Alle inzendingen over zachtheid van je naa

licht welfde zich rood naar lichter wit met kleine rimpelingen die in uitnodiging langzaam opengingen in de zachtheid van je mond lippen krulden in het wulpse een lach die de gedachte past dat vrijheid tot openheid zal leiden en vervolg kan krijgen in een goede match…

Je zult de eerste zijn om te weten dat ik niet meer van je houd zoals de dennebomen hun hardheid verliezen in de zachtheid van hars geuren van hoop en hop verbranden van heksen het herinneren van kussen ontsnappen aan de aarde hemelwaarts gaan en neerslaan op onvermoede, lege plekken…

zo vlijt hij zijn wang aan haar zachtheid door nachten van stormend duister van bijna geen maan naar de wassende volle tot aan de dag waarop haar zon vrij spel speelt zij is de rust waarin hij zwerft hij is haar baken zo dragen zij vogels van tij naar tij zo stromen zij…

kan een hard woord zacht vallen als het in steen gebeiteld staat kan men harde woorden bezweren met wierook totempaal of amulet hoe vallen woorden als men door een onbekend landschap reist kun je de zachtheid horen als ze aarzelend sluimeren in het harde woord…

als ik het even niet meer zie klim ik op een laddertje stof de zwarte wolken af die rondgaan in mijn hoofd ik ontdek nieuwe zachtheid vind bloemen onder 't stof veertjes van troost stuur ik naar wat oud verdriet al heb ik hoogtevrees ik klim die ladder op .…

wat we tot nu toe weten over het koesteren van illusies van gedachten in weefselpracht achteloos achtergelaten, zo lijkt het waar blijft watervlugge zachtheid ingebed als toenadering in empathisch gesteente functiezonering, ontwikkelingsvisie voor wie oud wil worden wil komen en gaan net als de zon…

je gezicht wordt mijn gedicht nog slapend in ontspanning de glimlach van een mooie droom zweeft rond je mond ogen zijn gesloten open je trekken licht innemend en je armen nodigen de wereld tot een warm omhelzen ik zie het kloppen van je hart in een hals die zachtheid toont de lijn omhoog naar kaken die toch vastberaden zijn…

Er kwam zachtheid in je stem te liggen en ach. Je zei: waarom heb jij dat allemaal bewaard? Toen je weg was en het glas gloeiend aan mijn lippen lag kwam er iets van wee en antwoord, dat toeval niet bestond o.i.d.…

ze ademt in de stilte van haar lach nog slapend draait het gezicht naar licht vertederende zachtheid kleurt een warme gloed stralend openen haar grijsblauwe ogen waar de laatste dromen liefde beloven voor je weer helemaal onder de mensen gaat komen…

Vingernerven zonder woorden dwalen over schemerdonker en verblekend zonnelicht langs getrilde slotakkoorden weven zij in tere zachtheid moegeleefde ogen dicht vingernerven zonder woorden aaien streels gekerfde huid dragen haar naar verre oorden als een pasgeboren bruid.…

op de grens van zee en land kust de zachtheid van het zand haar voeten die, waar golven naderen, ijlings vluchten verlangen doet haar wanhoop naar vervlogen dagen dat hij vochtige ogen kuste die de zilte zee steeds zullen voeden uit “Amor”…

Als ik in mezelf verzonken ben zachtheid van leven wil ervaren laat jij me toch weer ontwaken haalt me terug uit mijn dromen in je ogen de tederheid lees keer ik terug in werkelijkheid dankbaar dat ik deze nieuwe dag samen met jou weer beleven mag.…

ik ving je blik je warmte zonde mij en kleurde huid in rozerood tot liefde je streelde uit genegenheid mijn eerstekeers verlegenheid in zachtheid van beloven tot een ongekende hoogte het was geen nemen van elkaar maar geven na zeven hemels vrijen kwam verlossend Gods gebaar…

iemand vroeg om ademruimte, vloedlijn en grensvlak tussen voorbij en toekomend naar vlechtpatroon van het absolute nu en het ultieme ter plekke, naijlend als nulpunt doorschijnend als middaguur, met een zachtheid die woorden vloeiend maakt in verlengde van voorbode, sluitstuk van voorbijgaande aard, zolang het nog kan…

in afzondering verlang ik naar het gestolen hart en de eindeloze zachtheid de tedere afstand verkleurt het gevoel geeft gedachten tijd en steeds meer beweeg ik met de natuurlijke deins en ambieer ik zoete verdwijning pijnlijk prettig perfect passend weerspiegeling van het lot en verzet tegen het verleden strijkt de tijd elk gebaar…

