Alle inzendingen over filosofie

nacht nog in geheimtaal in lispeling van geboorte het kind nog in nauwsluitend vlees een duister wezen fluisterend langs oude huizen geschapen - een ziel zo jong ik kende namelijk haar naam je liet me gaan in jouw geheugen maar dan uitvergroot ik durfde te zien om ooit verder te komen…

Je hebt mijn basten afgepeld het verwondde het vel over mijn benen hoe kwetsbaar ongekorven hout in mijn jaarringen verteld door eigen bijl en schaaf geschonden in onbewerkte en ruwe staat, wat terugslaat naar eigen schenen en verwijst naar oude wonden. In de botte nerf krijg je het koud geraspte krullen liggen om je heen vermengen zich…

om jezelf te uiten hoef je niet uit te gaan je kan gewoon binnen blijven bij jezelf op visite gaan wees maar eens stil hou eens even op luister naar wat jij wil je komt er vanzelf op als jij je er naar richt ligt het in jouw macht jouw geest vraagt aandacht zoekt een gezond evenwicht je schiet wortel groot of klein je kan daardoor…

hier heerst slechts orde in vredig samenzijn in geuren van nieuwe zeep hier hoor je de favoriete zangeres van het moment de afgedane ster zieken in tevredenheid gezonden vol berouw hier vindt men alles toegestaan in berusting…

kennen is weten bekennen is vergeven ontkennen is nooit vergeten…

ik reis graag licht zegt ze legt haar vleugels af en laat ze drijven op de wind ze kan zonder verder reizen drijven is niks voor haar ook niet met vleugels…

Wat zal ik mij beroemen, levend in dit doemen dal. Mensen leed beslist aanwezig, ik zie het haast overal. Ja! Destijds als ik jong was. Onervaren! als een kind. Toen! Sprak ik vanuit mijn spel. Spannend! Om te zijn. Door de jaren heen gevormd, opmerkzaam wijs gemaakt. Het spel is heengegaan, wel bleven deze werkelijkheid. Onwezenlijk…

in de kamers van mijn tuin lopen mensen van niet hier voorbij de grenzen van bestaan figuren met hun hoofd in slaapstand een denkbeeldige pauze in beeld op zwart wit soms praten ze met iemand die aan het sterven is mijn hand is wel eens geweest het voelde groots ik dacht mijn naam te horen het was de wind die sprak…

De wankeling van dingen ligt als scheuren in het ijs vlak voor de voeten dicht onder het oppervlak van hoe het eigenlijk zou moeten zijn: een baan van gloeiend wit en schittering van licht solide woorden bloeiend als jasmijn die witte geur van trouw en hoop en droom en nooit teleur.…

Leven een geschenk en een wonder. Onze genen bij conceptie, gaan miljarden mededingers verslaan dat maakt elk mens al bijzonder. Elke dag wordt 't kado gezonder. Ontelbaren de kans ontnemen op bestaan maakt ongelukkig zijn haast inhumaan. Geluksgevoel is de grote afronder gevoelens die voor kwaliteit staan vragen inzicht in 't samenleven…

laat mij gaan en zwijgen over datgene wat geen naam verdient het is tijd voor andere bewegingen ik betreur het niet oude tijden gescheurd in repen in bedommeling van geleegde ogen het nieuwe licht als room verstrengeld in intensiteit van heden…

De lach op je gezicht nu je in de hemel bent. Je lijkt gevonden te hebben waarnaar je zo lang hebt gezocht. Hier is alles nog als toen alleen is er nog meer rust. Het lijkt wel alsof je mij mist of je wacht tot ik bij je kom. Maar ik kan niet twee werelden leven zeker niet met mijn geluk hier. Ik heb en maak plezier ondanks dat ik niet…

Tikken krijgen we van de tijd. Dat hoort erbij. Opdonders van de stroom. Dat weten wij. Maar wat wij, als mensen elkaar soms aandoen grenst werkelijk aan het ongelofelijke. En dat zien we niet?…

Mens het idee een universele naam voor God bijvoorbeeld ‘Liefdevolle’ maar als te verwachten reacties menselijke krachten muskens wordt dement alsof de demente mens niet voelt en denkt en nu al gevechten mensenwerk wat mag men dan verwachten.…

achteraf gezien misschien wat onbezonnen was ik dapper met klimmen begonnen, ik wilde hoog de Parnassus bestijgen om die prachtige bloem te verkrijgen die daar lokkend op mij wachtte en mij paaide met haar zoete stem: "ik behoor aan jou, al sta ik op hem, kom, ik zal al je smarten verzachten!" maar het pad was te steil en de berg te hoog,…

ze stamelt geluiden en klanken waarnaar geen sterveling met aandacht wil luisteren haar eigen woord vertelt van pijn omdat haar hart verscheurd is en haar ziel voor eeuwig gewond alles wat zij heeft verloren brandt gaten in haar wezen, de taal heeft haar verlaten ik zie haar dwalen door deze tuin der dwazen, gelijk de Pythia spreekt…

