Alle inzendingen over Voorbij de kantlijn

op een dag ben je er niet meer bij, een zekere verandering verplaatst de toekomst je deed mee je doet er niet meer toe, met een beetje mazzel dementeer je nog enige tijd onbewust van wat eens was…

Heel ver weg Maar o zo dichtbij Even dichtbij als de adem die mijn longen vult Is het echt voorbij? Wanneer ik mijn hand uitsteek, voel ik je Als ik dan mijn ogen open, ben je weg Even dichtbij als mijn oogwit naar dat donkerbruine Is het echt voorbij?…

De verloren tijd is kwijt en niet meer in te halen Terugkerende flashbacks lijken gevonden voorwerpen in lang vergeten dozen die de zolderkasten vullen Ze had hem willen schrijven over het hoe en waarom maar alles werd onleesbaar want de inkt mengde zich met immer zoute druppels bij het verlaten van de pen…

Wrok noch compassie ervoer zij terwijl hij voorbij werd gebeend.…

Hij komt als een wervelwind, stormt en neemt in, in een zucht is het voorbij dan is er weer een ster aan het firmament en is een leven op aarde, voorgoed voorbij…

Mijn hart doet pijn te weten dat jij die zware strijd moet ondergaan "alleen" over de drempel van ons bestaan Wij moeten je laten gaan je wil het niet, maar het is gedaan het is voorbij zo jong bij ons vandaan Wij moeten afscheid van jou nemen niet van wie je was en wat je deed altijd zullen we aan je denken in ons lief en leed De…

Is het afgelopen? Is het hoofdstuk definitief afgesloten? Je zou het denken en er geen aandacht meer aan schenken. Ik zou willen dat het waar is, of heb ik het weer mis? Het is een oever zonder rand. Er is geen einde en ook geen begin. Het is vuur zonder brand. Het is een gezicht zonder kind. De houvasten zijn weg, net als een fiets die…

Voorbij gegaan, 5 getrouwe jaren vol kussen en gegrom Voorbij geblazen, 60 woelige maanden wolken in de grote wind Voorbij gevlogen, 1826 veelkleurige dagen vogels op weg naar huis…

Ik heb je goed gekend het geeft me geheel geen spijt ik mocht je graag ook ik wilde jou niet kwijt Zwaar waren de jaren voor je gezin, maar vooral voor jou je vrouw en je gezin moet je nu loslaten zij waar je zielsveel van hou Jarenlang vechten tegen een ziekte zo gemeen uiteindelijk geen kans toen de kracht uit je lijf verdween Ik ben dankbaar jou…

vertel me alles van heuvels in de verte mieren in rijtjes vertel me over die ene bloem in het zand de leeuw in de wolk vertel me alles voorbij mijn blinde ogen ik je kan horen voorbij…

je bent gehavend je ademt niet meer onder het witte laken een strakke zee die je ondersneeuwde je valt samen met het zwarte landschap dat je leven onder lemen lagen smoort om het later glad te strijken onder het wolkenfront stromen waterlanders over gekneusde bloemen binnen de stortregen van woede en tranen op papier…

de schaduw van de rand van de hoed viel op zijn gezicht voorbij gelijk en ongelijk droeg hij zijn gekneusde ziel op vleugels naar het open veld voorbij papier en lawaai wist hij dat de gewatteerde handschoenen zijn val niet konden breken hij keek in de verte alles werd hem duidelijk…

aardig nee En ook gewoon niet langer lief Kwam te dichtbij naar jouw idee Voel mij nu een verscheurde brief We hadden wel een hele tijd Een sterke hartsvriendinnenband Na veertig jaar toegankelijkheid Ben ik door schaamte overmand Ging door de grond nadat je koos Voor afstand en een nieuw contact Gebroken ben ik, sprakeloos Het is voorbij…

wat tempel er is de geur van zure tepel rebellie zonder hartevuur dove netel kwartel op tafels gedoopt in gierst bij boeren geruild en opgedeeld in kavels besproken niet anders dan gedane zaken in luiletterland duf gepriegel in kantlijnen van schuldeloze burgers met salie in hun gerstenat groene knoppen al uit de tak monsteren…

Wie zal mijn vel nog lezen krakend uit zijn voegen alles besloten op het perkament van eeuwig groeien zal mijn huid zich sluiten voor een zee van leven zal ik niet uit de nerven barsten als vochtige ogen de matrijs van het verleden nog eens openen zal ik dan van papier worden op de kantlijn krioelt het van ongeboren poëten…

