Alle inzendingen over psychologie

ik wil niet denken aan de wijzers die je in enkelvoud neerschrijft tussen alles en niets omdat je ziel geen luisterlongen draagt in het zwarte hart van de rivier waarin je torens bouwt als tijdgeraamtes getooid met jaarringen uit mijn zacht verdriet dat in trage schreden en zonder verweer neervalt tot laag onder de grijze…

verlamd dreigt motie ontroert weg te snijden, wat transformatie kon overzien, drenkt angst in louter eigen zwijgen, duidelijk losgekoppeld van bronnen en energieën klaar ziet het daglicht, wat niemand wil door het met roet bevlekt gordijn, om energetische banden te verbinden, onteerd in behouden zonden van eigen zijn door elk tijdsperiode…

ik zie mezelf achter een microfoon lees voor en noem het een gedicht maar wat ik beweer is niets meer en niets minder dan de conclusie dat ik me verschuil achter woorden dat komt nóóit meer goed…

Het was ontdekken vertrouwd zijn met elkaar en dat merkwaardige gevoel samen delen een grenzeloos beminnen in de beschutting van mijn kamer, ons geheim elkaar toegewijd en toen pas leerde je mij de namen die vertelden wat ik gaf en jij nog verder nemen zou…

Het argument van stilte en het verstillende paard geef ik terug aan de mist en eenzame beeldkunstenaars van ochtendzonden, reik ik een spiegel zonder achterbeeld ik keer weer ontboden terug naar het vertrouwde begin toen niemand het waard was om de beginselen te vertrouwen ik spreek weer met die vreemde die nog niets over mij wist…

sinds de waarheid op zijn kop staat lijkt zuiverheid overbodig Weesgegroetjes hebben afgedaan daar het ongeloof zich uitstrekt valse triestheid druppelt op de knoppen die zich schuilhouden voor de zon verlegenheid zich kleurt roze wanneer wind hen talmend wiegt…

groot is de deceptie evenals het zelfbeklag spiegels breken 't evenbeeld als in blinde woede de hele wereld is fout het beschuldigende vingertje wijst alle kanten op daar de visie blind is het labyrint lijkt oneindig overwoekerd door klimop het blijft de vraag of zonlicht ooit diens hart zal doen smelten…

Het is niet meer zegbaar dan in woordeloos gebaren of zwaaien naar het heengaan van de barre westenwind misschien heb je het in de gaten is het een gevoel diep in jezelf voel je het tastbaar in de kieren maar het is een heengaan dat niet meer terugkeert als een volwassen kind het is een heengaan zonder een weerzien een stilte in de…

een streep trekkend door lijnen die voor de hand liggen, neem ik de trein laat mij vervoeren door lavendelvelden en terrassen met wuivende gewassen zonnebloemen die het blauw ingroeien rotspartijen waar korstmossen gedijen het landschap lijkt voorbij te varen zoals de jaren rugwaarts roeien en in mijn jas gevoerd met lapjes leven bloeit…

‘reflection’, onbeschikbaar in hun vorm delirium, een of andere illusienorm elektronica naast stilte, ver van het grove spoor traint en coacht het acute hallucinatoire oor delirium, alcoholverslaving, een delicaat terrein verwardheid in trance, als prachtige remix, het ontwenningsverschijnsel van het leven waar en wie ben ik alom, hier en…

misschien kan ik in jou pijnloos sterven als regen min of meer regen is en de dood met zijn wijsvinger mijn ogen geneest, zacht en onverklaard het zou op stilte lijken; geleend uit schaduwen van glas of op witte vlokken in een hand wanneer niemand merkt dat het sneeuwt, vroeg tegen het raam misschien is mijn zwijgen niet…

verwaaide bomen bladeren m’ n hoofd tijd nemend composterend tot voedingsbodem voor nieuwe gedachtekiemen al bomend schiet ik wortel en vertak…

verwaaide bomen bladeren m’ n hoofd tijd nemend composterend tot voedingsbodem voor nieuwe gedachtekiemen al bomend schiet ik wortel en vertak…

O, heilige van de stad, gesluierde prostitué: je hebt de anderen bewezen, maar voel je je over jezelf iets beter? Kom, ga mee, de waarheid tegemoet! Iemand zal toch moeten helpen jou in het licht te leren leven.…

warrig hoofd ziet even alle hoeken van de kamer loopt om, tegen de wijzers van de klok gespannen veer rusteloos hart stuwt binnenuit het kruiend ijs dat geen gelijke tred houdt met de dooi verdraaid bloeddruk gestegen…

jij kreeft keer op keer kringelend rond mijn tong ik haak me vast in jouw vijver die telkens langs mij strijkt aan de golf van jouw monding bij ons, bij wij nee, jij bent er steeds onmiskenbaar door de dreven van je druppelwoorden mijn diepgang meert aan in jouw havenspoor ik glimlach opwaarts gekroost door de riviermonding drijvend…

hij reisde miljoenen meter hij wilde alles zien nu is hij allesweter beweert hij sedertdien maar ís hij wel zo kien? nog voor geen centimeter kent hij zijn Jacobien en al geen haartje beter hun eigen Ot en Sien en die zijn al zeventien!…

