Alle inzendingen over natuur

wanneer men in de ribbelende velden ons fronsende herkent omdat het wijds zicht geen enkele bloem kan verzinnen dan heeft het herfstige het leven de diepte ingedreven zullen wij koukleumend samen wachten tot het zich terug naar boven zal trachten…

Kansen heb je nooit gekregen, scheppingsmythen, verre verhalen, zul je later zelf ontdekken, sprookjes uit het donkere Afrika. Het trotse land bestaat uit droge en vochtige savannen, daar ben je wild en in vrijheid geboren, tussen miljoenen wilde dieren. Liefdevol heeft de ruwe natuur je ebbenhout gezoent. Soms glanst je huid, voelen…

uit brakke bron ontsprongen eeuwen opgezouten in klei gaf de zee mij deels weer vrij luister, leg mij aan uw schelp duizend woorden nam ik mee hoor, de schoonste hymnen als koralen uit het bloed der zee…

En de bomen..... trouwhartige wachters, waarbij ik mag schuilen. Onder een groene keizerskroon luister ik naar hun weemoedig ruisende ballades.…

Ooit viel hij als zaadje naar beneden langs de stam omlaag. Beneden aangekomen landde hij in een voedselrijke laag. Groeide hoger hoger, nu met bladerdak zo rijk Geeft hij zuurstof en beschutting deze eeuwenoude eik.…

De strepen in de lucht, het vage teken, nog ongerept dit teer begin van weer een nieuwe dag. Straks zal het morgenlicht doorheen de wolken breken en doen ontdekken wat verborgen lag.…

lijkt het of de tijd zich verward heen en weer tussen zomer en winter beweegt dan is het herfst die de stroom vertraagt in eigen ritme nog even wil voortbestaan…

Deze dag is als een moede man die in een straat grijs en stil, zijn droefheid niet verkroppen kan maar toch niet huilen wil. Over natte wegen zweeft een waas van onverschilligheid, het is net of alles wat er leeft opzo'n grauwe dag in stilte lijdt. Daar...even laat de zon zich zien door een miezerig mistgordijn en de hoop,dat er toch misschien…

voer haar zure regen en vissen worden uitgespuwd over hoofden en akkers bedek haar glooiende boezem met een oliejas haar buik zal onweer baren laat molens wieken op domme kracht wee de ribben van het jongste skelet offer zwijnen en ontvang parels uit een zingende diepzee…

al schildert de zon hen nog even als stilleven dra zullen ze hun vrijheid nemen rood gekleurd wervelend spelen op de stroom van leven tot ze bij windstil zich warm gaan koesteren in een tijdloos voortbestaan…

Een troosteloze, grijze dag De wind waait zachtjes, Boze wolken overschaduwen alles Ze omarmen een waterachtig zonnetje De zon, eenzaam en alleen Hoog, ver weg van het leven De bomen, als lijfwachten van de aarde Rivieren, gevoed door de tranen van de lucht Beekjes, kleine metgezellen van de grond Klaterende, eindeloze watervallen Spoelen…

laatste bloemen huiveren bibberen in hun potten verwijtend roepen ze naar mij "wij willen naar binnen" in de borders is nog kleur van lage en hoge asters de laatste appels zijn geraapt noten drogen in kistjes…

me terdege bewust van het lege in ’t rimpelende zal ik de windstille dagen zachtgolvend breken ten volle de draagkracht van ’t bewegen beleven…

De rivier is er zoals wij er zijn er wolken zijn en gras en ganzen die er poepen en meeuwen er omheen. Zwijgend turen oude mannen in de verte, het water langs naar het verleden misschien. Niets beweegt. Misschien dat de zee in de verte dorstig wacht. Misschien…

de vloed ebt weg het zand onthult het wier op schelp en steen…

deze morgen wou ik diep duiken in het herfstig rood ontluiken verder leven in een wereld vol fantasie waar sensatie onbegrensd lijkt…

Nu de herfstwind de geheimen van ritselend boombladeren heeft ontfutseld en ze neergedwarreld zijn soms bijeen geveegd door nijvere handen maar veelal in bossen en parken als beschuttend bladtapijt voor moeder aarde neergevlijd begint hun tweede leven bedekken en verwarmen ze alle geheimen in de grond waar kleine diertjes leven waar…

de zon schijnt vandaag! de bomen lachen ons toe. ik stel mezelf de vraag: wordt de zon nooit moe? wie geeft de zon te eten? wie zorgt er voor het licht? wie liet de zon zo leven? och wat een mooi gezicht! antwoorden krijg ik niet, ik maak me ook geen zorgen. dit is wat ik zie en ook de dag van morgen!…

Blaadjes worstelen met takken vallen vederlicht op het gekleurd tapijt Vogelgeluiden zoete keelklanken boven het briljant bedauwde spinnenhuis Paddenstoelen tonen hun nieuwste bizarre creaties van het overgangsseizoen in een pittige wolk erotisch parfum.…

Vandaag zweven ze weer de lucht in Heerlijke mooie ronde witte dekens Die mij doen denken aan schapen Met hun zachte dons vacht Morgen hoop ik ze weer te zien Niet alleen te tellen als ik slaap Maar ook buiten zien zweven Als ik zachtjes verlangend kijkt, Maar helaas zijn ze overmorgen weg Door een harde regenbui Die de schaapswolken verdreef…

zie hoe regenwolken en snerpende windvlagen de rode vonken van ’t ontwaken wraken als een uitgebroken gril en opgejaagde haastigheid de morgen stikdonker tracht te maken zodat wij blind moeten zoeken naar die glimp in het duister om niet doelloos verder weg te glijden…

wanneer de langgerekte reeds herfstig uitziende velden zich plots in een laatste bloei zo mooi ontplooien kan ik niet anders dan me overgeven aan het gele dat me zo intens omgeeft ik me warm weet gestreeld…

zie je het riet rust niet ruist een eigen lied wiegt in de wind zie het buigen recht veren nijgen en kiemt kiemt kiemt het kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt…

grijze hollandse herfstlucht brengt verkoelende buien in tuinen kwijnen bloemen stof spoelt weg van boomblad noten worden nu geraapt mensen dragen regenkleding nóg is het geen wintertijd bossen lokken voor wandeling windvlagen lopen mee…

met opgeheven hoofd drink ik de zon die nog steeds weet op te duiken tussen gestaag passerende wolken en elke slok geeft me weer vleugels om te vliegen naar het minimale blauw pas als de zon er geen gat meer in ziet laat ik me kisten…

voordat ik ontzield me achter wit en blauw schijnvleugelig beweeg wees ik graag vandaag en morgen in mijn immer groene streek met zicht op wei restheuvels eroderend vrij veldbloemen langs holle wegen glinsterend blauwgroene beken in ’t bos kabouter spelend en zelfs ben ik de speeltijd voorbij er is altijd geluk zo dichtbij je…

bivak van zee zand en duin de branding dag en nacht mijn resonantie wisselstroom ongrijpbare krachtbron ik laaf mij…

Stromend water, schuimende golven als helder kristal, zuiverend. Bewegende wolken, dalende druppels in een omvangrijke oceaan. Helder en koel, dorstlessend, helend als een kleed om je lichaam, doorschijnend als glas, dankbaarheid voor het leven, het heilige water.…

zo eindeloos wijd ligt de wereld nu open dat het uitzicht mijn geest verrijkt helemaal anders dan zomer waar groene omstanders me in beperkt blikveld laten dromen…

aan volle takken hangen vijf lampionnen vlammend oranje in een bewolkte kamer blijft zonnewarmte zichtbaar…