singulariteit

Wie zal mijn vel nog lezen
krakend uit zijn voegen
alles besloten
op het perkament
van eeuwig groeien

zal mijn huid
zich sluiten
voor een zee van leven

zal ik niet
uit de nerven barsten
als vochtige ogen
de matrijs van het verleden
nog eens openen

zal ik dan
van papier worden
op de kantlijn
krioelt het
van ongeboren poëten

of heeft alles
de tweede adem in zich
met de pulp meegroeiend
als een spons twijgen
in een nieuw bestaan

ontginnen van wegen
in de oudste oorden
van het geboorteland

als het proppen
van vergane dichten
en opnieuw beginnen
in de geest van de oorsprong

Schrijver: Manuel Van den Fonteyne, 30 juli 2009

drebddronefishmsn.com

huid perkament papier

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 9 stemmen 303