Alle inzendingen over ouders

Waarom doen sommige mensen je zo`n pijn Het is zo`n rotgevoel Om te weten dat je niet geaccepteerd wordt Om te weten dat ze je stom vinden Om te weten dat het je schoonouders zijn Om te weten, ach ik kan nog wel even doorgaan... Maar dat gevoel, overgaan zal het nooit! Ik zal het nooit kunnen vergeten! En toch hoop ik dat ik ooit een lichtpuntje…

Ik heb mijn vader vergeven dat hij mij geboren liet worden, sinds ik mijzelf niet vergeven kan dat ik mijn dochters liet ontstaan. Ik ben schuldig aan hun leven. Alleen zij kunnen, later als zij hun schuld ontdekken, mij vergeven. --------------------------------- uit: Verzen van een vader, 1960…

Dwars door een muur van geweld wisselen woorden van karakter Zijn hand breekt haar glazen tranen op de tafel waar zij ooit aan zaten Harten die vuur vreten maar elkaar niets meer vragen en duisternis verteren in de holte van de waan Stiekem priemen ruwe ogen in onschuldig vlees “ Het is genoeg geweest..! “, schreeuwt hij naar…

Dag pap, we wilden even langskomen, ondanks dat het stormt vandaag, hoi pap we wilden even weten, of je as, wel weggewaaid is, zal best wel vandaag. Er staat een stevig briesje, de golven geven witte koppen, we moeten ons schrap zetten, tegen zoveel natuurgeweld. Maar toch: hoi pap, we wilden even langskomen, gewoon omdat…

grijze ganzen kondigen de winter aan ploegen voren in een angstige lucht met daarachter de contouren van de dom en de leegte van de stad na sluitingstijd lege agenda in zwart leer gevangen argwanend de onbeschreven pagina’s wachtend op wat gaat en is geweest de Alzheimers van de nieuwe tijd vader en moeder nog even samen als kinderen spelend…

Slaap, kindje mijn, Sluit je lipjes fijn, En doe je ogen dicht, mijn ogenlicht; Nu je zo warmpjes nederligt, Moet je rustig zijn. Nù ben-je klein: Ik hou je hoofd en je lijfje zoet, En je wilde voetjes stil en goed In twee handen mijn. Eens zul-je groter zijn: Dan lig je niet meer in mijn armen neer, Dan stap je door 't land als een…

Wat ben ik een blij gelukkig mens, daar zijn grondbeginselen van, meegekregen van mijn lieve ouders, groter kon niet zijn, mijn wens. De kracht, om in mezelf te geloven, volhardend blijven in wat ik wil, brengt mij naar eindeloze doelen, zonder echt te moeten uitsloven. De liefde, omarmd in mijn innerlijke, het leven verder door met mijn…

sterven was voor jou geen pretje geen sniper joeg jou juichend een kogel door het hoofd je ging niet in een laatste natte droom leven was voor jou het einde je vingers had men één voor één eraf gezaagd in ruil werd jou de eeuwigheid beloofd je knielde nog toen ook je geest in waanzin werd gesmoord dood zijn behoeft ook geen betoog dat…

toen ik aankwam was je kamer al ontsmet je kleren en je spullen in de gang gezet ze hadden met javel je geuren al gestolen en hup, daar gooiden ze een ander te creperen in je bed ik vond je terug op een tochtige plek alleen je haren leefden nog blonde pieken zwiepten in je nek maar jij was verder niets finaal gaat ook een moeder op haar bek…

Een zachte kinderstem zwevend als een zoete wind waait door de beslotenheid van mijn bestaan speelt wreed met mijn mondigheid dropt vervoering in het moeras van volwassenheid in die vroege droom verlang ik naar kinderlijkheid dit gaat ons beiden aan…

mijn jongste dochter ruikt naar vanille ze lacht als ik mijn deksel open doe zes tenen heb ik nog en zeven tanden professor zeiden ze – ze waren bang ik krab hun eieren uit mijn opperlijf het Danio-vlootje blijft eeuwig leeg volle aula’s zogen mijn woorden maar de oude kerstboom brak een kindvader de avond vóór de Sint en gaarne zien (…

vertel me niet hoe de leeuwerik kwinkeleert ik zal je niet begrijpen mijn moeder droogde mij met het zand van de straat bloed sijpelde in de goot haar borsten smaakten naar teer, versleten banden ruwe mannenhanden die ik likte als een kitten het licht ging uit en aan geen zon omtrent geen wind verdreef de luchten ik dronk haar jonge…

Nu leven zij gescheiden om ergernis te vermijden alles gaat weer goed beter dan ooit te voren zouden ze dit jaar nog iets van de kinderen horen?…

Ik schrijf je niet neer in ‘t mulle zand waar de wind zich rept om jou mee te nemen. Ik schrijf je niet neer op steen want zelfs dan zal de tijd jouw naam laten vervagen waardoor zelfs ik die jou zo lief had je vergeten zal. Ik schrijf je niet zomaar neer in het opkomend zonlicht want bij avondschemer zul je onzichtbaar verder dwalen…

Hij was de allereerste, die me zag ontlokte mij mijn eerste lach bij hem voelde ik mij direct heel fijn hij troostte mij bij soms erge pijn de jaren trokken langs ons heen, in het kort gezegd het was wel jarenlang voor ons weggelegd toch gingen onze levens veel te snel aan ons voorbij het naast en met elkaar zijn, maakte ons steeds weer blij…

