Alle inzendingen over tijd

De wereld is dezelfde; overal De blauwe hemel en de grauwe steden, Drijvende wolken en, daar vér beneden De velden en de mensen; morgen zal Deze aarde mij niet anders zijn dan heden En dan zij gisteren was; en zonder tal, Trekken bij zonneschijn, bij regenval De dagen verder, als zij altijd deden. Alleen, lief, waar wij vluchtige uren…

De zuilen zijn vluchtig verguld. een oeroud zwijgen heeft zich opgericht uit de getijden der vergankelijkheid. en onberoerd staat dit verweerd geweld boven de wirwar en het gekrioel der mierennesten, en het zichzelf verdelgend menselijk gewoel. geen bloem, geen schaduw zijn gebleven gelijk zij waren op de eerste dag en elke nacht…

Op de rand van mijn slaap treuzelt een gedachte. Geduldig blijf ik wachten tot zij komen zal of gaan. Buiten blijft de tijd bedremmeld staan. De aarde knipoogt naar de zon. De maan verbleekt, de nacht wordt duister. Ik wil niet slapen nog en luister naar het zingen van de slang en van de draak. Het is nog onbegonnen tijd als ik ontwaak op…

Momenten die wachten moeten, op seconden, moeten wachten. Het moment van NU is heilig. Heel. Heel heeft niets te maken met tijd. Niets met uren maanden jaren. Met verleden en met toekomst. Alles verandert helemaal NU. In NU en in alle eeuwigheid. Mensen wachten op voldoening. Wachten op geluk dat nu niet is. Geluk moet wachten, groeien…

toen we foto’s van toen bekeken knipten we minieme openingen in de tijd onze ogen bleven aan een kleine scène haken zij prikte door de foto heen we werden geraakt door het punctum: jouw gezicht een silhouet de peilloze leegte later…

Mensen bestaan werkelijk, zoals ook dieren leven. Mensen zijn zogenaamd wijs. Homo sapiens sapiens zijn we. Mensen die primaten zijn. Aapachtig zijn we allemaal. Primaat is maar een etiket. Een zogenaamde naam. Zijn we wat we denken dat we zijn? Ben 'IK' een slimme gedachte? Ben IK mijn ego wel, dat ik heb bedacht? Zijn we, wat machthebbers…

zo'n Italiaanse naam kan vertellen maar je kunt stellen dat het eigenlijk Dunelee was diep onder het gras bij het Wymeerster Sieltief net in Duitsland boven Nieuweschans baksteenpuin was de kerk teruggevonden Dunelee of Bonewerda verdronken dorp je komt niet verder in Dollardklei gesmoord lag het dorp aan de Lethe of Moersloot riviertje…

in Ter Wupping loop je fiets je door puur natuur langs het oude loopje van de Ruiten Aa bosjes, een schuur je kunt rondstruinen bij oude rivierduinen Ruige berg, Kieberg is avontuur prehistorie landschap uit voorbije tijd boerderijen grasland, beekdal en al met al beleef je puur hoe Westerwolde vroeger was bolle akkers, gras rust…

Toen ik A zei had ik geen idee dat het hele alfabet nog volgen zou …………………… …………………… …………………… en ze nu zijn pas bij B....…

De tafel van 4 kon ik Nog wel behapstukken Want deze tafel is in balans Een evenwicht van voor en tegen 't Verdriet naderbij Men zou kunnen zeggen Een gelijke stand 2 voor de waarheid 2 voor de querulant De tafel van 5 begon Met radiografisch Bestuurbare marionetten Een disbalans als zon en regen Maakt echt geenszins blij Balans is…

's Ochtends een zeewind, 's avonds een wind van het land – daartussen: mijn dag.…

Er ligt een ramshoorn op mijn bureau wanneer ik heel hard blaas komt er een geluid uit al ben ik wel bang dat mijn wangen als ballonnen knappen getver, ik zie de rotzooi al voor me wat mij als kind niet lukte met de trompet van de slager lukt mij alsnog met deze sjofar…

Wat is vijftig jaar? 50 is een halve levenseeuw. Vijftig is niet meer dan 50. 50 is een mooi getal. Vijftig is een mooi symbool. Vijftig is een prachtig etiket. Een etiket dat vreselijk kleeft. Dat ik op niemand plakken zal. Wie vijftig wordt feliciteer ik graag. Met alle momenten van het NU. Met dagen die morgen gisteren worden. Met…

het plaatje zegt veel de klompen daargelaten moeder de vrouw in een stoel met het schort stijf gesteven harmonie van jaren her weergegeven in het zwart/wit van een lang vervlogen tijd…

Het tij is dood maar toch bewegen ze de golven in de zee die nooit stilstaat Ik laat me meevoeren op hun eeuwige ritme richting onbekend Het tij is dood leve de golven…

Vertraag uw tijd. Vertraag. Geef al uw zinnen ruimte. Sta steeds vaker stil. Ervaar het wonder. Zie medemensen om u heen. Sla uw gedachten gade alsof. Alsof het trage wolken zijn die komen en weer gaan. Vertraag uw tijd. Uw snelle tijd. U bent uw gedachten niet. U bent uw angsten niet. U kwam van verre. U bent nu hier. Samen. We…

