Alle inzendingen over verstening

ik verschans me in mezelf versteen in afwezigheid en sluit de ogen voor de angst die in me opwelt er blijft slechts wachten op de dag en klaarte ik laat me drijven op het lot…

Saffraankleurig is zijn kleed, een eiland, in een zee van verstening. Minuscule mossen rond een dwergeik in zwart- en goudgelakte schaal: kalligrafisch concentraat van leven, gespeend van elke overvloed behalve tijd. In het schemerdonker, op het lage ligbed in haar kamertje ligt de oude vrouw op haar zij, het gezicht naar de muur.…

over een eerdere incarnatie gaan of een volgende, zo je wilt, maar nu is mijn lichaam in een volstrekt eenzame afzondering, is de fata morgana kapotgeklapt en glijden de tranen als bittere lavastromen uit de kraters van mijn hart over het landschap van mijn bedroefde ziel, waar de vreugdebeelden tot verstilde ruïneresten verstollen en verstenen…

Een lokaas, dat het zwak gemoed verleidt, Een woestaardskreet, die angst en wee verspreidt, Een schaterlach van listige sirenen, Een zwijmeldrank tot doven of verstenen. O vrijheid, manna, - dat ons laaft en voedt, Wat klinkt gij schoon, wat is uw voorsmaak zoet!…

Het hemels horrorspel met zijn wind als de 5de symfonie van Van Beethoven doet mij huiveren, verstenen tot een monument ter zijner ere.…

nam van de hemel die met jou ten onder ging jij zag hun steden gaan in vuur zoals een zon ooit had geschenen zondagsogen had verblind met Dode Zeewind was verdwenen Maar jij kon, zoals je stond een troostlied zijn voor wie je vond een dame die met lede ogen zachtjes meezong met diegene die zijn hart er voelde kloppen en het niet wilde verstenen…

Nu zal mijn levenshardheid harder worden Als ooit te voren; mijn arm hart, - ik wil niet wenen, - Zal tot een harde diamant verstenen. En elk hart dat tot mij komt: - moeder, vriend of lief, - Zal ik sluiten binnen de ronde, harde wand Van dit hard hart van diamant.…

Kom, leg Uw hand op dit papier; mijn huid; verzacht het vreemde door de druk verstenen van het geschreven woord, of spreek het uit. Menige verzen heb ik al geschreven, ben menigeen een vreemdeling gebleven en wie ik griefde weet ik niets te geven: liefde is het enige.…

elk sprekend voor zichzelf onder de vermomming van de maakbare mens Hier en daar een kandelaar met een wassen onderwerp, werkwoord en lijdend voorwerp in de nissen kleine pruimelaars met plukbare ideeën, zorgvuldig en kostbaar gerijpt onder het gesproken licht De wereld is geboren in een eindig aantal vruchten Uiteindelijk zullen we verstenen…

datgene wat jij meebracht soms liet knuisten in mijn hand om hier te houden wat verborgen was en lichtjes had ontbrand om boerenbenen die ik trapte door dit eindeloze leven van mijn boerenland dat heenging met de dingen die nooit bleven om datgene wat mij raakte en ik vasthield in mijn wenen om datgene wat voorbij ging ik in stilte zag verstenen…

Als een verwante versteen ik met de geur van de vrouw En het verkrimpen van de kevers op het dodelijke mos. Terwijl de waarheid het afgrijzen verwekt, Een wilde wolk wordt, en wormen willekeurig De eerste balk van ons huis doorboren, Kom ik naar je toe en betast ik jouw kleren Ik kus je, gebogen, gehurkt en verscheurd.…

Mijn hart heeft liefde nodig Gelijk een bloem de zon - Moet ik het dan verstenen Waar het u minnen kon? De jonge plant der liefde Zo welig opgegroeid Moet zij met tak en wortel Voor immer uitgeroeid? 1876…

Franciscus heeft de Curie toegesproken Na twee jaar is hij aardig ingewerkt Hij heeft zo’n vijftien ziektes opgemerkt En nu voor spoedherstel een lans gebroken Maar lukt het hem het bastion te slechten? De rode mutsen laten zich niet knechten…

weggedraaid om maar niet te onthullen wat ik werkelijk voel dus begraaf ik mijn gevoelens stop ze diep weg probeer met alle macht te vergeten berg ze in verzonken kisten maar een blik is genoeg een oogopslag maakt dat sloten openbreken muren afbrokkelen mijn hart een knauw krijgt doet meer pijn dan je kan vermoeden je ogen verscheuren me verstenen…

weggedraaid om maar niet te onthullen wat ik werkelijk voel dus begraaf ik mijn gevoelens stop ze diep weg probeer met alle macht te vergeten berg ze in verzonken kisten maar een blik is genoeg een oogopslag maakt dat sloten openbreken muren afbrokkelen mijn hart een knauw krijgt doet meer pijn dan je kan vermoeden je ogen verscheuren me verstenen…

ik ooit in zal belanden Ik zie alleen nog maar beelden in mijn hoofd Die langs razen als boze gedachten Alle moed is bij mij weg geroofd Alles in mijn leven kan ik alleen nog maar verachten Een explosie van gevoelens kwam in mijn leven En ik ren weg voor de chaos om me heen Mijn hart is in stukjes achter gebleven Ik kijk om, en versteen…

O Socialisme, ooit aan ons verschenen Licht, dat de herleving heeft beloofd, Kom haastiglijk, verschijn, want wij verstenen, Stil staat ons bloed en lichtloos wordt ons hoofd.…

zal hier mijn hart verstenen Of dorren in zijn dageraad? Breng 't, nu 't nog anders dan van schaamte en smart kan wenen Waar 't voor iets Beters open gaat! Hoed mij voor Haat en voor Verachting: laat mij 't goede In 't kwaad, het licht in 't donker zien!…