Alle inzendingen over Losgelaten

Het verleden verzonnen behuild, geproefd en geslikt De vergissing losgelaten……

alles laten wij achter het spreken, het luisteren, het lichaam ongenezen een vleugelslag, losgelaten in het zonlicht dubbel zo lief nu jij nog een keer langs onze wangen streelde zonder bezit * 'bidden is onderdak zoeken' vertelt een stem wij wonen voortaan in jouw schaterlach . voor C.…

Zo innig aan elkaar verknocht Toch stadig aan elkaar losgelaten, Zoals dat hoort in een kinderleven Dat ongemerkt uitgroeit tot volwassenheid - Veranderende klankkleur, Die de volgende fase aangeeft In een natuurlijk ontwikkelingsproces: Moeder die haar dochter Als gelijke aanspreekt nu, En die in haar ogen De volwassen vrouw herkent…

bij de eerste warmte geurt het bos zanderig en zoet zijn ontdooide kleuren in het palet dun aangezet er schuilt een thuiskomst in dit fluwelen bruidsbed van pas losgelaten oogweelde en dromerige gloed dan ziet iemand een zwaluw bij volle maan en lijkt ‘t alsof de zon nooit is ondergegaan…

Nu de bladeren weer losgelaten zijn, De kleur van rood en geel zijn intree doet Lijkt ook mijn zomergeluk te zijn gevallen Op de straat waar ik het rood ontmoet Ook op mijn wangen trouwens Maar dan van kou en wind Niet van geluk, mij eens verhitte Als de winter wordt geboren Hoop ik te zijn als sneeuw Mooi en wit en zuiver Wanneer ongetreden…

Eikenbomen, de lichteters verkruimelen de winterdag dofheid distilleert de glans, schuwen blikken om te wassen gewogen modder en waterstof, tijd dompelt lange schaduwen in een trage schittering van de aarde, losgelaten uit de matrix van de zon, in helder prisma van gekozen kleuren, zaaigoed van feestende kristallen in het mos.…

Moeder drijft met Zes kleintjes over Het zacht golvende Water van het meer, Vijf bruin, één geel, Het vreemde eendje In de bijt wordt Met rust gelaten, Hoort er gewoon bij, Weet zich gedragen Door zachte muziek Door de violist met Gevoel over mens En dier losgelaten, Beiden wanen zich In het voorportaal Van de hemel…

zij had losgelaten keek vertederd hoe de jonge loot in nieuwe grond ontsproot boog haar takken in verwachten tot zijn kroon het licht bereikte om samen te gaan kijken hij groeide haar voorbij in zijn ontdekken van de hemel ontplooide frank en vrij zij ziet hem gaan ondanks samen wortelen voelt zij zich verlaten in bestaan…

naar het licht steeds minder kracht minder lucht minder zicht steeds minder leven meer donker dan licht hebben uren met glans soms een dag wat verlicht steeds meer werd leven meer lijden dan licht aan het eind van de kracht in rust brengend inzicht levend lijden losgelaten nu is er alleen nog het licht…

Los van elkaar Maar met onzichtbare Draden aan elkaar Verbonden - zo Leven wij ons leven Ook al is het al Zo vaak geschonden Door de doornen Door anderen op Ons losgelaten - Of soms ons door Het leven aangedaan Waarvan wij zelf Niet kunnen bepalen Wat er gebeuren gaat Zo ga ik in liefde Met jou mijn leven door Los…

Losgelaten in zijn huid, dit huis, Groet de zanger koekoek noch vinkenvanger Noch de schuwe spieders in het laagland. De zanger is zijn lied. ------------------------------------- uit: 'Gedichten 1948-1993'.…

Ik heb een veertje over zee geblazen gewenst dat het een hart zou vinden waar het overheen kon strijken Ik heb mijn dromen losgelaten verlangen naar het onbereikbare schroeide een brandmerk in mijn hoop Ik heb mijn tranen laten vallen in de zee en getracht op te gaan in het oneindige Ik heb mijn voetstappen op het strand gelaten en…

Word vanmoren wakker Als een loshangend stuk behang Dat zojuist met een stoomapparaat Van de vaste muur werd losgeweekt Flauw, lauw, levenloos bijna Van de basis losgerukt en alleen Nog nutteloos slap naar beneden hangend En 't vreemde is dat ondanks dat ik Doelloos naar beneden hang Er het leven is dat me niet Heeft losgelaten…

Ik had gewaarschuwd moeten zijn De regisseur had het over beeldenrijkdom van leven ende dood en teksten als los zand waardoor structuren losgelaten een nieuwe werkelijkheid ontstond Ik viel in slaap, mijn laatste fort tegen ´Het Lied van het Hart´ met stromen bloed ondanks het knierpend achtergrondgeluid De Middeleeuwse kleren waren mooi…

mijn geest is vrij maar kerkert in de ketens van mijn lijf naadloos aangesloten op het protocol van leven waarin de lentebloei is vergeten in schuren en dwingen proberen we meer eigen invloed af te dingen losgelaten blijkt dat vrijheid is begrenst geen nieuwe horizonnen kent godzijdank is er verlangen zijn er dromen in ontsnappen…

mijn dank voor jouw duizend gezichten de tonen in je stem waarmee jij mij hebt opgevoed je ogen altijd in een warme groet de open blik op leven die jij hebt doorgegeven handen die beschermden zich over mij ontfermden jij mijn toeverlaat bij ziekte pijn of eenzaam zijn ik heb je losgelaten maar blijf met jou voor altijd lijfelijk…

weet jij dan niet dat ik je liefheb steeds weer naar het heden keer voor jou en dat ik in de nachten die ik wakker lig het geluk zoek, blindelings vraag of de dagen zo zullen blijven als een losgelaten kalenderblad waarop tijd drijft naar bijna vergeten woorden naar wat onvervulbaar blijft, doorweekt met de ruimte waarin jij je…