In elke herinnering zit een kern van waarheid, daar is geen woord van gelogen. Het kunnen mooie, maar ook verdrietige herinneringen zijn. Het is vaak mooi als je ze ophaalt en deelt met een ander. Als ze verdrietig zijn dan valt dat soms niet mee en dan is een arm om je schouders vaak heel fijn. Herinneringen met gevoelens en momenten…

Eeuwigheid ontdooit. NU wordt, zo lijkt dat voor mensen, tijd geboren. Mensenklokken gaan lopen. Mensenbloed gaat stromen, van leven naar dood, in sterfelijke momenten. Eeuwigheid bevriest. Onze kloktijd staat, zo lijkt dat voor ons, voor eeuwig stil.…

Mensen zitten in hetzelfde schuitje. Gelukkig is er koffie aan boord. Koffie spreekt al onze zintuigen aan. Koffie brengt ons bij onszelf terug. Koffie vertraagt onze snelle tijd. Leven is als varen in een schuit. Ervaren mensen houden van rustig. Grote problemen ervaren ze klein. Wonderen maken ze groot. Dagelijks drinken ze koffie. Koffie…

voordat ze die gingen verdelen lag de boermarke van Veele rond de Oeleweg de Veelerweg. boerenerven laten het verleden niet sterven samen houden zij in ere de oude namen. Jolingh Arve Eusinghe Arve op de gevel staat 't Scheltens op een bord aan de straat de naam 't Hakkelingh een ontdekking net als Arve Rensingh Arve Hilveringh…

De morgen is opnieuw opengebroken. De zon met enkele wolkenvelden met soms wat regen, daar zullen wij het mee moeten doen vandaag. Een heel ander weertype dan de dagen hiervoor. Mooi is het wel dat je er toch iets leuks van mag maken. Als de zon schijnt, zorg dan dat je buiten bent en een glimp van haar opvangt. Een nieuwe…

Als de dag van gisteren Maar vandaag Misschien wat minder liefdevol Misschien wat minder snel Wat traag En toch: je naam in roze geschreven Ieder plekje van toen Nog altijd van ons. Als de dag Van gisteren Maar stiekem toch vandaag.…

Traag meandert de beek - door mij hervonden – voorbij de bosrand; op de bodem, zonbeschenen, bewegen schaduwen van kringen op het stromende water, helder oplichtend, verdwijnend, om, op een andere plaats, weer te verschijnen. Hier leven vissen, soms flitsend zilver, dan weer als een donkere streep boven helder zand, nauwelijks bevatbaar…

je lachte in je hand bloeide en vervloeide tijd de deur stond aan liet de uren ongehinderd gaan de scene heeft eeuwigheidswaarde tot ingrijpen het verstrijken stopt actie en reactie nemen de draad weer op in het regisseren van nu de ingreep heeft de deur op slot gedaan en tijd buiten laten staan of zijn de uren meegelopen…

Het gordijn van nevel opentrekken de herinneringen ontsluiten durven omhelzen wat eens was achter elke traan een voltooide tijd niets keert weer alles is eindig met trillende handen de foto’s bekijken van het lijkt een veel te ver verleden leren dealen met het heden waarin het martelend besef van niet meer nooit meer een terugreis…

Het kan niet langer wachten. Een eerste merel zingt. Het is nog nacht. Mijn liefste vrienden koester ik. De allerliefste kinderen. De allerliefste vrouw. Het kan niet wachten. Schrijven moet ik het. Nu. Niet later. Later is nu. Van het leven hou ik. Van jullie hou ik. Ik hou van jou.…

Waar oude boeken samenkomen. Waar boeken verder moeten gaan. Waar overleden schrijvers leven. Waar dichters inpiratie vinden. Waar schrijvers voortbestaan. Waar harten sneller kloppen gaan. Harten van schrijvers en van lezers. Zoekend naar boeken en De Boekerij. De Boekerij is een gezochte oase waar goede tijden stil gaan staan. Boeken…

Ik droom wel eens weg naar een betere wereld zonder poespas Dan concentreer ik me op een stukje echte werkelijkheid waar ik anders geen oog voor heb Ik vouw mijn leven open uit de verdeelde aandacht van de tijd, dat gevoel van weglekkende energie naar dit en dat, deze en gene van nu en ooit later uit de netten van mijn herinneringen…

ik grijp de tijd bij z’n kop en z’n staart hij probeert stiekem te verglijden wordt net als ik bejaard wat ik samen met hem wil vermijden de tijd heeft de tijd niet meer en ook al probeer ik het steeds weer zijn regels zijn niet te ontwijken…

Verwacht onze wereld dat ze zichzelf verlicht? Door mensen die stoppen, met het vernietigen, van haar natuurlijk evenwicht? Ondertussen, kijkt onze aarde geduldig toe, hoe mensen elkaar bestrijden. Hoe een plaag vanzelf verdwijnt.…