Het onvervangbare, toevertrouwd aan rustbarend papier om te bewaren in kantlijn aan randen van doortast in grensgebied van geheugen als zinkput in wankele bodem waar we onze gangen natrekken berusten in een doolhof van twijfel verweren tot goudkleurig zirkoon ons opdelen in halftijd Het oprichten, het nabouwen vertellen uit losse…

De aarde is een zeldzaam beest met een gelooide huid gedierte in z’n pluizige beharing z’n wetenschap te ontplooien straffeloos ronddrijven langs de kantlijn van de evenaar geen soort vertrappen onder beide polen van de zon haar leegten te verwarmen spiegelbeeld van ‘zelfzaamheid ‘ gemaakt in de scheertijd van de maan om nieuwe merktekens…

de klaproos bloeide die ene dag de lucht was korenbloemenblauw een vlinder zocht haar laatste bed heeft wijds haar vleugels neergezet alles in eenvoud de liefde van Jou anne c. possel, uit: 'wij bestaan voorbij de woorden', 2019…

Een vrouwenquotum: ‘k zie de bui al hangen Want zelfs hier op gedichten punt nl, vind je meer mannen, nou dan weet je ´t wel. Een grote kans dat ik straks word vervangen. Twee op de zeven hier bij snelsonnetten Ik moet verdorie heel goed op gaan letten.…

Als de dagen langer zijn En de nachten heter Kan ik heel de slaap niet vatten Kouder vind ik beter Graad of twintig vind ik best Maar niet ver daarboven Als het bij de dertig komt Is het snel een oven Daar gedij ik heel niet bij Het is overleven Koude douches op een rij Muggenspray gewreven 't Is een graad of twintig nu 't Gaat voor…

het schijnt me soms toe de keuze is een mond in de einder om er vaagweg in aan te belanden maar naargelang de monding met spaarzame passen uitdijt in een meanderen van het oeverloze naarmate het gewicht van hetzelfde water toeneemt word ik steeds minder bijna drijvend naar de afloop minderend als de loop van een kanon steeds meer kantlijnen…

Voorbij de zogenaamde dood, kunnen we weer alles worden. Zodat al wat leeft het wonder, dat onvoorstelbaar leven heet, opnieuw ervaren kan.…

Verleden voorbij. De toekomst die weet je niet. Een dag in 't verschiet.…

Er wordt gezegd dat de tijd vliegt Maar wij zijn het zelf die langs de tijd vliegen. De tijd blijft wij zijn het die gaan...…

De engel viel aan Als Nachtvlinder En legde een Bom In de stiltes van mijn geheugen Een Antidote Voor een Stralend leven en sterven Voor een Patrones iemand die 75 wordt Dit zijn de dagen Van mystieke aard Puur natuur Als het je overkomt…

Stilte in de bergen, ijle lucht. De zee is woest en zilte ogen vol vergane glorie voeden de kilte. Verdwenen alle hartstocht, de jaren gebonden aan onverbiddelijkheid, terwijl menigeen daar onder lijdt. De wolken grijs, grijzer en de mens wijs, maar in wezen toch niets wijzer. Terwijl een regenboog altijd blijft bestaan zullen kennis en…

Het zonnetje schijnt, snel naar mijn tuin, o ja de schutting moet een verfje, dan is ze weer mooi bruin. De aarde in de perken is bedekt met mos, hier en daar pluk ik alvast wat los. Ook de struiken moeten worden gedaan, zeker die, die wat hoger staan. De overhangende tak daar achter moet ik afzagen, maar eerst permissie aan de buurman…

Vaak, als ik geen gedichten schrijf, dan denk ik aan jou aan de liefde die tussen ons bestond en aanwezig was, merkbaar, en volgens mij nog steeds bestaat want jij bestaat in mijn hart en ziel, en ook waarvoor jij staat en bovenal nog wie jij bent, zo vredig en liefdevol als ik jou heb gekend.…

Wegen die naar werkelijkheden leiden, zijn wegen richting waarheden. Naar waar we aandachtig zijn. Waar we stil stil gaan staan. Waar ons oordelen staakt. Waar we zintuig worden. Met heel ons lichaam. Met hart en ziel. Vanuit ieders standpunt bezien, heeft ieder mens gelijk. Waarom dan knokken om menigen? Wisselen van elkaars gedachten…

We voeren dezelfde strijd jij en ik we houden elkaar vast ik jou en jij mij en we beseffen allebei wat niemand weten kan ik zoek mijn betere ik omdat jij zegt dat dat het beste is de woede die ik voelen kan jij vindt dat niet oké jouw pijn is meer dan ik kan dragen als niet zo lang geleden woedt er die onmacht weer mijn kracht…