Alle inzendingen over psychologie

Hoe geweldig is het toch te weten als je denkt de beste te zijn. Zo fantastisch om te weten dat jij het toch 't beste weet. Hoe enorm moet toch je ego zijn niet te twijfelen, aan jezelf zo gigantisch dat een ander het altijd mis heeft? Weet echter een ding, zeker door je bravour niet te meten, 't heel verstandig is de mens als zodanig…

Terwijl ik dicht bij jou ben en zachtjes met je praat Dringt zich ineens het idee op, waardoor het niet meer gaat Ik wil zo graag weer samen leven, luisteren naar een lied Maar de gedachte houdt het tegen, genieten kan ik niet Ik probeer het idee te bestrijden, de gedachte tegen te gaan Maar hoe meer ik vecht ertegen, hoe meer het door blijft…

Grote golven overspoelen Geestelijk geloof Het is oorlog in mijn hoofd Door, en door, en door Oorverdovend rot gehoor Zwermen stemmen zweven Ruziënd, roekeloos, radeloos Dolend door mijn hoofd Stemmen sissen 's avonds laat Je gaat verliezen, veel te vaak Schaterende, schorre schreeuwen Beslissen stilletjes 's nachts Smachtend naar verwachte…

huiverig snijden verborgen plekken die jij driftig droef met woorden vult je lichaam hecht en verdooft de zinnen stilt de pijn, steeds wreder en meer de duisternis grijnst naar een grote stilte de enige uitweg in een wereld die zwijgt dromen zoeken een onsterflijke geboorte van letters in je koortsige stem ik wil jou wel mijn…

er groeit een rode roos op mijn graf ik ben al vroeg gestorven het geloof in mijzelf is mij niet geschonken heb mijn ziel ook nooit gevonden : is in mijn ontluikende dageraad verdronken er groeit een rode roos op mijn graf zonder dat ik hem ooit water gaf ik zie de zon door het zwarte raam voel de kou door hete vuren…

In de schemer van mijn dagen blijft elk antwoord ongezegd op mijn laatste levensvragen die, onverwoord noch uitgelegd, verschrompelen tot mijmerij, pijnloos, van kwetsuren vrij. Nu de golven zijn bedwongen, weggeebd in afgaand tij, word ik kabbelend bezongen van veraf als van nabij door een eindeloze symfonie met klank en kleur in harmonie…

een vogel kijkt niet om zoals ik vaak doe jij scherende zwaluw met gevorkte staart in duikende vlucht tref jij je doel ik denk steeds na over wat mij zorgen baart jij spreidt je vleugels uit als vanzelf ik zoek met moeite de weg schoorvoetend , aarzelend weet vaak van heg noch steg jij boerenzwaluw verkent de aardse velden trekt…

ik haatte op een dag al mijn leugens, mooi verpakt in knik en vriendelijke lach terwijl ik anders voelde ik wilde dus mezelf zijn en niet zo op mijn hoede gaf alle ruimte aan mijn pijn en opgekropte woede zie nog mijn baas, de heer van Geel geheel van kleur verschieten mijn handen wrongen om zijn keel dat was pas écht genieten…

Stilaan bevangt mij d'ironie alsof ik, door de schijn bedrogen en slechts door geest en woord bewogen, alom ontbinding om me zie; in elk bestaan ligt opgesloten het oude leven af te stoten zonder enig compromis. Te vaak zag ik door zelfzucht de grootste liefde afgebroken en elke gedachte, onbesproken, sterven als een ongeboren vrucht;…

Het leven is als een breiwerkje op pennen, laat één steekje vallen en leer leven met het gat, 't kwam er niet voor niets, maar is wel even wennen!…

ik heb er echt alles aan gedaan het mocht niet baten: met vingers gedraaid ijsgebeerd van kast naar muur. minstens een asiel katten uit een arboretum bomen gekeken ben zelfs bij de pakken gaan zitten, de kerstboom stond al kaal, echte van Giorgio Armani menig cliché verzopen ik heb intens getwijfeld heel intensief gewacht…

zo leeft in mij de stilte waarnaar ik soms verwonderd kijk als immer draaiende spiegel in een gevoelig schemerlicht dat kaatst naar alle zijden om het gedoofd lawaai nog verder te verspreiden met grote ogen zoeken mijn zinnen de oorsprong van het eenzaam zijn in de hartslag van duizend vragen tot ik krachtig ben om het antwoord…

ondanks het slijtend beeld weet u geen raad u betrapt u zelf dat mijn blootheid uw belangstelling verraadt ongemakkelijk is uw houding bij het zien van een middelbaar lijf dat wist ik wel het vlees is zwak ik ben nu eenmaal een mannelijk wonder een lijf, behaard van top tot teen maakt u onrustig tracht mij in ogen te zien…

adem mijn dromen voorzichtig in als ik jou vertel met zachte stem wat je toe mag komen ik waas niet bij daglicht ben noch een schaduw in de nacht voel de bries van tederheid die het versteende verzacht, je naar jezelf geleidt diep in jou aardt de binding, de kern van rust vandaar uit wordt vervreemding in slaap gesust…

