Alle inzendingen over overlijden

Ze klimmen aan de uitgestoken hand de kant op, kijken langs je heen; op weg weer, als zij waren toen ze in dit nat abuis verzeilden. Dank- bare schimmen die zich sluiten als het water zelf. Soms brengt de dreg sereen en willoos materiaal in vreemd geplooide stof. De dood als regisseur van stilstaand beeld drapeert het water dat vibreert boven…

Een sneeuwwit tapijt over grauw land. Daarmee is zij begraven, deze ochtend. Pakken jeugdherinneringen bedolven Onder een ijzige en podiumvaste zon. Achter aangestaarde glasramen, Als foto’s van toen, vloeiden tranen, Jaren van levenstoneel achter de rug, Herenigd in dezelfde kerk van toen. Schrijdende voetstappen kraken de kern: Flitsen…

Ik kom nooit meer van je los Ook al ben je er niet meer Niet dat ik zou willen In dit grote levensbos Het doet gewoon nog steeds wat zeer Papa, 15 jaar al 15 jaar zonder kontakt Zonder een teken van leven Een lek vat bomvol verdriet Waarin het peil jaarlijks wat zakt Ik kom nooit meer van je af Zoiets staat nu toch wel vast Toch voelt…

Weerbarstig puberaal knellend keurslijf Ontpopt om een wijdere wereld in te vliegen. De horizon stralend toelachend, maar Uit de wereld gerukt zonder verre vlucht. Wij staren in het luchtledige door het plotse. Een vrolijke vrouw zal je nooit zijn, Jij blijft ons nabij in gestokte wording. Dit overstijgen werkt verscheurend, Wij staan…

je kunt nog zo'n lovend gedicht over de dood schrijven het blijft hoe dan ook een schraal relaas de dood is een ijskoud gegeven... het leven echter kan soms zó aaibaar zijn je kunt het omarmen en stevig vastpakken en het zal je nog aangenaam verwarmen…

Het was doodstil rond jouw graf er hing een donkere schemering In mij kwam jij die trap weer af met in jouw ogen die glinstering Het was doodstil op je kerkhof geluiden klonken flauw, van ver Samen bereisden we dit doolhof en nu bewoon jij een verre ster Het was doodstil op je rustplek een enkele uil kraste in het bos Ik leun maar even…

Hij is er altijd al geweest, je wist al lang van zijn bestaan maar het deerde je eigenlijk niet hij had zoveel gezichten, zoveel verschijningen, zoveel vormen dat je hem soms niet eens herkende als zijn tentakels over het leven gleden Je kwam hem tegen als vallende bladeren in de herfst met glanzend geel, bruin, oranje en rood, als verdoffing…

Zij die dood zijn en die gauw moeten, Schijnen elkaar vooruit te ontmoeten; In 't laatst van hun leven hebben zij dromen Waarin reeds gestorvnen binnenkomen En rustig met hen zitten te praten En zeggen: ‘Je moet het leven laten Glijden, dan gaat het haast vanzelve...’ Maar die nog leven plotseling haten Hen, die zo gemakkelijk praten…

Beschouw hem als je gast, verzorg hem als was je hemzelf. Je kamt toch 's morgens nauwgezet je haar en scheert je zorgvuldig? Hij woont al lang bij je in, in alle kamers nog wel. Vult hoeken, gaten en kasten, laatjes en plinten zelfs. Als ik je ook nog eens een keer een goede raad mag geven: trek met hem op, leef met hem mee. Begint…

Elke dag wel een reclame voor en van 'Jan'. En allen uit de uitvaartbranche die positief vertellen over je laatste gang en dan met (na)druk op je nabestaanden maken ze je bang geven een schuldgevoel met doodgoeie prijzen welke je kan verzekeren van je wieg tot je graf levenslang... bang!…

Het maatvaste was een vereiste een gedicht mocht best een lied van melodie en ritme vertonen Hij tikte met zijn hand het tempo In het ruisen van het bloed kwam een hapering in, een huppeltje dat de cardioloog verontrustte eerder had gehoord en gezien Jij hielp me eens een gedicht te vervolmaken, ik vraag me af waar dat sonnet is gebleven…

Een vrouw van Duitse afkomst die in Friesland schreeuwen heeft geleerd, is tegen het begraven met het oog op schijndood. Zij wil mij een boek in drie delen lenen waarin staat hoe alles ontstaan is. In verre droom verschijnt mij snachts de Glorievolle Maagd, die ik beloof ter bedevaart te gaan naar Lourdes. Een datum heb ik niet genoemd…

‘t Was lichtjesavond op de Ommering Een koor zong in een zaal een zeemanslied Totaal niet passend bij rouw en verdriet De stemmen, hoewel mooi, puur pijniging Gelukkig zorgden fakkel, kaars en gel Voor passend eerbetoon, serene rust Ik werd me van een gitarist bewust Die zachtjes hallelujah zong, dat wel Ik hoorde harten breken om me heen…

(voor Menno Wigman) Ineens ben je helemaal weg van de aardbodem verdwenen voorgoed in slaap gevallen de warmte uit alle genen er resteert slechts een leeg hok in de dichterlijke paardestallen. Je wist ons zo schoon met woorden te verblijden je hart zuchtte 'pech!' maar over is het lijden blijvend zijn jouw poëmen en ik ben blij dat ik eens jouw…

je zou nog een vlieger voor me maken van latjes, papier en lijm en heel veel touw zoals vroeger mijn vader op het strand zouden wij weer uitgelaten kinderen zijn rennen zouden we - op blote voeten met wind en vlieger mee ik weet dat je nooit wilde geloven aan wederopstanding maar toen ik je vroeg een vlinder te zijn liet je niet lang…

