Alle inzendingen over literatuur

(voor Xandra Schutte) Gerdi Verbeet beet zich in je vast en na veel geharrewar kwam ze eindelijk met jouw naam op de proppen, uit de last en op haar manier best koninklijk, zo met haar gouden oorringen en halsband. Ik kreeg bijna het idee dat ze een minnares van jou is, want ze deed wel heel erg verwant en ze sprong wel heel erg deftig…

Als ik zo om me heen kijk naar volwassen mensen begrijp ik niets van hun gedrag, degenen die ik hoog had ingeschat blijken zo anders dan ik eerst vermoedde. Wat zit er achter achterdocht en woede, waarom verdenkt men mij van iets waarvan ik in de verste verte niets vermoeden kon, waarom draaien volwassenen soms als een boomblad om. Zelfs…

Als uw poëziecriticus John Bayley schrijft over jonge personen die opkomen en schitteren als meteoren in de academische wereld, is hij zelf aan het imploderen en wordt een gapend zwart gat. Ingezonden brief van mrs. Val Hennessey, Lyme Regis. Wat bedoelt Bayley als hij dichters prijst die weigeren poëzie te laten klinken als zichzelf…

Kind van de sterren toon me je gladde handen die nog moeten jongleren met leven, liefde en verdriet nog zonder littekens van de tijd Vrouw van de maan geef me je warme handen waarmee je nu zo volop leeft liefde grijpt waar nodig is loslaat wat je kunt Vrouw van de zon toon me je oude handen waarmee je hebt geleefd laat me de sporen…

De een heeft de mond vol, van " chocola" een ander zegt: geef mij maar vla. Zo heeft een ieder zijn smaak of wens, dat is gewoon normaal met elk mens. De een draagt zijn ellende met gemak, de ander toont zich elke keer weer zwak. Geen mens is eender, gelukkig niet dat is de reden dat je zoveel verschillen ziet. Ik kan genieten van…

Zo mooi is het om gedichten te schrijven ’s nachts als de dagtaak af is en iedereen die bij de Nederlandsche Bank werkt al slaapt; het is donker, dat spreekt, en ook stil, in mijn hoofd suist het van woorden, woorden, mijn vingers zijn hard van de schrijfmasjien. De versterker kreunt na: laatste zenders geven gruis. Het is nacht, maar de bomen…

Ik schrijf maar een beetje over kalfjes en koetjes in de wei de boer die zijn vrouw berijdt Zie het allemaal voor me het complete festijn een prentenboek ga ik er van maken al slaat het niet aan op de universiteit Moet het dan gaan over de evolutie het breken van een ei liever zie ik de mensen zich vergapen aan een schilderij Ik heb…

Gehouden tot schriftuur, verbannen als het ware naar ver het eiland taal, ik schrijf van uur tot uur inslag en wedervaren, waarneming die ik maal tot denkbeeld en gedicht, mij dwingend te verklaren bij wijze van verhaal aandrift en overzicht. Schrijven is openbaren…

Een Bellini Geen mysterie Inspiratie Motivatie voor aaneenge- regen woorden geresulteerd in veel romans Literaire geheugens die Mulisch altijd conserveren verduurzamen in eeuwigheid…

Eens dooft het vuur eens kan geen olie meer hoge vlammen opwekken omdat het brandhout opgebrand en verpulverd is Eens moet ik weer met beide benen op de grond gaan staan met open vizier mijn leven aangaan de lekke banden van mijn fiets aanvaarden Eens komen er betweters die mij uitgummen die mij als oud vuil weg bezemen die nooit mijn…

De golven slaan haar logboek open Ik mag de glazen letters lezen Hoe stemmingen daalden en rezen Hoe krabbetjes het strand opkropen Hoe zij genoot van schepen slopen Om zeebanketten werd geprezen Maar ook hoe zij werd nagewezen Door tevergeefs op terugkeer hopen Van schipper, stuurman en matroos Maar buiten dat trakteerde zij Op schelpen…

Toen ik eens tijdens Poetry International samen met Rutger Kopland in het herentoilet naast elkaar in de hangende pispotten piste beschouwde ik dat als een waardig diploma voor mijn dichterschap. Samen pissen is wel heel mannelijk close en doe je enkel met je beste maten, dus waande ik mij die dag de evenknie van Rutger, ik, Rutgers. We…

nog een allerlaatste zeggen de mannen in de kroeg die zo dronken zijn dat ze weer helder worden een merkwaardig verschijnsel maar Malcolm Lowry beschrijft het in 'Under the Vulcano', mijn god wat was de schrijver dronken maar zo goed schreef hij voor hij doodging het kan wel zijn dat hij in de spiegel keek en dacht: alles wat ik…

Ik had alle wensen overboord gegooid zouden ze ooit uitkomen, het blijven dromen ik heb ze opgehaald en één voor één naar het papier vertaald.…

Lieve Joost, ik las Duel en nu weet ik het wel, je hebt de kern van literatuur en schilderkunst gevonden en ontmaskerd. Dat was je grote doel. Je hebt het El Dorado gevonden, maar je conclusie had beter aardegericht kunnen zijn, zodat er minder pijn in jou en anderen zou zijn. Verslagen vent, er lagen nog zoveel grote kunstwerken voor je boeg,…

