Alle inzendingen over innemend

Ik heb de laatse tijd last van harde titels Het knopje in mijn hoofd wil maar niet om Ik zie mensen steeds maar weer De plaats innemen, door voorrecht verleend Zwijgen anderen niet dood maar bewusteloos, Dat is de kracht van de bank Echter, de massa zit op de tribune.…

aan en werd als dubbelster verschoten radicaal lichtvaardig waar- genomen met een boeggolf en een plasma- staart in de walvis bracht licht uit krakende luidsprekerconus klinkt onbestemde pruimenmoes van afweer en rukt na eeuwen rede mentaal onweerbaar brandweer uit tegen laaiend volkseigen vuur en die hier mogen wonen bij een innemend…

op plaatsen die ik niet kende gloedvolle woorden bestemden affectie waar ogen straalden in de kleine touch van het eerste raken het subtiel contact dat voorzichtige vingers in andere handen maakten in spelend ontdekken werd kozen spannender lief smaakten lippen nog paradijselijk zacht bleef je lach een refrein in het innemend…

Tussen tranen uit het verleden en het verlangen in een nieuwe liefde leven de warme herinneringen die ik heb aan jou Samen met heimwee naar je innemende glimlach en innige omhelzingen vergezeld door het gefluister van liefdevolle woorden Verdringen ze de eenzaamheid die langzaam onder de kracht van tijd dreigt kapot te maken het…

haar ronde met muziek was voor het ziekenhuis publiek dat mee ging in haar magisch blij ontmoeten met charmante blik uit een innemend gezicht handen warmte uitstralend en oorzaak van falen achterhalend in samen diagnosticerend voorzichtig het pad van heling proberend haar sfeer was meer dan handoplegging ooit zou kunnen zijn…

gebladerde daken met geglinster in de lente die nog niet aangekomen is met zilveren spiegels plassen voor de dorst die herfst en winter nalieten wolkenloos verdampt de nacht in een zomervolle dag niemand om te ontkennen dat bloemen weer zullen bloeien het gras zichzelf hersteld de heuvels rond Jericho innemen zonder kreet, zonder strijd…

Nu de wijven Schutteldoeken uit het telraam Van hun mager a b c Hoe innemend de haat kraait, de vliesdunne wrevel Bij donker alleen met de rook Het gebaar voor de spiegel De baltsende vogel vergaat In het vuur van haar bloot Ah de muis in haar hand de beminde Die klautert en klimt In haar adem Het lichaam staat groot…

ik heb je gezien nooit was er schaduw van anderen je straalde een eigen fel licht een sterk gezicht met fonkelende ogen waarin blauw en groen net dat tikkeltje bruin moesten gedogen je lach is innemend en parelt je tanden handen gebaren de taal van je lijf je donkert je stem als je vraagt of ik blijf mijn handen zijn open…

Wandelen door de oude beukenlaan Waar 200 jaar oude beuken staan De tijd is van ze af te lezen Je wilt er zo graag wezen Een innemende sfeer van ritselend blad Waar een reegeit je even vergat De sierlijk gevormde takkenkronen Waar bovenin nog boommarters wonen Gaten in stammen door de natuur uitgediept Een zwarte specht heeft er al menig…

Op de foto zie je niet dat het water stil staat en kun je denken dat de zee het land al bijna genomen heeft en het huis binnenkort weg zal drijven Een mens moet nu eenmaal andere standpunten innemen om iets te weten te komen en in de wereld te blijven leven, niet in schijn, decor- stukken van de eigen fantasie leeg, tenzij acteurs…

wij wisten van het paradijs schoonheid en verlokking zonder enige eis maar niemand had ons de omgangstaal van blad en bloemen geleerd hoe zij zich in de verte al profileerden met kleurrijke grote harten en die naar ons keerden voor visuele contacten door een innemend wiegen op de wind ook onderscheidden zij zich in vorm…

stem galmt rond en verdeelt de klank met karakter ze vertolkt haar eigenzinnige sfeer en trekt de aandacht, keer op keer Gedreven woorden verlaten haar mond en worden opgenomen door aandachtige oren niet één letter gaat ongehoord voorbij en dwarrelen in beminnende zinnen rond Gebarend vertel ze haar eigen verhaal luchttekenend voor de innemende…

ik leg mijn warme handen op de lijnen in je gezicht volg hun zorgen tot ze verdwijnen door liefde gewist ooit kon ik je scheiding volgen tot in krullende golven maar die tijd is voorbij jij wilde makkelijk en vrij je huid is nog soepel en glad in subtiele mimiek ogen glanzen als je innemende lach uitbundig piekt markant…

het was de man met de donkere ogen waar jij voor viel hij sprak en zong over liefde en geloven raakte jou tot diep in je ziel zijn innemende lach nam je mee naar verre bossen en golvende zee in zijn verhalen kon je verdwalen maar zonder enige angst ging je mee bij het vlammende vuur speelde hij zacht het warm verlangen van het…

Hoe dikwijls dans jij rond kwetsbare schoonheid van innemende natuur door schetsen van verbazing geen eelt door te relativeren alleen lente die zingt in het hart in stromend taalgebied vraag je mijn woorden ter stille overweging slechts aangetast door vermoeden en tijd door wind bewogen tussen weifelende planeten het zonlicht reeds…

