Alle inzendingen over ziekte

Vol hoofd Vol indrukken Vol gevoelens Te veel lawaai Te veel gebeurd Te veel vragen Te weinig tijd Hoofd barst Als een bom Vol Bom Vol Bomvol…

Een kluwen wol, twee breipennen een glimlach die maar niet verdween koffie zwart, twee zoetjes bij haar had wederom de zon geschenen maar een dag legde zij haar pennen neer keek dwars door je heen de glimlach nog vaag geen koffie meer, geen zoetjes waar een lach eens heerste, kwam heel traag een traan.…

Misschien wist ik in mijn leven steeds weer met name van bedreigingen projecten te maken waarin kansen lagen het dragelijk te houden en mensen op afstand met name familie,medici,psychologen Misschien, ik weet het wel (h)echt zeker daardoor heb ik nooit antidepressiva gebruikt ik zorgde voor eigen antigif door met name de Bijbelse woorden…

nu ze terug zijn in de tijd koffiezetten weer als vroeger wordt en de tijd weer stilgezet en ik geen zoon meer ben maar vraag en ook wel lief bekende geur en stem en wat ik verder dan nog ben stel ik mezelf de vraag over wie ik dan werkelijk ben dan kind en nu ook zelf een opa en zit ik op de warme stoel waarop mijn moeder juist…

Neen van der Laan ik hoef niet te huilen ik ben wel geschrokken leef heel erg met u mee ook met uw vrouw en kinderen maar ik hoef niet te huilen want waar hoop is is leven en die hoop verenigt ons allen ons allen als Amsterdammers en allen die Amsterdam lief hebben u lief hebben, u ontzettend liefhebben u blijft in ons midden als…

O ja, NU weet ik wat het is, heb al dagen pijn, in een lichaamsdeel wat ik noodgedwongen mis! Door kanker een borst in 't ziekenhuis moeten laten, op zich nog niet zo'n ramp wat minder grappig is, de pijn, want: dankzij het gemis, weet ik nu: wat fantoompijn is!…

Slechts 1 dag, mag het gezegd slechts 1 dag is het geen vloek. maar 364 dagen moet je niemand vragen: is je kanker weg?…

stil zwijgend nestelt zich in het gezonde de mutant van leven ongezien nog zonder controle zwelt onderhuids woekerend de dood telkens weer wakkert zij besef dat tijdelijk toch uiteindelijk wij zijn steeds opnieuw drijft zij mensen in de achtbaan van vrees en hoop voortdurend nog strijden en lijden wij tegen en aan verlies…

Toen ik vanmorgen in de spiegel keek en een kop zag die niet meer op mij leek in mijn rug de pijn van mijn graat gleed mij onderin verlamde, naar voren trok zodat zelfs mijn onderbuik meedeed mijn knieen in luid protest kraakten bij het hurken op de plee ik mijn vuist balde waardoor mijn knokkels ontploften mijn armen niet omhoog wilden mijn…

als een bloem die net geplukt is in het veld prachtig en perfect van buiten onbeschrijfelijk maar van binnen al lang dood…

tussen Wernicke en Broca ligt de wankele brug de haperende verbinding tussen het horen- en pratenland de stem roept: spring! spring nu van de brug de handen vergeefs tegen de oren gedrukt de stem beveelt: je moet springen nu! het verscheurde hoofd schudt verbijsterd nee spring! spring! spring! een snijdende schreeuw doorklieft…

Niet gehaald, de slijtage slag was voor niets weg niet gered, alle hulp ten spijt heen niet gewonnen de te zware strijd stil geloof is weg, net als jij, waarom? Waarom? WAAROM?…

Niet meer goed weten, wat fictie is en wat feiten zijn. Dat is een vreselijk ziektebeeld! Veel politici die daaraan lijden. Niet serieus te worden genomen. Fouten maken, die door de media worden uitvergroot. Het zal je maar overkomen, om buiten je eigen schuld ziek te zijn, en door onwetenden te worden weggehoond. Het Selectief Alzheimer…

hij telt met al zijn vingers lacht vriendelijk als ik iets vraag beantwoordt mijn groet als ik weer ga maar samen praten doen we niet meer hij kan geen richting houden in het sturen niet voortborduren in dezelfde kleur toch hebben wij een lijvig testament de fotodoos ons eigen monument in kijken lachen wij samen maakt ons blij…

Als je herinneringen en het leven dat je kent vervagen Je luisterende oor en troostende woorden zijn verslagen Houd ik je hand vast en zingen we samen Zie ik weer even je stralende ogen en kunnen we de dementie samen dragen…

Als ik het even niet meer weet of vergeet denk jij dan met mij mee als mijn lichaam niet meer doet wat ik wil help jij me dan ermee Als ik kijk met een lege blik kijk jij dan mee met mij als alles mij teveel wordt zorg jij dan voor rust bij mij Als ik traag en stijf ben help je me dan om vooruit te komen zodat ik weer op pad kan…

