Alle inzendingen over emoties

terwijl ze in zijn armen de wals van het bevroren hart danste de melodie slangachtig wegdraaiend van staccato ritmes, ingehouden ritmes van majeur naar mineur en terug benam het haar de adem alsof haar hart verstild in witte boezem van ijs en sneeuw niet meer rood kloppend wachtte op de verlossing van de lente een hart dat wachtte…

ik heb een gedicht gelopen in de sneeuw bij jouw graf zo vers…

Al zoveel tegenspoed in mijn leven Al zoveel moeten geven Hoeveel nog? Maar ik ga door Niemand die me daarbij stoort Tot die tijd blijf ik hier even zitten Even bijtanken De dag wat overdenken…

Beide handen vouwt zij open waar rouw langs rimpels loopt klinken klanken schrijnend rauw bot en luid krijst zij als huid op huid wil weken en het leven wil verlaten gehoord wordt zij niet meer nooit meer…

Mijn kijkje in de spiegel tja toegegeven de weegschaal geeft het ook al aan net als de veelzeggende blik van de huisarts de te strak wordende jeans ik ben te dik, te zwaar dat dacht ik alweer ettelijke maanden geleden tijd voor een dieet want men zegt dan wel het gaat om de binnenkant om je hart daar zit je schoonheid in maar ja mijn…

sporen zonder zichtbare afdruk van onzichtbare pijn maken groeven binnenin zuur als azijn bijtend je hart wringend je gedachten vragen kleurloos zwart op m’ n nieuwe lief zal ik wachten…

alleen jouw woorden heb ik meegenomen jou ben ik in ‘ gewoel van leven verloren ze helpen mij het pad van gemis te doorlopen waar herinneringen blijven stromen wetende verder dan ooit kom ik je weer tegen zullen wij samen rust beleven…

Geen koele nacht die me wakker laat in dromen die mij ontmoeten en ik het duister getijdeloos laat gaan terwijl de echo sterft in het wit van een barak sterven is niet eenvoudig wanneer ik waad door het rijke licht dat me tracht te doorgronden en ik dankbaar ja toch wel, mijn evenbeeld laat schijnen in de glinstering van je ogen…

zachtjes waait de wind droogt haar betraande wangen blaast spinrag uit haar haren het koele water van het beekje verzacht haar beblaarde voeten ze hurkt neer schept handen vol wast haar gelaat wat is ze moe ze draagt de wereld van haar verleden op haar schouders die zijn ontveld en blauw haar rug kromgebogen dan hoort ze de wind fluisteren…

zelfs toen ze bij het zingen van haar lied telkens uit de toon viel de dirigent haar verliet als een geslagen hond met gebogen hoofd het schouwtoneel afdroop weet ze achter de coulissen dat ze met open geest en voor een heel ander publiek nogmaals zal spelen…

Buiten de proporties is de nacht mijn minnaar aan wie ‘k dacht en desnoods mij gaf in alle beelden die verwoord konden worden ik kende geen andere duister dan die ene met dat zwaard en felle ogen zonder wit bebaard en toch vrouw zij was een ruiter zonder paard doch koetsierde zij in alle wrangheden van haar te kort bestaan waar ze…

het slechte nieuws wist hij knap te doseren verhullen in een therapie-verhaal compleet en fraai geïllustreerd met fotobeelden maar eenmaal thuis plaagt juist wat niet is uitgesproken slaat keihard weer de twijfel toe knappe dokter die kan snappen wat of mijn fantasie juist daarmee doet…

Dichter bij zee bewondering in het ontmoeten gelijk herkenning bij de eerste oogopslag wat ben je mooi mannelijk sterk lief vertrouwd droomprinsen bestaan een glimlach een zachte fluister in de wind ik wilde dat ik jonger was onhoorbaar een illusie armer een vriend voor het leven rijker het stille weten die kaart vijf euro…

gedachten rustig in draf wild in galop emoties takelen af fleuren op ‘ k weet nie ‘…

hoe ik ook zocht me binnen de grenzen van een verpakte ochtend te weren het gestremde liet me in zijn traagheid onweten schreeuwen over waar of onwaar de roos binnen de waan schoonheid verder draagt…

