Alle inzendingen over overlijden

Er gaat om de 2 seconden iemand dood Wist je dat? Ik alleszins niet Elke 2 seconden wordt er van iemand de levensdraad doorgeknipt Gruwelijk toch? Dat er telkens aan iemands leven een einde moet gemaakt worden Ik beeld me dan een oude man die na een lange strijd tegen kanker neervalt en nooit meer opstaat Die oude man is dan al in het ziekenhuis…

Af en toe voel je je vreselijk alleen en heb je allerhande onzinnigs aan je kop Dan zou je zomaar stil kunnen wenen; denkend mijn dood lost later alles op Dan ga je over heel ‘t leven nadenken hier zag je al in je kinderjaren tegenop Toen haast iedereen jou wilde krenken zag je de dood lost naderhand alles op Soms treft een afgrijselijke…

De muggen dansen in het vervagende licht – de vlinder vliegt weg.…

Treur niet langer om mijn dood dan 't trage dreunen van de droeve klok die tijding brengt aan deze lage wereld dat ik gevlucht ben en bij wormen dwaal: Neen, als jij deze regel leest, vergeet de hand die het schreef; om liefdeswil: Geen droefenis is mijn herinnering waard, als aan mij denken jouw zoete hoofd ontrust. O, als jij ooit een…

Sta niet huilend voor mijn graf, Ik ben er niet, ik slaap er niet. Ik ben de zucht in duizend winden, Ik ben de zachte sneeuw die valt. Ik ben de zoete herfstregen Ik ben de rijpe tarwe in de velden. Ik ben de stilte van de ochtend, Ik ben in de gracieuze vlucht van buitelende vogels, Ik ben de glans van de sterren in de nacht. Ik ben in elke…

Hij was maar een mens, een gewone jongen. De zoon van de timmerman. Ze sloegen grote spijkers, door zijn voeten en handen. Zijn rug tot bloedens opengereten door de harde uiteinden van de gesel. Een doornenkroon op zijn hoofd. Tot bloedens geslagen. Hij schreeuwde het uit: “ Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten." Hij zag…

plotseling en veel te vroeg toch ook staan wij vandaag als vrienden samen om welgemeend ‘tot ziens’ te zeggen tot waar wij jou weer omarmen zullen wij waren samen nog lang niet klaar niet met elkaar en niet met het leven dat verrassend de wegen samenbracht waarop wij elkaar ontmoeten mochten genietend van de grote en kleine dingen volgden…

Elke avond voor het slapen, kijk ik naar jou ster. Die ene mooie heldere, zo dichtbij, maar o zo ver. Zelfs naar al die jaren, van verdriet en stil gemis. De tijd dat wij samen waren, blij dat die herinnering er is. Nu zit je op je wolkje, al je vriendjes om je heen. Elke zonnestraal een lachje, breek je steeds weer door het duister heen…

Als er geen hemel is En onder ons geen hel Alleen de blauwe lucht Zo is het niet, maar stel... Een aarde voor de mensen In het hier en nu Geen landen dus geen grenzen Zo is het niet, maar stel... Er wordt om niets gestreden Om boeddha noch om god Want allen willen vrede Geen kruistocht of gebod Ik zie het in mijn dromen De wereld…

Nu met het gestaag vorderen van mijn leven Mijn leeftijd nu 68 Volgend jaar tik m’n 70ste levensjaar aan Nemen mijn levensdromen toe Niet die van de dag, maar de nacht Vannacht bij mijn laatste werkgever De Kamer van Koophandel En zo levensecht en op onderdelen slecht Dromen zijn het voorprogramma van de film De film van je leven Welke…

Het deksel gaat dicht, het lijk is weg, eindelijk – kan ik rondkijken.…

'Hand van God' Als Caravaggio, onbe- heersbaar, wild tegelijk groots ontsnappend aan gestrek- te benen met noppen bereid te attaqueren Maradona op het veld Caravaggio daarente- gen voor eeuwig op het doek op de proppen kwamen zij; één met bal, andere kwast Argentijnse en I- taliaanse kunstenaars grootheden tot in lengte van jaren…

lopend langs de weg van herinneringen hoor ik het geluid van jouw voetstappen. ik verlies mezelf in de langzame tred van degene naar wie ik zo verlangen kan in de stille nacht van duisternis hoop ik dat jij mij even toch opzoeken komt wij houden veel en lang al van elkaar in de draaikolk van het leven samen ik wil weten waar jij nu verborgen…

ik zal er zijn als je wordt opgetild gedragen als een prinses met je gelaat naar de hemel gericht een traan welt op uit de aarde vergezeld je op je lange reis naar de overkant van de dood waar de ziel het lichaam verlaat het hart door verzoening genezen geen ziel hoeft te vrezen in het licht van de zuivere zon zal ik ten afscheid naar…

{Dit schreef ik voor mensen, die dit mee hebben gemaakt] Nooit meer... Nooit meer die mooie glimlach van jou. Nooit meer met elkaar kunnen praten. Nooit meer die knuffel van jou. Nooit meer die warme handen ineen. Nooit meer samen, er even opuit. Nooit meer die mooie liefde die we met elkaar deelden. Nooit meer die heerlijke…

