Alle inzendingen over psychologie

De psychiater schetst voor zijn patiënte een rechthoek en een cirkel. Bovendien een ruit. Hij vraagt: 'Wat kunt u hierin zien?' Ze hoeft niet lang te kijken naar de prenten. Ze kijkt 'm aan, terwijl d'r antwoord luidt: 'Ik zie een rechthoek met een vrijend paar en in uw rondje komt een koppel klaar. Precies hetzelfde zie ik in uw ruit.'…

mijn beide benen dragen niet zo ver halverwege de eindeloze tocht staken zij hun moeizame bezigheid trekken terug in de schoot van moeder aarde stuiterend vervolg ik mijn straffe route na korte tijd verlies ik abrupt mijn hoofd laat beide armen zowel de sterke als de lange slap hangen rol de steile helling af…

ik zoek nog steeds de diepte van binnen tijden lang verlangen de weg te gaan naar verlichte gezangen op de ontgonnen heide waar een zachte mist de velden bekleedt schampt de wazige zon de wedergeboren aarde zij allen hebben weet van mijn innerlijke waarde ik zoek nog steeds de eeuwige verbinding naar herstellende heelheid verloren…

I de zonnestralen raken mijn gemoedsrust net als in vroegere kindertekeningen daken van perspectivisch mislukte huizen energiecellen worden geladen kilometers blijken peulenschillen die brandstofverbruik minimaliseren de vederlichte stap kenmerkt de levensgang personifieert vriendelijkheid contacten blijken productief boodschappen doen…

Vannacht heerst er een stilte die veel beloftes draagt als sterren aan de hemel die oplichten van hoop. Ik adem koude in en warmte uit, wrijf mijn huid nieuwe lagen. Ik zoek tijden die niemand weet, wil leven wat nog niet bestaat. Ja, mens te zijn en toch vrij is slechts weinigen gegeven. Te groeien is nieuw en grillig een onbekende…

Beslotenheid muren en geblindeerde ramen Ik maak me klein, de kamer groot Groeiend Dwangmatigheid Deur, ergens in dit omhulsel Is de weg uit, want ik kwam toch ook Binnen Echoënd Geluiden in pulserend ritme Walsen vanuit mijn hart Circuleren Roepend Ontvang ik mijn eigen woorden, Mij omhelzend tot warme deken, Cocon Kamer…

gedachte zie mij aan gedenk mij doordrenk mij laat mij niet verder gaan gedachte fluister mij toe herinner mij bemin mij speel toch geen kiekeboe gedachte slis in mijn oor ‘k vergis mij ze mist mij bij haar vind ik gehoor gedachte wát dacht je…

Sommige dagen houd ik van iedereen vrienden familie de kamergenoot bij wie ik aan tafel zit en ja, ook de voorbijganger die blij leek met mijn glimlach. Andere dagen wil ik liever niemand meer laat me gewoon mensen kunnen het toch zo ingewikkeld maken misschien ben ik beter zonder gewoon ik en mezelf, alleen. Nee, ik had niet mogen…

het onderschatte fenomeen wrok schiet lukraak zijn pijlen af raakt mijn hoofd het venijnige gif dringt door tot in de kleinste hersencellen doordrenkt de positieve impulsen verlamt goede bedoelingen sterkt kwade gedachten werpt begrip en invoelingsvermogen verre van mij de erosie van de toekomst start als de geblakerde resten van het gemankeerde…

ik wil het kwaad niet kennen het bestaat niet alleen in holle vaten die meegalmen op golven van haat niet alleen in onbekenden die vliegtuigen in torens, messen en kogels in mensen boren niet alleen in gevaarlijke gekken op straat het bestaat ook achter mijn eigen ogen in de schaduwen van mijn gedachten ik wil het de rug toekeren…

De woorden van droefheid dwalen door mijn hoofd over de snelweg naar mijn verdriet. De linkerrijstrook, afgesloten, file tot aan mijn hart. Maar op de andere weghelft rijdt heel alleen en veel te snel een klein hoopvol woordje, het weet niet dat het de verkeerde kant op gaat.…

Vroeger, voor wie nog weet hoe het was, Verbleven blijvend bedroefden en zwaar zenuwzieken In door bossen en duinen omgeven klinieken Waar de tijd soms genas Wie, al of niet genezen, weer wilde werken Maar in de maatschappij nog steeds een vreemde was Kon beschermd beschut het gesticht versterken In kaarsenmakerij of in de plantenkas Nooit…

Ik ken zoveel mensen niet, al kom ik ze tegen, hier of daar in werkelijkheid of verbeelding ze blijven me vreemd, verafstaand. Gedreven overdreven of overdreven gedreven: het tempo is me vaak bizar, onaards, alsof duivels jagen op reddeloze zielen vol angst. Vertrouwen is eenzaam weten dat je geliefd bent, dat er iemand aan…

