Alle inzendingen over krochten

Gevierd de geboorte van een kind Verlangend licht zo zij zochten Heimelijk gewenst zo gewoon Doorgedrongen in alle krochten Maar welkeen aanbedene het was Zou niemand ooit bevroeden Getergd door onbegrip Ontstak hij in vreselijke woede Geen mededogen met zijn kudde Zijn toorn deed zeeën schudde Vernietigend was zijn kracht Sleurde onschuld…

Als ik de krochten betreed waarin ik gedachten, gevoel, belevenissen heb verstopt zoek ik me een ongeluk, in mij is altijd alles kwijt, en verdwaalde op verloren sporen. Geuren, kleuren, een paar woorden is al wat bleef, de rest verdween, God weet waarheen.…

je donkerde al in wegdromende ogen nog vlaagde realiteit maar de echte contacten waren al verbroken er was geen fysiek duister in het donkere licht dat uit fluwelen contrasten schemerde zacht volgde je hand de vleug van passerende gedachten die naadloos lachten zonder geluid ze namen je mee op hun tochten door de krochten van…

je donkerde al in wegdromende ogen nog vlaagde realiteit maar de echte contacten waren al verbroken er was geen fysiek duister in het donkere licht dat uit fluwelen contrasten schemerde zacht volgde je hand de vleug van passerende gedachten die naadloos lachten zonder geluid ze namen je mee op hun tochten door de krochten van…

Maar op dat plekje zit je in de tocht, het tafellaken waait zelfs op en neer (toch ben je niet in de goedkoopste krocht) en je bespeurt een opgeklopte sfeer. Je hebt besteld en weldra komt het eten: Het voorgerecht blijkt aan de zoute kant, de soep lijkt water en is niet te vreten, de Ossenhaas is taai en aangebrand.…

voor even thuis op slot de ophaalbrug ging weer omhoog ik was kapot dwaalde hoog langs de kantelen torende in uitzicht op zovelen maar mijn hart ging naar de krochten stille kelders waar om leven werd gevochten vastgekluisterd aan de muren die hun zonden in zwarte schimmels spochtten toortste in verlichten bracht wat sprankjes…

Steen groeve Van uit krochten ondergronds Vochten zij tegen overmacht Die onmacht vals wraakte Injecteerden gas erna de bom Voorwaar de strijd staakte Zielen eeuwig geborgen delen In de duisternis van de schacht Hoort de schreeuw van velen Nimmer geborgen altijd op wacht ------------------------------------------------------- Vijftien…

OMZIEN NAAR OMTZIGT Ik weet natuurlijk niet Wat er precies aan de gang is In de krochten van het CDA Het Christen Democratisch Appel Maar laat ik die leiding zeggen vooral hun Christelijke mannen “Blijf met je poten van Omtzigt af En zie als Christus om naar Omtzigt” Laat ik het niet merken Want dan ga ik door het lint En zal ik die…

Wanneer ik 't noodlot wil tergen Gaan mijn vermetele tochten Door gevangenissen, krochten Waar zich moordenaars verbergen; Tot ik eens terug moet komen In een tuin aan verre kusten. Die plek, om zo stil te rusten, Wat wachten mij daar voor dromen. -------------------------------------------- uit: 'Verspreide gedichten', 1942.…

Ik ben de Strever naar het Ware Zijn, Ik ben de dronkene van `s Levens wijn, Die wonderlijk-krachtig mijn spieren staalde Wen ik, als onverschrokken duiker, daalde Tot in de krochten van het Diepste Zijn, Waar ik dan uit meebracht een luttel grein Waarheid, die klaar gelijk juwelen, straalde : Laat mij dan maar in mijn vreemd-lijkend Zijn…

Des avonds rond de stond van elf, wanneer de crisis van de dag is weggezonken en poppendame alsook sponzenheer van de t.v. naar hem niet langer lonken, omdat zijn echtgenote, afgebeuld, die krocht van lol heeft uitgehypochonderd en met haar zooi naar boven is gezeuld, naar die verknoeide uithoek van hun sponde, en hij voldoende aangeschoten…

waar hemelpaarden steigeren in purper van de ochtendzon zie ik jou komen uit krochten van de donkere nacht verkracht door volle maan liet jij je gaan waar dwergen en kobolden hun smidse laaiden zij meedogenloos jouw pure passie snaaiden toch maagdelijk in ochtendzon toon jij je vlies de hete hel is weer verdwenen en ook…

Ik ben de dronkene van `s Levens wijn, die wonderlijk-krachtig mijn spieren staalde toen ik, als onverschrokken duiker, daalde tot in de krochten van het Diepste Zijn, waar ik dan uit meebracht een luttel grein Waarheid, die klaar gelijk juwelen straalde.…

omgord met haat de passen blind alleen de geur van aas geeft richting aan hun voeten ze zijn ontwaakt omdat de waarheid spreekt ze zoeken nu gerechtigheid slachtoffers ten spijt ze wringen zich in bochten sluipen uit hun krochten schuld brandt weten want sporen zijn nog niet vergeten armen wijzen ogen hechten aan het doel vertrokken…

de schedelboor soms zijn er demonen duistere monsters in de nacht ze schreeuwen en gillen keihard krijsen in m'n kop en bij het harde koude daglicht ook, het houdt niet op waanzin en dood is overal de stank van verrotting kranke zinnen, en verval laat me slapen, laat me toch slapen voor altijd weg, dwalend door de diepe zwarte krochten…

