Netgedichten

netgedicht (nr. 68.539):

Bij mijn graf

Vandaag sta ik bij mijn graf,
waarin ik eens zal rusten,
onder oude dennebomen.
De zon schijnt door de takken.
Het is hier stil.

Als tiener stond ik hier ook,
toen opa ter aarde werd besteld.
Dezelfde bomen waren getuige.
Vader en moeder stonden stil,
bij eenzelfde moment als nu.

Als opa ben ik nu zo oud als opa.
Alleen zijn gebeente is gebleven,
als teken van zijn vergane leven.
Hier heb ik de as van zijn dochter,
die mijn lieve moeder blijft,
aan moeder aarde teruggegeven.

Waar verleden overleden is.
Waar toekomst ongeboren is,
heerst rust.
In het moment waarin we staan.

Waarin bomen blijven wortelen.
Waarin aarde zaden kiemen laat.