Alle inzendingen over emoties

de dag joeg me vroeg uit de veren een kus zei doeg ik hoefde niet weder te keren…

terwijl slaap in ogen dwaalt op zoek naar zachter rusten sussen lipgelezen woorden onze stille taal alle weemoed in jouw naam spreekt van lichte dromen want we komen ooit weer bij het raam dat opent, als je lacht deze nacht vertelt van maanglans en van jou een jonge vrouw die wereldwijd op uitgekomen vlinders wacht…

Luister naar mijn woorden als ik met zachte stem voor jou een gedicht voorlees tot je hart geraakt wordt gevoelens losmaakt die je even was kwijtgeraakt. Luister tot jouw hart zich met liefde vult dan zal ik zwijgend mijn tranen drogen..…

Sacramenten des gehuwden de man en vrouw, het gebed van onheil en zegen een verbond voor het leven, liefde en onrust de begeerte naar de daad drijft mijn wil over strak gespannen prikkeldraad ik dood en bederf het samenzijn, het hart struikelt over ontspoorde ideeën, wil vluchten naar het niets met in mijn handen de inhoud van mijn kruis…

een heimweeblauwe hemel en straten die adembenemende kou in zilveren glitters verglanzen de wolkjes aan de lucht zijn niet voor de zon doch zinnen die lachen, wollige wasems van winters plezier schouw schittersneeuw en witte waters waarop geliefden vol vertrouwen in geluk zich wagen op het gladde ijs maar het venster lijst 't plaatje…

er rusten mensen daar uitgewaaierd over land en water aan de ijsvogel kleven zomerkleuren zelfs in winters, als de zilverreiger vliegt langs de zwaluwwand zweeft leven in de holle cirkels van vandaag, gebalanceerd tot hoge ogen volgen op de rondgang van de wind mijn kind… er rusten mensen daar, uitgewaaierd op het veld niets doet nog…

en ik lust niet eens spruitjes laat staan de geur van half verkoolde beproevingen je legt de tafel af met je damasten handen, strijkt plooien glad met mijn tijdsbestek, tot de randvoorwaarden opgebaard mooi uitkomen sfeer schijnt gunstig voor een lustige wederopstanding maar het culinaire licht brengt schaduwzijden aan op het bord voor…

ik droom mij in mei zet gedachten opzij en wordt niet moe ik heb vleugels op z’n plek heerlijk, dat ik mij droom in mei op één oor wat is het heerlijk buiten wie liefheeft wow, ik voel me goed ’t vast een ander dat mag je mazzel noemen ik begrijp nu eindelijk hoe het zit onder de gele maan droom ik mij in mei op één oor mm, mm, alles…

de roze avondlucht bracht duizend ganzen in hun vlucht naar water rond de ingevroren maan glansde sneeuwvloed als de bode van een maagdelijke nacht ik heb op je gewacht toen alles donker leek maar vond je niet, je kwam pas later toen het water verder keek dan nu…

De passage van de twee ravenzwarte vlechtmeisens vuur- straalogig de diepe straat door brengt de nacht teweeg. De hengst de merrie bevruchtend, zijn fabelwindvleugels over haar, de samenhuivering hoef aan hals: uitgeveegd. Door de lievezoete voedster opgevreten een spijze wordt het miserabele nest kleverige misgeboorten dat ze kreeg. Tot…

ik houd zo van de stilte het ruisen van de wind langs het blad dat zachtjes bijna onmerkbaar trilt de sereniteit die mij raakt, maakt dat ik mij moet bezinnen mijn gedachten schik toekom aan mijn eigen de vertrouwde ik ik houd zo van de rust in de geboren morgen wanneer alles onaangeroerd voorzichtig adem haalt de pracht na de…

Zonder, zonder iets het donkere niets kijkt me aan Ik wacht en zie niets Ben ik de laatste Zonder, zonder iets Ik vraag me af waarom Het lijkt een doolhof in mijn gedachten Ben ik de laatste Het is koud en nat in mijn hoofd Ik zie mensen rennen Zie vogels vliegen Zie bomen me uitlachen Ik voel me zo dom Ben ik de laatste…

alwaar het ijs tegen de pier omhoog groeit, zoals mijn gedachten weleens tegen de klippen, waar ik deze vroeger dan liet hangen te drogen om ze bij laag tij te laten vervlieden met het ritme en de ruis van de regelmaat, maar welke ik heden ten dagen durf voor te dragen voor beschouwing en beminning, het zij op papier, het zij in mijn hoofd,…

Jaren geleden doofde het licht in mijn ziel. Mijn hart werd gestenigd door scherpe woorden die mijn liefde doorboorden. Ik zag het licht niet meer. De hoop was verdwenen als sneeuw voor de zon. Hopeloos verloren. Jaren zwalpte ik op een woelige zee met golven als spelbrekers, die mij nog op grote golfbrekers lieten afstevenen. Ik…

Dit blijft voorgoed in mijn gedachten, de liefde die ik in jouw ogen las, de woorden die ons samenbrachten. Dit blijft voorgoed in mijn gedachten, bidden in hopen en verwachten, het diep geluk dat ons gegeven was. Dit blijft voorgoed in mijn gedachten, de liefde die ik in jouw ogen las.…

