Alle inzendingen over emoties

een streling voor het oog en oor de muzikale klanken van Kyteman “Sorry” klinken door de kamer en het is puur genieten op de schoorsteen het potje goud gevonden aan het eind van de regenboog gevuld met geluk en goede wensen de fluistering van liefde dromerig en toch muzikaal gebracht…

Na vele jaren oponthoud rust zij in het kopergroen Tussen het roze groen en blauw zonder kou Zonder vergeetmenietjes te kuisen, zonder Naar het frisse gras en mos er onder te verhuizen Zonder rag of schimmels te verslinden hier bij de linden Zonder tranen uit tuiten rust ze liggend zonder te fluiten Als lafenis zonder weerbarstig…

Ik wil niet wakker worden Weer een dag met angsten Weer een dag met zorgen Ik zie er steeds meer tegen op Naar de dag van morgen Ik verdoof me elke dag weer Weg met al dat zeer Gespannen als een boog Wachtende op de pijl Die mij zal verlossen En doen ontspannen Dat is mijn grootste verlangen Tot die tijd neem ik nog een pil Alleen zo ben…

Daar fluistert de wind heel zacht Waar onbegrip droeft en neersabelt in harde woorden daar zwijgt slechts de stilte in het goud Zachte stroom van liefde kabbelt in duizenden waterdruppels als regen op dorre bodem Dorstig drinkt moeder Aarde kwistig ontkiemen zaadjes en ontluiken bloemen in de mooiste kleuren Groene struiken wuivende…

de nacht klokt twaalf uur geen mens voor hem met hem hij alleen met z'n kroketje uit de muur met stoppels op 't gezicht in 't neonlicht verdwaalt in zichzelf zweeft zijn 'ik' in wanhoop…

wanneer men in neerliggend gras enkel spoorloos weervindt dan is ze aangedaan weggegaan van zogenaamde betrokkenheid…

dit is alles wat ik vraag mijn vriend geef me een plaats 't zij nu of later leg me vast in tijd aan jou gegeven ik zal de ruimte delen met alle vrouwen die je op je netvlies hebt bezeten je oor gestreeld in hun verleden tijd veel mooier nog is zij, die lang het bed met je mocht delen maar geef mij toch een plaats al was het…

je kijkt met donkere wolken je mond is zwanger van de zware letters donderend stort je inktzwarte woorden druipend dweil ik je verhaal en wring je al wurgend uit…

verdwijn als de bliksem doorslechte vrouw voordat ik je bezwanger met mijn nu en dan opgerukte hanger je hebt mij alles ontnomen waarvan ik uitermate veel hou je hebt mij gepezeweefd met je doordrammend geklaag je monsterachtig snerpend gezaag dat sneed door dik stammige bomen te lang heb ik op ‘niet willen horen’ geleefd wat er van jou…

Dromen vallen uiteen zoals de zomer verbleekt in de herfst Laat me vergeten dat de tijd zonder jou door mijn vingers glijdt want ik kijk met jouw ogen voel met jouw handen lach met jouw mond en huil, huil jouw tranen voor alles is een tijd fluister jij zacht dag lief tot ergens ooit later…

De zon glimlacht door eenuwenoude takken bladeren ritselen in de wind in zijn bast een hart gekerfd vogels voelen er zich veilig nu het herfst wordt draagt hij vruchten kinderen rapen met plezier eikels vallend op het mostapijt en zij omarmt om troost te vinden legt haar hoofd tegen zijn stam alsof hij luistert zo voelt ze zijn bescherming…

kei neig rimpelt het aan de oppervlakte verdwijnt na overgave geruisloos diep (neig: heel hard – Herzeels dialect)…

hij omknelt elk leven en snelt er onafgebroken gesloten eindwaards mee waar stilte het van de tijd overneemt…

je zwijgt de hartstocht in je ogen doch mijn lief je lichaamstaal laat zich verstaan geef over toch aan de verleiding neem mij lief diep in jou op zo in mij te gaan…

Gevoel van eigenwaarde is de basis van een gelukkig leven Je moet van jezelf leren houden wil je de ander kunnen vergeven Elke dag maak je keuzes in kleine of grote dingen Door bewust te zijn wat jij wilt moet je gevoelens nooit bedwingen Doe wat jouw gevoel je ingeeft hierdoor houd jij het overwicht Nieuwe dingen komen dan in beeld oude…

Ze is zo bang voor wat ze zeggen Kruipt dan het liefste in haar schulp ze hoort wat ze fluisteren het maakt haar bang bang voor wat ze zeggen Ze ziet de blikken, gluren en gniffelen Kan er niet tegen, draait zich weg Schouders schokken, zoveel angst zit haar toch in de weg Bang voor wat ze zeggen Ze is zo bang, voor wat ze zeggen Dat…

