Alle inzendingen over natuur

een welgeschapen beukenhaag uit Vere ging in de winter protesteren waarom staat iedereen bloot dit wordt nog mijn dood want ik sta hier nog in mijn kleren…

De morgen is nieuw, al is hij niet anders dan de morgen van gist'ren en de dagen daarvoor. Het lied van de merel, dat klinkt in de stilte, lijkt een lied dat ik nu pas voor de eerste keer hoor. Terwijl de zon met haar stralen de horizon rood kleurt; de mist zich niet langer met het water verbindt. Zie ik hoe twee zwanen het water…

Firenze Stad die moderne oudheid straalt Je kunt verdwalen in rust Eeuwenoude stegen vertellen Hun diepste geheimen Firenze De stad van liefde Ligt in het zachte zonlicht Waar dichters en schrijvers Zich laten inspireren Firenze Toscaanse schoonheid De passie voelend In het nachtelijk licht Firenze stad van rust...…

de zee, het zwarte gat de ijzige massa die iemand helemaal kan opslokken en dat maar al te graag doet overdag een lief kabbelende vriend zoet als een koekje, braaf als een baby'tje maar 's nachts duister en wreed alsof boze machten heersen het zwarte kwaad die menig schipper deed verdwijnen.…

'T is eind augustus, zondag. - Blauwig waas Om verre dennen in laat middaguur; Naar 't glooiend stoppelveld, vol sprietjes vuur, Uit stofwolkjes van grindweg loopt een haas. En ouërwets bolronde dahlia's Gloeien, mooi evenwijdig met de muur Van 't boerenhuis; laag tjisp'ren om de schuur Zwaluwen, over 't pad langs 't ijzergaas. Nog…

Duizend keer heb ik De zon zien ondergaan Gloeiend purper in omarming Brandend rood in zwarte zee Giftige wolk over boze bergen Pluimen opgeblazen in oranje Gouden golven in verdwijnpunt Vage nevels in het niets Ontsluiting van de horizon Een sinaasappel in een sleuf Daar gaat het licht tenonder Kleuren vervloeien tot de nacht De laatste…

gestaag getik van lijn tegen vlaggemast wind brengt flarden van gesprekken weerkaatsing van zon op zee van jong op oud vreugdekreten vloeien over in een enkele schreeuw van een meeuw dansend boven alles uit in ongeordende patronen heen en weer terug herhaling en vernieuwing in balans…

'n Twijgje wind slechts speelde met het laatste blad van de bijna naakte boom, die eenzaam, verloren haast en half verdronken, zich oprichtte uit laag hangende dauw, over wat bij helder zijn een weiland bleek. Wat leefde, leefde om doodstil te zijn bij de strijd van het laatste blad voor wie het twijgje wind een storm was en dat, half…

Wuivend in de milde herfstzon schitteren de vele kleuren als op een schilderspalet strak tekenen de nerven zich af de wind speelt krijgertje met de blaadjes die zich als een vliegend tapijt aaneen gesmeed voortbewegen opgejaagd en weer uiteengerukt om met een laatste buiteling zacht dwarrelend neer te komen op de zwarte aarde die hen wacht…

Als een jonge wind die zijn weg verslindt verdreef hij het wolkendek prikte de verwarring lek en onthulde het strakblauwe lint Zo vol binnenvallend licht dat thans zijn wonderen verricht zich adagio laat verspreiden om vele levens te verblijden in het hemels aangezicht…

Regendruppels glinsteren Zacht aan de bladeren In de late avondzon Transparant helder Glijden de druppels Langzaam naar beneden Geruisloos vallen de druppels Op de aarde die doorweekt wordt Het glinsterende water spat uiteen Langzaam sijpelt het water Verder over het mossige groen De zon schijnt op de pareldruppels Regendruppels glinsteren…

Andere straten andere huizen eens in de zoveel jaar vernieuw ik mijn vel. Gegroeid voller van blad staan sommige er nog de bomen uit mijn jeugd maar de meeste werden omgehakt. Konijnenholen bungalows zandpas een snelweg en waar op zondagmiddag in het duin de paartjes te neuken lagen staat nu een verzorgingsflat. Een heel landschap…

je schat aan blad bestormt de grond verrassend sober de druiven rond schenk jij, oktober je plan de campagne strooit los van franje een symfonie opent met iedere kastanje mahonieharmonie…

Als in de lieve lente De bloemen 't veld versieren, Dan pluk ik rozenknopjes, Viooltjes, maagdeliefjes, Citroenkruid en seringen. Dan zal ik kransjes vlechten, En dragen die ter ere Van God, die mij het leven En bloempjes heeft geschonken. Dan zinge ik: Hemelkoning Gij doet viooltjes groeien, Met roosjes, maagdeliefjes, Citroenkruid en seringen…

