Alle inzendingen over psychologie

mijn ziel liet zich niet vinden op zolder en later, toen ik voor het eerst besefte dat het huis vele kamers had herhaalden mijn ogen de ononderbrokenheid van het kwaad uiteen gebogen door stilzwijgende schaduwen die mijn onbekend gezicht naar de wind droegen voorbij maanlicht en kindervertrouwen ik zweeg toen alles…

virtuele min sluit werkelijk aan op een fantastisch contact…

vraag nooit aan een aardbei of hij op een beschuitje valt daarmee verkruimel je zijn ziel wie wil dat op zijn geweten hebben een aardbei is toch al snel rood en rijpt waar je bij staat het arme ding kan ongezien blozen en je gefrustreerd aanstaren mocht de aardbei groen ogen dan zal hij extra kwetsbaar zijn doordat het een puberaardbei…

mijn ziel slaapt niet, maar drinkt bij het stijgen van vogelveren de ingevlochten zon wanneer ik door ontroering gloei bomen brengen me tot zwijgen of rozen, licht van winter ik weet ook niet waarheen of zonder, de lome stilte waarnaar ik liever luister mijn handen rusten nog in de wind, minder zichtbaar en ik denk een dag weer…

ademloos maar immer nabij draagt de maan het zwarte linnen van de nacht ik word geboren in de eerste schreeuw en baar de dood, onvoorbereid het tij blijft leven door het onbekende en vertelt het zichtbare weg uit mij blind gemaakt ben ik niet anders dan wat ik ongeweten heb geweten…

sneeuwlandschap, warme kilte yin en yang in evenwicht liggend onder de stilte van vleugels in het zonlicht isoleert jouw silhouet alle schaduw uit 't portret…

dagenlang spreekt stilte in het keelgat van de dood zonder rust voor wie het hoort het raam naar binnen vogels hangen te drogen, samen met de handen van onbezeten minnaars winterlang dichtgenaaid rondom weke monden ik zit hier nog en niets ontwaakt of misschien ben ik vergeten waar…

In het lichtste maanlicht zingen koele druppels een hymne. Zinnen zijn langer dan mijn dromen. Ik benevel ze, strekkend tot dwaze taal. Druppels rollen van mijn tong. Beelden dansen op mijn iris. Ik omarm de kou en dompel mij onder in de sneeuw van het onbeschreven wit.…

eigenlijk zou ik vogels moeten schilderen en geen vlinders in een blauwe lucht en waarom willen ze over water vliegen en niet boven een veld met bloemen waarom niet de bloemen óp het water en daar boven dan de vogels die -als uit de dood herrezen- zich zouden wreken op de vlinders…

zij zijn nooit samen uit of thuis wel hecht verbonden door dat huis geen mens weet of zij ouder zijn van regenbui bij zonneschijn als zij haar neus de deur uit steekt de zon door de depressie breekt zit manlief lijdzaam op zijn kont ziet zon juist als een onweersfront plots schuift zij steels haar man opzij zij weet zijn bui gaat snel…

zingend en springend na zwangerwaai ontplofrijk zweven naar het plafond,daar zwetend gelukkig bij worden leven is een lustig damesfeest van leuke permanentjeskrullen als je vrouw bent of durft te zijn en je kleinkinderen op de thee oma, zijn kraaienpootje net als de papagaaienziekte, en je lacht met je rimpelmondje, nee hoor aan die…

Voor de deuren van de stamkroeg met sigaret in mijn hand ik zwaai – guuudenaaaacht!!! naar mijn dronken maten hei, dichteres!- voordat je ons gaat verlaten -kom, zeg ‘es nog één leuk vers! dan ga ik: The king sits in Dunfermline toun, Drinkin' the bluid red wine '0 whaur will I get a skeely skipper, To sail this ship o' mine?' En de…

rennen voor het leven op schaal van dooierdood gevolgd door kip zonder kop met drie slagen om de arm de week doormidden zagen net doen alsof je neus bloedt er is zo onmenselijk veel maar god kan windeieren leggen tijdens het luchtje-scheppen en hongerstilte laten beven want hij broedt de adressen uit…

Zij droomt de witte droom van licht begrijpende kilte een troosteloze roep in een omarmende stilte. Zij breekt het water tot een woordeloze kring gedachten vormt. Zij ligt onder de maan een bleke herinnering in een laatste avondvlucht. De nacht laat het lege nest los.…

als het jaar zijn einde nadert verblijf ik wat dieper vanbinnen de hemel duikt dan ongevraagd in mijn ziel alsof ik het sterven, haast gedwongen moet leren beminnen het hangend grijs dringt zich door mijn huid om de maakbaarheid te vertragen en de winterslaap te verkiezen tot mijn allerlaatste bruid als hoop verder reikt dan het…

nooit meer, m ’n lief zal je nog gedichten in mijn ogen lezen woorden en een nieuwe dag een avond die nog eenmaal naar je toe zou keren op hol geslagen is de stilte het ongeboren kind, midden op de weg gekromd, het schrijven naar het licht de aura die als een vlinder door de kamer speelde wij hebben geschreven, m ’n…