Hoe kan ik nog zeggen denken en schrijven wat ik voel en denk en hoor als ik iedereen kwets. Grootsheidswaanzin is dat totaal kapot je voelen van alles de schuld en totaal stronfvervelend Wie respecteert men nog op deze aardbol? De Oerknal of het heel gevoelig in vrede ontslapen en weer opgaan in de natuur. Is er iemand die daarbij kan…

ben mijn beminde kant verloren ook mijn zachte ik is even zoek weer in de verdediging geschoten onder het zachtzinnig oppervlak klopt nu opnieuw het groen venijn zuigt giftig nijd mij uit en broeit weer het begeren ben onuitstaanbaar juist van binnen misschien helpt het me wanneer ik het in deze woorden uit…

Zijn gedachten nog bij geluk Zijn emoties voor na de wedstrijd Zijn hartslag nog bij het verlies Wat begon met een diepe buiging Propte zich op tot een rode ballon Die hem zijn kwaadheid liet uiten De winnende tijden Veranderden in verloren jaren Die hem van binnen kapot maakten door de drank Gedachten bij zijn alles Maakten emoties…

Luid klinkt juist deze avond het geluid verscholen achter zware velours gordijnen zoeken trillende handen het oude sprookje van de betoverende odevare nog eenmaal op was het haar vader die ooit vertelde dat leven achter spijlen soms licht gaf en zij hem blindelings geloofde baren haar vingers nog iedere dag nieuwe taal, zelden wordt vrijheid…

Moeke stil zoeken mijn ogen jouw gezicht op de oude foto kennen doe ik je eigenlijk niet vijf jaar was ik toen je dood ging toch voel je zo vertrouwd inmiddels ben ik bijna tweemaal de leeftijd in jaren ouder dan jij ooit mocht worden maar nog diep van binnen is er het verdriet wat ik toch een levenlang bij me draag het eeuwige…

ik ben een zenuwbeest mijn hart klopt tomaten pastasaus met gorgonzola handen trillen vioolsnaargewijs toccata's dubbel timbre knieën knikken stuiterende rugbyballen richting vlakte mijn keel giert van zinderingen vampieren vlerken vleermuizen ik ben een zenuwbeest kloten knijpen zich samen in de bibberende druipruimte van geplooid…

geworteld in de tuin der liefde zo dicht bij elkaar dat zij de hartslag kunnen horen die ritme geeft aan al wat leeft in liefderijk gebaar hun blikken naar het zonnevuur dansen zij het leven verenigd met hun schaduw in dans die vleugels geeft hebben zij elkaar verheven…

een roze wolk ver over de horizon daalt neer met een streling op een door weer en wind gelooide mannenwang hij laveert op hoge golven kapitein op eigen schip al zoveel seizoenenlang heel even denkt hij terug met wat weemoed in zijn ogen aan het meisje van toen dat zijn hart zo bekoorde windwhisper 11 september 2009. met dank aan…

vraagt zij mij hoe vandaag mijn dag is dan geef ik me uit voor nieuw en zie jou in september op de boot van Leningrad naar Moskou je wilt dan met mij wandelen in Istanbul in de blauwe moskee dronken worden van heldere wijn weer thuisgekomen spoel jij mijn zorgen af vleien wij ons hoogtepunt in de dag…

ze weeft de wonderbaarlijkste dromen als de zon haar wangen streelt bewegingloos leunt ze achterover geen mens weet wat er zich in haar mooie hoofdje dan wel speelt alleen de wind in een zachte intieme fluister draagt weerspiegelend het sprookje van hem en haar op een roze wolk ver over de horizon daalt neer met een streling op een door…

ragfijne zilverdraden parelen schoonheid om me heen nemen me warm innestelend steeds hoger mee waar leven schoonheid mediteert zo intens dat ik mezelf durf leiden naar een nieuw begin…

Een gevoel van leegte Wat moet ik doen? Was het maar weer zoals toen Geen problemen Geen zorgen Geen gebroken hart Op dit moment ben ik het allemaal zat Kon ik de tijd maar terug draaien Of had ik maar een tuintje Een tuintje waar ik wat geluk kon zaaien Ik ben gebroken Het is tijd voor de verdoving Kon ik maar terug Terug naar het begin…

verward, wanneer ik blad'ren veeg en herfst mij even geurt terwijl de zon nog zomer schijnt zó, dat het hemel blauw gevoel zich wolkt en in weemoedigheid verdwijnt…

ik plukte een verlaten zomerbloem die nog verlangde naar een zachte zoem zoem wat zoete sap had zij nog te bieden aan die geelzwarte zuigende lieden in mijn handpalm brak de steel ik droogde haar in jouw memoires: het laatste deel…