Het kan haast niet dat ik die nooit van zachtheid blijk kon geven zoveel tederheden voor je voel die telkens uit mij te voorschijn lopen als stroompjes water van de regen Hoe je stem nooit zweeg windorgels bedwong en mij met een schittering in je ogen pijnlijk wees op de leegte van een hart dat geen liefde kent…

Kom maar mijn kindje in mijn armen hier op aarde Ik houd je vast neem je mee koester je Ik je moeder in vadergedaante Jij uit de warmte van dat enige echte warme moederlijf in mijn sterke armen die je voelen in je zachtheid in je hartenliefde je ontvangen Jij die me voedt in mijn vrouwelijke liefde…

stug was de klei waarin ik jou boetseerde ze gaf maar langzaam jouw frêle vormen vrij de fijnste details heb ik met liefde uitgestoken de scherpe trekken met zachtheid doen verlopen naturel ben je gebakken zonder kleuren en glazuur heb ik jouw ziel met mijn handen kunnen vatten…

wat is verder gaan in een bestaan als alles is gestild in zijn verlegenheid met wat formeel nog restte in z’n tijd van levenslang werk aan gelegenheid zijn droom van leven samen oud eeuwig zorgen gelieven met elkaar dat moet toch kunnen niet waar waarom ging alles dan in de fout het gist in zijn gebroken hersenpan de schrik de angst ‘t…

in de stilte van dromen fluister ik jouw naam misschien kon jij het horen als het vallen van een traan die in zachtheid is verweven tot een parel van verdriet waar de stilte uit verdwenen toen mijn hart verliet als geschreeuw in de nacht in doorbroken gefluister laat de liefde van die tranen mijn verdriet zijn in het duister…

ik proef de zachtheid van jouw woorden ik voel de warmte van jouw lach ik wil nog even stil genieten ... zonder woorden als het mag ik spiegel me in je stralende ogen ik loop over van puur geluk ik wil nog heel lang stil genieten ... echte vriendschap gaat nooit stuk…

Dat ik het hart van de mooiste vrouw mocht veroveren lag niet aan mij maar jouw bonzend jou degene, die zich overwinnen liet met glinsterende ogen blikkerende tanden als vlijmscherp ijs dat maanlicht ontmoet aan de zachtheid die jij met duurzaam draad verweven hebt om mijn uiterlijke schijn…

omweef jouw zachtheid in het dansgedwarrel van stervende bladeren aanschouw er leegte door het verbreken van tastbaar houvast omsluit het gloren in amper licht gevoel als een duistere kus die bekoren wil en berust gelaten waar kwetsen vervaagt dans het gedwarrel van stervende bladeren…

Je ondervangt me Omsluit me met zachtheid als vanzelfsprekend Zet neuzen in de goede richting Maakt blik en schade door schande wijs Het is een van die nachten waarin tijd tekort schiet en woorden te over lopen Zolang woorden niet verwarren met daden is er niets aan de hand... Anders, neus gestoten.…

zelden voel je zoveel zachtheid in een mensenziel sporadisch hoor je de breekbaarheid in een stem bijna nooit lees je kwetsbaarheid in één oogopslag zelden bemerk je zoveel kracht in een uitzonderlijk mensenhart vandaag valt alles met jou samen in een mooi zeldzaam ogenblik…

Als tedere bloemblaadjes openen van de witte roos in maagdelijkheid zo puur onbevlekt in zachtheid van diepe liefde zoete geuren van beminnen zit er een steel van doornen die het hart bloeden laat want ieder die het pad bewandelen gaat weet dat niets is zonder pijn en zorgen van verleden het nu en morgen…

in jouw ogen gevat een zilverglans weerspiegeld zonwitte dagen die dromen voeden van bij me horen het is geen vals alarm ook niet in de diepe rivier jij toonde de weg over mijn lippen het gaat vanzelf nestel zich in mijn bestaan de zachtheid van jouw hart alsof jij met me vrijt in de oceaan……

de toortsen branden langs de paden van het verleden er is geen verloren tijd wel een verlichten van het heden wat ooit geleerd werd mag nooit meer vergeten de weg van harmonie ligt open de zachtheid leren zien tussen de regels van het harde leven voeten op de grond altijd op de grond…

Ik schrijf het nu maar op, want strakjes ben ik het vergeten. Is alles donker en leeg. Zal ik het niet meer weten. Ik vind alleen maar lege ruimtes, op plaatsen waar ik vroeger antwoord vond, volledig in het duister, loop ik nu tastend rond. Soms daagt het mij ineens, kom ik mijn antwoord tegen. Maar op een hele andere plaats. Had het…

Vogel op het land Mag ik je aanraken Mag ik jouw zachtheid voelen En je mijn gelijke maken?…