Alle inzendingen over verdriet

Op 't wilde golven van mijn boezem gaat de deining van mijn donkere gedachten, onstuimig zwellend in dees nacht van haat en razernij, met ongekende krachten, en stijgerend ten hemel op, al 't kwaad hem tegenloeiend, dat ze aan mij volbrachten, al wat mijn ziel met grimmige onmacht slaat en naamloos leed, dat niemand zal verzachten.…

er ligt een kind op de bank te slapen en te dromen stoor haar maar niet gister is haar oma overleden ze legt bloemen op de kist zingt het lievelingswijsje leest een gedicht voor van bloesems aan de bomen een mooi gezicht heeft zij dat rust op een kussen ze was er niet bij toen oma zich verzoende met de eeuwigheid…

Beducht zijn wij voor deze lucht Sinister zeilen er kapotte wolken die regenbui naar bui laten vallen als door het valluik De kruik van 't verdriet gaat zolang te water Er is geen later alleen een nu: onheilspellend vertellend: het verhaal van 'n hel en verdoemenis.…

Niet te tellen de tranen niet te herstellen het verdriet. Niet te stelpen de tranenstroom dus doet ze gewoon niks, laat de stroom Lopen. Want verdriet stop je niet!…

de wereld is zijn verstand verloren of was het er één wiens frustratie zo was opgekropt dat hij de vrijheden van zijn thuisland niet aankon zodat hij kon overgaan tot het beramen van om hen die het leven liefhadden nodeloos mee zijn dood in te sleuren gewoon, omdat het kon…

Gevlucht voor mijn gevoel Weggerend voor mijn leven Een weg gezocht in het doolhof vol struikelblokken en dichte deuren De trein gepakt en alles achter mij gelaten Mijn ogen opengeslagen en nooit meer dicht gedaan Gekropen uit een diep dal Een zwart dal met maar één uitweg Mijn leven zit opgesloten en de sleutel ben ik kwijtgeraakt…

De pijn van "zijn" zal altijd overheersen de pijn van verdriet eveneens de weemoed van wat ooit was is ineens weg, nooit meer goed. De pijn van onzichtbaar verdriet zal altijd om hen heen hangen als een doorzichtig voile waar geen traan doorkomt. Tranen die zijn opgedroogd omdat ze niet los zijn gelaten daarom zal de weemoed er blijven…

Daar ben je dan Aan de andere kant Het voelt verstikkend verwarmend Ik verberg mij snikkend Achter mijn armen Je loopt fluitend bij me weg Was dit een droom? Of was dit echt? Ik voel me bedrogen Voorgelogen Voel me verlamd Snap de greep er niet van Ga dan weer verder zonder discussie want ik besef mij de illusie Ik zit…

Ik graaf in een berg van verdriet waar ik eigenlijk geen gat in zie boos plant ik mijn schop in de aarde maar wat is de waarde kan ik met mijn verdriet dan bergen verzetten is mijn graven wel nodig ik kan er toch ook omheen mijn tranen verzachten de grond en ik besef nu het is hard werken maar ik kom hier doorheen…

Als zelfs de schaduwkant een schaduwkant heeft voor mij de opgaande zon in aanzien niet mag stijgen ik steeds moet afzien van het licht wat ooit mij is gegeven waar blijft dan mijn eigen bloei terwijl alles om mij heen op lente belust is en juist ik daarover nooit kan zwijgen daarom zal ik niet blijven ondergaan wanneer ik mijn…

ze kan het moeilijk begrijpen ze wil alles bekijken en het één met andere vergelijken maar de wonden spreken boekdelen haar stem is weg ze probeert te praten met een uitweg langzaam aan te herstellen maar haar boze dromen die kwellen door de zanderige, heuvelige wegen en de modder onder haar voeten zal zij meer weten dan ons hoe het is om…

Verborgen Verstopt Helemaal opgekropt hartje vol mondje dicht nooit verteld nooit gezwicht…

terwijl gemiste zielen tranen doen ontspringen zoemt een mug koert een duif is de zomer waarin je kunt vergeten nog tranenver weg je drinkt de zon je eet de tijd maar het glas blijft halfleeg het bord slechts vol met kruimels…

Het is in elke hoek. In iedereens armen. Het is in elke nacht in elk café. Het is in elke stad waar de eerstvolgende trein heengaat. Het is in elk moment. Zijn afwezigheid is overal.…

Ik leef vooruit in de tijd Zie mijn verleden soms met spijt Ik heb alles wat ik in me had weggegeven Nu voel ik me leeg, op en verdreven Uit mijn eigen levensgeluk Vallen velen brokken stuk Het incasseren lukt niet meer Elke dag doet mij nu zeer Veel kon ik niet anders doen Ik verlang naar liefde armen een zoen Misschien nu wel zonder…

Over jouw zwijgende zon heb ik gelezen het was bijna tastbaar en het regende zacht een stille trom vroeg om vergiffenis maar het bleef duister als de nacht mensen haalden adem uit in het landschap staande bomen maar ook het levend hout bleef zwijgen verlangend naar een bloesempracht onder jouw pratende maan heb ik geschreven…