En de wereld bleek niet wat jij altijd voor ogen hield Daar sta je dan als gevolg van fouten eerder zelf gemaakt Nooit eerder zo diep gezonken Nu kan je dan alleen nog maar omhoog............…

zwijgzaam mijn geweten dat in verloren tijd de weg naar buiten niet meer weet diep wegkruipt voor de strijd strijd die niemand zoekt niemand echt zal winnen mijn geweten houdt zich stil woorden blijven binnen…

wat ben ik meer dan een leeg omhulsel in een vergeten kamer waarin schreeuwen blijven plakken tegen fluwelen wanden en waar het hart blijft kloppen tegen beter weten in ik sleep mij voort van woord naar woord zonder doel of gevoel van waarde wat ben ik meer dan een stil verlangen in een verloren wereld waarin nachten langer duren…

Ik heb de vrouwen vaak na vijven nog zien vegen In de spreekkamers waar dan al niets meer werd gezegd De uren van de klok hebben ons klein gekregen Tot genezer geroepen en tot ambtenaar geknecht En ’s morgens voor de gesloten poorten Staan de mensen die de nacht onrustig laat Te wachten om zich te laten horen Of enkel tot de voordeur opengaat…

ik zag iemand gekleed in een pyama het raam uit het luchtruim in lopen tralies waren op zijn lichaam geschilderd ik zag een kurk drijven van een waterval waar ik geen handvol van kan bewaren vergeten waren de dingen voor een ogenblik ik zat stil en liet het water drijven in sluiers door mijn gedachten heen opdat mijn landerijen vruchtbaar…

het hek is van de dam het schaap erover raad eens wie ik tegenkwam de herder ik keek mijn ogen uit hij zag mij niet staan zocht het verloren schaap liep verder…

Freud haalde Venus in huis Romeins en in brons gegoten Ze rust op zijn tafelblad Met de rechterhand een haarlok schikkend In de linker houdt ze een spiegel Waarin ze glundert Vol van haar zelfvoldane, enige ik Onder de heupen vastgeknoopt Valt een doek geplooid over haar benen Het licht haakt zich aan haar schouders vast Haar gerekt lijf…

II. Als een acteur, die zó zijn rol bemint, Dat hij zich altijd kleedt in 't zelfde kleed, En in gebaar en blikken nooit vergeet Zijn schijnbaar zelf, dat hij zijn waar zelf vindt - Zó zorgzaam, dat niet één der buren weet, Dat hij hen allen en zichzelf verblindt, Totdat hem één dood in zijn kamer vindt, En schrikt - en mijmert…

Op de evenaar van mijn leven Tracht ik de even en oneven aren van mijn innerlijke storm eindelijk te bedaren Positieve en negatieve herinneringen te voegen gelijk een ritssluiting die niet langer scheidt doch gapende wonden verbindt Opdat uiteindelijk alleen wat littekenweefsel achterblijft…

Alleen in bed, staat zij naast me. Het meisje van toen. Zij reikt me mijn beer, verscheurd door kinderleed. Ik omsluit hem in mijn armen en weet dat hij begrijpt. Zonder een woord.…

Passiviteit kijkt me recht in de ogen: “Vertrouw je me niet, denk je dat ze mij niet mogen?” Ellendig stuk verdriet, naar de Mokerhei, ik wil je kwijt! Passiviteit loopt me voor de voeten: “Stop! Ik hou je gezelschap, blijf nog even…” Ik beheers me, kook inwendig, bal mijn vuisten, gereed voor de strijd. Passiviteit kruipt in mijn zere huid…

Ik stond op het punt oud te worden, voor ik werd bevrijd geboorte uit vervlogen tijd en raakte het verleden kwijt De bron van dynamisch energie gevonden Karmozijn wordt wit Op vleugels van de trompetkraanvogel kom ik aan in het land van licht Verheugend op een lange trek, strek ik me uit en rust op de wind Gedragen door de…

perplex over eigen overreactie kinderlijk naïef hinderlijk star in het licht van actuele feiten mistige autobiografische fictie fantasie slaat wereld knock-out abnormaal primeert momenteel waarschijnlijkheid mailt kwaad naar schrik die zich verstout de grijze muis uit het verlangen naar vergeten fascinatie leeft benepen gebonden aan bekende…

Tijd, streelt van ver De hoop die schuilt Opzoek naar de ster Een jij die niet huilt Kracht, vecht voor erkenning Een masker af te zetten Uit de cirkel van gewenning Om altijd maar op jezelf te letten Wil, om bestemming te halen De ster in de spiegel te herkennen Niet langer in vervreemding te dwalen De weg van waarde te verkennen…

woestijnzand verblindt zieners en dolenden verhindert zicht op einde(r) oase van nuchterheid en werkelijkheidsbesef vervangt fata morgana het paard wordt achter de wagen gespannen de karavaan keert om…

nieuw voorbijgaan door een blinde gang eindig weten mensen denken veel zinloos ook als eigen ritueel nog vaak te horen als ganzenzang oude stappen echoën partieel deelgenoot in heugenloos gedrang smal en toch te breed voor samenhang slechts goed voor dwalen in zijn geheel alle gangen duren levenslang blijven binnen muren ideëel ze klinken…

Ik voel me sinds kort koning Van mijn eigen land Verdedig mijn eigen grenzen Tot elk korreltje zand! Ik ben mijn eigen leger Heb niemand anders nodig Is er ook geen corruptie En overleg is overbodig Ik bepaal wie ik verover En waar ik wil verblijven Ik bepaal mijn vijanden En wie mijn vrienden blijven Ik ben echt geen dictator Niet…