Alle inzendingen over taal

Ach moeder, ik weet zoveel woorden meer en van de muzen honderd lepe wetten om ze verbluffend naast elkaar te zetten tot schone larie over duister zeer. Maar als ik op een avond bij ruig weer de vangst bijeengaar uit mijn rijmennetten, de troost schud uit de kuil van mijn sonnetten, vind ik mijn stem wel maar mijn hart niet meer. Geleerde…

Ik zie ze niet meer de woorden Ik rijm ze niet meer ze vluchten weg Ik voel ze niet meer de zinnen, het ritme, De stroken van mijn pen zijn ongeoefend en dwars Ik ben bang voor mijn vluchtende emoties Vluchtende gedichten en dwalende gedachten Want als ik ze niet meer zie zal ik ze dan nooit meer zien? Raak ik deze wereld langzaam…

hoe ver moet ik ontlaagd worden eer ik mijn diepste kern aanboor? sluiers van weerstand zijn geleidelijk verscheurd opgebouwde muren verbrokkeld tot ruïne mijn ziel dwingt mij te graven naar de bron van mijn oorsprong waar inspiratie vloeit…

gaan wij de messen slijpen voor de kaarsrechte lijn of kartelen we de lemmeten voor meer rafels opzij wie voelt de pijn van het warme vlees dat al de geest heeft gegeven plengt het bloed dat snel stollend ooit leven heeft geschreven wie denkt in het landschap van smaken de enige fijnproever te zijn snijdt eigen vingers aan…

Misschien was ik te skaffa en waren mijn patta's daardoor ineens loesoe. Misschien kwam het door die kaolo banga, met wie ik vroeger panja werd, zonder doekoe uit te geven. Misschien had mijn beste esahbi ze per ongeluk gepakt, nadat hij mij gratis asi gaf. Maar ach... Misschien moest het wel zo zijn, want die patta's waren wel…

Wat zegt u, poëzie? Daar walg ik van een mens die tegen bomen staat te praten de vogel die aan haren hangt, hoe dan? geef mij maar klare taal en geen spagaten. Dat cryptisch werk is niet te pruimen, man surrealistisch ongerijmd gedoe met metaforen, wat een rataplan ik vind het niks en gaap en word zo moe. Die vrije verzen, ’t zijn…

Geen woorden vind ik nu, enkel een glimlach naar je toe. Zoveel misverstanden door woorden en toch kunnen we er niet zonder. Een wonder dat er ook nog liefde is en vergiffenis.…

O, brave dichters, dichterinnen, word niet zoals ik blijf elke dag de vezels van uw hersenspieren flexen denk niet, als ik, 't komt morgen wel, vandaag moet ik relaxen: uw hoofd gaat zwellen, als uw buik, en tot uw grote schrik ziet u des morgens in de spiegel een pedanterik de teflon-buitenkant van minderwaardigheidscomplexen beschaamd van…

Toen ik voor het eerst hoorde Over kapstokwoorden Dacht ik direct Eigenlijk te gek Dat het woord kapstok, er niet bij hoorde. Duidelijk dat een klere-woord Niet aan een kapstok hoort.…

Als droogbloemen hangen gedachten op betere tijden te wachten inspiratie voor zinnen en woorden lijkt iets voor verborgen oorden Als zoeken naar oases in een woestijn negeren helpt niet want leegheid doet pijn in afwachting van de geest in de pen dit rijmend breekijzer als broedhen…

Dichten is vluchten soms verzuchten je hart luchten je op iets richten weg van dat wat is of was soms met je hoofd dan weer met je hart wit-zwart of juist met grijzen jezelf, de ander, iemand, iets de hemel in prijzen. Toevertrouwen aan…

Zo'n thematische dichter heeft zijn leven geordend op smaak. Hij kent zijn leven van slangen valkuilen en valse vrienden. Hij gaat voor het uiterste en kiest dan vaak voor een levensthema dat hem al zo dikwijls goed bediende. Extremen wisselen elkaar af; belonen de dichter of geven hem een thematisch straf. De ene week kan het over de…

meestal kijk je naar de voorzijde van wat je zegt omklem je het draaglijk vaste van het bestaan strooi je goudzand over vers gesproken woorden sla je steeds dezelfde spijker op dezelfde kop sluit je de ogen voor de zon die er niet is soms loop je door tot de achterzijde verlang je naar het heldere de kleur en de…

rond de volle maan las ik mijn dichtverzen schrijfletters uit mijn diepe innerlijke lagen in ogenblikken van verstaan zag ik dezelfde vragen het muurbloempje bloeide nog wat verder open de wereld stond een beetje stil waar benen doorlopend trilden het ingetogen middelpunt in een bijna schuchtere nacht heeft links en rechts wat…

er was een tsunami die Thailand overspoelde dat is geen metafoor er is een tsunami aan mensen die Griekenand overspoelt dat is wel een metafoor wat is precies het verschil ? Het is iets in de taal maar wat het is zoek je iets is en het zo noemen is geen metafoor iets is en het niet zo noemen is een metafoor althans het begin er…

