Alle inzendingen over verdriet

Pijn Je laat me niet los Troost Ik zoek je Maar blijf tasten Zwaarte Je verplettert mij Lichtheid Je bent weg Maar ik zie steeds Zwart Telkens in Een tint Donkerder…

Doe een doekje om de klok het kan de tijd verstoren door het verstrijken van de tijd is al wat was: verloren Het zijn de uren van voorbij die aan belang gaan winnen herinneringen in een lange rij komen het huis weer binnen Een levenssnoer vol diamanten geslepen door het leven mooi, aan alle kanten zullen rust en vrede geven…

Zestig jaar dan komen de gebreken nou ik heb het al vijftien jaar zevenhonderd en tachtig weken Vijf en veertig nog volop in het leven ineens voorbij een ziekte beleven Jaar na jaar verminderd kwaliteit van het wie je bent nooit meer bevrijd Heb er mee te doen opgesloten in je lijf allerlei klachten maar vooral traag en stijf…

De dagen tussen ons gleden als eeuwigheden aan ons voorbij. Mijn vurige hart wist de vrieskou te weerstaan, ook al priemden enge walvisvaarders scherpe speren in mijn reeds gewonde, dunne huid. Ik zie je bijna overal, in ramen en in namen, in sushi en in twee geitenkaaslekkernijen om op te warmen. Een tsunami aan verdriet overspoelt…

Sprakeloos Niet te bevatten De controle kwijt Wat doe je dan Is er ergens hulp Hoe lang wachten Een warme blik Medeleven vol begrip Liefdevol word je benaderd Ook door je buurman Zijn dochter en zijn zoon Maar dan weer alleen In de woestijn van eenzaamheid Je glijdt weg Zinkend in drijfzand Het geeft verdriet Ze zien het bijna niet…

Elke seconde Tik je Onverbiddelijk verder weg Van mij Elke minuut Denk ik Zwijgend Aan jou Elk uur Is gevuld Met herinneringen Met beelden Elke dag Ben je Bij mij Maar niet meer Fysiek Hier en nu Is niet meer Het is verdwenen Tijd betekent Niks meer, Jij, des te meer…

Hoog in de lucht Draagt de wind Tranen van de Andes Bereiken nooit de oceaan Ik draag het mee Lichaamstaal Handen en voeten De armoede kleurde De tranen rood En ik draag het mee Nergens was het veilig Op elke hoek loerden ogen Ongelukken per ongeluk Droefheid en frustratie Ik draag het mee Tranen mengen zich Met het leven ten…

men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken of het soms een ander hart kan breken toch zal gedeelde smart vlugger helen een luisterend oor kan wonden strelen of de scherpste kanten zacht afbreken men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken toch is er angst dat je geklaag…

Het is nu twee jaar geleden dat je ons verliet van het heden tot het eeuwige ik heb nog steeds verdriet Niet om wat komen ging maar om wat was ik was zoals je weet altijd met jou in mijn sas Ik weet dat het goed is zo maar waarom doet het zoveel pijn de momenten dat ik voel alleen te zijn De verbinding met vroeger is weg nu ben ik…

Regen drupt op mijn hoofd Tranen rollen over wangen op de grond Het doet pijn Ik voel de angst, de woede, het verdriet Ook het samenzijn Hier en nu Daar en toen Het is zo surreëel Die blik en die ogen, om ze te zien vervagen in herinneringen Woorden komen maar schieten niet los Tranen wel Regendruppeltjes op de grond Om te vervagen…

Wat is hoop Wanneer ik de waarheid heb ontmoet Wanneer ik over straat loop Of je blik de mijne ontmoet Wanneer we kijken naar elkaar De maatschappij Trekt voorbij, en jij Een hand bescheiden door mijn haar Maar wat is hoop, wanneer je wegloopt Blijven staren naar je achterhoofd? Of dat ik aan gesloten ogen wen Dat ik beter zonder jou…

Ik kruip met mijn laatste krachten door de modderige loopgraven, terwijl ik bevend en wit weggetrokken langs een kameraad ga, die het niet heeft overleefd. Ik kijk in mijn eigen ogen van vroeger. Langzaam duw ik de oogleden naar beneden. Ik tijger nog een mijl, totdat ik in de armen van een non verwijl. Zij brengt mij zorgzaam naar de ziekenboeg…

Twee schemerlampen verlichten mijn kamer, terwijl het licht van mijn computerscherm ook nog aardig meedoet. Een spin houdt mij gezelschap bij mijn wrede openhartoperatie. Satanische wezens slaan met een dikke hamer op mijn allang uitgeholde kop, God, ontferm U over mijn dierbaren, duw dit springgetij terug, haal alle onheil uit deze roulatie…

Zo ben je daar aanwezig zo ben je weg dan afwezig Ik kijk naar je mooie ogen ik lach om je grappen kijk even niet weg was je, kan het niet snappen Afwezig, weg en nu? voor altijd niet meer daar afwezig, weg het is stil, klaar De tijd gaat door de klok staat even stil ik moet verder zonder maar dit is niet wat ik wil…

Gemoedsgetuig'nis af te leggen Verbiedt mij 't onverzoend gemoed; Wat mij zijn dicht-stem vóór komt zeggen, Verga als ijd'le klank - eer 't and'ren luist'ren doet. Mijn jeugd zei vaak haar verzen over, Schreef ze op, maar deed haar schrift te niet; Teloor gaan deed zij knop en lover En bloesem uit de tuin van 't onbesnoeide lied.…