Verslaving een raar iets Verslaving komt uit het niets Verslaving je wil het niet horen Verslaving zit tussen je oren Ik weet één ding Ik moet sterker zijn dan Mijn Verslaving…

cirkels op een stuk papier, vreugde en verdriet worden weggehaald uit vicieuze ondoordachte lijnen jij tekent mijn grenzen, een tweedimensionale figuur perfect en rond, stuiterend teken je op stevig gekleurd papier via de rand van het onvermogen, als een naald die weleens over de stiklijn gaat ..en die de pijn kent. toekomst, elke raaklijn…

deze aarde behoort niet meer bij mij alhoewel ik eraan geloven moet alles draaft aan mij voorbij zij overstromen doet vroeg op neem ik in mijn mond terug naar werkelijkheid slapeloosheid kosteloos put het uit bagage draaiend door de ochtendstond…

Stemming uitgesproken, paradijselijk neergezet, verkeerd begrepen, het sprookje van Hans en Grietje gemoedstoestanden geïnterpreteerd, een groene tuin met zijn veel te grote bomen synoniem aan uitzinnige vreugde de 'boom des levens', bestaat uit één enkele emotie pragmatisch, creatief staat de wereld plotseling op haar kop 'het nieuwe…

ik wou dat ik in zevenmijlslaarzen hink stap sprongen kon maken op een springplank waar lavendel blue weelderig bloeit in de vaas van jouw ogen dicht bij elkaar (al wat we aan liefde hadden samengebracht, op vingertoppen licht) voetstappen vinden vlijt gekeeld donzen uren die wiegen onder de naakte zon balletten in jou en mij als (…

mijn ezel is van hout opgerekt tot ooghoogte wel zittend immers staande ziet men over het naakte linnen doek herkent men niet de eigen droogte om blinde vlekken te kunnen verven spiegelt men zich aan een wit vlak in deze ootmoedige pose kan men enkel inzicht uit schaduwrijke vergezichten verwerven ze huizen namelijk onder eigen…

ik wil met ondoorzichtige manoeuvres uit mijn gedachten klauteren ze onbeademd achterlaten in een tijdscollage waarvan ik gezichten amputeer zonder slaap of kus hele hoofden die ik laat rondkijken in bevlekte uren muren, nooit gekocht zoals het geluid van regenvlagen tegen de binnenkant van mijn keel aarzel niet en huiver om…

evenwicht, toegangspoort van het onmogelijke, ervaring van schoonheid in liefde om ons heen jullie tempels zijn duizendmaal gebroken, staren door alle transformatie heen muziek en creativiteit pakken het ongelofelijke verstandelijke levensgeschenk, zijn nauwlettend strenge leermeesters, dankbaar en onverschillig in hun wijze doen evenwicht…

Alles ging terstond voorbij met zwarte kraaien die zij lichtte zachte lippen die zij stiftte met karmijn - het diepste rood om in betovering verheven koningin te zijn in steden met haar peperkoeken hart waarin zij lege zielen sloot Zij woonde overal en nergens in een tijd die nog moest komen strooide kruimels tussen bomen brak geloftes…

de gebouwen werden zichtbaar onder een donkerblauwe hemel tekende het licht ze in silhouetbeelden aan een horizon waarom de weg nooit kon stoppen in schaduw kunnen wij niet stralen daarom schildert men die muur…

achtergelaten 'per toeval', een schrijversschat buiten, bij de bewakingscamera op het openbaar domein opkuisstukken zonder eigenaar, oude lezersbrieven in smeuïge tijden boeken werden als relikwieën waarschijnlijk achteloos achtergelaten omschrijven één bepaald woord en thema de overblijfselen op de openbare wegen: sluikstorten,…

het staren boeit hem hoe het door straten wandelt en herbegint als een licht geroezemoes de reis die hij alleen moet maken, verdonkert in een eindeloze vlakte met zijn denken er tegenover en waar alles zo ontzettend groot is, dreigt uiteen te vallen tot het herbegint zich langzaam weer inlijft met spoorzoekers en vleugels…

Ik hou van je, je lach, de twinkeling in je ogen, je hele zijn Maar niet die duivel, op je schouder Jij ziet hem niet, hij waant zich daarom onoverwinnelijk Maar ik bijt vast, en reken later nog wel met hem af Dan pas zal ons geluk echt beginnen Dan pas mijn lief, en niet eerder.…