Ik heb mijn naam geschreven Vrijwillig, haastig, sierlijk, routineus, trots Gedwongen ook Onder vele mails, aktes, contracten, petities en protest Vele jaren lang Getekend met de hand Die jou heeft opgepakt Boven het hoofd heeft gehouden Het leven heeft ingeduwd Heeft vastgepakt en heeft losgelaten Draag, bewaar mijn naam Zonder naam is het…

Volg oude sporen terug naar wat voorbij zou moeten zijn maar niet losgelaten wil de kracht van zwaar het ver van verleden het dichtbij verlies geef en neem liefde in dit aards bestaan om de kramp te lossen hou ons op de grond zodat wij niet uit ons hoofd gaan op weg naar verdriet de kracht van zwaar het lief van liefde het dichtbij…

in mijn gedachten rennend door een tunnel van angst muren kijken mij dreigend aan de angst is overal, in mij, naast mij, voor mij, achter mij, boven mij ik ben vervuld van angst hijgend ren ik door naar het streepje licht in de verte eindelijk kruip ik uit de tunnel naar het licht ik voel dat mijn gedachten de angst hebben losgelaten…

jouw adem al jaren weggezonken maakt de zomer, de bloemen koud want niets dan schaduw roept het vluchten, de zware druppels losgelaten weg van ogen, de oude woorden lichaamloos, dwars door wind voorgoed verlaten, het kind in armen de stilte, ver en lusteloos jij geeft niet meer of nooit geweten het praten huiswaarts dichterbij…

Ik heb de wereld losgelaten Heb er al veel te veel tijd verdaan. Je hebt al zo lang niets van me vernomen dat je wel denken zult dat ik ben doodgegaan en voor altijd ben heengegaan. Ik zal waarschijnlijk nooit weder komen, er is geen wereld die nog van me wil. Ben van je weg, van je ontdaan, van de je haast, van je tumult.…

Ze zijn alleen achtergebleven berooid van alles verstoken van huis en haard weg van het geschonden land opgenomen in een andere wereld kunnen zij niet gedijen losgelaten in het eindeloze staren ze alleen nog in het niets en wij maar roepen en opdrachten geven wij zijn de gunstengevers genadeloos in onze uitspraken het gelijk zullen…

////////////////////////////////// Wie ik dacht dat ik was heb ik losgelaten ik ben niet meer schizofreen maar foppe wat ik ben weet ik niet een bijzonder mens geloof ik een beetje de tijd zal leren hoe het verder gaat alles gaat voorbij en verandert maar ik ben blijft altijd…

zag uitgestrekte handen hoorde muziek maar was er zelf niet het groene bomenfeest de feeërieke kerstverlichting versierde tafels vol drank en vlees heb het losgelaten om weer bij de herders en hun schapen te zijn de stal te ruimen voor het kind dat komen gaat waarvan de ouders buiten staan tegen kou de os en ezel warmte van dieren…

jij droeg doorzichtig transparant viel in lange plooien tot op de grond elan begeleidde jouw bewegen waarin kracht en souplesse eenheid vond jij hebt dat losgelaten waarvan je dacht nooit zonder te kunnen leven vrijheid is je gegeven verdwenen zijn de onzekerheidsangsten onafhankelijk zonder echte handenbinders ga jij…

Dacht dat jouw stem klonk wegzonk in toevalligheden waar ik bij volle maan de gulle liefde dronk het droomkompas opnieuw geijkt Dacht dat ik bekoring voelde opnieuw beginnen in beminnen omdat ik je had losgelaten en gekoesterd gevoelens opgepoetst in fris verlangen maanvlinder hoorde ik jouw naam in de echo van de nacht hoorde…

natte bladeren vallen in het vale donkergroen van nog steeds groeiend gras in verwaarloosd plantsoen geven traag het veld schakering na hun vlucht als weerspiegeld in andere tinten de grauwzwarte lucht maar ook het onberekenbaar in de draaiende wind bewegend accent van de witte stip van door kind losgelaten boodschappenlijst een blad…

niet weergeven wat ik ermee bedoel heb ze geschild van emoties ontdaan ze kijken me kaal aan zinnen hergroeperen werd een wanhopig allerlaatst proberen heb in armoe het werk weggedaan helaas bleef alles staan in het herlezen begon het langzaam vorm te krijgen te borrelen van onbekend leven dat ik niet kon geven heb het losgelaten…

ieder mens is kunstenaar opgaand in zijn meesterwerk dat alle dagen groeit dimensies krijgt nieuwe kleuren lagen waarin gehakt gezaagd spaanders vallen die gelijmd met tranen wezenlijke diepte geven losgelaten oude vormen verder zoekend lerend al doende dichter nader definiërend de unieke eigen ik in uitvoering tot de allerlaatste…