Netgedichten

netgedicht (nr. 76.511):

kus mijn tranen

Kus mijn tranen:

Hoezeer heeft het leven mij geschonden,
En toch bleef de mens in mij verbonden,
Vooral met die, die ik zo lief had,
Met wie ik bijna alles deelde wat ik bezat.

In mijn jeugd droomde ik van grote daden,
Nee, niet in weelde baden,
Maar, die de wereld leefbaar wilden houden,
Een samenleving waar we samen aan bouwden.

Ik heb geen spijt van mijn verkeerde besluiten,
Maar voel wel de pijn en het verdriet hoe het zich uitte,
En terwijl mijn pad steeds donkerder lijkt te worden,
Vind ik nu tastend op mijn weg alleen nog horden.

Is dit de laatste reis waar mijn jaargetijden vervloeien,
Waar in de lente geen bloemen meer bloeien?
De vervagende horizon waar mijn dromen ooit zo hoopvol lagen,
Mijn doel niet heeft kunnen slagen!

Dan heb ik nog een laatste wens in mijn leven,
Om samen met jou te beleven,
Dat de neergaande zon in het verre westen de aarde kust,
En zegt, slaap wel mijn lief morgen ben ik weer terug, ben gerust.

In een oogwenk sta ik weer hier in de tijd van nu en alledag,
Waar ik alleen ben en mij afvraag ben ik gevangen in mijn eigen rag,
Terwijl mijn verdriet onuitgesproken woorden van eenzaamheid vertaalt?
Kus dan mijn tranen en vergeet mij niet, dat de vrede over mij daalt.