Taaldebatten aan de Voer tussen Vlamingen en Walen. Vormt het riviertje heel stoer een eenheidsgrens tussen twee verschillende talen. Zijn aldaar in het heuvelland zes dorpen als het kind, dat trots zijn tweetaligheid bemint. Zoekt een klein Limburgs bestand naar taalsynoniemen binnen het Belgisch federatief verband. Van Moelingen tot…

Honderd en een, vergeet- mij- nietjes kleurden haar tuintje blauw een tinteling van bloempjes met een hartje. Ik vroeg haar of de wens al was vervuld, maar kon de hint niet vatten. Je bloemen spreken over; niet vergeten. Dat alles zou nog blijken het lag nog in 't verschiet. Ik zag met spijt, de bloempjes plots verkwijnen, één kleine…

Taal is denkbeeldig. Zinnen zijn sprakeloos. Woorden zijn symbolen. Het woord voor 'plant', kan geen zaden maken. Alleen gedichten leven, en stellen vragen. Alleen woorden in gedichten, kunnen ontkiemen, groeien en sappige vruchten dragen.…

Aanschouw mijn gealfabetiseerde pretenties: Reve, Biesheuvel, Hermans, Mulisch! Ook de Fransen interesseren mij literair: Rimbaud, Sartre, Baudelaire! Genoeg intellectueel gezwets en genoeg leeswerk, Maar het bezorgt de lezer bovenal een stijve nek. Hoofdschuddend staar ik naar mijn boekenkast, Waarom zetten die Fransen de titels toch…

Maar nu de taal waarmee de mens het doen moet ik het maken het lichaam dat in zonlicht de kracht krijgt van honger en in de gebalde vuist van oorlog en liefde zichzelf afkluift zingend de taal het gratis theater van de ontkenning, levend en buiten de dodende stromende tijd die de ogen vertroebelt het kijken schoonspoelt. ---…

De zinnen schrappen steeds meer woorden waardoor het gedicht geen einde vindt dus maar weer terug naar het pril begin de inhoud zweeft naar alle kanten een titel is pas achteraf te geven of wellicht zelfs helemaal niet…

voor iemand die leest met 10 vingers is duisternis geen bezwaar…

Een ode aan taal, mijn minnares Die Sprache, jezik, la lingua Zo gauw zij spreekt, verstom ik weldra soms bot als een bijl, of 't scherpste mes Waar ik ook kom, zij spreekt iedereen aan gehuld in doorzichtige kleren omringd door bronstige heren soms Champs d'Elysees, dan weer Reeperbahn Spreek! en geef mijn gedachten vorm die concepten een…

de stilte begrijpen met mijn vingers tasten om de schors van een krachtige boom letters nestelen bekorende woorden pennen als milde poëzie soezen in een dagdroom duizelen van rijke ontluikende bloesems spikkeleieren bewonderen in een liefdesnest ik wilde dichten maar… er is raadselachtig gekras veert op en voegt zich driftig…

Poezie onttrekt zich altijd aan elke definitie reguliere woorden mogen een andere betekenis krijgen dan in gewoon taalgebruik het is gevoelstaal waarde meegeven letterkundig geneuzel is hier totaal onder geschikt aan…

Wat is dichten? Woorden vinden voor wat niet gezegd kan zijn: geur van lente, kracht van winden, iets van vreugde of van pijn; Alles wat een mens kan raken: levensmoed of dankbaarheid, doelloosheid of lichtend baken, juichen soms om wat verblijdt. Wat is dichten? Veel vermoeden, weten dat je 't niet verklaart; zoveel hoofden, zoveel hoeden…

aatje beetje ceetje ik laat weleens een scheetje, deetje eetje efje ik rijmel dus dat tref je geetje haatje ietje dit wordt een heel gek liedje, jeetje kaatje elletje mijn oortje heeft een lelletje emmetje ennetje ootje ik heb een heel bloot blootje, peetje quutje erretje ik lijk wel gekke Gerritje…

iemand vulde de kamer met gebeden dichtte de stilte geluiden toe en zweeg met woorden…

bedachtzaam baadt ze in het kleurloze water deze zacht vloeiende taal ontsloten noch beschreven de onvoltooide woorden van een niet gerijpte taal badend in het bad van vloeibare onwetendheid behoedzaam wachten tot het daglicht draaglijk is en ik word bewogen voorbij het zwijgend wit…

Tijdens het gedreven vervoegen, versmelten en verankeren van taal dreigt afdwalen van het doelwit. Het omsingelen van het ongevormde vraagt een onbeschreven tactiek zoals voor het vangen van prooi in duister. Rond middernacht liep ik wat verloren tot aan de bosrand. Plots lichtten vuurvliegjes flonkerend op en kwam het firmament omlaag.…