God geef me ouders, die duidelijke fouten begaan, zodat ik niets hoef te verzinnen laat ze behoorlijke ruzie´s met me maken, zodat ik ze van alles en nog wat kan verwijten leven met ouders, waarop niets aan te merken is vind ik het ergste wat me kan overkomen, want hoe moet ik anders mijzelf overal van schoonpraten en hoe moet ik mijn falen…

Kom catelijne mijn lieve kleine mijn ik in het reine kom bij me gaan we terug naar het ongeboren zijn wees niet bang voor de slaap ik blijf bij je wees niet bang voor de nacht want ik heb je nacht wees niet bang voor het water ik maakte het water het water is goed en het draagt je het wordt weer als vroeger ik voed je met…

Afgelopen zondag, al valt het me zwaar, Was een van de belangrijkste dagen van het jaar. Vroeger, las ik in de geschiedenisboeken, Ging men vader dan bezoeken, Nu gedenkt men vader het hele jaar. Maar hoe je het ook wendt of keert, Een beetje aandacht is nooit verkeerd.…

Jij was ook altijd aardig voorzichtig, braaf, beleefd, bescheiden en hardwerkend, kreeg je het op je bordje Je werd ook toch maar geleefd door oorlog en omstandigheden Wat had je voor een keuzes Wat heb je afgeleden Lag je lang wakker van die kampen wat je in Indie verloor je vrouw, je broer, je moeder die maatjes aan dat spoor Gedichtje…

( voor mijn vader ) Breekbaar als glas plooit zijn glimlach zich naar de stille uren van de dag In het natte gras dansen verlegen voetjes over wat haar verdroten vader zag Als een waas wikkelen zijn ogen zich om de tranen die hij liet stromen over zijn geboortegrond Er is geen weg terug als de oorlog voorgoed zijn gehavende ziel…

Als je géén geluk meer kán vinden, moet je gaan, óveral vandaan..... éindelijk snap ik je Pa... Gegroet…

Oma sprak vroeger de wijze woorden, ik hoor ze nog zo af en toe, ze sprak van handen wassen, niet praten tijdens het eten, we wisten niet beter, of het zo hoorde. Oma sprak vroeger de wijze raad, speel niet met vuur, als je ’t maar laat, je kunt je branden als geen ander, dus let op met vuur en let op elkander. Oma sprak vroeger de…

Je loop is vertraagd Je rug gekromd Je leven in het nu steeds meer vervaagd Je bent niet meer die je was Je ogen zijn als troebel glas Langzaam verlies je de verbinding met de tijd en verdwaal je in de schemerzone van je bestaan en drijf je steeds verder weg van jezelf en van mij vandaan Tranen vullen m'n ogen Voor jou geen zonnestralen…

De ruimte van een plein. Het is al nacht. De hele dag liep ik door nauwe stegen Waar ik verdwaasd mijn leven overdacht: As, stof en zaagsel om bijeen te vegen. De ruimte, eindelijk. Een klok die luidt. Het is het stadsplein van een oude prent. Tientallen stegen komen er op uit. Poort, boog en standbeeld, alles is present. Traag loop…

Daan wil het niet weten Frank kan dat niet begrijpen Daan zit er niet mee Frank laat het er niet bij zitten Daan kan er mee leven Frank maakt een documentaire Daan in alle rust gevolgd Frank 'jakhalst' nergens Daan wil er mee blijven leven gewoon met vrouw en kind en beste vriend Frank en met haar: zijn moeder met hem: zijn papa met hem…

Vanuit mijn lome zondagochtend zie ik hoe een merel hardnekkig trekt tot de worm zich verorberd geeft. Honderden keren moet de merel voorbij mijn vaders ogen zijn gehipt als hij zijn spade in de grond stak, zijn schouders gebogen, zijn monkelmond smaller dan de voorbije jaren. Nu ik hem ken, een oudste dochter ben, zwijgt…

Zo vele dromen jouw levenstrein snelt voorbij vervlogen de tijd. De spiegel van jouw doodsbeeld verankerd op mijn netvlies.…

Als in een aquarium ziet alles groen. Tegen het glas kleven de algen en belletjes dwarrelen omhoog tussen het wier. Om mij heen lauwe schemering. Ik hap naar adem en proef de lucht als zwembadwater in mijn keel. Zo dobber ik rond en kijk naar ze. Vanachter beslagen brillenglazen zijn ze nog mooier dan in het echt, mijn kinderen. Kunnen…

Als herinnering aan mijn moeder Okergloed en een licht breekt uit de zee. Op het achtererf ergens tussen het wasgoed en een boom vol granaatappels jouw lach en de ochtend schielijk en klein als een lieveheersbeestje dat valt op mijn hand ------------------------------ uit: 'ik herhaal je', 2000.…

dat mijn hand in die van jou verdwijnen kon dat ik de eeltige hardheid voelde die mij deed rillen maar ook iets spannends en geborgens had deze momenten zo sporadisch heel soms nog zie ik ze voorbijgaan de neiging komt dan boven naast een vader te gaan lopen en hem stilletjes mijn hand te geven…