Alle inzendingen over jaargetijden

Naakt, slechts een wit kleed dat de spruit bedekt tot –door voorjaarswarmte afgelegd- nieuwe trots het hemels blauw omlijnt en de knop zich naar het leven strekt. Neerbuigend in winters laatste ademtocht groepen zij samen, schouder aan schouder, wachtend op lentes strelende warmte die in tijdloos ritme sneeuw en ijs bevocht. Zij, de gouden…

Wit het land, blank mijn hart Alles begraven onder sneeuw Bomen kreunen onder druk De vorst slaat tegen ramen Die laat hen koud; ‘t glijdt eraf Binnen heerst warmte Buiten rilt een sneeuwtapijt De kilte brengt ons dichter: wij zomeren onder de dons…

Mijn eerste nieuwjaarswandeling wil ik maken in mijn teddyjas met de kraag hoog opgezet geen mens die ik ontmoet, of op mij let in de ijskoude , nog slapende winterstraten alleen de kerstlichtjes die mij vergezellen en de smartphone met mijn stappenteller...…

Het is fris, het is waterkoud neuzen worden blauw het is zondag maar de dag maakt niet uit ‘t had maandag kunnen zijn, maar is ‘t niet ‘t is zondag en geen kip die je buiten ziet. Naargeestig en stil staan de reuzen te staan ‘k zie ze vanachter m’n raam die trotseren regen mist en kou weten niet beter dan dit! Takken staan stil waaien doet…

een hoekje in de luwte met wat hagel en fijne sneeuw een kleuter met emmertje en schepje speelt daar wintertje alleen handjes in het nooit geziene wit voelen kou die in zijn vingers prikt lacht om de knallen en kleuren van afgelopen nacht nu is alles witter dan gedacht geen familie nog te zien zij zongen en proostten net…

O noordenwind, die grijze regenluchten brengt en koud, de luidruchtige ganzen zuidwaarts drijft, het staartje zomer achterna, herinner mij dan aan warme zonnedagen en zwoele avondbries. Spoedig berijpt door kille winterhand het teer skelet van ’t herfstblad, als je even adempauze neemt en het te ruste legt, breekbaar als glas. Wanneer regen…

De herfst doet het nog steeds kalmpjes aan, nu de zon nog zo helder blijft stralen. De bomen die steeds nog zo vol in blad staan en de temperatuur die maar niet wil dalen. De Natuur is klaar, wacht nog met het herfstbeeld, de bomen staan nog zo mooi in hun bladergroen. De okers zijn gemalen, de sienna is aangegeeld, oranjens gaan stralen…

We laten achter ons Wat we mogen laten gaan Een periode voor nieuwe dromen breekt aan De wereld zal weer spelen Een ster is ons voorgegaan Het roodborstje zingt haar lied Zoals ze altijd heeft gedaan…

Nevelig herfstbos Herbergt vele roodborstjes Tjilpend in de kou Het jaar loopt weer af Ze kleuren tezamen rood Op een grauw toneel Wolkjes waterdamp Gevormd door kleine bekjes Cirkelen weeldig Bladloos in de kou Met zijn talrijke bomen Woont het bos in hen...…

we zagen de kale hoofden van dunne bomen de droeve bladerloze dans van hun lange armen onze poreuze handen zochten meanderend de winterse weg naar elkaar…

Een supermooie zonsondergang werd het. Een avontuur op het strand is echt zo gek nog niet. Woordeloos de zon onder zien gaan is zo prachtig. Het licht dat in de duisternis verdwijnt, is waanzinnig mooi. Koud was het wel, maar als je het zonlicht ziet, is het de moeite waard om er te zijn.…

Een witte ochtend, eerste dooi de lucht wit-grijs, egaal gespreid en aan de lange horizon welt nu een witte zon. Geen wind, beweging of geluid. Er botten waterdruppels uit; aan iedre tak en iedre struik zijn knoppen licht. Een hartstochtsloze en totale aanwezigheid maakt zich nu kenbaar en het is of in een diepe adempauze van de…

Aaneengestikte akker Waar eens Friezen Met afgezakte kousen Schouder aan schouder In zweet geknoopt Land in voor trokken Verstilt een vergeten pad Geboren uit platgetrapt Weggewaaid naar voort Rafelende gang Versleten zigzagloop Gegroeid in schaduw Van verloren karrensporen Boerenslootjes waterlint Tussen velden aaneengedraad Stoppelland…

niemand of niets treedt de dood mooier tegemoet dan de herfst een boomblad verkleurt van groen geel rood naar zwart en als het blad al niet gevallen is valt het voor dood neer na nog even al het kleurrijks te tonen wat het leven hem ooit bood…

In je ongesnoeide takken hangt nog voorbije zomer, en -vochtbedauwd- het wuivend spinrag, dat in tijdloos ritme winter nog gevangen houdt. Wat blijft is naaktheid, wit kleed dat de wond bedekt, tot -door voorjaarswarmte afgelegd- de knop zich naar 't leven strekt, en een nieuwe tak het hemels hemels blauw omlijnt. Gedachteloos,…

Op wandel langs de Grote Gracht verdwijn ik in de schaduw van mijn vrouw. De zon wriemelt door de blaren en geeft nog milde warmte af. Er is gefluit van vogels her en der. Gaaien krassen. De lucht is blauw. Boterbloemen bloeien. Voorbij het pad verschijn ik weer alsook de schaarse auto's. Een haan kraait honden blaffen. De…

