Netgedichten

netgedicht (nr. 36.842):

nabestaand

misschien
was er nog een laatste gesprek
ik weet niet welk
of wanneer de woorden
zijn ondergegaan

winter kwam, vele keren
ook vanuit de binnenkant
en op lente

met een zwart, zwermend geluid

het sterven was nooit
vogellicht, zei je, weerloos tussen blauw;
dagen
en nachten

genoeg om het leven te vergeten
dat als een bedelkind vruchteloos op zoek ging
naar een beeltenis van toekomst

voorbij het schreien;
het zinberovend schreien
van de tijd

Schrijver: kerima ellouise, 27 december 2010

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

nabestaand

3.8 met 16 stemmen

380

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Coby Poelman-Duisterwinkel, 15 jaar geleden

Mooi verstillend met een sfeer van waardigheid.
-Het zinberovend schreien- heel bijzonder.

elze, 15 jaar geleden

voorbij het schreien huist er slechts nog naaktheid, de tijd onbevlekt en toch geraakt door verdriet

Marije Hendrikx, 15 jaar geleden

Zo mooi weer gezegd' ........dat als een bedelkind vruchteloos op zoek ging naar een beeltenis van toekomst.....

Hilly, 15 jaar geleden

Zo heel mooi verwoord Kerima.

jan haak, 15 jaar geleden

'Het sterven was nooit vogellicht'...zo'n zin blijft toch hangen...

Irmlinda de Vries, 15 jaar geleden

Het verlies van een dierbare kan ook een verlies van zinnen betekenen voor de nabestaande(n)... Tragisch mooi beschreven; de sfeer is duidelijk voelbaar!

LadyLove, 15 jaar geleden

Beeldschoon Kerima, over 'n moeilijk onderwerp, krachtig neergezet.

Astridv, 15 jaar geleden

Een prachtig schrijven , de zoektocht naar een beeltenis van toekomst...voorbij het schreien van de tijd, ontroerend mooi verwoord!

Geef je reactie op deze inzending: