WILLEM
Hij stierf niet zo bijzonder, heel gewoon.
We maakten nog een paar mislukte grappen
waarna ik zei dat ik weer op moest stappen,
en ’s nachts om vijf uur ging de telefoon.
Hij was aan ’t einde zo ontzettend licht
nadat zijn bij elkaar gerookte kanker
hem uitgedund had, elke week wat slanker.
Maar zwaarte meet men niet aan het gewicht.
Dat meet men aan de indruk die beklijft,
de grote les: het weten dat men schrijft
om daarmee wat we voelen te verklanken.
Dat is wat nu nog van hem overblijft:
ik heb de poëzie aan hem te danken,
en dat ik bij een versje soms moet janken.
Geplaatst in de categorie: overlijden