Alle inzendingen over korenveld

oerbron van het leven moederoog van de witte zon tegen de vernietigende stralen van de zon koester ik geen wrok meer nadat de twee zwarte raven neergezegen met een hoed op m'n hoofd laat ik me ontroeren in het groene landschap met de toren en de koeien wanneer de donkere wolken straffeloos overdrijven; aan komt stormen boven de korenvelden…

omlijnen Een veld vol blauwe tractoren de gele lucht geladen groene voren lopen door het zwarte gras vogels van ijzer vibreren een lied op het land geamputeerde gewassen waarop mossen en vele kleuren van schimmels zacht voortwoekeren Dode hersenen dromen van opnieuw beginnen Bijvoorbeeld onder een blauwe hemel zittend naast een wuivend korenveld…

Eerder wil het me overkomen dat ik dichtend op een strofe stuit, dat veelal lijkt op zingend dromen en zich om mijn wezen sluit - en mij voert voorbij de dreven met korenvelden aan het eind, voorbij de wolken die er zweven waarin een mooi gezicht verschijnt.…

Roze tongen verzoenen het verlorene; de verwrongen wijzers (tik-tak tik-tak tijd) grijs groen blauw de ogen van de vrouw bekoorlijk blootgegeven passie korenmolen korenbloemen korenvelden wilde koren zingen luider luider (tik-tak tik-tak tijd) er ligt een glinsterende sluier over de dagen de schaterende vlinders de grappige papaverbloemen…

Een stukje wereld in een regenboog: Wat boerenhuisjes en een korenveld, Waardoor een sidd’ring vaart van vochte wind, Een klompje bomen, wier zwaar-tintig loof Met forse donk’ring uitstaat tegen ’t licht Van de avondlucht, mat-blauw met zweem van groen; Een eindje hei als smeltend violet In zachte hulling van omwaad’mend paars, Een heuveltje…

Gedoemd zij die slechts het eigen denken eren in naam daarvan de wapens vastberaden laden en rancuneus het leven van een ander schaden door huis en haard genadeloos te bombarderen nadat er over korenvelden dode geuren dreven de zon gedoofd in een geblakerd wolkdek zwierf met mijn geliefde ook het laatst vertrouwen stierf is haat verzengend…

Nu naar Auvers, De kerk, en zijn laatste werk: Kraaien boven een Korenveld Hier explodeert de kleur welhaast van het doek Het lijkt of de schilder met zoveel haast geschilderd heeft, of hij wist wat hem stond te wachten, zijn trieste lot. Terug naar buiten in de trieste stad, maar dit keer met de zomer in mijn hoofd.…

In het echoland van de nacht fluistert een zwoele warme wind jouw naam, wegebbend in het verzachtende hoorbare zwijgen, terwijl de schemerlamp als maan een vale gele schijn over het akkerland laat glijden en ik gedragen word op de golven van wiegend korenveld tot volle duisternis mijn dagdromen velt. Ik ontdoe me van de vele maskers.…

We lopen door het korenveld naar de evenaar, beide handen aan de zijden strelen de halmen en de linten van het geurend haar, bewustzijn en besef dat de zon met zwarte stralen ons laat dwalen tussen schaduw van het donker en het licht, gewogen in de aan ons geleende tijd waarin de jaren nog niet zijn geteld.…

dat ongehinderd was gebleven en zich klauterde aan touw in haar nooit uitgewaaide geest om er als jonge vrouw te zingen van de dapperheid der dingen En ze zong er - ach zo mooi van vroege lentes op de dreef die zij als kind er had beleefd met paardenbloemen die verweven haar dat gaven wat ze wilde zoals zij ooit was geweest gelijk het korenveld…

hiernavolgende dag des heren waart een etmaal lang op vleugelen van gezang aangezwengeld door Aiolos de god der winden gehuld in licht doorschijnende rafelrandige franje, vanaf zijn hoge zetel op de kale rotsen van Aiaia een licht aangewakkerde heliotrope nevel over de malssappige rundernitraatrijke luchtbezoedelde zodenvolle bloemrijke korenvelden…

WOORDEN SPORADISCH UITGESTROOID plots gaf zij een kreet, en allen getuigden UIT MIJN HAND, LEEGLOPENDE LEKKE DOOS, wij dit later, in het nieuwe korenveld; ONDERHUIDS ZICH SPIEGELEND AAN DE WEKE nooit meer hielden wij van geluid dat stapt MAKKE WAND, IN DIERENVELLEN GEWIKKELD, over je heen, als duizend ontpootte duizend- ELKAAR OMHELZEND, IN…

hij staat stil naast me voor een uitbundige zonsondergang de lucht boven het korenveld staat in vuur en vlam hij knijpt de ogen halfdicht en mompelt: ik moet altijd weer genoeg licht vangen om te schilderen ik knik, stomgeslagen we dwalen in een weidse, oneindige blauwe nacht sterren schitteren als citroengele zonnen zo groot dat ik ze bijna…

O rijke en rijpe rust, o korenveld! Gij groeide, uit werk en liefde, in heil en weelde. De aar buigt de halm terneer, met zacht geweld.…