Alle inzendingen over liefde

Ik heb een tempel in mijn hart gewijd Voor uwe liefde, en eenzame uren lang, In vroom vereren en devoten drang, Ben ik daar bij u, wen gij verre zijt. en als ik biddend daar mijn leed belijd, Leeft heel mijn ziele, en meen'ge zang Ruist door de hooggewelfde zuilengang, In 't statig huis van stille heiligheid. En 't was me somtijds of…

O kwade wijven vol van nijd en spijt, hoe wrang uw tongen rollen in hun hol! Hoezeer het schrokken van uw haat u leidt, dat u zich in uw gal verslikt en bol uw rode hoofd laat draaien als een tol, dat zweren van verwijt te barsten staan in uw bevroren schoot, tekort gedaan door het wier pen u nu ter dood benijdt, omdat het u bij leven koud liet…

Van achter het masker, uit de gaten, aan hun git gebonden zijn de woorden, slaan een laken rond niets dan hiaten, verwijzende naar verlaten oorden, pracht van niets waartoe het nooit behoorde. Lyriek ontkent net zo haar verwoording, haar zang gaat dwars doorheen elk woordending, het perforeert elk 'ik' en de persoon.   Maar, bazuin, leg niet…

Alles wordt donker rondom jouw aanwezigheid -- Blijf in mijn ogen!…

Het wrede ik ontdeed zich van zichzelf en werd onzijdig het, categorie, decimaal bestaan, een tien zonder elf, abstractie van de spiegel, weg van wie het ziet, zag, gespiegelde reflectie, beeld in een regel die elk beeld ontkent, spectraal gezichtsbedrog, het zijn ontwend. Als haar ogen het tot man herlezen: tot marteling wordt lust, en vorm…

Het druppelt licht in Rijnsburg en in Leiden De dag is nog in nevelen gehuld Van nachtgedachten zijn wij nog vervuld De droom in non-rem slaap verfrist ons beiden Een droom blijft vaak in nevelen gehuld En ook al druppelt het nog licht in Leiden De lucht klaart in Oegstgeest op voor ons beiden Al zijn we van de nacht nog diep vervuld…

Ook hier: verboden, mijn liefde! Er is geen plaats -- voor een paradijs!…

Nu het zich afwendt van het bestaande, vindt er vreugde plaats en tijd. Er ontstaat gelegenheid, ruimte voor wat gaande is. Het bedachte was slechts wrede daad want verstokte woorden koesteren haat voor wat hen van het onbestaande scheidt, omdat hun zin nooit naar het echte leidt. Pas wanneer LAIS hen klank en waarde geeft, laten zij voldaan…

Toen hij de markt bezocht zag hij juwelen een schat van linde purper en smaragd en zijde om rondom zijn hoofd te winden tot turban van zijn tanende gezag en ook een kleine parel die daar lag en steeds vergeefs opglansde in de weelde - die nam hij op en glimlachte en streelde mijn dofheid weg ik zag hoe hij mij kocht met blijdschap…

De zwaarte is het zwijgen van de steen. Hemelblauw is hoe zwart in licht verstart: onbewogen vliedt alles van ons heen en ruimte laat slechts leegte in ons hart. Dat onverschil daarbuiten maakt ons hard en iedereen draagt maskers dag en nacht. Het water waar de maan in straalt en lacht de bleke bodem lokt, maar 't licht is koud: LAIS is huiveringwekkende…

Van het gebeuren meende het dat het geschapen was, en van die schepping dacht het zelf het doel en de betrachting, ja, hét van het te zijn. Tot plots, o stille dag, gezegend uur, toen het het echte zag. Het echte heeft geen naam en ook geen doel. Het echte is niet iets, niet eens gevoel dat je in rust alom ervaren kan, met het gebeuren mee van…

” Wenn es Abend wird, Verläst dich leise ein blaues Antlitz.” Trakl, Verklärung Blauw, violet met purperen vruchten vouwt de avond zich langzaam de handen en vogelzang waart weids door de luchten. Streng de nacht bekruipt de trage wanden en zon bloedt uit in wazige randen. De peulen der graven barsten open in het wit van de maan. Lijken lopen…

In nachten van zinledigheid toont god zijn pinksterdrift de hand van zijn aanwezigheid: vurige vingers in het zwart gegrift De wind slaat in de tuin, papieren waaien weg, waarheden vervallen De geest, in hart en nieren vuur, brandt in ons allen Hij dringt door in keel en hand Daden lichten op bij het spreken Harten zullen zinvol breken…

“Schlaf und Tod, die düstern Adler / Umrauschen nachtlang dieses Haupt” Georg Trakl, Klage Slaap en dood, uw zwarte zeilen ruisen en vermalen worden 's nachts in het hoofd woorden tot korrels, letters tot gruis en buiten stormt het Niets, stom als beloofd: koud en stil wordt het leven weg geroofd.   Lijven rijten open op de tanden van…

November. Verlangen werd gehunker. Zwart zijn de wieken van het gedane. De schriele gestalte in de bunker vermaakt zich met wentelen in wanen. Het is verdriet, maar dan zonder tranen, bedrog als gevolg van de belofte, doos voor het andermaal verkochte, liefde verstrikt in het haten van toen, lust met de wansmaak van het bezochte. Hoe…