Dit is onze afscheid niet, kameraad. Boven de wolken zullen we elkaar ooit tegenkomen. We gaan zwarte Friese paarden bestijgen, over onze gewonnen oorlogen en mooie vrouwen praten. Ik zeg je geen vaarwel maar tot ziens, grote vriend ! In memoriam meneer D.…

Wij zijn gelukkig. Buren bonken op onze muren: 'Wij ook! Wij zijn ook gelukkig!' Voorbijgangers blijven staan, drukken hun neus tegen ons raam, roepen: 'En wij dan... Vlak ons niet uit...! Alsof wij niet gelukkig zijn!' lopen peinzend verder, vragen elkaar: 'Wij zijn toch gelukkiger dan wie dan ook? Dat is toch zo?' Kinderen sluiten…

Ze beschuldigen anderen, maar weten niet wat het probleem eigenlijk is. Ze beschuldigen anderen, omdat ze de leugen liever hebben dan de waarheid. Ze beschuldigen anderen, omdat ze vol zitten met een vooroordeel. Ze beschuldigen anderen, terwijl ze zelf dezelfde fout maken. Ze beschuldigen anderen, maar zijn zelf even schuldig. Ze…

het verstilde leed in oude ogen zegt me, dat ze wacht tot dat, wat onvermijdelijk haar laatste adem draagt er daagt geen hoop meer over alles heen een uitstel slechts, dat iets verlicht de tijd verplicht me blij te zijn met alles dat ze torst in beter weten maar haar heelheid draagt ze, zonder pijn…

Ernst Jan en Jan Jos in de kroeg Ze dichten er talloze stukken Men hoort er maar zelden, ‘genoeg!’ Ze hangen al uren op krukken De kroeg met Jan Jos en Ernst Jan Vaak wil er wel eens wat mislukken Men roept dan vertwijfeld ‘hoe dan?’ Ze zitten soms dagen te krukken Ernst Jan in de kroeg met Jan Jos Een twist weet de stemming te drukken…

O! maan! gij die de schone schepping Met zacht en kwijnend licht bestraalt, En in dit stille heldre beekje, Uw hemels beeld naar 't leven maalt. Gij, die in 't loof verscholen hutten Mij ginds in halve schaduw toont, Als vreedzaame oorden, waar nog de onschuld Bij stille vergenoeging woont. Gij, die alom op berg en dalen, Nu doodlijke…

Ik weet het even niet meer, al doe ik zo mijn best; De duisternis van dagen bevangt mijn ziel en doet me alleen nog hopen dat er spoedig licht komt, dat ik zelf geduldig kan zijn en niet veroordeel wat me hindert, wat ik meedraag van een ver verleden, wie ik ben en toch niet zijn wil.…

Een stroom van woorden herbergt wat onderhuids leeft frustratie om wat niet angst en onbehagen niet vatbaar voor rede eerder redeloos en niet te stuiten Een stroom van herinneringen voedt wat binnenskamers blijft ondeelbaar om wat wel heimwee en broosheid niet vatbaar voor herhaling eerder onmogelijk en verleden tijd…

ik smaak nog steeds jouw naam in mijn mond de jaren hebben mij inmiddels verlaten ik struin de straten niet meer af op zoek naar de blos op je wangen en je schitterogen ik heb lang geleden gezocht, niet gevonden…

Een rotwoord dat sleur een gevoel niks meer leuk te vinden altijd maar weer binnen door dezelfde deur slapend in bed waar we elkaar ooit beminden werken, eten en slapen daar blijft het bij af en toe een ruzie opgelost met weg te lopen de enorme drang laat me los ik wil vrij op geluk en plezier hopen een rotwoord dat sleur alles donker…

rond haar oude hoofd kleurt licht in witte aureolen ze strijdt en houdt haar tere handen op er loopt wat hoop in zwakke levenslijnen maar de dood verschijnt al, onder lakens de dekens ademen slechts kou “ik hou van jou” zegt mijn gevoel zij beeft en laat heel stil haar tranen naar mijn hart verdwijnen…

wind droogt mijn tranen op jouw gezicht de tijd versteent alsof je niet daar bent duizend gedachten schieten door me heen ik omring je met serene stilte, daar woorden vervlogen zijn nemen gevoelens het over, samen versmelten we in de eenzaamheid van tijd…

In de schaduw van de bomen onder een warme zomerwind sliep ik als een weerloos kind vergleden in een arg’loos dromen. Vaag hoorde ik oude geluiden uit een tuin die er niet meer is. Het voelde wrang, als een gemis dat niet zo rechtstreeks is te duiden. De blijde klanken van de harmonie die door het dorp loopt te marcheren herken ik vaag…

als warmte het hart verlicht de geest zijn heugelijke ronden danst de pauwenveer op het bed betoverend glanst dan schrijft de poëet zijn lentedicht bloesemzinnen schakeren bij het ontwaken de dageraad schetsen de hemel in goudbrokaat een weerschijn laat de aarde floreren de pauw waaiert haar kleuren rond als een weelderige vlag de dichter…

Ik beschilder geen doek met stadse aangelegenheden de druk op het stof zou mijn dood kunnen wezen inherent aan vrees vlij ik mij tegen jouw borst, zoek de geur van zweet en bedien je schoonheid op het ritme van mijn kloppend orgasme het gespuis dat me belaagt zekert mijn hart in weersfonteinen geen hagel zo slagvast als jouw liefde die…