Jij zult een plek in mijn belevingswereld innemen. Zoals jij jouw muziek in mijn wereld bracht herinner ik me hoe mooi je lacht, hoe mooi je bent. Ik zal je met mij meedragen overal waar ik ga. Alles wat je voor me deed, en nog steeds doet, het is zo voor altijd goed. Ik weet, nu, hoe mooi het is dat ik jou heb gekend.…

zich dichter weten bij het leven en de dood die daarbij hoort, lacht om de onwetendheid van zovelen die geeneens de letter volgen van hun eigen geloof te klein om stuk te slaan vliegen op een dikke koeienvacht er heerst anarchie in hun hart erkenning van God noch Gebod maar het applaus is er niet minder om als zij hun plaats weer innemen…

het is jouw warmte die ik voel als je straalt ver van mij vandaan een koesterende wind die lief tegen mij spint in een langzaam passeren jij bent de zon schijnend in een scherm vol kleurige contrasten zie anderen bewegen maar jouw gezicht begint meteen te spreken waar het geluid nog hapert lacht al je innemende mond formuleert…

Het meest innemende is wel voor mij zijn afscheidswoord “Je Adriaan”, steevast. Dat treft mij en ik voel me blij verrast. Dan voel ‘k een klik, zo van: je hoort erbij. Dus als je straks “Je Hanneke” ziet staan dan is’ t in navolging van Adriaan.…

een ijdel schildpad in maatpak gehesen walst kruipend in mijn oren hees bronstig voert het mij van manhattan tot berlijn zwierig en innemend zinspreekt hij van frivool tot weemoedig poëtisch lispelend walst schilderend hij met ouderdom en verval glasscherven zijn het die verlokken tot kijken in spiegels van het leven het bladert…

een vijfde bij ons aangewaaid Dat heeft de andere vier voorgoed verfraaid Het was voor de bevolking even wennen De indertijd inheemse Indianen Waren met het verschijnsel opgegroeid De landverhuizer werd erdoor geboeid En droomde al van roodgeelgouden lanen De Indian Summer, langzaam dringt het door Klinkt vergeleken bij Altweibersommer Innemend…

jouw gelijkenis overbrugt het allemaal zonder toegeknepen ogen bij zonsondergang en opkomst herkennen wij onze pa in jou mijn halfbroer met dezelfde innemende blik.…

u lacht eng hard betreffende uw collega's maar vertrouwen doe ik u zeker niet u beschuldigd hen voor alles u haalt voordeel uit andermans zorgen en verdriet gaandeweg even terug naar de jaren 1930 mensen zonder werk nog perspectief toen zagen ook de opstokers hun kans waren zeer vals zij leken zo meegaand innemend…

jij bent het enige boek dat mijn hart sneller doet kloppen de titel is al een mysterie op zich opent vele werelden in droom en werkelijkheid jouw naam pontificaal op de omslag uitnodigend en innemend vol lading en passie er is geen proloog jij staat en de wereld verandert waar je ook bent of gaat ik lees je en leef in iedere…

zag je armen wanhopig zwaaien vingers vertwijfeld graaien naar het laatste stukje houvast van het leven dat jij nu niet meer in handen had waar ooit je dansante passen en lach synchroniseerden tot innemend zijn brak nu dat beeld tot de scherpste scherven in diep gevoelde pijn je schimde naar het verdwijnpunt van de werkelijkheid…

Sorry,voor dat ik besta op deze wereld Sorry, voor dat ik ruimte inneem Sorry, voor dat ik iets vraag Sorry, dat je me niet zag als een mens maar als een ding Sorry, voor dat ik "nee" schreeuwde Sorry, voor dat je me de mond en keel snoerde Sorry, voor dat ik niet deed wat je van me eiste Sorry, voor het 2e misbruik dat heftiger was dan het…

hoe blijft de senior die zijn ogen graag stevig de kost geeft zijn blik laat dwalen zonder enig fixeren te innemend staren of inhalig gebaren naar schoonheid frivool en luchtig gekleed toch recht overeind het leek de juiste tijd mijn strategie terzake nader praktisch te bepalen door me te oriënteren want al sta ik stil ze tellen de…

Hoe dikwijls dans jij rond de kwetsbare schoonheid van een innemende natuur en weef jij woorden naar het woord van toen met groene ogen en een fruitijsje voel ik jouw huid een tijd verspilt met zwijgen in mijn gretig hart heerst een duisterstorm heb ik je eindelijk gevangen in de droomstreek van verlangen voel ik jouw tong zal…

Mijn wonder jij aanminnige vriendinnen, ik heb mijn nachten wel met u doorwaakt: gij waart gemeenlijk zo innemend naakt en liet u zo welwillend voor mij winnen. (Uw warme lijfjes tegen 't witte linnen, de legerstede die tevreden kraakt; mijn wonderlijk aanminnige vriendinnen, ik heb mijn nachten wel met u doorwaakt.)…

Ik sta naast je de blik verneveld door de innemendheid van een vreugdetraan mijn hart razendsnel ingesponnen als een prooi om nooit meer los te komen ik bid een wonder dwing geluk wil schreeuwen en mezelf tonen de tijd in glazig blauw verstoppen wakker worden en niet langer dromen dan wordt de afstand groter lichtvoetig van…