Frivool fladdert hij de kanten op en af een dwarrelende tuimeling van kleur vlindert stil zijn eigen weg dronken van een bloem na bloem na bloem hoe fel zijn hartstocht glanst in mijn dagpauwoog waaiert wijd een regenboog ontspringt de dans van de verzamelaar zingt hemelhoog zijn gloria.…

ik haal zonnestralen uit elkaar en stapel dan de kleuren tot een regenboog laat buien botsen donder wolkt nog zwarter dan de bliksem schicht daaronder zit ik droog ik leer de wetten van het licht uit het natuurlijk evenwicht totdat de regenboog is opgedroogd de rafels van de bui zijn weggeschoren door de wind in het blauwe van de…

Dankbaar om wat is en was keert de weg zich lenig om, tussen unieke oude bomen langs de boorden van het gras. In zijn oneindig aangelegde tuin maakt hij je te gast waar een groene vinger de hand heeft in gehad. houdt hij steeds de aarde vast.…

Gevat in groen en rozerood, sta je daar, oogverblindend boeiend, in een moment van stilte, beschermd door wat schaduw van de bomen, nog even te genieten.…

Pokdalig erf. De pomp, de dissel en de molm. Om de vlier de muggentros, van energie het nabeeld in de roestende coulissen. Oud is de zomer. Het oog over het rietland en het ongewisse, te traag voor iets anders dan stof. Rimpeling van water in de donkere, mosgroene vonten van de avond. ----------------------- Uit: Tirade 362, 1996…

Iets groots – tenminste zo lijkt het – dreigt, groeit, leeft langs de randen van een schaduwzone. Sommigen ruiken het, gevoel van wrijving, trilling – donkere handen reeds tot vuisten gebundeld – dan een schot in de tijd, kristalhelderheid vult een leegte, jagend en zo windklaps… Enkel de stille getuigen roeren zich met genoegen…

Waar bleef wel de meetkund'ge, die begon, Zijn gouden werkstuk ginds te construeren? Hij liet een paar reusacht'ge tekenveren Achteloos liggen op de horizon. Wat cirkelboog en punt daarbuiten leren, Neergezet, scherp, met heldergeel crayon Op effen vlak van blauwig grijs carton, Staat in het oost de nacht te mediteren. En langzaam, langzaam…

de maan trekt water aan nevels slierten sluierend het vals gezicht dat doodt en grijnst in koplamplicht dauw remt langer in het vochtig glijden op de stille weg, het botsen zal niet stoppen is voorzegd de mist schijnt witter tussen flarden zon en raadselt waar de dag het van het duister won de tijd schraapt zijn seconden, koestert…

ze stropt het zeewier tot een strik, verzwelgt en opnieuw verguld in een zilte omslag rustig kabbelend in de schoot van haar moeder verdrijft ze de zoete wind en hervindt zich steeds…

Ik ben - nog meer dan van strand en van golvenzee, waar ik al zolang on- stuimig van houd – helemaal weg van de avondzonsondergang, met al zijn warmte van geel en van goud.…

Ik weet het herfst nog voor het vallen van de blaren het grijs van grauwe ganzen in regen vluchtig afgepunt de zee die zich in druppels zaait op kleur van lappendekens fluisteringen tussen dreven hoor door kalende kruinen schuurt de wind zijn kille adem ongehinderd wint hij veld op de stilte van de warme dagen het tiktakt op de…

Als ik langs de velden ga en me inleef in het gras ervaar ik de aarde zoals het leven was Ik mis de bossen en de bramen ik verlang zo naar een zee van liefde voor de wereld omhels mij, neem mij mee 't gegronde groen van bomen de geur van hout en van het gras ik wilde dat het eeuwig was en dat ik alles hier nu had ik ben gevangen…

Het geluid van de donder, jaagt de zeelui naar het vooronder. De bliksem ontwijkend, reikhalzend kijkend, Naar dat geweld van de zee. De golven slaan genadeloos neer. Hun stemmen gedragen door de wind, die zijn bestemming niet vind. Verbroken is het radiocontakt, de mast gebroken en geknakt. Geweld op zee,een scheepje in nood, zij vechten…

Op een recht, zwart kousenbeen dunne rokjes opgeheven, dansend in de vroege regen en de tuin voor zich alleen, staan twee jonge appelbomen, 't witte bloed omhoog gestegen, vlinder-hoofden wijd omgeven door hun allereerste dromen.…

Zorgvuldig ligt een deken wattig om het Ochtendgloren de omgeving klammig ingepakt. Hoort! de nieuwe dageraad is niet bang, komt toch op gang zij het wat laat. het gevecht om warmte nu verloren doet de Zon het vandaag op zijn gemak. Hij heeft het al bekeken: "Morgen wordt een nieuwe dag geboren."…

Als de dagen worden guur gaat de klok van de natuur ons later wekken in de morgen houdt het daglicht lang verborgen... De charme van het late wekken als het duister gaat vertrekken laat ons even in een zwijgzaamheid en verwelkomt dan de helderheid... Bij het aanschouwen van dit aangezicht doen wij even de ogen dicht om ze langzaam te laten…