Langzaam kom je zijn leven binnen zonder te vragen of hij dat wil 'Waar liggen de sleutels nou?' Soms ben je weg denkt hij dat je niet terug komt dat het een vergissing was 'Hoe kan ik dát nu vergeten zijn?' Opeens ben je er weer dwingend aanwezig 'Wat was die náám ook al weer?' Je bent ongemerkt binnen in hem geslopen neemt…

Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek waar ik mij gewoonlijk niet vertoon. Ik stelde mij teleur. Sprak te luid tegen mensen die mij zichtbaar niet vertrouwden. Ik wilde dat ik vond dat ik naar huis toe wilde en sprak mij aan om hiervandaan te gaan maar dat was zo gemakkelijk nog niet. Ik verloor…

Hallo schone slaapster wat zie ik je graag hoe was het in het nergens ik weet het: domme vraag je sliep als een roosje plaatje van kwetsbaarheid dat zal ik je niet vertellen dat vind je maar gekkigheid ik moet nu stoppen geloof dat ik een dwingend stemmetje hoor stiekem vind ik dat niet erg daar zijn moeders voor…

Een groot deel van de bevolking is ziek, geveld door een nare griep de ene lichting hoest en proest, dat doen de anderen weer niet die hebben een abbonnement op het toilet, tesamen met een emmer ze spugen zich een ongeluk, en vinden baat bij een diaree-remmer. Een groot deel is ziek, ze zijn niet te benijden, of je nou spuugt of leegloopt…

Niemand weet waar ze precies is Ze ligt daar wel en ze is nog bij ons Maar verder is het voor ons een grote gis. De ogen in haar oogkassen gaan heen en weer Haar armen slaan in het rond Vol in actie en in het geweer Met haar benen stampt ze op de grond Tegen obstakels Debacles, op haar weg. En toen ze er weer een verslagen had Deed ze…

en weer staat de regen aan de drup, te liggen op het strakke nat dat reeds het lichaam heeft verlaten, het goud in de morgen ligt nu als oud koper dof in de vitrine van je ogen de klok, een langzaam begrip ijlt als een verstekeling aan de muur, geborgen in de handen van de kwaal mocht morgen in jouw adem komen dan nestel ik de nacht in de…

De tranen schieten in mijn ogen Ze zeiden Dat je het niet zou halen Maar ik ken jou Jij zal bergen verzetten Ik dacht toen moet je maar opletten! Ze gaat de kanker overleven! Want je hebt aan de wereld nog zoveel te geven ga niet weg zonder mij Want elke traan zou de wereld doen overstromen en beven Ik kan niet zonder jou Blijf bij mij…

besloten binnenin wezensvreemd weefsel met een boodschap liefdevol op de dood afstevenend is het tij nog te keren…

Een pil genomen tegen de migraine moeder schenkt onvolprezen koffie in met één oog gebladerd door de ochtendkrant met zijn koppen scherp venijn: bomaanslagen, godsdienstoorlogen aardverschuivingen, bevingen continenten drijven schokkend op het gloeiend magma rond Tussen de oren bonkt en bonkt wordt als graan de tijd vermalen het zwarte…

de donkere kamer is een bekende zelfs het nachtlampje mag niet branden dat anders de nodige veiligheid biedt voor het slapen gaan niet als het hoofdje barst van de pijn het lijfje geen kant op kan alleen liggen een optie is ieder streepje licht als een zonnesteek voelt ieder geluidje een hamerslag misselijk…

over een klap in je gezicht het leven heeft wat aangericht heeft je doen sidderen in je element de kanker die signalen in je lichaam uitzendt het vreet je op je lichaam wankelt de genezing moet komen als een hemeldaad zodat voor altijd vernietigd wordt het kankerkwaad…

Al zoveel jaar die ziekte al jarenlange pijn wanneer gaan ze nou begrijpen dat er minder mogelijkheden zijn Steeds probeer ik te laten zien dat het wel goed met mij gaat doorzetten en volhouden zo hou ik iedereen aan de praat Maar het wordt minder het gaat niet meer zo snel het is allemaal vermoeiend wie begrijpt dat wel Aanpassen…

Slapeloos De maan is een andere maan vannacht... Ik heb er net goed naar gekeken, ze zeggen altijd "droom maar zacht" en "elke gek heeft zijn gebreken".. De Parkinson kwam weer deze nacht, en wist mijn dromen te onderbreken... Die ziekte heeft toch best wel heel veel kracht, dat is vannacht wel weer gebleken... De nacht is nog niet…

't Is dierendag vandaag zegt ze met 'n zachte blik Joepie krijgt dat altijd een bot, 't is zo'n snoepie. 'k kijk naar haar, met wazige ogen zeg, 'k haal het zometeen. wetend dat haar gedachten alweer dwalen, maar waarheen? Ze gooit 't beessie maar opzij loopt ongerust wat heen en weer zeg, laat jij Joepie ff uit, 'k kan 't echt niet meer…