De zon zorgt voor licht in mijn leven Net als de sterren Al schijnen ze maar even Ik word zwijgzaam Voel me eenzaam Lijk me over te geven Aan de schemering Zomaar, uit het niets Ik adem uit en in En voel een intens verdriet Omdat al zoveel verloren ging…

(voor Ides Krill) De vlaggen staan halfstok en ik fiets langs de stek van Anne Frank's boom, die aardig begint te groeien. Gouda ligt bezaaid met de Stolpersteine van Gunter Demnig en de meesten heb ik wel gelezen. Veel jonge kinderen werden ook door de nazi's meegenomen naar de massamoordkampen en jij was daar ook bij, een lief…

En weer loopt daar een week voorbij. Van een afstand is het net een schim in de regen. Hoofd gebogen, met gezonde vaart onderweg. Onderweg naar de zojuist vertrokken laatste tram. Gelaten en verslagen wacht hij op de volgende. Een schim in de tram van morgen. Zuigt het positieve uit het nu. Maar weet dat dit nooit voldoende is. Om het missen…

Op 13-1-2016, om 11:00 uur verdween jij uit mijn leven, na 37 jaar lief en leed met elkaar te hebben gedeeld. 37 jaar elkaar liefde gegeven, na zoveel jaar, ik heb me niet verveeld. Samen lachen, maar ook samen huilen, het kan niet meer. Nu ben je uit mijn leven weg, wat doet dat ontzettend zeer. Jouw leven lang, je had altijd pech, jouw lichaam…

Mag ik nog een keertje, je gezichtje zien mag ik nog een keertje met je praten mag ik nog een keertje je stem horen mag het alsjeblieft? We dachten: alles is gezegd, alles is gedaan we dachten zo van: nu mag je dan wel gaan we dachten, maar alles ging zo snel we dachten: nu, nu kan het wel. Maar we missen je zo, ze vreselijk we missen je…

Vluchtig kijk ik omhoog En zie een zwerm vogels naar het zuiden vliegen Ze zweven pal boven mijn hoofd Maar lijken dan hun eigen weg te kiezen De zwerm is opeens opgelost in de naakte, blauwe lucht Onzichtbaar voor het blote oog; verdwenen en weggevlucht Het beeld blijft eeuwig ingeprent in de geest van mijn gedachten Ik neem ze…

Bij 't opene venster Pierrot, zo bleek Alsof al het bloed uit zijn wezen week, Staat te dromen in 't licht van de maan En Colombine triest, ontdaan, Zit te schreien. Pierrot voelt de honger en kommer niet Want nu van de maan het blank schijnsel vliet Voelt die dichter zich koning te rijk, Maar Colombine zorgelijk Zit te schreien…

Kijk maar en wacht, want veel meer kun je niet op deze dag. Regen valt in vlagen, het weer doet recht aan verborgen verdriet en spoelt ze weg, de sombere vragen naar het waarom van kleurloze dagen. Ontvang het licht, al is dat nu wat grijs van treurigheid. De regen is bewijs dat tijd resteert, er schoonheid op je wacht. De regen spoelt het stof…

Mijn hart is van steen. Het heeft emfyseem. Het is zwart geworden, door gebrek aan toevoer van liefde, die normaal door mijn aderen stroomt. Afgesnoerd zoals bij een amputatie. Nu zal ik het aan niemand meer kunnen geven. Het is dood, het heeft het begeven. Ik kan niet meer, heb geen verweer. Ik zie wat er nog komt, Ik ben nu de mond gesnoerd…

Het druppelt. Dwars door al het schrale blauw, met grijs gekleurde streken, schreit het voelbaar langs me heen. Het sijpelt, gestaag, maar onherstelbaar. Kwetsbaar, ongenuanceerd, laat het alles in me vrij.. Laag, na laag, Broos en weerloos, machteloos, valt de entourage van me af. Het is, wat dit beleven, heel het treurspel,…

Twaalf gedroogde rozen Voor elke maand in het jaar Voor alle verschillende kleuren Voor die weinige woorden Nu leg ik ze hier Als eeuwige stille getuigen Laat ze verbranden en vervliegen Laat ze naar jou gaan Om weer plezier te hebben Hier op aard Maar nooit om te vergeten Die twaalf rode rozen…

soms mis ik je zo intens jouw geur jouw ogen en haren de gebaren die je maakte je handen altijd druk dat gevoel van geluk wanneer we samen waren jouw blik die mij kon gerustellen ten tijde van verdriet ach wat mis ik niet ik mis je in alles al tweehonderdzestig dagen lang…

Als ik jonger was Dan zou ik het weten Als ik beter was Dan zou ik er zijn Als ik eerlijk was Zou ik het zeggen Maar mijn liefde voor jou Is enkel een diep ongeluk Mijn verlangen … enkel een eenzame pijn…

Verlichting omarmd het gedicht van de schaduw in de schemering nu woorden leven verzacht en dauw verdriet illustreert.…