Alle inzendingen over verkilde

De aarde drinkt de sneeuw met grote slokken en raakt verkild tot in haar ingewanden. De vlokken winnen door hun massa. Wanden van groen worden van spikkelwit doortrokken. De grondverf dekt. Dimensies dijen uit. En kijk, daar is de kerstkaart, rijstepap.…

geliefd overzag je vanaf betonnen sokkels en banieren als vader, voorbeeld en god heerste je vanuit eenzame hoogte voor altijd overal aanwezig de hamer creëerde naar jouw beeld het land dat ruw ontwaakte door de kanonnen van de Aurora door de roep om vrijheid van hen die zich schaarden achter idealen paranoia vervormde je grilligheid verkilde…

Zachtjes zucht het gras om zoveel verloren warmte en weent het talloze dauwdruppels in een verkild ontwaken . Hoe verloren ik mij ook waan in dit naderend sterven , het sterkt me in mijn hoop dat er in het zonlicht nieuw leven zal ontstaan. Dit seizoen ontroert me met haar goudbruine broosheid.…

Wereldwijd sloegen de banken op tilt, want aandeelhouders waren opgelicht, met nu ook het geldklimaat zwaar verkild: niet het tijdstip voor een lentegedicht. Het voorjaarsoverleg geeft de werkman in zijn portemonnee weinig gewicht, maar zijn bazen pakken miljoenen an: niet het tijdstip voor een lentegedicht.…

Dan is zoveel beter dan woorden of redenen of zelfs tranen, want die zijn op: een warme hand op je verkilde huid.…

Als rollen worden omgedraaid wanneer het schuilgehouden leven door de koortsdood is verkild, in het geheim geborgen, je als gastvrije ongewild het onderduikerslot krijgt toegeworpen kun je ten diepste eenzaamheid, gedachteziekte, angst je eigen maken, kan leven in de dood je wezen raken, voel je het bonzend hart van wie zich stil verborg…

De mist is binnen Reeds zijn de radiatoren verkild. Hij trekt zijn benen op. Wacht. Het wordt donker. Of avond. Hij trekt huiverend een haar uit zijn pols. ---------------------------------------------- Uit: Met andere ogen van C.B. Vaandrager (Rotterdam, 1935 - 1992)…

Kijk jij nog altijd vol verlangen rond En ondertussen wordt er nog een bladzij… Een bladzij omgeslagen voor de avond Maar weet lieverd, wanneer je eenzaam… Eenzaam en peinzend in je koude bed ligt Dat ergens op aarde een man jouw naam… Jouw naam prevelt met een pijnlijk gezicht En die man zul jij op een goede dag vinden Bloedband zal je verkilde…

troosteloos ook maar zakken Omdat ik toch niet meer naar adem kan snakken Het woeste gejuich klinkt nog in mijn oren Nu ik hier tergend langzaam hang te smoren Uit mijn gebroken nek ebt de pijn nu snel weg Terwijl ik dan toch maar het laatste loodje leg Mijn benen bungelen triest boven de grond Door de wind draaien ze wat zachtjes rond Mijn verkilde…

Mijn hart is verkild. Ik was zo stom. Ik was doof en blind. Ik zag het pas toen het te laat was. Wat was ik stom. Refrein: Weg is de toekomst, donker het gat. Ik hoop dat je terugkomt, maar die hoop is vals. 'k Weet dat je daar woont, bij hem in de straat. Soms loop ik er langs als een dief in de nacht.…

borsten zoals ze werkelijk zijn ontwaar ik dan jouw verjaarde buik na het baren of het verborgen zachte van glanzende venusharen durf je mij je ziel te tonen het diepste van jouw zijn ervaar ik dan nog heilige iconen, als het ware, zo pril geschapen waarvan een kind nog kan dromen of zal ik de pijnlijke verloren scheuten van verkilde…

Geef toch mij haar pijn en wees zo goed Te geven dat ik niet zo machteloos was Als de eenzaamheid je omarmt Als pijn of angst je keel dichtknijpt Weet dan mijn kind, Wat alle harten verwarmt Weet dan, dat moeder je begrijpt Als ooit het verdriet is verstild En jouw bevroren lach ontdooid Weet dan, dat je warmte, terwijl Je hart was verkild…

De kleine kinderblik verkilde, paste zich aan, kameleon, vervloekte zwijgend toen de zon. De kinderlach verdween, verstilde. Daar niemand om die kleine gaf, - want druk met eigen somberheid - verstikte ‘t kind in eenzaamheid. en dolf daarop zijn eigen graf.…

wat tijd van mijn leven meedeel en heel veel van het hunne wetend dat ze er niet zitten voor hun zweetvoeten, ja dat wel hoor Maar ach het zijn ook mensen met gevoel en maken wij ook soms niet een fout hier krijg je vaak een taakstraf of voorwaardelijk daar word je voor het leven opgeborgen Ach een doodstraf het zat me weer hoog ik verkilde…

we het onheilspeldende bericht De dood had je in zijn greep Ik zag hoe angstig je keek Je wilde nog zoveel vragen Hoe verder de komende dagen Er was niemand die je verstond Geen woord kwam er uit je mond Je stem die voor jou zo belangrijk was Was verdwenen als de sneeuw op het gras Veranderde in een ijzige stilte Die mijn hart en ziel verkilde…

Dan komen de verkilde kolen in blij gezwadder uit hun holen en zwikken hun bezwokken lied met zang en zing in 't eeuwig niet. Dan is het feest! Dan is het feest! In vrije vrikken komt dan de brak het veld in krikken. De snappers aan, de snoppers uit; geen klipper die de flap nog fluit.…

hoor hoor Boreas Boreas roept nu Athene aan maar zelfs haar uil verstilt opdat ze haar wijsheid niet verspilt als Empathie zo is verkild herdenk ... leer Boreas leer en herdenk speel melodieën als geschenk waarop zelfs Jafet Sem en Cham harmonieus dansen en zingen herdenk ...…

In de greep van mooie woorden kon haar leven niet anders dan droeviger worden, er lag verdriet in iedere klank en iedere klank maakte dat haar ziel verkilde, waar mannen nooit een blijvende warmte, nooit een redding waren, was de droom die haar al schrijvend op de been hield nooit te oud om voor te sterven.…

wieken En portieken slapen onder een onrustig dek Het alleene tors ik langs vele stralen licht Door lantaarnpalen geschraagd, spiegelend in mijn gezicht Wiegend op akkoorden, flitsend voor de ogen Tot de tijd mij bedekt neurie ik zachtjes toonladders woorden Sommige blikken kijken vol mededogen, anderen onbewogen Half gelogen door het hart verkild…