Alle inzendingen over emoties

Het huis herademt mij, eindelijk. Het legt zijn moederlijke muren op de mijne. Behaagziek laat het deuren in sloten vallen, slaat luiken open, klapt ze weer dicht. Het diept vergeten licht op uit zijn kelders, haalt op zolder bestofte dromen uit het rag tussen de balken vandaan. Vleermuizen of dode tantes worden wakker, fladderen op…

Dat raakt me dat roert in mij Dat wijst me Dat maakt me blij Dat raakt me aan en geeft me kracht Om Verder Te gaan…

een geblokt tafelkleed geel met zwarte blokken wat franje aan de zijkant op het kleed twee witte mokken   haar zoon kwam op bezoek hij komt heel af en toe ach ja, een baan, een druk gezin hij is vaak gewoon te moe   aan de tafel met het kleed ziet ze de tijd verstrijken elke dag zit ze in haar stoel door witte vitrages te kijken   de…

Een korrel los zand in mijn hand helemaal vrij om te vallen maar de korrel ben jij die blijft liggen altijd dichtbij…

Waarom mocht jij niet bij mij blijven? Waarom kon jij maar even bij mij zijn? Waarom ik? En wat is hiervan de reden? Waarom moest ik ervaren deze pijn? Waarom mocht ik geen moeder worden? Waarom moest ik jullie allemaal laten gaan? Waarom konden jullie niet verder groeien? Waarom hielden jullie op met te bestaan? Waarom blijven mijn tranen…

Dingen gaan samen: Jou, trouw, wou, rouw, hou van jou Een steeds opnieuw weer beginnen iets in jezelf overwinnen Stapje voor stapje, het leven geen grapje Maar toch kun je op sommige dagen lichtheid voelen, als word je gedragen Dat gevoel hebben tussen alle gewoel van de wereld, tussen de bende ellende Want altijd komen bloemen en…

zomaar wat woorden neergesmeten op het papier zomaar wat kleuren gegooid op het schildersdoek zomaar wat emoties neergesmeten op de grond zomaar wat gevoelens gegooid tegen de muur gewacht op de opluchting die verborgen bleef verborgen in de ziel van de mens die niet kan zeggen wat in hem leeft niet op papier niet op het doek…

Vertrouwen is niet een vanzelfsprekend gegeven wat je opbouwt, is ook weer af te breken Vind je werkelijk, dat je oprecht bent in ons leven? de paranoia gedachte, enkel en alleen in mijn hoofd afspelen.. Wat als wij dalijk, niet meer ons zijn is de afstand verder gaat, dan het fysiek gemis of het nu aan jou ligt of aan mij Liever laat…

ik leef moeiljk en maak me altijd zorgen over gisteren vandaag en morgen zei je je moet je niet zo laten gaan je moet er niet aan denken je moet er boven staan zeiden ze wat weten jullie van ontroostbaar verdriet en pijn het niet meer weten wat te doen of hoe te zijn vroeg je onze auto is kapot dat is echt niet fijn onze…

Opgehemeld door geleerden waar hij in zijn jaloers gewoel mee competeerde, zich bij voegde – Terwijl de vrouwen die hij, in zijn angst van ze te houden, zwetend streelde zwijgen als het graf.…

Dit keer ging het anders: In ons ruim concertgebouw zou Daphne en Apollo opgevoerd Grijs was de grootste groep Enkelen met stokken of rollator De lift vol, dus weg, wij wachtten, hij kwam opnieuw zich vullend met rollators en ons achten als begeleider mij er maar net bij In de zaal drie rollators en een rolstoel in een hoek De strijkers…

Te Grave beneden de sluis voorbij de zware deuren mag mij het water sleuren en kantelen met geruis. - Grave beneden de sluis. 'Wij geven de waterstand.' O God, hoe kon het gebeuren - gesloten het venster, de deuren, gebannen uit liefde en huis. - Grave beneden de sluis. 'Wij geven de waterstand.' Grave, dat is groen land en water…

het geluid van de hemel stil en sereen als een vredig zachte bries de fluistering de sterren in donkere nacht een symfonie van rust de zonsondergang kleurt stil dansen in ongestoorde dromen het geluid van de hemel eeuwig gehoord lied in de stilte van ons zijn…

