Alle inzendingen over filosofie

leven is illusoir bij sommigen in één moeite door bij anderen lijkt het vaak achter midden en dan weer vóór van vér af gezien is het allemaal hetzelfde misschien…

ik heb mijn basten afgepeld en krab het vel over mijn been het kwetsbaar ongekorven hout door eigen hand geschonden tot op het bot krijg ik het koud de krullen liggen om me heen vermengen zich met druppels bloed het boomsap uit mijn wonden zo schaaf en schrap ik ieder woord totdat ik niets meer overhoud…

Ik zwem rond in mijn gedachten en bots tegen van alles aan. Wat drijft er hier een rommel, moest maar eens opruimen gaan. Ik ga eerst maar eens sorteren de dingen uit het verleden en daarna verzamel ik alles van het heden. Wat ik niet meer nodig heb dat doe ik in een grote zak en wat ik nog gebruiken kan zoek ik uit op mijn gemak.…

Waarom geen vleugels? Gevoel van onbehagen geworteld in een ongelukkig verleden. Waarom geen oplossing? Verklaring zoekend voor het heden; je vindt er geen als ze je erom vragen. Waarom zo diep verborgen? Het hoe en waarom van een mensenleven heeft maar één bestemming. Waarom kreeg je geen teugels? Ontstaan uit pure liefde…

Nat was het juiste wordt Droog een gemist gegeven Lakend waar het ook vermocht Verkrampt dat is een gegeven Stamelend verwoording uit niets Aanstormende leegte met zinnen Verstikt en pijnlijk krom vermeend Naar de vierde drukkend alleen beiden Ping het openende moment daar Blik van uitgesteld ervaren dromen Gespreid ontsloten samen uiteen…

Overmoed waarvoor ik gestraft werd zelfs door de goden vergeten die rare gedaante die loopt met gebogen hoofd in gesprek met asfalt en grond stoeptegels en afval soms valt mee steen te zijn soms valt tegen want,ziet u die berg in onderwereld ben ik ook.…

Ze kennen zichzelf niet Weten niet van het grote raderwerk waartoe ze behoren. Ze sturen mijn adem en richten mijn voet naar voren op het pad dat levensweg heet. Maar onbewust. Ze stellen zich niets voor. Weten van niets, zoals ik van niets weet: Als radertjes in dat hele grote Allesomvattende.…

Mijn zijn is bij uw doodgaan ten onder gegaan. Bij uw opstaan kwam ik te voorschijn in de zonneschijn. De nacht zal bij 't opdagen van uw vuurwagen tot 'n waas vervagen : dan zal uw pracht stralen van kracht.…

Mocht het ooit zover nog komen dat ik al mijn gasten welkom heet dan zou grijs mijn wereld kleuren zonder zwart of wit stramien geen gast zou mij bevreemden hun dossiers zijn mij bekend ik zou ze als mijn minnaars nemen in stil geborgen samenzijn…

Zoals een zachte bries door mijn haren waaien kan zo voel ik mij verloren als ik in jouw armen val. De zon schijnt altijd al zie je hem niet net zo vaak kleuren geven geur en geuren geven kleur aan het leven. Respect! Je hoeft een ander niet verrot te schelden te schoppen en te slaan ik wil alleen dat je luistert en niet alleen maar…

Tijdens sommige nachten maak ik fantastische reizen op mijn vliegende tapijt geweven van gedachten die mij de weg zullen wijzen... heerlijk in de kussens gevleid zeepbellen voorspellen betovering sterren van verre vol schittering golvende zee deint met me mee op bewondering ik zucht mijn lucht met ontroering uit mijn longen…

Geheel en deel zijn zeer complexe zaken. Zoals bekend omvat elk groot geheel meer dan de optelsom van deel plus deel, hoewel die samen het geheel uitmaken. De delen zijn geen losse onderdelen. Gehele kennis van de delen naakt, want wat de delen tot gedeelten maakt, is dat de delen méér zijn dan gehelen. Elk deel heeft weliswaar zijn eigen…

een bijzonder iets want welke woorden hoor jij als ik fluister: "niets"?…

Verlaten onschuld achter muren mist die ondoorgrondelijk mijn zicht blinderen, laten zoutloze sluiers in leegte opgaan en onthullen mijn dorst naar wat mij ooit zo na was…

Wat is de zin van zoeken Naar de zin van het bestaan? Breng je neus naar de grond En zie hoe onzinnig zinnig het gekrioel Patronen trekt op en in de aarde Zie hoe rijp en groen Onzinnig lichtzinnig Haar hele wezen in overgave Richt naar de zon Zie omhoog naar het firmament Onzinnig oneindig draait het Zijn eeuwenoude figuren Wie…

Ik hoor de stilte van planeten, fluitende vogels in het avondrood De bruisende zee die opwaarts golft en die de hemel in mijn oren fluistert Het verlaten strand waarop mijn voeten als naaktmodellen in aquarel geschilderd zijn Laat mij nog even één moment verzinken in gedachteloze stilte waar…

