Alle inzendingen over emoties

We hebben niets meer te willen want het komt zoals het komt vaak kunnen we samen lachen en soms zijn we verstomd We willen vaak nog zoveel dingen en slepen onze gedachten met ons mee lijkt het in dromen nog waarheid de harde werkelijkheid zegt nee En toch willen we steeds meer en vaker komen de gedachten boven helaas de waarheid is soms…

Sleutels zoeken In welke zak ook alweer Al die bergplaatsen Vaak gedacht Dezelfde plaats iedere keer Zoeken wordt dan eenvoud Ergernis vermeden Onbewogen instappen Richting thuis rijden Snel verder Maar eerst muziek Drie maal knopje USB in het scherm En play Al rijdend bekende klanken Herinnering beelden sfeer Snelheid neemt af Thuis…

Hoe zal ik deze maand gaan omschrijven het is de maand dat het voorjaar begint waarin alle dieren de liefde bedrijven maar ook de maand waar men zich bezint een paar minuutjes van intense stilte om al die slachtoffers te herdenken om even stil te staan bij die kilte en de doden onze gedachten te schenken de laatste jaren zijn er stemmen te…

ik droomde door toen de dag allang geopend was in windbolle gordijnen zong de morgen zachte vogelschrijfsels warm verweven met het zonlicht, in mijn poëtische momenten van ontwakend plichtsbesef wolkenveren scholen nog langs de randen van de nacht, hun zwachtels klaarden goud ik had er niet op gewacht om wakkere beleving enigszins…

Achter een vrolijke glimlach ligt er toch angst, voor later. Een lichaam stijf, traag, en zwaar, mijn rechterarm beeft, voelt niet als deel van mijn lijf. Een lach vervaagt in een mimiekloos gelaat. Ik alleen kan hier doorheen. «Kom meid, accepteren.» Iedereen wordt oud en moet dat leren. Soms huil ik van binnen, om het…

ik dicht dit dicht op een stille plek liefde toont zich tussen het ijzer rond de berken het aangelegde groen waar tal van vogels letters omringen in openheid durven zingen ik overpeins zou ik als mens dat ook kunnen doen in zomertonen jouw mooie naam door ’t lover mijn genegenheid vertalen in een liedje een gedenkwaardig…

Alsof wij onder grijze wolken steeds meer één worden met hen steunend, klagend tranen storten overlopende van kou gesloten tot één compacte massa. Tot uiteindelijk wij worden uiteengedreven door vlagen wind weer ruimte kunnen bieden aan zon en warme lach.…

Verbonden met je diepste zelf, met God en met de ander; met al wat is en groeit en leeft. Zo is ‘t bestaan getekend en geborgen. Maar durven wij vertrouwen op de morgen die altijd anders is dan wordt verwacht? Wij dromen over geld en macht en weten toch dat niets ons echt vervullen kan. Alleen de liefde blijft en draagt ons verder tot waar…

De gehele ruimte die nooit door is te vliegen doordringt dit erbarmelijk dolend getierelier. Krankzinnige heiligen hun eenzaamste kindertijdse kippedrift die volhoudt, ongemalied en ongesierd. Ongenaakbaar volmaakt als de populierenoverpissing voor het wicht dat ik tot lief hief op mijn manier. Vrouw die niet meer vloeit, gruwelijk van de…

Ogen tranen van geluk bij het één zijn Lichamen trillen heel intens door het samenzijn. Elk grassprietje luistert eerbiedig De aarde ademt stil en aandachtig. Het kleinste bloemetje bloeit open Een miertje hoor je lopen. De hemel straalt warm en fel, zomer Lippen snakkend naar adem en prevelen om meer. Dansende vormen komen tot extase…

ik zag de weelde het vruchtbare groen van een ingezaaide akker de leeuwerik hipte er zijn dagelijkse ritme zong als nooit tevoren zijn vreugdeklanken melodieën van het leven zo dragend ver te horen het onberispelijke vertraagde mijn tred, de haast waarmee ik dacht te gaan in dit geschapen beeld ontmoet ik de bemoediging daar…

met pijn en moeite ben ik hier gekomen, in woede en verdriet ben ik ontstaan. alleen mezelf om op te bouwen, alleen mezelf om op te slaan. alleen mezelf om te kunnen vertrouwen, alleen mezelf om te blijven gaan. alleen met moeite kan ik leven, alleen met moeite kan ik bestaan. ik ben alles wat ik heb, niemand verder om naast te staan. als anderen…

Als woorden te vaak gezegd zijn zal zwijgen de juiste toon raken laat stilte spreken tot onze harten weer dezelfde taal verstaan.…