We weten niet, we kennen niet wie de ander echt wel is. Zoals de herfst nu bladeren doet dwarrelen en hen doet vergaan om humus te worden voor weer een nieuw bestaan, zo weten we allen wat eenzaamheid is en trachten we weg te lopen van vragen die te groot zijn voor een antwoord. We weten niet, we kennen niet en zien de dagen korten, maar…

en toch nog nu nu na al die jaren zeewee weer het zilveren zieden van mijn zee!…

een beetje lachen is niet eenvoudig een beetje wenen ook niet een beetje leven of een beetje dood een beetje blij een beetje vrij de beetjes zitten vanbinnen aan de buitenkant zijn ze moeilijk te verzinnen…

de mens is een (t)weeledig wezen een geest en een verstand ze voelen elkaar constant genadeloos aan de tand en menen elkaar zo de les te moeten lezen wat om de zoveel tijd weer lijdt tot een gruwelijk misverstand…

Hoe wij de slingerpaden van de kommerkwel bewandelen, mistig en halfschaars verlicht in okergele najaarszon bloed rood door de aderen als feuillemorte bladeren... daar hebben wij het minste noch geringst vermoeden van raken wij het leeslint bijster van de paddenstoelensporen landen wij op zwarte sintels, ondergrond der 's herenwegen…

ik zag haar lachen het was geen uit- maar een welgemeend toe- ze speelt met mijn gedachten een onzeker gevoel - het zijn die ogen waardoor dan en hoe schenkt ze mij genegenheid of toch slechts mededogen wat is eigenlijk haar doel werden ze ten onrechte door mij onderschept het zou zomaar kunnen wat toch een verwarrend gedoe maar…

de aanranding is ingezet je zegt - ik brand je breekt de borden wentelend zeep en gifgas zijn ontstoken je toont een blote hand waarmee je mij in stukken hakt en achterlaat mijn zeeën raken uitgelopen ik heb geweend een grote man een landschap in mijn palm dat je een stalen bekken maakt de padden op hun hurken zet en met een mot mij…

het zeewater stroomt en de golf belooft wat ik geloof als ik de zee wens wat hij nooit verliest en ik verdrink in de laatste golven die mij doen vergeten…

gedwee zie ik haar schichtig alert om zich heen kijken stap na stap heel voorzichtig ze loopt mij ongezien voorbij hoe lang kan ze nog vrij rondlopen in deze wei kijk eens goed in haar ogen die eerlijk lieve levenslust verdient zoiets geen mededogen laat zoiets prachtigs toch met rust de jagers zullen komen en haar wilde dromen…

de vermoeide geest leunend tegen het leven zoekt daar een rustpunt…

O mijn geliefde amethist d'amour Mijn oogappel juweel de la jeunesse Bijou brillante ma delicatesse Jij smachtende smaragd, tiramisu! We zaten samen aan de oeverrand Verhalend over tempodoeloe land Jij, zoetgevooisd, uit polonaiseland Soixante années, geslepen diamant Je streelt mijn oog ik kus je zachte hand Je stak mijn…

er waren tijden van onder mijn bed van gedempte stemmen voor alleen grote oren woorden met betekenis maar niet voor nu voor later als je je maten groter zijn ijzige kou in bloedhete nachten steeds moest ik namen krassen reizen die steeds waren ingepland maar toch weer geannuleerd nu ben ik de kijker denker en mijzelf…

als je niet meer wilt weten wat ik voel ik het niet meer zie zoals jij het ziet als je niet meer luistert naar wat ik vertel ik niet meer wil horen wat je zegt als je wegloopt wanneer ik huil ik je dan laat gaan als we nooit meer samen praten we elkaar los moeten laten als het nooit meer is zoals het was ook nooit meer…

langs mijn wimpers glijden boze wolken eindeloos gekrijs in vogelkledij zoutige winden beroeren vlaggen die verkrommen in nederigheid weggespoelde liefde alleen de sporen van de schrijver zijn nog zichtbaar…

Vannacht dansten wij weer onder de sterren, lachten samen naar de maan. Ik hoor het jou nu nog zeggen, kom lekker dichter tegen mij aan. Wij sloten onze ogen, vertrouwend op elkaar. Onze hoofden iets gebogen, voorzichtig streelde ik door je haar. Mijn mond voelde je warme adem, jouw handen gleden over mijn rug. Woorden als zoete balsem…

het je omsluiten met meningen overtuigingen gedachten inzichten gedragingen veronderstellingen eigenaardigheden geheimen is de inrichting van de binnenkant van je huis en na dit alles na veel overwegingen op een rijtje te hebben gezet ben je veilig zeker en behaaglijk en weet je je pas echt thuis maar vergeet nooit de deur op…

Woorden van liefde verspreid door de wind uitgestrooid over het land hopend dat iemand ze vindt Verlossende woorden zo lang op gewacht toen kwamen ze eindelijk zelfs eerder dan gedacht Woorden van begrip toch nog gekregen ernaar gehunkerd, zonder kon je er niet meer tegen Woorden van spijt zo warm als zonnestralen vallen in dorpen…