Er werd toch mooi gegeten van de verboden vrucht, maar als ze alles hadden geweten waren ze voor de eerste hap wel degelijk gevlucht!…

dat de maan haar stralen beweegt is omdat ik in jouw hoofd woorden leg zonder zou ik niet komen je blaast ze liever zoet verzint namen in overvloed gaandeweg zonder zou jij niet komen dat de wolken heel laag hangen haast doorzichtig is omdat verlangen zo leeg is door je honger naar pijn mijn pijn ik vraag niet…

het lijkt of ik steeds cirkels maak rondreizend door verloren land zonder begin of einde ik ben voor eeuwig onderweg en voel me nergens thuis de vijand sluit mij langzaam in geen enkel veilig huis ik dool door dit verloren land en ken de grenzen niet ontmoet slechts pijn en het verdriet van leven niets voldoet aan de verwachting geen…

Ik ben altijd bang als ze naar me kijken. Dan voel ik die drang om weg te kijken. Mijn handen zweten en mijn vingers trillen. Het is gewoon bezeten hoe ik sta te rillen. Altijd maar alleen. Eerst vergelijken, en dan weer meteen mensen ontwijken. Door ieder mens komt angst tot leven. Dat is mijn leven. Maar niet mijn wens.…

onkwetsbaar en niet bang bereid 'om mee te spelen' ze lokt je met haar zang naar felrood overspel ze liegt zich met jouw waarheid naar wat je maar wilt delen en zij is al die tijd waar jij haar niet verwacht…

Ik droomde dat ik wakker was de slaap maar niet kon vatten Toch was mijn geest niet overstuur liep ik niet uit de pas was ik mij niet met vrienden gaan bezatten Het gekke was dat het allemaal zo realistisch was zo echt en zo natuurlijk dat ik daarover flink de pest in kreeg omdat ik het niet kon bevatten Gelaten onderging ik dat gevoel…

Ze krast zich open met elk voorwerp wat binnen handbereik ligt, tot bloedens toe. Ze verwond zich, tot bijna op het bot, heeft echter niet in de gaten dat ze niet de enige is die hierdoor pijn lijdt. Haar omgeving staat machteloos aan de kant, het is een schreeuw om hulp, die eindelijk wordt gehoord. De hoop dat de behandeling zal slagen…

het leven is een zak gekleurde ballen ik trek een gele die wil ik niet maar zuig erop tot ik blauw zie ik pak een bruine die gooi ik weg net zolang tot ik rood heb ik trek nog een bal een paarse, ook die wil ik niet, maar okee hij is paars vooruit dan maar…

achter alle broze woorden herken je letters van jezelf je draagt de stilte moeizaam in iedere zin bewaard jouw handen zijn zo moe beschrijven elk gemis berusten zinloos zwevend in kilte van betekenis de stilte draagt het lijden voegt zich bij de tijd schaduw breekt jouw glimlach verminkt doorheen de strijd och wacht niet tevergeefs…

Vanuit haar openluchtkasteel, ziet zij alles, zo niet veel,wat niet door de beugel kan. Een luchtballon wordt opgelaten, geen mens heeft in de gaten hoe makkelijk het is een ander om de tuin te leiden. Als een adder in het gras, spuit venijn door onbreekbaar glas, de telefoonlijn is geduldig. Wanneer een vlieg op het behang, een dodelijke…

mijn glimlach voedt verdorde wortels welke lang het licht moesten ontberen ik vroeg me af komt er nog zicht op leven uit droge grond als het slechts op tranen kon teren ik koester de nog schuchtere scheuten blaas een zachte woordenwind langs het tere groen ik weet het zeker niets weerhoudt nog de langzame weg naar…

ik schenk mezelf iets, door het jou te geven, zachte woorden van satijn als eeuwige momenten van even zij komen uit overdadig niets de eigen pijn verlichten door de ander het goede toe te dichten waar tranen drogen door een milde lach zo groeit een droomwens langs rozenbogen tot een mooi en bloeiend mens en raak ik…

mijn ogen sluiten en zien in het donker helder mijn schaduw gekromd passeren achter betraande ruiten mijn stem stokt de keel verengt als ik mijn handen wil strekken naar het verloren verleden tevergeefs de tijd heeft een blind paard bereden…

spreek mij van een innere taal, een wereld waar twijfels woekeren net als woorden nooit verstaan zwijg mij in een uiterst praten, een werkelijkheid waar schijn beweegt net als het frêle, doorzichtige verlaten begrijp mij achter een wonderlijke stilte er is minder dan een wereld, meer dan jou en mij onbegrepen het verlangen…

een zoon een zoon is mijn zoon hij is in mij nog niet gestorven vecht nog immer laat niet los wat hij heeft verworven krampachtig bewaar ik zijn beeld maar zie niet dat mijn zoon is verworden tot illusie; mijn eigenbeeld in de arena van mijn geest strijd ik nog steeds als heerser terwijl mijn koningschap al lang is…

gisteren was ik thuis mijn eigen dichter niet overgeleverd aan strijd en bestaan vandaag blijf ik thuis in blij gemoed wat men ook met mij doet ik ben hier…