Altijd zal ik blijven schrijven en blijven lachen en blijven vliegen heel hoog en hartelijk omdat ik jou ken en jij kent mij ook al ben ik niet van jou maar ik zal naar je toe rennen met open armen en een lach.…

Meer dan een eclat een onomwonden wonder een bed van rozen…

(deel II en slot) Antwoord laat voor altijd wachten Tot waarschijnlijk de dood Of zelfs later, maar ze- ker niet Nu. De wereld brandt slechts van ver- langen Met een hang naar waarde zonder lichtjes, maar mét likken verf…

Je kan mij toch zo niet achter laten en verder gaan hopend dat wind, regen zon en maan zich zal bekommeren om mijn bestaan gaf jij dan niets om mijn zijn voorbij de herinnering van pijn schrijf voor mij jouw oorsprong in naam zodat ik kan bestaan…

Geen verwachting meer van woorden oneindig onuitgesproken ligt de fragiele grens ver weg aan de horizon waar eens mijn leven begon in pijn van eeuwige leugens daar vermengde bloed groep met groep in onzeker onzichtbaar bestaan hoe kan ik verder gaan als wind niet meer ademt in balans tussen dag en nacht regen het zilte zout niet meer…

dag na dag na jouw verlaten verlies ik mij in gelaten vol woorden staan hun ogen leeg is mijn blik wanneer ik hen ontmoet met hetzelfde gezicht als ik…

Hoe vaak is het Je al niet gezegd Door anderen, Door wie anders, Als men zich alles Dat mis is aantrekt Dan heb je geen leven meer Dan heb je geen leven meer Dan heb je geen leven meer En als je alles Blijft herhalen, herhalen, herhalen, Dan krijgt de tijd Vanzelf een keer gelijk: En zeg je op een dag Ik heb geen leven meer…

De dag is een feest een klaproos je kan er niet omheen geweldig ze staan er met tientallen koeien een pracht van een beest…

het glijdt in winterswit en zonverbonden langs het ritme van mijn hart omhoog - omlaag, naar de beweging van mijn arm, afgerond alsof ze nog jouw schouder volgt ik zie de schimmen van een bed en lijven die gedachten tillen; in twee zielen bloeit slechts vriendschap als de liefde van een moeder voor haar kind het kaatst terug: zij glimlacht…

te blijven dromen onder bloeiende kastanjebomen bij spiegellichten dichten op het bankje, op het plein waar morgen kinderen spelen dansend als de zomer zelf in passen vluchtig als de wind rond een welriekende bloem te kunnen dromen bij het groen, het ligusterblad waar een merelpaartje een goddelijk nestje had fonteinen sproeien vloeien…

Nedal je bent nooit geboren enkel in vrijheid van dromen onstaan jouw gestalte in pijn verloren nimmer uit mijn gedachten gegaan strijdlustig als jouw naam zal jij er altijd zijn in onwezenlijke tastbaarheid een eeuwig bestaan…

Letters die ik schrijf met zwarte inkt in vele kleuren als bloemen groeiend uit kleurloze aarde zal eens ’t papier waar de woorden staan geuren als rozen in stil vertrek zelfs doden doen glimlachen.…

Schimmen uit het verleden, schieten als kometen tegen de randen van mijn heelal. Gedachten splijten, het toen en nu in een vrije val. Zon schijnt op daken, regen valt met bakken neer. Wind schuurt langs muren. Melancholie is hartzeer, maar heelt, als alle wonden…

Dit was het dan. Het gaat niet meer. Ik ben zo moe! van het vechten. zo geboren en gebroken want ik kan niet meer verder. als je lijf je vertelt en je geest niet meer verder kan. omdat je je anders voelt dan je eruit ziet. als man geboren maar eigenlijk ben ik een vrouw en dat alles sloopt je van binnen energie is op…

Eens waren er dagen jemig, terwijl ik er aan denk lijkt het zo ontzettend lang gelee dagen, maar vooral nachten vol zilte zeelucht en vol verwachtingen huivering trekt door mijn zilverlijf gedachten dwalen naar de rimpeling in het maanmeer ik vraag mij af waar jij gebleven bent nog voor ik je echt heb gekend…

Wind fluit hol tussen muren van ruïnes waar schimmig licht in hoeken verdwijnt slechts stof beweging brengt door vlagen opgejaagd stil zit ik te turen naar brokkelige muren waar nog kleine lichtstraal gebroken in schervig glas wazige schaduw tekent van wat ik eens was.…

Lang geleden En Toch als nu Aanwezig Niet om je te vullen Met intens verleden Heden is nu Morgen Overmorgen En levenslang Wissen kan ik niet Te intens Maar Niet vervuld Vertel jouw kracht Waar scherpe randen Gladgeslepen kunnen worden…