Toch blijf ik van de heide dromen, al groeit de weemoed met het uur en gaan herinneringen komen aan wat ooit gloeide als een vuur. Als kind kon ik verloren lopen in 't purper en het gouden licht maar later leerde ik te hopen en groeide ook het vergezicht. De tranen komen nu, het trage weten van wat voorgoed verloren lijkt te gaan - hoe…

Uitgekleed door de wind, schouw ik door betraande ramen; mijn hoofd lijkt leeg en of ik vind, de weg naar al die vergeten namen. Hoe kan ik leven als het kind, dat nooit gevraagd zich moet bekwamen; in het vullen van een ledig hoofd, bedachtzaam knikt het ja en amen.…

als een uitgedroogde kameel in de woestijn strompelt mijn “ik" door mijn hoofd wegzakkend in het zand brandt m’ n kop vol pijn uitgedoofd als een kaars van zijn vlam beroofd…

laat ze diepwortelend in eigen aard zichzelf verheffen tussen hemel en aarde hun schoonheid geven ons leren zonder beperking te leven…

Oh, je zult moeten lijden, voelen dit gebrek, afwezigheid tekort aan het licht de aanwezigheid van dit gecreëerde zwart gat. Mistig spijt verdampt zo snel dit keer, niet meer zo permanent. Rood, broedend gevoel vormt de hemel wolken van jouw woede, infecteert de wereld, al het gebroed. Die vergruisde daden in de handpalm verweten…

een wat donker bruin vermoeden waait het blad van de kastanje ritselend haar aan dat de zomer allengs stilt en zich onontkoombaar in de herfst moet laten gaan…

De gedachten gaan naar Alles en niets Ik zie dingen Maar het besef is er niet Ik lees woorden Maar de tekst ontbreekt Zinnen dringen niet door Al lees ik ze tien keer Mijn lichaam wil Mijn geest niet Dromen komen Maar ik beleef ze niet Ik moet rusten Maar ik ben ongedurig Ik ben moe Maar slapen kan ik niet.…

Ik voel me kut, ik voel me kut De zon schijnt En het regent Ik voel me kut De vrouw naast me praat te hard De vrouw verderop zegt geen gedag Ik voel me kut De collega ziet me niet De computer werkt traag Ik voel me kut Ik ga naar bed, ga slapen En word wakker Ik voel me kut Ik ben boos Op mijn kind Ik voel me kut Ik ben een trut.…

Neerland’s hoop in bange dagen is een glimlach op juist moment Neerlands hoop in bange dagen is een groet aan onbekend Neerlands hoop in bange dagen is een fluistering heel zacht Neerlands hoop in bange dagen vervliegt in een wolkeloze nacht…

overdag loop ik door donkere nachten in opgetrokken kraag vol zwarte gedachten…

Is het niet zo dat de wereld net zo klein is als gedachten groot zijn en dat taal zo klein is dat het gedachten niet vangen kan? Of is het zo dat taal zo groot is dat gedachten erin verdrinken en er niet meer in bovenkomen? En we niet meer weten te zeggen wat onze gedachten zijn? Nu ja. Mijn taal is klein. Mijn woorden zijn mijn…

ik ben alleen en ben van slag omdat ik geraakt ben door jouw antwoord, omdat jij me verliet, de trein reed het station uit en ik ben van slag het sein op rood alleen in m'n kamer ben ik van slag om- dat jij wegging en zing ik op de gitaar een treurig lied.-…

onbevreesd tegemoet gaan het zegt niet ik ben niet bang maar ik durf mijn angst te trotseren kijk die met open ogen aan zo spreekt ze met een fluister vastberaden in de wind ook al zijn er vragen ook al zijn er voetklemmen en angels onderweg ik denk dat ik het antwoord er op wel in het “leven zelf” ga vinden…

Dilemma's overwogen is de liefde onbewogen maar verleden tijd hoe ver is dat nog weg en de toekomst begint wanneer? Of was die al begonnen en schrijf ik geschiedenis nu op dit moment ik lees je in het heden ben ik nog tevreden en ga je met me mee? Als elke glimlach die jij me brengt staat voor een rode roos neem je dan de volgende…

Weer loopt zij datzelfde zanderige pad waar aan beide zijden grenzen vervagen hervindt ze haar verleden in taal gevangen zo graag zou zij vandaag nog willen vragen even raken, even aanraken, zoals jaren geleden maar na die ene laatste wanhopige blik terwijl harmonieus zwijgen vele vingers vlocht vervloog haar jeugd en hield zij op te bestaan…