Kijk daar kwam ik enigszins verkleumd aangelopen, het was een zonnige dag, maar wel tamelijk koud. Ik was op weg naar jou, omdat ik durfde te hopen dat jij nog steeds wel een beetje van mij houdt. Ik belde aan, maar jij hield de deur gesloten, en was er geen enkele reactie op mijn geroep. En zo hielp jij ook dit gedicht naar de kloten, zoals…

de geur van lang verwachte regen op een droge bodem een dorstige wei die geur ben jij de geur van eindelijk en iedere grasspriet en ieder bloemblaadje zijn wij, zijn wij de geur van dampend verlangen en altijd van alsjeblieft snel weer, nog meer kom hier, bij mij…

December. Bomen staan naakt en bevrijd. De huizen glimmen en de spin gaat dood. De kale maan houdt niet van narigheid: zij wil haar aarde echt en recht en bloot. De zon loenst schuin, zijn gluren is van lood. De mens loopt krom, kop in de kast en koud zijn de gedachten, lelijk, dom en oud. Niemand heeft haar licht gezien. Hier ging zij…

In het verdroogde oord van dit bestaan horen mensen hun naam, en ze steken een licht aan, jaren nog van hen vandaan: gekromde stralen geven letter-bleke schijn van wat nu handig wordt ontweken. Die ster blijft staan, als eindelijk eens iets echts in dit onwezenlijk verhaal. "Past jouw hand niet in de handschoen van dat niets?". "Is dit dan hoe…

In de droom van de daden, de wilde stroom van het echte, waren de dagen nog vol zon en velden. Die verkilden onder de wet van strakke wil, jagend naar de hoogste winst, het nu verdagend tot ooit, een hier of daar of dan maar nooit. ’t Verleden dat zichzelf nu droomt was ooit daad die het vlak van nood en wet doorbrak. De schim die nu met verlangen…

De steen der wijzen is een dode klomp. Een hart van goud dat sterft, wordt weer orgaan dat in het lichaam klokt, slokt, blind en lomp. De hemel is een dunne laag bestaan in ’t leeg heelal dat ons is aangedaan. De groene nijd bevrijdt met nijpend zuur de winst uit onze lijven en elk uur verschrijft men vast tot data in metaal. De mens verkoopt…

Jij geeft niets om mij, ik hoop dat je plezier hebt -- Met mij gaat het goed.…

Noli me tangere: Bemin mij voor een avond met jouw ogen, ontketen mij, bevrijd mij van die nooit genezen pijn. Dan kan ik jou op vleugels dragen.…

gisteren nacht had ik een droom ik keek naar jou nooit wende je of werd gewoon een discussie en je zilverkrullen ik keek naar jou verstrengeld pratend nachten vullen je was inmiddels op mijn lijf geschreven ik keek naar jou bleef je oneindig liefde geven gedachtes die ik rijmend probeerde ik keek naar jou hoe je schilderde, me inspireerde…

Er is geen god die slechts voor ons bestaat. Er zijn geen wetten die ons leiden kunnen. Er is geen vijand, geen duivel die ons haat. Er zijn geen woorden die ons redden kunnen. Er is leed dat wij met wrok verdunnen. Er is nijd die nijpt in onze billen. Er is weelde die wij blind verspillen. Er is de schoonheid in de lelijkheid. Er is een zucht…

Mag ik je naakt schilderen met die gelukkige glimlach onder de halfduistere maan in het holst van de nacht Kan ik je fluisterend voorlezen uit het boek met duizenden bijzondere sprookjes terwijl je luistert Zal ik mijn adem zuiveren met de zuurstof uit het duister terwijl jij verder vertelt wil je nog een keer mijn naam fluisteren…

We waren door het dolle heen zo blij met elkaar, zo blij elkaar gevonden te hebben liefde gevonden te hebben ware liefde, voor jou en mij ...Mijn liefde voor jou is er nog ...je kunt haar zien stralen ...waar je ook bent, laat de zon ...van je bezigheden ondergaan ...en blaas de wolken van je zorgen weg ...dan zie je haar, zie je mij ..…

ik proef je nooit genoeg ik voel je nooit te lang er is iets in je armen waar ik altijd naar verlang je draagt me zonder moeite de zon zegt ons gedag duizend sterren stralen in je ogen en je lach je vult mijn hart met kussen we dansen in de nacht het gras aait onze voeten huid op huid zo zacht je handen strelen teder de droom, de…

Als de dag sterft, in de klem van de nacht, zal het als een ster verschijnen, minnaar van haar al. Rood kleurt het haar wangen, zacht. Het licht is jurk, glijdende zijde daar waar haar oker zich onthult: huid, gebaar van haar, één glimp ervan geeft het bescheid. Het laat zich door haar leden leiden, scheidt hemel van aarde, water van hel…

Ben jij een engel, en ik een hond? Kom jij uit de hemel en ik uit de hel? Of ben jij een hond, mijn hond? En gaan we samen naar de hel? Waar neem je me mee naartoe? Waar neem ik jou mee naartoe? Waarom wil je van mij houden? Wat kan ik jou ooit geven? Hoe meer jij van mij houdt hoe meer ik jouw liefde verraden moet, verscheuren moet als…