Alle inzendingen over emoties

jouw woorden als zoete wijn tot ik ontdek dat de geest is uit de fles de inhoud ver uitvergist blijkt…

de wereld voelt als ingedikt vervlakt de rijke smaak het resultaat nogal verpieterd de tijd oogt ingekrompen tot vale tinten uitgebleekt en onomkeerbaar afgesleten maar in de kleine ruimte die ons gelukkig rest voelt alles nog als vriendschap…

Klein meisje in mij dromend alle dagen Onbevangen hartje volwassen bij vlagen Klein meisje in mij vol van verlangen Blij met een glimlach vlinders willen vangen Klein meisje in mij onbetwist vertrouwen In liefde genegenheid luchtkastelen bouwen Klein meisje in mij kermis en suikerspinnen Spelletjes meedoen om te willen winnen…

Ergens in de donkere krochten van mijn gedachten zitten dingen waar ik niets van wil weten maar ja, wat kun je anders verwachten van iemand die toch al zijn leven heeft weggesmeten Ergens in de donkere krochten van mijn gedachten zit ook de wil om te leven de wil die het leed doet verzachten ook al heb ik het zelf allang opgegeven Ergens…

Steeds is daar weer die eerste keer voor duizend jaren of nog meer een vissersboot, een dorp de haven met de vissengeur steeds meeuwen om me heen we varen uit zes in getal de wind heeft kracht we vliegen voort de storm neemt toe reuze gekraak de mast knapt af valt over boord het roer onbruikbaar nog eenmaal overstag de boot…

in moeilijke dagen en tijden van nood denk je zo dikwijls ik wil nog niet dood een hang aan het leven is mensen bekend je wilt hier nog blijven de weg vóór je nog zo onbekend maar eens komt de tijd dat je loslaten moet dan zijn daar de eng'len die melden: daar is het goed daar is het zonlicht daar is het licht en dan zijn je ogen…

Gilles Onbezonnen begon je met een joint ik zie je nog voor me een onzekere jonge knul blonde kop met wat pukkels op je snoet het hartzeer wat jou kwelde deed je naar verdoving snakken weldra was het coke later de heroïne je werd nooit ouder dan twintig jaar vandaag dacht ik aan jou aan je moeke, aan je zus meer dan twintig jaar alweer…

pak mezelf bij kop en kont en smijt me tegen eigen stellingen sommige wankelen andere donderen om een enkele blijft staan na wat gekwab tussen de oren adem ik nieuwe gedachten in de nieuw ontstane ruimte…

Zien dat de stilte niet bevroren is en je lippen weer woorden zoeken die ik kan bewaren als ik naar je kijk en je stem weer kan vinden. En ik geen dromen hoef te vragen waar ons verhaal begint met de belofte die overal een glimlach tekent.…

wat waren ze jong nog zo onbezonnen hadden ooit wel de droom van huisje boompje beestje maar het wilde niet er kwam die kink en de kabel brak herstel werk kortsluiting haar motto werd eeuwig zal ik bij je blijven maar tja eeuwig is niet al te lang ook hij zocht en vond voor even na jaren alleen toch weer die glimlach op het zebrapad…

hoe zal het lachen mij vergaan wanneer ik maatstaven doormidden breek en de geïnfecteerde breuklijn zalf met achtergebleven passie en liefde zal ik voorbij de bevroren stand waar de maan haar licht extra vergroot belicht over de stoffige en pluizige momenten het droomdenken anders gaan zien of schreeuwt het verlangen in mij als huilkind…

ik rij bomen rijden mee stam na stam bonkend hortend stotend schampend basten gierend sapstromen overkokend stomend sissend diep door rood…

Nog wazig sta ik aan de rand van dromenland naar werkelijkheid. Eindeloos verzonken in de diepte van het zijn, golvend op het getij van gisteren, nu, morgen: vredig, rustig voelt elke vezel van mijn wezen Het willen blijven staan het niet verder willen gaan vasthoudend die diepe rust van een innig samen zijn... En toch…

stiller ben ik als voorheen mijn tong is lamgelegd verloren lig ik in de schaduw van jouw lijf verbaas me over gonzen in mijn oren laat jou geloven dat ik dit te boven ben sluit mijn ogen en slaap gaten in geluidloze dagen die ik vul met mijn achterdocht zodat het dragen niet zo zwaar weegt…

soms ga je af op de fluister van de wind die ruist in je hartenklop Keuzes maken je volgt de pen van hem die pretendeert geen "schrijver" te zijn en je gaat van zijn woorden houden omdat je emoties tussen de zinnen leest, ongeschreven maar hoorbaar in de fluister je noemt hem "dichter"…

wanneer bij heldere hemel licht wordt gebroken beelden als klaarblijkelijk spreken knipper dan de schijn uit de werkelijkheid laat je niet verleiden door wat slechts tijdelijk blijkt…