De leugen kan traag zijn moe niet vooruit te branden, kan dik zijn kortademig amechtig of zelfs dood -op sterven na- maar als het om de waarheid gaat dan springt zij op en begínt toch te rennen... juich de waarheid toe maar geef nooit een cent voor haar kansen ------------------------------------ uit: 'Daar zijn woorden voor'…

Zweef, mijn kind, op de adem van de wind zij stuwt je hoog en naar beneden weer Gelijk een bries, aangenaam verkoelend, en de storm in wording die het zachte hart verjaagt Overstijg, mijn kind, de kleuren van seizoenen nimmer zullen zij raken aan wie jij eeuwig bent…

bij de eerste warmte ontdoen mensen zich van hun winterhuid en winnen aan kwetsbaarheid tenzij er een harnas onder hun kleren schuilt of een masker voor het gezicht…

de vraag is wat is kwaliteit? niet niks zegt men maar wat dan? is het misschien een dun draadje geblazen door een briesje? een heel klein dingetje dat huppelt door de tijd? een zaadje verscholen in de krater? misschien is het wel verstandig er verre van te blijven jij gelooft dat jij gelooft dat ik het mis? dat klinkt…

ik ging naar bed, omarmde mijn symptomen met bonzend hart lag ik op de matras gedachten klonterden tot een moeras ik hoopte dat het bloed in mij bleef stromen ik draaide om, maar slapen deed ik pas nadat ik tot het inzicht was gekomen dat 'werkelijk' zich afspeelt in mijn dromen en 'leven' slechts een schertsvertoning was die ogenblikkelijk…

(met dank aan Roger Wastijn) wij zijn reizigers in de tijd met bagage op de rug we hebben maar een enkeltje en er is geen weg terug de zogenaamde tussentijd van altijd onderweg is niet veel meer dan vluchtigheid waaraan men gaarne hecht we zijn niets meer dan reizigers op doorreis in de tijd de één bereikt het morgenland een ander…

Ik verlies mijzelf niet want de basis, dat ben ik motivatie en beleving het zit allemaal in mij en met al die interne kracht voel ik mij lekker en vrij. De extra's van het leven zijnde liefde en verdriet want zonder heftige gevoelens ken je het leven niet ik wil emoties in mij voelen en een hart dat klopt. Een hart dat klopt ritmisch…

Een streepje zon, wat koude wind en bovenburen die weer ruzie maken (is 't hun manier om bij elkaar te raken waar het verschil geen woorden vindt?) De haan kraait luid, de middag is al ver gevorderd en de vogels zingen. 't Geheim klopt stil, onhoorbaar door de dingen, omringd door water als de vis. Je bent erbij, erin, ervan doordrongen…

Wat weegt zwaarder? Het gewicht van een sneeuwvlok of haar luchtweerstand? Voor een dwarrelende wederkeer luchtweerstand voor een zekere aankomst haar gewicht…

Door de sterren heen Kijkt U op ons neer Door de sterren heen Regelt U het weer Ik wil alleen wat vragen Als U echt bestaat Waarom is er dan zoveel verdriet Op deze wereld, en pijn, oorlog en haat? Door de sterren heen Regelt U ons gedrag Door de sterren heen Zegt U tegen ons ''gedag'' Ik wil alleen wat vragen Als ik dat even…

Ik draag stenen als last op m'n rug, waar werkelijk zorgen zijn Ik wilde ze eens verpulveren, vernietigen maar ze bleken te hard Ik kon ze niet kwijt vond enkel meer op m'n pad en dacht dat ik ook die moest pakken Ik verzamel stenen maar op een dag worden ze te zwaar…

Ukraine,Sudak Krepost 212 n.chr Terwijl ik uitkijk naar pieken en dal Voel ik dreiging van eeuwen verval Zie ik hun zielen zij razen ijl voorbij Besluipt mij angst wreedaardig ten deel Onvermeend werd onschuld vermoord Om nimmer belang van pril te voeden Slechts wapengekletter de nobele kreet Altijd wederom blind geloof te behoeden…

Feodosia Grimia Ukraine òù 6 De waterleiding. Toen haar waterpijp modderig begaf Bedwelmde roes mijn hemels zijnde Verwensde zij krom de slang tot graf Verstoord dwaas hoorde ik het einde Gestaag gravend in vergane geheel Slovend van koude pril tot vorst laat Onbelegd en schraal valt hen ten deel Geen klacht van onbehagen die verlaat…

Ukrain òù 3 Voorwaar hier tijd heeft stil gestaan Opgedrongen leed zwijgend aanvaard Verhuld in machteloos tijdloos geheel Ontzegde met dwang de nieuwe eeuw Sobere herkenning ingetogen ongewild Dragen gelaten onbehagen en berusten Vluchten zij steeds weer in drankgeroes Schrijd de omkerende tijd lijdzaam voort Gezag tegenpolend wakend…