De mens is als een veer de kracht bewijst telkens weer hoe je er ook naar kijkt de veerkracht nimmer bezwijkt.…

Waar blijft de reden ontevreden uitkomst der vele gebeden het recht geluk te wensen blijf het een zoektocht of een zich simpel vertreden en vinden de zingevingzin ‘U heeft ons gevonden!’…

ik heb al op vele wegen gestaan vaak wist ik niet meer hoe te gaan door zijwegen en bochten heb ik me heen gevochten op kruispunten en viaducten heb ik lopen zuchten ik liep daar maar te lopen en stilletjes te hopen dat ik eens zou weten hoe mijn doel gaat heten…

Badend in z'n ego staat hij glanzend op de nok van de wereld, van zichzelf verguld, hoeft hij zich niet bewijzen dansend op de wieken van de wind hij zal nimmer aan het firmanent verrijzen kraait in stilte z'n victorie over daken aangelijnd in de windroos van z'n geduld. Bij het krijsen van z'n scharnieren poten ontsnapt geen klacht aan z'n…

alle waarden en normen voor drie weken regelrecht maatschappelijk in debat per tv uit frankrijk alleen euthanasie bleef buiten beeld ligt te stil het verveelt…

Alles is gegeven: de zee, het land, de lucht, het kinderlied, de zucht, 't gelaat van de beminde, de vogel en de hinde en ieder lief gebaar. Ik weet wel: mensen werken en je krijgt niets voor niets, maar alles is gegeven en dit is zeker waar: ons leven is een gave, een kostbaar iets 't bestaan, een heimwee naar de liefde, een zegen…

Na al die eeuwen zijn wij nauwelijks bekend gebleken met de éénzaat onder de planeten. Nog kleiner is de kans dat haar equivalent zich meldt, opdat wij ons met deze mogen meten. Misschien is dat de reden dat wij het moment verkiezen en het grotere geheel vergeten, maar of onwetendheid alleen is voorgewend zal nooit aan ons zijn om daadwerkelijk…

Socrates, in zijn witlinnen gewaad, wandelt langs de Stoa Poikile, en ziet hoe de mussen ijverig pikken van pas gestrooide broodkruimels onder de olijven Zilvergroen ritselen de blaadjes van de oude, gerimpelde bomen langs het pad naar de Akropolis Socrates hoort hoe Euros fluistert en hoe hij verhaalt van de onstuimige zee Op de markt…

Bij de start, of bij de aanvang, de geboorte of begin weet je nooit wat op je pad komt soms te groot alsook te min Maar wat er ook gebeuren mag, Er is altijd een einde.…

In de nachtelijke dromen mijner leven staat de “7” ver en vaag omschreven als stil verlangen op wat geluk doch het valt in zeven delen stuk bij ’t hanen kraaien in ’t ochtend gloren die mijn droom wreed komt verstoren mij de dag laat zien zonder fantasie tuur nog zoekend rond of ik de “7” zie dan in ’t zonlicht gewaar ik een vriend en zag het…

er zit een oude man op een bank in het park hij kijkt rond hij ziet jeugd heel veel jeugd jeugd, dat was hij eens ook hij zong, sprong en genoot van die zekere onbezorgdheid die jeugd heette maar nu… telt hij niet meer mee hij is immers oud zijn wilde haren kwijt droevig is zijn blik hij denkt: waarom wordt men eigenlijk…

tussen woorden en achter dingen leef ik in een warwinkel van leven zoekend als een alleseter kijkend achter muren wat er op mij wacht daar moet het zitten de kern wat ik zoek gedachten en gedichten in de groei van het ongrijpbare doordrenkt door onze oertaal die zich laat inwerken in de vitrine van mijn denken het zijn de verschijnselen…

Het geluid van stilte is niet te overtreffen ik zou het wel willen kunnen maar ik kan alleen maar keffen het geluid van stilte is mooi en goed ik ken geen beter geluid dan die van de stilte het geluid van de stilte werkt kalmerend werkt ontspannend het liefst zou ik doodgaan in stilte stilte voor de dood stilte voor de barre tijden…

Als ik ineens kon vliegen dat zou toch reuze zijn een stukkie door de Kalverstraat gewoon maar voor de gein. Een rondje rond de poppenkast die daar staat op de Dam een stukkie zo het Damrak op met de gemeente tram. En als ik dan ging rusten van mijn gevlogen reis dan zat ik met de duiven op het dak van het paleis.…