Alle inzendingen over tijd

ik vraag me af of er verschil is tussen droom en belofte aanraakbaar met de hand op roerloos bezit, volstrekt en zonder eindig weten de adem van nu gulpt met sluimerbesef aan lichtjaren voorbij sporen van naamlozen beklijven met wildkrassen aan steile wanden toch, hemelgewelven krimpen tot kleine boeken, zijn in oogwenken gewist…

Zichzelf genoeg neemt minuut 1 van het uur 2 60 centimeter de gedaante aan van een verloren haar in bad (bindbaar rond bv. een boek in pakpapier tot op een schap terecht staand voor een tribunaal van stof: die gedachte is de dageraad straks). Blanco trekt de seconde 50 vol geschreven vleugels aan, vliegt zich te pletter wordt een letter…

Nog zweven liedren op de wind En gaan van mond tot mond, Van ouder op kind. Maar ’t speeltuig ligt in ’t stof geworpen En hij die ze er aan ontlokte Is nu een afgestompte, verstokte Dronkaard geworden in de laatste dorpen. Nog zweven liedren op de wind...…

Dagen die vervlogen en overleden zijn. Herinneringen veranderen in leugens en bedrog. Dagen die wachten omdat ze ongeboren zijn. Verwachtingen veranderen in illusie en misleiding. Overmoedig grijze hersenen denken te weten wat denken is. Denken dat gisteren en morgen werkelijk bestaan. Zintuigen weten wel beter. Kennen alleen nu,…

toen ik alle tijd nog had en zij geen grip op mij en ik nog tijd van leven genoeg bezat haar nog zelf invulde stond ze al die tijd aan mijn zij was zij het die mij nog zo veel wonderbaarlijke dingen onthulde maar nu zij mij alles getoond en ingepakt heeft voel ik het dat zij het tijd vindt worden hiervoor te worden beloond dat ze geen…

Het sluipt naderbij, toch leef ik door, ik wacht niet af, wat komt, moet komen wat nader kruipt grijpt me toch wel naar de keel, waarmee de hartenklop verstomd. de verwachte finish als eindigheid vermomd, komt altijd na de zuur verdiende kost van het dagelijkse brood, gebakken met de liefde als verteerbare kost. Als het bloesemvuur…

eigenlijk achteloos aanwezig was het een dag aan het einde van de reis een dag van de raaf steenmeel en waterlicht de zon lag op de grond en in de lucht hing een inversie van tijd achter de einder bleek geen vooravond te bestaan alles was rustig en niets deed er nog toe…

Tijd is er om aan anderen te denken. Met liefde schrijf ik en deel ik graag gedichten en woorden. Mooier kan het haast niet zijn, het delen maakt mij blij.…

het is gekomen en gegaan, min of meer we wilden weten van de hoed en de rand alsnog luisteren naar stilte wijken in verstand nevel en hoogwater we moesten tijd rekken beleggen in geheugen om verleden te vergeten op de gang naar een deur een zucht zonder gezicht het gesloten boek, terwijl niemand zich kon herinneren…

onder de grijze lucht van de stad voorbij de zwarte gebouwde gebergten het kerkhof gras overwoekert een eenzaam kruis als een goddelijke ingreep daalde hier een regen van gloeiend lood neer het schone schemert in het verval…

het moeras tussen land en water waar je wieg geen grond vond om te bestaan aan de korsterige oever hoorde je de zuigende tijd het nachtelijk kikkergezang liet het onweer je huilen was je bang voor de zuchtende wind moerasruiters verborgen je kleine lichaam met gesloten ogen de drassige bodem zou je bewaren je kermde…

niets gooit zich weg en bewaren is geen optie plastic en blik op maandag verzameld werk in een spoor van achterlaten; lege dozen een notitieblok zonder aantekeningen een gedicht aan de rand van taal twee helften van hetzelfde potlood bossen zonder uitgang een huis dat zich ruimt voor een dood die wacht…

ik verdwaalde toen iemand een ladder voor het raam van vroeger zette de zee werd donker en de kou sneed als een schaar door mijn lijf ik verdwaalde toen ik naar de lege hemel keek en liedjes van lange regens hoorde ik dacht aan verdwenen dagen de ladder kon me gestolen worden…

