Netgedichten

netgedicht (nr. 25.855):

kennis en de gezamelijke schade

alle gaatjes vullen zich
tot een kleine zwarte brij

kennis
het is als een nachttrein
priemende zoeklichten
en al je gewicht erachter
om dan toch nog
te arriveren in een donker krocht

tevergeefs

het verwordt zo
het vergaren van rails
naar een uitval van licht
thuishaven of tussenstation
wie weet houdt het ooit op
het klossen van een web

tenzij je werkelijk diep gaat
en dan toch nog
de dag tegemoet rijdt
per definitie

want je hebt
de onbewuste nacht doorgesneden
in grote lappen achter gelaten
maar het geeft niet, de man van
gisteren die zo goed als dood is

alles vult zich met zichzelf
in een oneindig terugkeren
van het kleine twaalfde perspectief
en de verrijzenis in zichzelf