Alle inzendingen over emoties

ik wil groot zijn in het land waar ik van hou mijn eigen ingetekende maat staat pardoes wanneer ’t geluk als klevend boter uit de hemel valt het beste van het niet zijn krast de staar van mijn netvlies zoals ik ga - door een groot komkommerveld waar ik de kleinste voor het laatst bewaar overwinningen zonder zege is als het grijs tussen…

wij lijden in een kleine taal waarmee ik zin en rijm onthaal om te denken in mijn woord wanneer het zeer mijn lied verstoord…

Als we staan op een verlaten station waar de laatste trein zo gaat vertrekken krijg ik het koud binnen in mijn ziel zal ik jou hierna dan nooit meer zien. Met betraande ogen kijk ik naar die grote klok waar de wijzers net hamers zijn, die in mijn hart de spijkers slaan. Er klinkt een fluitsignaal, moet je laten gaan ik dacht dat onze liefde…

Een houten kleed in gebaren slechts wat wijn alles lijkt gebroken in een oud herfstig hart tegen het raam plakt een stukje opgewaaide dood het terras staart groen het is mos, het zachte van het geniep dat me laat vallen in de herinnering van een vergeten zomer…

Beelden in zwart wit worden in mijn hoofd geprojecteerd schaduwen uit een verleden door de tijd al wat geslepen en verbleekt. Herinneringen die nooit helemaal zijn verdwenen komen weer in het heden. Zij vertellen de verhalen die goed zaten verborgen in mijn hart.…

die stappen waren te groot voor de maat schoen die haar ten deel was gevallen zevenmijlslaarzen benen oneindig door over dor en leeg en kaal onverstoorbaar evenals de zon brandt het verlangen almaar dieper de uitweg uit het doolhof lijkt hopeloos verborgen troostend de schaduw totdat de zon zakt en de te kleine maat haar brengt…

hoe jij je hebt verstopt in zonlicht speels langs bomen ademt en een knipoog legt op water in mijn dag geurt een levensbloem opgestaan uit dood ik zet een vogeltje op jouw graf het zingt in blauw jouw kleine nachtmuziek als het kaarsje brandt leeft alles binnen zachte ogen en - een wereld van verschil -…

de geur van zweet sterker dan de gang van de laatste ronde in mijn goede jaren wanneer ik gewonnen mijn hoek opzocht en het geronnen bloed met de handschoen van de bovenlip schraapte de pijn was niets bij het nu beleden leed wanneer ik gestrekt op het canvas de hemel in mij probeer te dromen en de laatste blauwe lucht tracht te drinken al…

Wijs haar de weg naar het licht geef de toekomst een gezicht laat in haar hart de zon schijnen. Draag haar last van een grijs verleden, over de drempel zodat de schemer kan verdwijnen. Breng haar terug naar het licht de maan zal voor haar buigen als ze weer zal dansen in de zon.…

Het lijnenspel, de kleuren ingebracht waar door de warme tint gevoel wordt weergegeven dat ook door dit moment nooit werd geëvenaard emotie losgebarsten op papier met tranen aangelengde verf druipt in een vorm, die niet verkozen werd maar later bleek, dat toen juist onbewust de toekomst werd bepaald…

Nu weet ik wat het allerdroevigst is. 't Is niet de dood of scheiding, niet het kwaad, Dat anderen ons aandoen, of 't gemis Aan aardse liefde, niet, dat ons verlaat En jeugd èn schoonheid, eer genoten is Het zoet van 't leven, niet de dwaze daad Die men beweent in rouw en droefenis; 't Is: als men leeft voor iets, dat niet bestaat En…

Voel ik mij somber, treurig en alleen, het liefst drink ik dan zonder rantsoen, maar ‘k geef me niet over aan geween, ga mijn weemoed in een versje doen. ‘k Geef mijn somberheid een haven, is het volbracht, dan ben ik opgelucht, de treurigheid is weer begraven, en soms tevreden over mijn pennenvrucht. En wie mijn pennenstreken later leest…

Als ik mijn gedachten laat gaan en er praat iemand steeds tegen me aan, dan erger ik me daar vreselijk aan! Maar krijg dan toch spijt en denk, hij moet zijn verhaal ook kwijt. Geef hem maar een luisterend oor en ga met het denken een andere keer maar door!…

Ik heb je naam in gedachten al zo vaak geroepen, tussen de sterren aan de hemel heb ik je steeds weer gezocht. Mijn ogen vragend gericht naar het licht van de maan. mijn handen vol verlangen naar de hemel opgeheven omdat ik je zo graag nog eens zou willen omarmen. Maar ik weet dat is alleen een onbereikbaar verlangen jij bent voorgoed…

dichter bij jou leggen zwijgende jaren opnieuw en opnieuw mijn geheimen bloot als aarzelende gebaren fluisterende dromen hoopvolle illusie te veel en te groot ijdel het mysterie van prille aanbidders handen te gretig woorden te loos toewijding te duister met vage beloften duister de doelen aandacht te broos onaf steeds het raadsel…