Normaal had hier Aar Noordam moeten staan, De plichtsgetrouwe vaste ‘zondagsdichter’. Ons land is een bevlogen Rijmer lichter, Aar is op zijn verjaardag heengegaan. Herinneren wij Aar zoals dat hoort: Aar leeft in zijn totale oeuvre voort.…

Vaak is het: wachten, voor ieder die er bij is – en de stervende.…

Ineens was het anders lagen de tuimelaars om en werd ik opgehaald Ik lig schrap, ben ergens doorheengevallen, een vlies tussen orde en overmacht Draag mij weg, ik wil hemels van pastel en grijs na mijn uitjes binnenskamers en op de gang geen systeemplafond Weer thuis, in het licht van mijn eigen ramen tussen de planten, het kastje…

Als een komeet verscheen hij aan de hemel En verdween uit zicht ---------------------------- uit: 'Genadebrood', 1993.…

Zij was een wees, die vrienden had noch magen; Zij was hier vreemd; zij kwam van wijd; Zij kwam een dak, een leger vragen En luttel brood voor trouw en vlijt. Zij was zo zacht, zo zedig, zo bescheiden; Zij won het hart, nog eer ze sprak; Bevoorrecht, wie haar in mocht leiden En opnam onder 't gastvrij dak. Wat was zij vlug en welig…

daar lig je dan koud en kil ik kijk naar je - bedrukt en stil je hebt geleden gemeden hebt jezelf in stilte moegestreden wat van het gezicht is af te lezen jij bent nu in die andere wereld die vredige overkant waarvan wij hopen dat die er is jouw joviale: ‘Hallo met mijn naam’ als welkom als ik belde is wat ik straks mis het zal vast nog…

ik kwam op een plaats waar veel kruisjes staan de zon die scheen zwak aan de hemel enkele dauwdruppels bespeelden het licht wat zorgde voor hemelse kleuren één graf dat viel op door de vele chrysanten waarschijnlijk nog gisteren geplaatst ik zag er een meisje... vol van verdriet en de wind dirigeerde een droef afscheidslied daar…

Een klein berichtje, een grote klap een simpel sms’je met grote invloed een mooi mens, een lief persoon en ineens is er niet meer, gewoon! Een klein berichtje, de wereld even stil er is van alles, wat je dan wilt maar binnen broeit en borrelt het want Guur is weg, het is niet juist! We zijn van slag, een mooi mens schrijfster van ook deze…

ik vervolg alleen de weg die ons ook samenbracht door het mooie levensbos mee en tegen de stroom zoals wij dat altijd deden in de pracht van de dagen van ons heerlijk samenzijn ook deze dag ademt vol wat ik nooit heb verloren toont mij zoals de herfst de kleur van jouw bestaan in nu verscheiden licht zijn wij altijd samen nog briljant…

Ik zag je in het grote ledikant Een teer schijnsel kroop voorzichtig binnen Gezonden licht van hemels tinne Halverwege de kamer gestrand In de fronsen van het beddengoed Zocht ik naarstig jouw gezicht Je scheen zo bleek en ook zo licht Doorschijnend haast, voorbij de gloed Dan plotser nog, het dagen van de zon Zeilen schaduwen door dromen…

Verwikkeld in ontsnapping in extremis Was jij, geheim agent licenced to kill, Toch meer als William van Baskerville, Die oud inquisiteur der Middle Ages Je had een hekel aan Double O Seven Never say never, Sean, you're now in heaven 31 oktober 2020…

Soms is het leven zomaar afgelopen Zoals in Nice geschiedde in een kerk Je bent gewoon als koster aan het werk En moet ineens dat met de dood bekopen Er vallen nog meer doden en gewonden De dader is er vast van overtuigd Dat hij als held zal worden toegejuicht Als hij ze snoert die vrijgevochten monden ´t Is bijna Allerzielen, in mineur…

Ik liep laatst op het kerkhof, met halloween en volle maan, naar het graf van een dode heks en bleef daar plechtig staan. Ik zong er een incantatie om haar door deze daad terug naar hier te roepen voor wat wijze raad. En zij verscheen aan mij, lijkbleek in het duister, ze keek me doordringend aan en zei toen: ‘Luister, je bent nu even…

Voor het eerst liep ik Met mijn moeder in mijn arm Door de winkelstraat Nooit eerder hebben we Dat samen gedaan Ze was gehuld in lichtblauw De kleur die haar goed staat Maar ik droeg haar in een urn En in mijn oog een traan.…

Getooid in verleden tijd vertrekken uren ze flirten en lonken nog even een moment content over wat ooit was en lang mocht duren. Koud kon het zijn op vergane doordeweekse dagen met tal van levensvragen over wat zal komen, men kan van die dagen leren wat ik kan verdragen. Bracht het mij echter echte wijsheid bij, de zon schijnt soms zo bleek…