Mijn diepste diepe innerlijk verrijkt zich met de dag Ik ben er heel erg dankbaar voor dat ik zo groeien mag Probeer zo goed als mogelijk er te zijn voor mijn medemens En hopelijk wordt het gewaardeerd dat is uiteindelijk mijn enige wens Als ik er op een dag niet meer ben en de herinnering slechts resteert Dan kan ik zeggen dat ik tenminste…

ik zal nooit méér zijn dan de kou uit bomen van winter wanneer het vonnis zich laat herhalen onbesproken in ieder wankelend antwoord omdat men weet dat ik mijn waanzin bevestig in het braken van schimmen net onder mijn huid waar ik hen voed met broze gedaantes en zwartgeleende tijd eenmaal in mijn droom weten…

Mijn hart vol met tranen een hoofd helemaal vol Ik moet me een weg banen uit dit diep vossenhol Waar ik elke gang van ken alle, behalve de gang naar boven Want die loop ik niet, ik ren... Ik wil mezelf ditmaal beloven dat ik elke steen zal keren Bij elke zandstorm stil blijf staan Zodat ik ditmaal wèl zal leren hoe ik mij een stevige weg…

Een mens is zwak, maar doorgaans sterk genoeg om het hoofd boven het water te houden. En toch steken velen de kop in de strandzandkorreltjes, zandkorreltjes, zandkorrels, zand. Een mens is sterk, maar zwak genoeg om zoiets met de golvende mantel der zandkorrels te bedekken. Luchtgebrek, Leefarmoe.…

de nacht was mijn vijand wanneer hij 's nachts bewoog door het verboden gesloten raam onder de maan kon ik niet komen toch niet voor eeuwig en als ze nauwelijks zichtbaar verscheen zorgde hij wel voor de schaduwen die, nooit verontschuldigend, binnendrongen alsof zonden nooit gestalten kregen, zelfs niet in zijn hoofd…

Dans op de wolken mijn kind met je door klanken wapperende handen eeuwig draaiend door het oneindige van het eigen immer mobiele wezen. Ingesloten in een rondedans van beweging, neuriënd op golven van geluid met de naar binnen gekeerde glimlach, grijnzend van geluk. Dans maar mijn kind naar je eigen wolkenwereld, waar niemand je raken…

Een gezicht is als een gedicht met een eigen karakter en een plot Soms kijkt een gezicht als een kaars zonder licht soms als een vol passie, vol van genot…

je was hongerig overdag bij de haard en in het gras om wat je later zo oud als de wereld niet zei voor allen die het zagen ging de tijd telkens terug naar het begin en het wuiven ik verwachtte je hand, geloofwaardig tot ik de koude en houterige knieën verzweeg, blinde ogen en hoe het sneeuwde tegen mijn wang weet je nog…

een vogel vloog voorbij lente en zomer kleefde stilte aan het raam en ik dacht nog, zing zing de dag, zing je gave nu het nog kan in een brede schaduw van het gras en de ingevlochten, vele dromen maar de nacht moest zo verlopen en mijn woorden waren traag ach, deze koude deze vroege, kale koude er lag al sneeuw op de maan…

mijn lijf schuift schurend langs de bast van de eik vingers krabben traag de nagels zwart tot scheuren toe bereid als ik door het dragen zijg, naar overgave neig voir la mort en face; tussen hemel en aarde gevangen in een grijze waas met een loodzwaar hart voel ik me te zwak weerstand te bieden aan deze omvangrijke dijk van houten…

mensen roepen wel eens we kennen je niet alsof ze maar één oor hebben wanneer ze het wisselen van wind in koude bomen hangen misschien ben ik wel niet die ik had willen zijn of moeten of wennen zij nooit aan mijn sterven terwijl alles maar voorbij gaat in opwaaiend zand en nachten die ik wakker lig in het weten dat ik slechts…

hij draait de dag naar buiten en herbegint zijn daad haastig zonder groet hij denkt soms wel aan vrouw en kind of aan iets nieuws iets anders zomaar, op een ochtend wanneer zijn woorden hem leeg voorbij gaan of wanneer het bijna avond is en de weerhanen hem gunstig staan er wordt gezwegen in de rechterhand naar voor…

niet alles kan gedragen worden door woorden daglicht bijvoorbeeld of het ontkomen aan de nacht sterren traag als liefde binnensmonds die ene lente al te vaak herdacht van jou, van mij een andere wereld niets toont aan dat ik besta als woord of zin, in bloed verdund waarom sterf ik dan ongewild…

Als een Donna Quichotte tegen vele windmolens bevecht zij de gedachten waarin ze is verstrikt van zwart en wit zonder nuances altijd eindigend in somber grijs uitslag vooralsnog onbeslist…