Gevangen zomerdagen Ze weckt verhalen, moezend Appels, bramen, de geur van regen De kleur van zon en stille zomerwind De smaak van warme dagen Wandelend langs vergeten klanken Romans gestapeld onder het gebint Moes, in zwierig handschrift Ze roert, vangt de zomers in kleuren En wekt het seizoen in bleke winters Ik open haar verhalen…

Mist omkranst novemberlicht strooit amorfe schaduwen over jouw en mijn gezicht stemmen doorprikken de stilte tot ook de laatste klanken doven in het verre uur waarin wij zwijgen en onze nachthuid plooit in de diepdruk van het donker naar een nacht die ons bevrijdt van de demonen van de tijd.…

het lot van zijn nageslacht hangt aan zijden takjes ouders weten wanneer het tijd is voor het vaarwel de heraut van het einde blaast en snijdt de hechting door om een wreed poëtisch spel te spelen met al die wezen van schrik verkleurd vinden ze onthecht de aarde ik zie je daar zo broos liggen ik neem je mee naar huis daar…

De zon verdwijnt weer, achter de kim. Donkere wolken blijven. De dag lijkt te twijfelen, voordat het avond wordt. Bomen houden bladeren vast, terwijl de herfst valt. De winter is niet. Vorm kan niet zonder leegte. Onzin nooit zonder zin. Zwart niet zonder wit. De wereld blijft prachtig mooi, terwijl het almaar grijzer wordt. Achter…

Een druppel vallend van een tak Een bizarre wereld, maar je voelt je op je gemak Hier tussen nevelgordijnen Je vindt er rust en voelt het fijne Flarden nevels trekken aan je voorbij Een zichtas vertolkt wat averij Stille grauwheid in de lanen Slechts hertenprenten die uit de bosrand kwamen De mist dwarrelt langs de boomkronen Daar waar…

loslaten bladeren waaien dalen vlagen in ritselende lagen op de paden bruin geel rood ruikt als verse tabak nog niet dood paddenstoelen de lucht staat strak van de kou die we voelen nog geen nachtvorst die zomaar ineens komen zou november smaakt als gember vallende bladeren geen redding de Ruiten Aa in haar bedding sleurt ze mee…

Een spinnenweb vol parels licht en nevels rond de struiken - de dag moet laat ontluiken de avond doet hem vroeg weer dicht. Er is gezaaid, geoogst met spoed, de laatste vruchten vielen de winter op de hielen, wie weet hoe het nu verder moet? Want veel is nog niet afgerond: de plannen zijn getekend, de kosten ook berekend maar harten zijn…

er gaat een loutering door deze herfst elke gedachte dwarrelt naar aardse sferen eeuwen vergruizen in bos en laan adem vult zich met zilveren stem sprekend gelijkend met elk kleurig blad en over water in lucht verscholen; de plek in herinnering waar ik ben…

Als november is gekomen En de regentijd breekt aan, Als de bomen in de laan, - Ach, de bladerloze bomen! - Om de glorie, hun ontnomen, In de mist te schreien staan, Als november is gekomen, En de takken traan op traan Op de vochte grond doen stromen, Waar de bladerkens vergaan Na hun goude' oktoberdromen En hun korte vrijheidswaan -…

Andere tijden, de originele Verblijden, oranje, gele bladeren, bruine, rode vele Daarover te kwelen op een grauwe maandagmorgen Lijkt zonder zorgen Geen lekken, geen schreeuwende bekken Bladstil houdt zich het laatste blad Alsof ...alsof het nog één keertje bad voordat het viel en toch, toch ging hemelen Wat kan iemand zemelen Op deze morgen…

Als een buizerd wil ik wezen, solitair en autonoom, met enkele vleugelslagen naar mijn plekje in de boom. Tot plots weer alles helder wordt dan vlieg ik daar weer uit, al kan het even duren voor ik daartoe besluit. Mijn snavel mag dan scherp zijn maar vliegen kan ik niet dus moet ik elders ijlen met mijn wonden, mijn verdriet Met mijn voeten…

Vreemd, dat boom en tak zo stil staan In het gouden licht vandaag, Dat de bladertjes zo stil gaan, 't Een na 't ander, naar omlaag. Dat het zonlicht zo voorzichtig Door de ijlheid straalt van 't lof, En het groene blad doorzichtig En veel eed'ler maakt van stof, Dat het windje in de twijgen Zo behoedzaam gaat te werk En alleen…

Oktober. Zondag. Ochtend is in grijs gekleed en wilde kastanjes vallen maar raak. Hun boom een kerel, zijn dos zit propvol groene stekelbollen. Als dobbelstenen rollen ze weg, hun hoop gericht op boomhoog. Onweerstaanbare pralines. Rap door kleine handen opgeraapt, binnen als schat verloren gelegd: dood in minder dan een winter.…

In de ongesnoeide takken hangt nog voorbije zomer die nog lang beste maatjes met de herfst was. Maar nu eist het najaar zijn eigen plek op, laat de wind over het land razen en de takken eerbiedig voor zich buigen. Voor het blad geen houden meer aan. Nauwelijks tijd om te kleuren worden het in oneindige dans op grote hopen geblazen, rusteloos…