Alle inzendingen over landschap

. de herfst ruist in hoge sparren fluistert over het late gras rimpelt het koude donkere water een gebroken spiegel in de rode ochtendzon .…

Ze schenken er de wijn uit sprookjes de warmte heeft er andere vormen terwijl plevieren fata morgana’s beleven en passerende beschouwers bijzondere beelden zeven.…

Onder de felle, wrede zon gloeit vonkenspattend oogverblindend gouden graan tot aan de lage einder De strakke lucht van Pruisisch blauw staat als een reuzenstolp over de zee van blinkend koren dat rijst en daalt op windgetij Zoals in Pharao's tijd wijkt het uiteen, een diepe voor Wij gaan er goudbestoven door uitbundig roepend: Dag…

dit gedicht ritselt ronkt en ruikt naar kuil cirkels door het gras trekt de tractor er achter verbergt het bos de stad als was zij er niet eens aren knikken heftig ja het geluid van werken betrapt me wielen raderen door het witte ritselland een kladblokje wappert op de weg naar Jelsum een klein jacht jakkert door de aarde als…

De runderen staan als witte vlekken op een verre heuvelrug weerkaatsend de witte wolken van de blauwe hemelbrug. Groepen bomen staan als reusachtige dieren op de vele poten, verspreid in het golvend akkerland. De buizerd bidt voor hij toeslaat en eet. Ik weet. De schoonheid die mij ontroert en dwingend naar binnen voert. Zelfs het niet…

Lom en Luster daartussen de smalle weg hoog op de kille ongenaakbaarheid in de breekbare ademlucht van de koude bergen zomer en herfst daartussen witte kleden op hun rug gehuld in frêle sluiers en afhangend kant van vallend water staan onwrikbaar de hoge bergen de weg krult zich intussen vergenoegd met aan zijn zij het…

Zware zeeklei ingeklinkerd; geschept, gekneed, gespoeld. De strijd van land en water eindelijk beslecht door turf, het warme bruine goud dat voetafdruk en plantenrest en mensenhand verbindt tot troostende, behaaglijke warmte. Het uitgeklede veen blijft achter en vertelt van dingen, voorbijgegaan als trage platte schepen. Vanuit de craquelé…

Je bent zó mooi, vol verleiding Mijn adem stokt telkens als ik je zie Je nodigt mij uit om de sirtaki te dansen Kreta, mijn lieve Kreta ik kus en omhels je Je laat mij je geheimen van de bergen zien De rustieke dorpjes waar de tijd stil staat Je muziek klinkt bijna melancholisch Kreta, mijn lieve Kreta neem mij met je mee Je eeuwige zon…

dit eens zo ruige primitieve land met de geurige sneeuw van amandelbloesem grijsgroene rust van stugge olijfbomen de bedwelmende geur van citrusbloesem de zuidelijke geest van ooit rustig gerijpt in vele eeuwen zo sluipend ruw verstoord langs de blauwe kalme oceaan met grillige roze kathedralen staan hemelhoge dure bouwsels boven de…

de maansikkel uit zilver gesmeed, doorklieft de schaduw van de nacht…

waar licht verschraalt en dromen stollen land tot welke macht versteend platgetreden dwaas van gedachten de wind monddood geen vogel vliegt nog verwoest luchtkastelen aarde stilzwijgend stil veert onder voeten schaduwen verloren lijviger dan ooit de stad onbebouwd waait er een boom voorbij ik was nimmer hier…

Een rode lijn door het gebied De Hollandse IJssel, onze rivier Begeleid door steen en riet een lint van werk, vertier Een visser peinzend aan de kant De dobber vol van leven De aanbeet, vis, een figurant Door honger aangedreven De hand omhoog, een schipper zwaait Een kind wijst naar de boeg De vlag wappert, ach het waait De reis nog lang…

omdat hij alles vastlegt nergens over nadenkt zich nooit aangesproken voelt met wat door anderen wordt bedacht sneeuwt alles onder het geweten schrik je van een blikje groen door de bouwvakker vergeten want dat heeft zijn nut bewezen maar beschuldig hem daar niet van…

Bekend is dat god de wereld schiep behalve Nederland, dat deden ze zelf, zonder hun ingrijpen was Holland een zandbank in de Noordzee We polderen zee en meer in tot land bouwen steden op de oude bodem en uit heimwee naar 't verdwenen water graven we in de bodem weer een meer Men fluistert dat door eeuwen spelen met wind, zand en water,…

nog een late vogel dooft het avondrood de dag slinkt in een vager vergezicht…

volgroeide velden onder trilling van de zon het groen was rijper dan de dag die hij met volle teugen drinken kon ranken tilden hem omhoog zijn plek, zijn graf dat hij gewon zo vol en zo verfijnd dat hij er stierf totaal verwijnd…