Boven de daken rekt een onverschillige lucht zich uit. Buiten nieuwbouwmuren gapen blokkenwijken gelaten. En hier lig ik, huisnr 6, in het rechte rijtje buren. Verscholen tussen lakens. Oren in koepels. Handen, knieën om mijn kin. Nog zo’n ochtend. Nog zo’n illusie van nieuw begin. Het huis krimpt. Minuten kruipen. Ik ben een klein…

Zet mijn woorden in een gedicht op papier. Schrijf van de zon en een blauwe hemel. Van bloemen die bloeien besproeit met tranen. Laat de vogels fluiten hoor zo graag hun lied. Schrijf van zee en golven voetstappen in het zand. Van de bomen in het bos die omsloten zijn met schors. Van liefde en verlangen diep in mezelf gevangen…

Het is vreemd jou zo ver weg te weten te weten dat de adem die wij ademen dezelfde is. Om het stilzijn te omzeilen schrijf ik er om heen. Nacht krijgt een ander zicht en de dag legt zich in de armen van talrijke schrijfkronkels. Gedachten reflekteren gesprekken met het geheugen dat liefde leven is toch is er troost want jij bent…

Wit en langzaam nog veel witter daalt er iets van boven neer, zingt van stilte, wentelt, wemelt, adem stokt en ziet plots weer hoe de mensen langzaam lopen, heel behoedzaam en alert, groeten niet of haast onmerkbaar bij de koude winterpret die de dagen vult met weemoed, - kindertijd is ver van hier - maar 't verlangen blijft in leven.…

De man is zittend op de rand van een wijk, uit haar eigen as gerezen, in een diepe kloof gegleden. Hij is daar gebleven. De wereld was voor hem, ondersteboven, als een berg of twee. “slaap je?” zuchtte vrouwlief zacht , niet genegen te vergeten of tot ijzervreterij geneigd. Daar zoende hij zijn kussen zacht en dronk hij ganzenveren…

nog eenmaal dwarrelen geletterde vlokken gelijk uitgepluisde witte watten langs schouders en dunne vaalbleke lokken bedekken mede als een hemelse manteling de lange zwarte jas met opgestikte zakken ik draag een harnas; een omhulling over stilzwijgen getrokken in gedachten, ontdaan van dynamiek en gevoelens aan ijspegels…

een woord als "stillekes" leg ik voorzichtig op een gouden schaaltje soms voelt dat uitgesproken licht als ik het optil van papier neemt het me mee als vogel op de vlucht stil, licht genoeg voor tranen liet jij mij andere, mijn lief, als lente, adem, kus…

al vallen je woorden soms zwaar ik vang ze met zachte hand toch licht op zo blijven ze heel en letters op hun plaats alleen de puntjes op de i zet ik even opnieuw stevig op hun plek…

Ik zag je slenteren langs het asfalt dat trachtte je te spiegelen in fijne vlokjes sneeuw, doch je handen waren diep verscholen in een dadeloos gebaar het leek alsof de vrucht van tijd onrijp jouw ziel vertolkte in de oude jas die jij dacht te hebben afgedaan, doch de rafels trokken diepe sporen en knoopten het kruispunt aan…

Waar is die man , waar zijn zijn zilveren haren 't is dwaasheid hij nadert me ik voel de vloed in de verte zijn golvende kruin daar komt het lastpaard dat ik mis. Ik neem de dag als dwaasheid op met de ongedekte haardos straks vat ik zijn hand van oude dromen die hij dacht te vergeten. Spoed me naar zijn wangen het hek flankeert onze…

Weinig woorden en veel zeggen is een kunst. maar jij praat, en praat.. over niets! langzamerhand word ik horend doof.…

( voor Ovidius Naso ) De dorstige bloedzuiger verstopt gevaarlijke glasscherven tussen de plooien van haar glooiende schaamlippen. Het gladde slipje van gele zijde kriebelt als duizend harige rupsen tussen haar strakke, gladgestreken benen. Glibberige holbewoners bevolken haar fantasie, hitsige centauri met kolossale fallussen tussen gespannen…

Het is een warboel in m'n kop, gedachten vloeien samen. Het lijkt een wereld, niet van mij ik kan niet mijn bestaan beamen. Misschien getracht te zoeken naar iets wat niet bestond; misten uitgegooide ankers steeds de vaste grond. Drijfzand en verharde wegen doorkruisen het bestaan. Probeer m'n hart te volgen om de juiste weg te gaan…

de eerste viool wil je graag spelen maar met steeds meer valse noten op je zang raak je bij mij de gevoelige snaar niet meer…