Nachten hadden zo hun eigenaardigheden speels en avontuurlijk als een kinderlijke held die het bed deelde met hemelblauwe luchten tranen vielen als regen in het openlijke veld hij hield zijn adem in, als verdriet te hevig werd dan zag hij weer ganzen die in formatie vlogen om een ander land te gaan verkennen met dezelfde emoties als die er…

hier sta ik dan een oude eik wiens takken ooit jong en groen nog zich verstrengelden met een appelboom uit de wortels van die omhelzing entten zich de loten die schuilend eerst groter groeiend later uit onze schaduw traden zo is vol het leven in het kleine woud dat wij samen waren tot rot op zekere dag ziek en dodelijk mij…

Toen vroeg ik aan de Heer: Vertel mij, hoe ik dit leer. Te zijn zonder er te zijn. Nu ik haar alleen laat, in pijn. Zal m'n licht dan zijn gedoofd? Terwijl zij mij nog wel gelooft. Kan ze m'n liefde dan nog voelen? Of zal die ook eens gaan bekoelen? Zeg mij: is dit egoïsme in mijn hart? Wat mijn ziel en hart nu zo verwart? Moet ik leren…

iedere dag doet ze haar best om zo stil mogelijk te zijn de kleine breekbare vrouw ik ben stil uit gewoonte fluistert ze haar hand strijkt over zijn achterovergekamde grijze haar ik wil niet dat hij door mij wakker wordt ik mis zijn glimlach het meest hij is niet dood de wonderen van techniek doen er het zwijgen toe ze…

Nog lang niet het einde nabij maar opeens daar afscheid nemen Wel eens over gesproken maar nog veel te jong er is nog zoveel te doen nog zoveel te beleven Nog steeds niet laten zien wat de mogelijkheden nog zijn iedere dag is er één er is nog zoveel te genieten Een mensenmens je hoort bij ons je kan niet gaan wij zijn er nog niet aan toe Tegen beter…

Langs de wegkant de sporen van je banden, het verhaal afgesloten, de fotograaf wil plaatjes als beloning voor de dag, zijn licht spiegelt in de ruiten, draaft maar door, je komt het tegen in de plassen op het hek, de dood te lezen in de trekken op je gezicht. Morgen vers in de krant:hoe Jackson Pollock de nacht doorsneed, dat hij heeft geleefd…

Draag me zacht: door al mijn leden Klopt het baemren van uw voet: Draagt me zacht: bij iedre schrede Drupt mijn klare, levend bloed. Draag me zacht: door de ijle landen Waait de nijd'ge wind zo koel; Of zijn 't al uw kille handen, Dood, die 'k om mijn slapen voel. Draag me zacht, gelijk een blanke Lampenvlam in woel'ge lucht,…

Ik ben abonnee van de NRC Lees graag overlijdensadvertenties van hogere kringen met pretenties Roderik, baron met dubbele achternaam Ade-lijk vol eigenwaan Hubert, inkomend gouverneur Siegfried, professor, doctor, ingenieur net zo dood als Sloofje Sleur Karel, CEO, overladen met eer vlamt nog één keer met longen vol teer De achterblijvers…

Een afgedankte autoband rechtop in het water blijkt dichterbij te zijn de rug van een hond, drijvend in een vloot van voorbehoedmiddelen met zijn poten naar beneden, met de andere boten mee, langzaam naar de sluis waar hij wacht, rustig op en neer zolang het nog niet gaat in fase met de zee.…

weet je pa ook na vandaag wel zal zonder antwoord het waarom toch mij blijven bozen zal ik tranen huilen van verdriet om het verlies van vanzelfsprekend toch altijd jouw aanwezigheid in het hier en nu maar weet je pa de armen om elkaar trots of troostend knuffelend geslagen zal ik blijven voelen zoals dag in dag uit in voor en…

Nu ik nog ben wil ik de dood beleven te meer daar hij als waarde niet bestaat, ik pleeg geen roofbouw op een later staat waar ik als ziel of schim subtiel zou zweven. Niet eens een lokkend omgekeerd verleden is het hiernamaals met zijn eeuwigheid, die dwaze som van korte stukjes tijd waaraan wij, mens na mens, ons bloed besteden.…

In één zucht schuilen duizend gedachten van momenten waarop ik lachte van momenten vol verdriet soms weet ik het zelfs niet Voor elke dag komt een bedenking bij Vandaag is mijn gedachte "jij"…

Voor Jackie ik zou nog eens naar jou en jij zou nog eens naar mij maar we woonden overzee dus niet zo dichtbij maar toch was je altijd dicht bij mij zo kwetsbaar het leven nu voorbij in een fractie van een seconde de ene seconde ben je nog hier de andere seconde ben je daar in die andere dimensie waar ik weet dat je…

Het spoor leek eindeloos door te lopen zelfs voorbij de horizon we konden hem lang volgen maar plots was daar het einde toch besloot hij verder te gaan langs de rand en daar voorbij in het duister voorbij de einder konden we hem niet meer voelen op die tijd op die plaats daar vond hij rust daar was weer licht wij konden dat niet zien…

ik kijk nog een keer om en zie uw assen vallen alsof ze nog even het gewijde gras willen borstelen zoals de wind doet met de fiere boom voorbij uw nu gesloten vensterruit U praatte graag en met de handen even opgeheven kwam niet alleen Goethe weer tot leven maar ook uw pijn, nooit aflatend, met vragende vingers naar oorlog en kinderjaren meer…