Alle mannen lachen me uit met een vrouw als jij Mijn hart is meer dan gebroken met een vrouw als jij Ik ben geen man meer met een vrouw als jij Wat een schande met een vrouw als jij Ik ben waardeloos met een vrouw als jij Ik leef niet meer met een vrouw als jij…

het is er nog steeds komt langs op vergeten momenten de onrust het verdriet de verwarring is er nog steeds stiekeme tranen wachten op mijn zware hart maar niemand die het zien mag, of horen een brede glimlach lopend over straat altijd alert om niet te vallen de zorgen die mijn zuurstof stelen me doen verstikken ik ben radeloos…

Als warme tranen vloeien langs mijn koude wangen waar ik word overmand door mijn emotie die me beletten om de woorden te spreken die ik nog had willen zeggen. Mijn voetstappen straks sporen zullen achterlaten zodat je niet zal vergeten dat ik hier bij je was en waar dan alleen nog herinnering hangt van onze mooie dagen samen die daar…

Als je op een zonnige dag een boswandeling maakt en door de rust van de natuur wordt geraakt. Op een stille herfstdag als de zon schijnt door de gekleurde bomen die je tot rust doen komen. Dat is een prachtig gebeuren al die mooie herfstkleuren! Het is een sfeervol jaargetij en geeft een stille rust in mij.…

Niet aangeraakt ben ik nog steeds verlost en volg ik de dankbare gestalten. Op zoek naar verhulde gezichten die schaduwen willen zijn. Van een droom die de kou kan verdragen als de stilte na een hoopvolle dood. En de warmte wil bedekken met de vragende echo's die alles teder aanraken maar nooit hun stem zullen vinden zolang ik met hun…

Spreek je woorden of schrijf ze neer morgen zijn ze oud en verkleurd stuur ze dan maar mee met de wind. Waarom zou je de zinnen nog bewaren als ze niet worden gelezen en begrepen woorden geen gehoor meer zullen vinden. Laten we nu maar luisteren en lezen niets meer wissen dan zal de nieuwe morgen zijn begrip en kleur niet verliezen.…

de franje mag dan zijn verdwenen zo weinig lijken dat wat blijft maar zie je wel dat nu het licht kan spelen? vandaag ineens anders gekeken het knotten zo gelaten gemis voor hoe het meestal lijkt…

in de nacht met sterrendruppels kleur jij het donkerblauw lilazacht je stem als zonnestralen verwarmt tranen in stille gedachten op jou blijf ik wachten tot de maan smelt in mijn hart…

Ik voel me eenzaam en verlaten.... Wil met niemand praten over wat me bezig houdt. Wil er alleen uitkomen en kan er alleen van dromen dat me dat lukken zal. t'Is het belangrijkste van allemaal.... Iedereen heeft zo zijn zorgen. Niet denken aan de dag van morgen Wat die weer brengen zal. Ik weet, het komt weer goed dat geeft me nieuwe…

Jij opende mijn ogen, mijn hart, en een vat vól emotie ... en was daar zó door overdonderd dat je niet merkte dat ik in één onoplettend ogenblik jouw zorgvuldig gemetselde muur om trapte !…

De dag is geharnast, het piept en kraakt buiten en binnen, de verwarming loopt vast. Of ben jij opgesloten, voel je niks meer, doe je alles op de tast? Alles voelt koud aan en niks geeft antwoord op hoe het zich verhoudt tot jou. Klein en onrustig waad je, klam en bang door de kamer, je zet koffie maar ruikt niks, je zintuigen zitten potdicht…

als de herfst vaal over de velden hangt mistroostig en kaal vol van schaduwvlagen zal ik je dragen over het verwelkte treurende bloemenpalet naar het zoete wit van rijpe muskaatdruiven als de dagen korten de avond vroegtijdig haar intrede doet veel eerder dan verwacht zing ik zacht dicht ik jouw naam in een lied, een gebed…

Ik weet dat gij mij nog verschijnen zult, Zo zeker als de bloemen wederkomen: Der dingen dove dek hebt gij genomen, Het donkre leven dat de steden vult, De winterwind die klaagt door dorre bomen, Ten sluier die uw eeuwge glimlach hult... Ik zou gelukkig zijn, als slechts geduld De slaap kon vinden om van u te dromen. Een prins, te vroeg…

ik droom jou rode bladeren in de wind surreëel tegen het wit van de lucht als vogels die kwetteren in de herfst alsof het zomer is verdrijven ze het blijvende gevoel de diepe tonen gekerfd in een hart gespleten door tegenstrijdigheid tegen de tijd dat onze tranen zijn verdampt ben jij nog hier en ziet mij zoals ik ben als…

en ik mijn droom fantaseer waar ik in fabelen door krochten marcheer en hoerensteegen markeer door te urineren tegen hoekstenen van steeds een nieuw adres de diepgang van de gracht waar mijn kiel in is blijven staan of gehaakt aan de bodem en het eind van een oud leven ergens blijft mijn hart steken in bovenstaande woorden en wil ik…