We draaien rond......rondom de zon en al wat draait, .......om wat dan ook dat wordt vanzelf......ook zelf iets ronds Mijn hoofd is vol, .....mijn hoofd is ijl het bed is groot........en wij zijn klein we zijn wel echt, ......maar snel voorbij We draaien rond, .....rondom de zon de sterren draaien...om elkaar een echt heelal........rondom…

het heden is aan mij verschenen, in ‘t openbaar op een verloren moment voor het raam in gespaarde ruimte, het snelt zijn roest vooruit zit onverstoorbaar de toekomst op de huid waar langs onvoltooide wegen mijn foto in geheugen is vergleden en alle huizen en straten zijn verdwenen in boventallig land dat ooit het heden aan mij deed…

je zou je nog nestelen in geheugen nog oorverdovend een stilte doorbreken een kamer bezoeken en verlaten, je zou de toon van afwezigheid nog inkleuren daarbij hadden we afgesproken niet ter plaatse te zijn, stellig te ontbreken we zouden een herinnering ophalen dat kon aan zee zijn geweest, in een bos tijdens een glimlach, in het voorbijgaan…

In het snijpunt van de dag glanzen paddenstoelen in het schemerlicht, vloeibare sporen zonder naam, uit de maan sluipen schaduwen over hun kantelen als een monotoon gebed, om steeds langer te worden en zichzelf te delen die door de wijzers van de klok zijn uitgezet waarin ik mij verpoppen laat in een cocon van de naderende winterslaap…

ik vroeg me af wat ik zou vragen bij ondergaand daglicht of een naderende voltooiing een aankoelende werking heeft zolang er water staat in het bekken van achtergelaten zomervreugde wat overblijft is een trouwring aan voldragen beenderen of er dan nog reden genoeg is om de weg te vinden in het landschap zoals we dat kenden en daaraan…

van een fossiele, stenen vloer is het lastig eten zo keurig als het tuinpad van de buurman ik heb begrepen dat van uitgestorven diersoorten nog versteende keutels resten er komt een dag dat niemand nog weet van ons bestaan, ons bloemenperk, nauwelijks gedragen schoenen omdat de maat toch te klein bleek zodat voetstappen in beton zijn…

het verdriet dat ik vergeten was is alleen maar stil geworden roerloos voelt mijn hart de zwaarte de vergane tijd sluipt verder weg jij komt steeds dichterbij ik wandel van boom naar boom van jou naar jou…

met paard en wagen doet hij zijn ronde het is de laatste keer de vuilnisman heeft een vrachtwagen gekocht een stukje zandweg wordt verhard achtergebleven sporen vinden hun graf er komt asfalt misschien iemand krabt oude verflagen van de muren als plots een zware beklemming over de warme middag valt zwartgrijze rookslierten…

deze afstand is nog niet ver genoeg van huis dit water is nog beddingloos, stemmen klinken te vers ondertussen reizen we naar een afnemende aankomst in sommige van die verhalen sijpelt verwantschap door zoals een gerecht met de peulvrucht van de vroegste dag ik moet mijn geheugen nog plaatsen, mijn tijd tekenen terwijl het ogenblik…

opnieuw valt er sneeuw mijn hoofd lijkt doorzichtig als glas alles is zo helder en toch denk ik aan niks herinneringen wat zijn dat eigenlijk zijn ze echt? als alles wit is vallen de verschillen weg…

Sarcofaag verzonken in de hal, en jij alleen op de boot in de nacht. Generatie in steen, de jaren gehakt uit graniet. Je schatten versleept naar een andere oever. De mummie ontwindseld, het gezicht naakt: door priesters gelooid, verkocht op een ansicht. ---------------------------------- uit: 'Alsof ik stof ben', 1989.…

Een knaapje leunt aan moeders schoot Vol slaap de knippende ogen, En houdt zich wakker, taai en groot, Met knikkebollend pogen. Hij's bang in 't donker, bang alleen; Hij wil niet heen, Blijft talmen, treuz'len, hangen. Het dwaze jonkske dwingt, En zingt Een liedje van verlangen. Reeds half het offer van de dood, In dorre levensgaarde…

In spontanitijd werken tijd en toeval samen, in een tijdloos moment. In creativitijd verwerkt tijd ons dagend inzicht, tot een tijdloos leven. Méér kan leeftijd niet doen.…

iemand is vergeten na te laten het moment te verwisselen voor een vol uur zijn vakantiefoto’s te sorteren terwijl er genoeg wegen waren om te bevragen, om te keren een wit vel met spijt te kleuren de heg te knippen, een glas te vullen het standpunt te verlaten erna, te laat of toch…

Naarmate je leven korter duurt vliegt de tijd!…

vroeger sprak de oude dichter toen wij nog arm waren en behoeftig veegden wij wanneer de nood hoog was de kont af met krantenpapier hetgeen destijds niet onopgemerkt aan ons voorbijging je kon bij wijze van spreken de krant in spiegelschrift van m'n achterwerk lezen ware het niet dat de zeden dat in die jaren niet toe lieten dus een…

de regen wast onze huid het hart tikt, huilt verschuilt zich in pijnbomen we doen nog één keer boodschappen kopen wat we nodig hebben voor ons maal we leggen de laatste hand aan het werk en meren af langs elkaars tanende lijven…