kogelbiefstuk aansnijden dan met jullie redetwisten, beter een glas cognac achterover slaan, dan pogingen tot erkenning te ondernemen. Ik kan zelfs beter dronken worden van wijn dan…

soms is alleen zijn stiller dan duizend zwijgende soldaten die in verstijfde houding handen niet ineen kunnen slaan ben dan een pion te midden van roerloze maten het doet armen en benen verstrammen aderen verstoppen en ooit hoor ik ver weg diep in de grond nog een hart kloppen naar de ochtendstond op zoek *…

toen een roodborst riep dat het morgen was verdween de vage kleur van dromen mijn hart barstte haast, door overgaan vol nieuwe adem in gestrekte ledematen kwam dit lijf op gang goedemorgen wereld je bent ingeluid door hoop, gezongen door de zuiverheid van dauw, op oude nacht ik vertrek nu naar de dag -en wacht tot aan de stille overdracht…

"dat we elkaar nooit meer zullen weerzien is geen antwoord maar een vraag, onbegaanbaar in dit oude licht” * het denken aan mijn grootmoeder doordat haar zwijgen een grote ernst was op het land, in de koeienstal tijdens de zoektocht in het kellekamertje naar confituur sluiers van spinrag en rabarber, haar hand bewoog tot aan…

zijn loodgrijze ogen verhalen niet van rauw geslagen nagels in ontheemde handen kinderkopjes, verdwenen onder ‘t zand het uitgeholde huis krimpt ineen zakken de muren scherend langs de lijn tussen doods en dood kunnen eb en vloed noch eerste kwartier zijn verlangen keren een laatste stap nog en hij is vrij…

het verwachten afleren is haast onmogelijk zei ik toen mijn hand vingerloos bleef en het ruilen ook niet werd aangeboden ik staarde verder naar het kind in de boom en zong zacht verder over bloei en twijgen…

hoe stil legt herfst zijn hand over de aarde de verste klokken hoor ik nu geluiden die de witte berken voor me bewaarden en ieder die hier is ook de vogels grijs en traag zien bomen rillen ik wrijf over schaduwen maar er is niemand die wat vraagt…

woorden vallen zacht in warme regen dicht bij de dagelijksheid, gedateerd en waarin ik me stil houd waar stromen ze heen, waar zullen ze geven zonder het ultieme te verlaten zal jij ze leren zingen, de tijd er uit verdringen vermommen als herinneringen verzen die ik uit mijn lichaam heb geschreven met één grote beweging van het hart…

Wij denken allemaal in dit treurige papegaaienland op het kerkhof van Penibel en het begint aan de buitenkant niet van binnenuit want daar huist het geweten we weten het, er is niet veel te doen op het kerkhof van Penibel maar misschien kunnen we gaan vissen en een bioloog aan de haak slaan doorgaan met ontleden van samenhang…

laten we gaan struinen in het veen tussen veengras en modder tot de enkels wegzakken in een zompig land onder de schrale zon in de stilte van de namiddag komen zintuigen op scherp alle poriën open vogels houden zich stil wij ademen ruimte en elementen vinden steun aan de wallekant op eigen kracht * herziene versie…

ik zag ze, hoe ze zichzelf overschreeuwden, alsof stilte een misdaad was alsof betonnen woorden, zelfs die er nog niet waren, dijken moesten breken, dammen vlak bij voeten ieder moment in een ander, onbereikbaar leven volgestopt met graten, vage vrienden en joints die enkel het vreten van verzen kenden zonder kauwen, omhoog op weg…

opgeblazen kikkers verscholen achter het riet en de roze waterlelies dobberen blauw tussen zwanen weerspiegeld in het zilver licht met jouw gezicht zo rimpelloos vrij met mij onder milde zon nu de jasmijn zijn wit zo geurig uitbraakt in de wind…

Nacht, zacht, alles stil en kalm en vredig Geen heisa of gejoel, enkel mijn adem, erg rustig. Wat een contrast met de avond, ieder onpersoonlijk voor de buis Intriges, geweld, reclame en erg veel gedruis. De vrede omarmt me als een satijnen jasje fijn Maan en sterren omfloersen de soms harde wereld, ragfijn. Schattige kaarsjes, ik waan me…

Als een windhoos verwaaien emoties moeiteloos over een zacht glooiend landschap In kalme handen weten koude wangen zich geborgen voor latere tranengloed Wat in het ongewisse blijft zijn de bouwstenen van het eigen zijn de diepere roerselen ontsproten aan dat wat niet gekend wordt Het onbenoembare zelf trekt aan als een magneet…

In het verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige dialoog uit…

. met voeten in stoppelriet buigt zij haar geschaafde rug over het water voor jou en mij .…

In een zonnestraal op ‘t bankje aan het water, waar hij als kind zwom en viste, kijkt hij naar mensen die onderweg zijn naar later; ouder en wijzer beseft hij, dat de mens niet meer doet dan deuken slaan in water. Zijn leven in welvaren, kan de mens bij een halve werkweek handhaven, rest van de week maakt hij…

Vergeefs begeerde zekerheden, beroofd het hart van een nauwe vrede van de brug af heeft dit geen gewicht als die is opgehaald, is dat met een rede, het herkent de vele vormen, argeloos is het vergezicht, het speelt met troebel water, er was geen verleden meer, maar ook geen later, een oneindig spel verbindt de tijd, maakt zich meester…

een poëtische scène die circuleert in de lucht met zachte dansbewegingen stille intimiteit scheert voorwaarts terwijl de hemel opentrekt in een sliert Fries licht op ledematen vliegen valt niet te leren met veren getooid ik ben geen dier van dons waaruit je kunt ontsnappen vederlicht hoog boven de grond even teder als vogels die elkaar…