Alle inzendingen over Snikkend

moment van herdenking slachtoffers van nodeloos bruut geweld verdriet, mededogen gevoeld in het land voor Samuel Paty en de onschuldigen omgebracht in Nice ik zou het willen uitschreeuwen om het verdriet zo groot, vele tranen snikkend tegen de angst, want die is verstikkend letters op papier letters, woorden die vragen, schreeuwen om…

wind in mijn oren Gevlucht uit de drukte van de stad Waar ik even niet meer bij wil horen Weet niet waar de paden mij brengen Het is hier zo stil, prachtig en oneindig groot Mos veert mee onder mijn vermoeide voeten Tussen de bomen groeit eekhoorntjesbrood Ik denk aan jou hier ver van mij vandaan Mijn tranen laat ik weergaloos stromen Snikkend…

overleven kijken wij naar het anders doen en laten als kansen aan voor een nieuw normaal het lot van eindeloos voelend isolement dat huilen vaak nader brengt dan lachen doet ons af en toe het geloof wankelen dat het morgen wel weer beter gaat ons een antwoord zoekend op het waarom van naar de overkant veel te vroege reizen geven wij de wind snikkend…

conducteur sprak toen tot haar Dat kan misschien wel zijn Maar wat je niet schijnt te weten dit is de laatste trein Annabel werd wel nerveus en keek verschrikt naar buiten Daar flitste Roosendaal voorbij zag zij door de vuile ruiten In paniek begon Annabel door het gangpad te rennen Maar de vreemde conducteur was nergens meer te bekennen Snikkend…

(Hij valt snikkend op de grond) Hij: dit stof is mijn getuige het ruikt naar wraak en ik zal de mijne krijgen! zeg mij wie! … Koor: op Ida is zijn woonstee haar vaders wraak compleet! Hij: Zeus! Ik vervloek u! (Woedend waanzinnig verlaat Euriplates Thira, zeil zettende naar de berg Ida op Kreta, de woonstee van Zeus.)…

Pas, als we naast haar zitten, breekt ze een zielig hoopje snikkend en wel de tranen vloeien rijkelijk, nooit wist ik, zo stottert ze dat verlies zo’n pijn kon doen! De waterval blijft stromen, ze probeert te excuseren waarop we zeggen, laat gaan, laat lopen hoe meer je huilt, verdriet een kans geeft zal de pijn verdraagzamer worden!…

Een oorlog dat is zolen staren Van mensen die niet liggen moesten Aanvalsgolven uitgewoed Uit aders te snel leeggebloed Vaders die de zolen staren Gewonnen in hun euvelmoed Zien nu die zolen op de baren Volgen een veel te lange stoet Moeders die de zolen staren Van schoenen eens trots uitgezocht Trekken zich snikkend aan de haren Brullend…

als de laatste mus is heen gegaan uit de jordaan zullen sperwers weer vertrekken sterven misschien omdat horen en zien van tsjilpers zal zijn vergaan in die goeie ouwe die goeie ouwe jordaan waar gedanst werd met de mussen hippend pikkend wie zal nog weten van jordaners innemend snikkend honkvast als hun mussen van samen delen in…

Erachter ziet zij dan haar Vader en haar Moeder staan met aan elke hand een kind die als bij toverslag op haar afkomen en willen zeggen wat er daar allemaal gebeurde maar oogcontact maken woorden overbodig Zij slaat haar blik neer, zegt zachtjes dank je wel en duwt haar hoofd in moeders armen beiden staan snikkend tussen de lachende kinderen…

zielverzamelende nacht joeg hij zijn blikvoermoeë honden weg en reed met Hectors lijk aan zijn zegepralende wagen nog enkele rondjes tot het hem verveelde De schimmelvoetige Grieken keken met ontzag vanop hun barenklievende schepen toe hoe hun paardenmennende held zijn zege vierde Hoe weenden de Trojaanse vrouwen met hun rondborstige boezems snikkend…

je tepeltjes geplant en ‘k beef in jou wanneer mijn hongerend zoeken zich heel diep in je nestelt en ik je vind jij warme vrouw ik lief ook allebei je ogen die open zijn en mij heel teder in zich drinken, jouw vragen ook en ook je zoete stem en niet alleen wanneer zij verzen spreekt maar zelfs in ernst van de dagen, in smart wanneer zij snikkend…

vraag niet naar de mosterd want oom Freek kan niet meer praten Na twee uur aan uw tafeltje begint u door te draaien want die demente ober blijft gezellig terug staan zwaaien uw tandarts die druk bezig is uw hoektand bij te vijlen staat ondertussen ongemerkt uw voorhoofd vol te kwijlen De hersenspecialist die net uw hoofd in tweeën zaagt zit snikkend…

“Zo, dat is dat, dag kale kip”, lachend hij vloog heen haar verlatend met een leeg en warrig verstand en zonder veertjes, helemaal `vel over been' snikkend en tranend kroop ze door het vuile zand Ze was wanhopig...., en wilde niet meer verder leven niet sterk meer, maar zielig, klein en zwak “Ze groeien wel weer aan, dat duurt maar even”,…

maar soms, op een onbewaakt ogenblik huil je in het geheim over de rottigheden op die kwetsbare planeet daar onder jou, net als God, maar niet heus, weet je en je schoonmaaktaken houden je in beweging, je ruimtevrienden kunnen zomaar je roofdieren worden, maar dat verdring je en je kijkt naar foto's van je lieve vrouw en kinderen, licht snikkend…

Hij hoorde snikkend staam'len Van ‘moeder, vader, kind!’ Zij zaten nu gedrieën.... Hij trotser dan een vorst, Zij, schoner nog, beschouwend Het wichtje aan haar borst. Ja, 't sliep daar tussen beiden, En wijl hij spreken wou, Deed zij hem angstig teken Dat hij toch zwijgen zou.…

Snikkend en snotterend doet hij verslag en vraagt aan de reus of hij even op zijn schouders mag. “Vanuit die hoogte zie ik haar meteen. Kijk zelf maar nou zie ik niets dan been.” Dus tilt onze reus de kleine man op, helemaal naar boven tot aan de top. Het verdriet verdwijnt als sneeuw in de zon. En dat was het, de zoektocht begon.…

Ik had een vaderland voor deze, Dat mij zo teer aan zich verbond; Ik zag het voor mijn oog verzinken, En treurde op enen vreemde grond; Mijn hart had lieve, dierbre vrienden, Zij scheurden van mijn hart zich af; Ik zag voor 't laatst hen op de bare, En volgde snikkend hen naar 't graf.…

." En Huibert wiste met de mouw De tranen uit zijn oog, Zei snikkend dank, en ging, en trad Zo luchtig of hij vloog. En, als nu vrouw en kind het wist, Liep Huib weer op een draf - Kocht leer in, bij zijn broeders weeuw - En dong de sloof niet af.…

Het snikkende sienjaal viert feest, als onder zijn hijgen, zó betuigt het blije blaffen van het beest. Rustig zware adem, ligt het land, onder de omarming. Een grijs kleed van een koningsdochter, zo is de slierende smoor, maar de gordijn van de verre regen verbergt niets.…