Wis toch die traantjes uit uw oog, Arm weesje! schrei niet meer: Uw vader heeft het goed omhoog, Bij onze lieve Heer. God-zelf wil u een vader zijn, Geen vader is zo goed. En doet Zijn hand u somtijds pijn, Hij weet wel wat Hij doet. Want u vergeten kan Hij niet, Hoe ver ook de afstand zij; Zijn troost is u in 't bangst verdriet Het allerdichtst…

In paarse weke huid zit ongemerkt een zwam verdriet verschilferd en verdord tot schaamte, het regent zwart en grijs met flarden groen van asfaltbloed, ver vuurlicht zonder warmte as een knipoog in gesloten huizen, de ruggen krimpen zat bijeen en leven als een afgevallen blad.…

Bij de kreeftensoep met druppeltjes tabasco smelt ik weg, maar in de dampende glans zie ik jouw gezicht als een dierbaar icoon, veel dierbaarder dan mijzelf of de hele wereldshow. Bij de slok rode wijn overvalt mij de idiotie van het wrede toneelstukdeel en kijk ik scheel naar het sappige wildgebraad, wat me zo tergt, omdat ik het niet met…

Om uit te kunnen leggen wat ik voel Moet je weten wat ik bedoel Waar het vandaan komt wat ik zeg Dat het een reden heeft waarom ik het uitleg Mijn bedoelingen zijn echt goed Hoe ik het overbreng is soms wat raar Het kost mij echt wel moed Maar dan is het duidelijk en klaar Begrijp me nou Ik heb verdriet Maar het is de stilte die je ziet…

De knak van mijn hart Onhoorbaar Door de klap van je voet In mijn zij Ik verdring wat je deed Elleboog beurs Kinderen erbij Radeloos pijn Nu druppelt mijn hart Spanning te groot Ik zie het Ik voel het Kan niet meer nu Alles kapot Dat was de tijd Nu voorbij…

Halmen zijn wij waaien mee met elke bries, wind M'n kind, we zijn halmen op de scheiding van water en land Waar onze voeten sporen achterlaten soms alleen van het (te)lang staan Stilstaan aan de oever aan de waterkant zonder te bewegen Niet te weten wat te doen de daadkracht uit ons lijf gestroomd We hebben ons leven…

ik ken je geheimpjes die je bewaart want tijdens je dromen mompel je woordjes je mond vertelt veel pikante verhaaltjes mijn oren staan open maar in geen enkele zin hoor ik mijn naam vallen en dat vind ik zo triest die nacht maakt me bang om je hart te verliezen ik verlang naar de morgen want dan…

(voor R) Er valt een nare stilte over mij heen en ik zie je overal in huis lopen, dansen, liggen op de bank, blij zijn, achter de computer, de spiegel met geen echte beelden meer daarbij, touwtjes knopen, en speels met dingen gooien. Bittere pijn resteert en de vurige hoop je weer te zien, want mijn vaderhart dwaalt verbijsterd rond…

De tegels onder mijn voeten voelden hard en scherp aan Dwalend op een verloren pad Waar was het verkeerd gegaan? Ik ben daar niet zomaar gekomen Eens nam ik de benen Heb van alles gevoeld Stopte opeens met dromen Smeet de deur met geweld dicht Scheldend, schreeuwend in mijn hoofd Angst en pijn werden niet verdoofd Licht werd donker…

De antieke, Franse spiegel, die ik aan haar cadeau wilde doen, toont nu mijn sombere en wenende gelaat. Ik zie nog hoe ze ervoor ging zitten en hoe blij ze er van werd. Hoe ze haar haren kamde en een knoetje maakte. Ze is weggevlucht naar een beter oord, de dramazone uit, de frisse heuvels in, terecht, dat doen pubers, maar later, later…

Ik hang met mijn benen in een lus aan een tak van een boom, terwijl uitgehongerde jakhalzen omhoog springen en af en toe in mijn schedel bijten. Bij 'Things to do:' schrijf ik in mijn agenda 'zelfdoding?' uit een bedroefde, verbitterde krabbel van galgehumor. Na de zwaarste woestijntochten die een mens kan maken, zijn er nog steeds…

Het moment waarop jij stierf, Toen brak mijn hart in twee, Een helft gevuld met pijn, De andere helft stierf mee. Ik lig vaak wakker 's nachts En denk dan vol verlangen Aan toen jij er nog was Met tranen nat op mijn wangen. De herinneringen aan jou Is wat mij nooit verlaat, Het vult mijn hart met pijn, Iets wat nooit meer overgaat.…

ik vond de sleutel van je hart hij lag op de verkeerde plek een ander huis een andere stek mijn wereld kleurde helemaal zwart dit kon ik bijna niet geloven mijn toekomstdromen gingen stuk geen sprake meer van dat geluk is er nog wel een god hierboven ik was verbannen uit je hart nooit gedacht dat ik zo zou lijden het heeft geen zin hier…

Momenten waarop ik kan zwijmelen in verdriet Intens verdrietig zijn en ondertussen zo ontzettend gelukkig omdat ik iets voel Niets voelen Leeg en verdoofd zijn, geen kant op te kunnen en vastgeroest in je hoofd In zijn patronen Of die van haar Verdriet is prachtig Verdriet is genieten Huilen is fantastisch en pas wanneer mijn gezicht plakkerig…

Altijd op het randje zweven Tussen goed en niet zo kwaad Nooit eens rust, ook niet voor even Leven zonder maat Onrust in je hart en hoofd In strijd met iedereen Boos, gekwetst of juist verdoofd Dat voelt toch heel alleen? Het gevoel dat je verdrinken zal In je eigen web verstrikt Het leven is een vrije val Het voelt alsof je stikt…