vlak op een spiegel woorden weerkaatst uit het niets gesneden dun volle lucht ademt op doodnormale wijze doorzeefd en doordrenkt als van gewoon brood met water uit een helder scherm moet ik dan de triage van weeën opduiken boud even weer het broodje in geheim het soppen in reten bevreemding de wind licht ranzig van etensresten het krochten…

het kind is dood het preekt niet meer ik wurgde het zelf in mijn schoot om zo zijn naïviteit te smoren het zijn gróte kleren die ik draag en op mijn schouders zwaar het weten van het kwaad dat alom woedt met wortels diep ingevreten xxxxx een opening in de blauwe bol een kleine deur, een grote poort toegang tot de donkere krocht…

alle gaatjes vullen zich tot een kleine zwarte brij kennis het is als een nachttrein priemende zoeklichten en al je gewicht erachter om dan toch nog te arriveren in een donker krocht tevergeefs het verwordt zo het vergaren van rails naar een uitval van licht thuishaven of tussenstation wie weet houdt het ooit op het klossen van een…

De drugs wringen m'n gedachten in rare bochten tonen me de mensheid zijn verborgen krochten maar het zijn paden die ik graag verken de gek die ik ben Het rechte noch het kromme pad een kaart heb ik niet nodig gehad De Ster heeft mijn pad geplaveid met ervaring, bescherming en wijsheid Ontspoord geweest extreem geleefd maar kijk me…

In Veluwse krochten Waar het einden sjouwen is Daar waar herten vochten Eikenbos een sieraad van wildernis Je hoort er ’s nachts bosuilen krijsen Donkere wolken die op onraad wijzen Geesten en duvels vind je er Bewoning is er ver In de struiken hoor je "zwartkielen" snurken Ga er ook niet op je hurken De duvel jaagt er, het is er niet…

ik wil geen krochten waar het wringt in alle bochten en het stinkt naar angst geef mij spelonken waar geluiden dronken worden van het zwart het duister je verwart in de diepte loeit het vuur het vage was van korte duur dit is de echte hel waar alle zielen pijnlijk branden wit marmer wordt hier zwart fel donderpreekt de haat voor…

Getraind in 't lege door je schommeltochten, Kon veilig je in de afgrondelijke krochten Van wanhoop zien en 't middenrijk van de aarde: Er was geen boven, was er geen beneden, En zalig wordt slechts hij, die heeft geleden; De hoogten kent slechts, wie in de afgrond staarde.…

Grauw is de neergelaten sluier Welke gelijk een spinrag verstikkend omhult Meedogenloos is het doende de geest te vermoorden Aangegeven in het koele wit met onderbouwde woorden Vier Jaren van onzekerheid waarin men stilaan hoopt Overgegeven in blind vertrouwen waartoe men noopt Dan vanuit krochten van het orgaan wreekt het ongerief En is men…

P.S.A Grauw is de neergelaten sluier Welke gelijk een spinrag verstikkend omhult Meedogenloos is het doende de geest te vermoorden Aangegeven in het koele wit met onderbouwde woorden Vier Jaren van onzekerheid waarin men stilaan hoopt Overgegeven in blind vertrouwen waartoe men noopt Dan vanuit krochten van het orgaan wreekt het ongerief…

feesten geven de maan schijnt zonder zicht stilte jaagt de angsten aan donker kruipt uit holen vals sluipt onguur naderbij witte ogen zijn partij ze roeren zich en woelen het hete zweet gutst lijven vuil beklijft juist anoniem adem stinkt verdorvenheid ook zwarte feesten witten tijd de desolaten blijven eenzamer dan ooit in hun krochten…

nieuw zich met oud verbond het Oldehoofster kerkhof met kranige happen leeggeroofd tombes en schedels blootgelegd oud vuur met mokerslagen gedoofd alles weggevaagd voor staal en steen achteloos in bergen zand verstrooid mantelspelden, sceatta's en deniers geschiedenis klakkeloos weggegooid Anonymus begroef zijn laatste protest in de krochten…

rauwe werkelijkheid verdoezelt, over de grote liefde die niet kwam af al vertrokken is, over een opperwezen dat monkelend zijn zoon laat kruisigen als boete voor een zonde die hij nooit beging, die nooit werd begaan, over goden die hun schepsels kwellen met kwalen en plagen om ze te beproeven en te louteren ik duik diep in de krochten…

hij weent om de gemiste kans zich te verheffen uit het primordiaal moeras de zwoele waters waarin hij lijzig rondjes zwom zich wentelend in ongenaakbaarheid hij weent zoals een wolf huilt naar de volle maan en lunatieke haat onstuitbaar opwelt uit de donkere krochten van de tijd.…

tijd voor liefdesval zeer gewild vooral voor de vrouw mits niet in lichte zin getild door vozers die vrij pakken bil borst eerste gezicht totale overgave met gezwijmeld heftig d'hartstocht schijn van toeval steevast hun gevoel recht de lijn krijtend smachten drijven zij naar duurzaam samen zijn stortend in duin en plein publique in vieze krocht…

bolletjesslikker wat is hier het ongelijk zij liggen daar als oude verfrommelde juffers met puitoogige brilglazen hun lange tanden komen bloot zingen zij hun eerste vesper hun ongelovigen zijn bijzondere dames geschapen om alles wat gevoel wekt te bederven kuis de kinderen met witte handdoeken klokken luiden langzaam hun vesper als onderaardse krochten…