Verborgen taal Huizen hebben hun verhalen. Keukens, kelders, slaapvertekken, zouden daar gedichten huizen? Door ramen zullen wel eens woorden lekken. Er is onuitsprekelijk veel gebeurd dat door de stenen lijkt geabsorbeerd door restauratie werd de buitenkant weer schoon maar vanbinnen zit verleden in zichzelf gekeerd. Veel verhalen…

IJsland wereld van witte energie Zon en sneeuw zo zuiver en puur Reykjavik stad onbetaalbaar mooi Trendy clubs in het nachtelijk uur Chique centrum lichtjes in de bomen Huizen in diversen stijlen gebouwd Warme mensen gewend aan de kou Open en sociaal voelt zo vertrouwd Gletsjers sprookjesachtig prachtig Ontroerend wonder natuurschoon…

donkergroene doodstille naaldwouden eindeloos onder de laagstaande zon het ruisen van de ijskoude wind in de toppen van statige reuzen doet je mystieke huivering voelen in deze grenzeloze aardse ruigte…

van horizon tot einder een trage zilveren stroming langs verdronken bomen op hun gerimpeld spiegelbeeld langs rijke ijsselhoeven en werkloze graanmolens onder een gesmoorde zon in witte flarden op grijs gakkende ganzenformaties luidruchtig op reis gaand *** de ooievaar is terug in dit drasse land dat zo eindeloos is met…

We noemen hem de blauwe reiger Maar aan het water oogt hij grijs In zijn stofjas: een erkend zwijger Zijn roep is niet meer dan gekrijs. Hij houdt zo van die stille waters Hun diepe gronden en wat er leeft Onder het oppervlak, de praters Daarboven negeert hij beleefd. Zintuigen gericht op ’t kleinste teken reageert hij als het water zich…

uitgehold staat hij te sterven staande zoals het kennelijk hoort verwoest door vele jaren nooit boog hij het koppig hoofd…

winter als gedicht in de fruittuin hangt muisstil een roerloos wachten de greppels staan vol water een wolk spiegelt zich erin…

in het dal staan schapen en koeien een mandarijn rolt een citroen rolt jonge bomen rennen langs de heuvels een mandarijn rolt een citroen rolt schapen en koeien blaten en loeien de mandarijn rolt het gras en de bomen wuiven en joelen de citroen rolt…

zondagmorgen vroeg meeuwen drinken aan een plas de iepen zwijgen ik stap langs holle wegen er kraait een haan oproerig…

Ik geloofde nog in grote mensen en vooruitgang, en weet dat ik als kind gehoorzaam alles onderging: ik deed mijn best, moest leren wennen aan verandering en zag bij Ajax de volkstuinen verdwijnen, de aarde werd met brute kracht getild. niet huilen nu, ik was al vijftien en wist er zou een ringweg komen langs de stad, een opening naar Diemen…

onder veeltintige grijsheid stroomt de zilveren breedte schuine donkere regenstrepen waar de hemel de einder raakt verre kerktorens zijn versluierd de wind brengt huivering land en lucht vloeien ineen in de grote eeuwige stroom die drast en sombert en de ruisende regen meevoert naar kille verten…

een verlaten plein in de avondschemering geluidloos overmeesterd door de zachte sneeuw een vermoeide passant die plotseling stilstaat het hoofd draait naar het plein toeschouwer van een verstilde wereld dan wendt hij zijn blik af en herneemt met trage tred zijn reis in de verte krast een vogel…

gezicht op hattem koeien staan te mijmeren boven hun spiegelbeeld versierd met waterlelies hattem ligt daarginds dromend in de zomerstilte als in voerman’s tijd de klokkenspelklanken kon hij niet schilderen zwolle was nog ver weg gelukkig maar…

Zij is jong ontroerend,onthutsend, ontstellend jong net vrij van de last die nu op een steenworp rust grommend, knarsend, knerpend koude ademend wachtend op een kans. Zij zal jong sterven steeds weer maar nu vibreert het leven tussen haar flanken nu draagt een zoete wind vol kruidige geuren rusteloze hommels van bloem naar bloem.…