Onlangs werd mij verteld, dat mijn prozawerk 'De fictieve brieven van Arthur Rimbaud' op een Amerikaanse verkoopsite voor maar liefst 44 dollars werd aangeboden. Dat is zeg maar ruim honderd gulden. Goed, het is dan niet zo'n astronomisch hoog bedrag als voor een Van Gogh op een theedoek, maar de waarde evolueert blijkbaar. Naar mijn…

(voor Willem Witsen) Je huisde in Oosterpark 82 te Amsterdam, waar alle kopstukken van de Tachtigers langs kwamen en bivakkeerden om te bomen en te zuipen. Je had vooral een zwak voor Willem Kloos, die leed onder zijn homoseksuele aandriften en een verslaving aan de alcohol. Terwijl hij zogenaamd afkickte in Apeldoorn, sluisde jij flessen…

de pen was een ganzenveer papier was perkament en de pen die je hoorde krassen en krassen de inktpot bijna leeg keek je naar buiten vanuit het klooster en eeuwen later protestants het klaslokaal met hoge ramen je verlangde naar buiten rennen in je korte broek tot in november de pennetjes bleven krassen elk moment kon er een…

De bomen druppen in de mist Een ekster spreekt in vogeltaal Waarop ik in mezelf afdaal Niet langer met mijn schaduw twist Lag zij door mij nu in haar kist? Mijn huwelijk leek ideaal Mijn bruid bleek zwaar suïcidaal Mijn naam werd van haar zerk gewist Mijn vrienden zeiden doe het niet Ze vonden haar geëxalteerd Zo anders die Amerikaanse…

je moet een gedicht lezen of schrijven opstaan en lezen of schrijven weet je dat het gedicht onbarmhartig is juist in het poetische schuilt de vernietigingskracht van de natuur en van de cultuur de krokodil springt ver uit het water om een muisje te vangen om het huis van bewaring scharrelen vluchtelingen ze weten niet wie…

Als ik door Utrecht loop, dan zie ik Hendrik Marsman en Ina Boudier-Bakker aan mij voorbij gaan op de Oude Gracht. Voor het voormalige huis van Ina zat ik op de drempel port te drinken. Hendrik ontfutselde ik pikante details over zijn vriend Jan Slauerhoff. Best teleurstellend. De lul was meer bezig met zichzelf. Ik fotografeerde de…

Langzaam ik benader en proef en niet hoeven te zijn genietende van oude pijn En daar was hij een andere, warme wind die mij uitademend vindt lucht die over mijn longen stroomt en de adem beneemt Blazende een kus een onbekende rust en ergens, ver weg Een stem verontrustend wie ik ben vertrouwdheid die ik ken maar blindheid die ik…

Achtervolgd door wat je losliet, de liefde van je leven en het leven door de liefde, kun je niet meer aarden. Het openbaart zich in je binnenste zodra je oog in oog staat met haar evenbeeld. In alle heftigheid breekt het verleden open uit je ontgraven fotodoos. Wat als je toen… hoe komt een mens tot wat hij niet wil doen.…

(Het 0-nummer (II)) Zeer frugaal en erg sober dus spaarzaam Bovendien succes Hoewel het indigo- blauw alle kleuren o- verklast blijft ten allen tijde, tijd het gevaar dat echt nooit zal stoppen…

schrijf om te beginnen niets opvallends geen enkel woord mag mooi zijn of iets uitdrukken doe dat dan ook niet geen enkel idee mag je zeggen eigenlijk geen enkel beeld mag je bedenken verbiedt alles en wie weet is er opeens iets wacht, wacht, hoor alleen het ruisen van het riet zo alleen ben je en moet je zijn…

Begaafd, vertaald in vele landen Joost Zwagerman, kenner van kunst Bij Magere Hein zeer in de gunst Want hij nam zelf het heft in handen Een onheilstijding, ingeslagen Slaat diepe kraters in een ziel Raakt menige Achilleshiel Oudtestamentisch zijn de plagen Die dan je teisteren en hoe Je lijf genageld aan de grond Je geest al los van wat…

bij poezie denk ik eerder aan woorden dicht bij de bodem vlak boven het water of diep er in zie je opeens een meerval zwemmen je weet niet wat dat betekent als je dat niet weet weet je eigenlijk niet veel terwijl de wind waait over onrustig water herhaal elke mooie zin blijf alles zeggen kijk naar de lucht de vogels…

Een gedicht als een ding een glazen draaideur en de chinese ober die steeds terugkeert met andere schotels een parkwachter die zijn nagels bijvijlt tussen siberische kinderen uit maine een venus van de voortijd samen met een spin op de snelweg een glas moedermelk, een geel gesteven smoking een bij, een pennenmes beide stekend, een…

Hoe kleurloos kun je zijn als je blijft wachten tot je kleurloos bent, als zwart en wit je dromen hebben grijsgedraaid tot pelgrimsjaren. Hoe kon je zo lang leven zonder antwoord in de doodsnood van je grijs verleden. Kom je in actie, zet die dan ook voort, laat zien dat jij niet kleurloos bent je kunt toch dingen maken, blijf toch…

Weet ik veel hoe poëzie eruit moet zien. Niet dat statische, dat uniforme. Daar hou ik niet zo van. Dezelfde toon herhaald tot in den treure, en dat dan 'vormvastheid' noemen, of 'een eigen stem' dat soort gelul. Nee, daar hou ik niet zo van. Geef mij dan maar het favoriete snoepgoed uit mijn jeugd. De toverbal. Je zuigt en zuigt…